Η αναλγησία των Δυνατών

ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

Η μετακίνηση του ανθρώπου από την εστία του είναι φαινόμενο, το οποίο παρατηρείται από τα προϊστορικά χρόνια και εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι σήμερα, χωρίς να υπάρχει ελπίδα ότι κάποτε θα λάβει τέλος.

Οι λόγοι που οδήγησαν και οδηγούν και σήμερα τον άνθρωπο, να εγκαταλείπει την εστία του και αναζητεί νέα εστία είναι πολλοί και ποικίλοι.

Ο προϊστορικός άνθρωπος, ο οποίος διέρχεται την περίοδο της τροφοσυλλογής και του κυνηγιού, αναγκάζεται, λόγω των καιρικών συνθηκών, οι οποίες δυσχεραίνουν το κάρπισμα της γης και μοιραία την απομάκρυνση των άγριων ζώων, να απομακρύνεται από την πρόχειρη εστία του (συνήθης διαμονή σε σπήλαια ή δασώδεις εκτάσεις) για να εξασφαλίσει είτε τη φυσική του τροφή (σπόροι, άγριοι καρποί, ρίζες φυτών) ή και τις σάρκες των άγριων ζώων.

Αλλά και όταν ακόμη αποφασίσει να κάνει σχεδόν μόνιμη την παραμονή του σ’ έναν τόπο κατασκευάζοντας αυτοσχέδιες οικίες από ξύλο, πηλό και καλάμια κοντά σε υδάτινους χώρους, αναγκάζεται μερικές φορές να εγκαταλείπει την εστία του δεχόμενος επιθετικές ενέργειες συνανθρώπων του περισσότερο μαχητικών από αυτόν.

Με την πάροδο των αιώνων και, όταν πια εγκαθίσταται μόνιμα σ’ έναν τόπο, επιδιδόμενος στην καλλιέργεια της γης, την εξημέρωση ζώων και την κατασκευή περισσότερο σταθερών και εξυπηρετικών για τις ανάγκες των κατοικιών, καταφεύγει στην εγκατάλειψη της μόνιμης εστίας του είτε διότι η γη στην οποία κατοικεί, δεν του παρέχει τα αναγκαία για την επιβίωσή του αγαθά, είτε διότι, οργανωμένος πια σε κοινωνία, στηριζόμενη σε νόμους, έρχεται σε κοινωνική και ιδεολογική σύγκρουση με ομάδα συνανθρώπων του, οπότε αναγκάζεται να εγκαταλείψει την εστία του, αναζητώντας νέα πατρίδα. Συμβαίνει δηλαδή αυτό, που παραθέτει στο πρώτο βιβλίο (§15) των Ιστοριών του ο Αλιμούσιος Θουκυδίδης: «οι πολέμω ή στάσει εκπίπτοντες, αποικίας εξέπεμπον = όσοι υφίσταντο ήττα λόγω πολέμου ή επανάστασης ίδρυαν τις αποικίες» (ελληνικοί αποικισμού, που ξεκινούν από τον 8^ο π.Χ. αιώνα).

Ασφαλώς λόγοι μετακίνησης των ανθρώπων δεν ήταν μόνο η εξασφάλιση της επιβίωσης ούτε και οι πολιτικές συγκρούσεις. Όπως μας παραθέτει και πάλι ο γιος του Ολόρου, Θουκυδίδης: «οι Έλληνες ταξίδευαν κατ’ εμπορίαν και θεωρίαν». Το εμπορικό δαιμόνιο είναι άρρηκτα συνυφασμένο με το DNA του Έλληνα, αφού και στο πιο απομακρυσμένο μέρος του πλανήτη συναντά κανείς Έλληνες, που επιδίδονται σε εμπορικές ή επαγγελματικές δραστηριότητες.

Πέρα από τις εμπορικές δραστηριότητες οι Έλληνες, διακρίνονται και για την έφεσή τους να γνωρίζουν νέους τόπους. Να διευρύνουν δηλαδή τις γνώσεις τους, να παρατηρήσουν τον τρόπο ζωής άλλων συνανθρώπων τους, να δεχθούν και να αφομοιώσουν νέες αντιλήψεις περί ζωής ή και να μεταλαμπαδεύσουν τις δικές τους αντιλήψεις, συμβάλλοντας έτσι στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής άλλων συνανθρώπων τους. Έτσι δικαιολογημένα διατυπώθηκε η άποψη ότι «ό,τι οι Έλληνες δανείζονται από άλλους “κάλλιον τούτο εις τέλος απεργάζονται”», δηλαδή δεν αρκούνται στην απλή μίμηση του αποδεχόμενου, αλλά το τελειοποιούν.

Η μετακίνηση των ανθρώπων οφείλεται συχνά και σε θρησκευτικούς λόγους. Εδώ έχουμε τη χαρακτηριστική περίπτωση των Σταυροφόρων, οι οποίοι, δυστυχώς, με το πρόσχημα της απελευθέρωσης των Αγίων Τόπων, επιδόθηκαν σε σειρά εγκληματικών πράξεων με αποκορύφωμα εκείνη της Άλωσης της Πόλης το 1204, η οποία και υπήρξε το καίριο πλήγμα για την αποδυνάμωση της Βασιλίδος των πόλεων και τη διευκόλυνση των Οθωμανών για την κατάλυση μιας αυτοκρατορίας με ζωή δέκα αιώνων. Στη βίαιη μετακίνηση των λαών συνετέλεσε και η εξάπλωση του Μωαμεθανισμού, ενώ σήμερα τα οικονομικά συμφέροντα των Δυνατών διογκώνουν το κύμα της προσφυγιάς.

Δυστυχώς, ενώ η ανθρωπότητα με την καθιέρωση ασφαλιστικών δικλίδων, διεκήρυξε την προστασία της ανθρώπινης ζωής, τη διασφάλιση της ειρήνης, της υγείας και την αποφυγή του κινδύνου της ασιτίας, σήμερα όλες σχεδόν αυτές οι ασφαλιστικές δικλίδες όχι μόνο υπολειτουργούν, αλλά και διακρίνονται από νοοτροπία φαρισαϊσμού.

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς την ελάχιστη ενοχή, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις χιλιόχρονες εστίες απειλούμενοι από την ασιτία και την αφαίρεση της ζωής, αναζητώντας την Εδέμ, αν μπορεί να υπάρξει άλλη Εδέμ από αυτήν όπου ζούσαν κάποτε ειρηνικά.

Και κυρίαρχη αιτία, η ανεξέλεγκτη πλεονεξία για την απόκτηση υλικών αγαθών ορισμένων Δυνατών της Γης, οι οποίοι σοφίζονται κάθε απάνθρωπο μέσο, ώστε να στερήσουν τη γαλήνη και τη ζωή από συνανθρώπους τους, παντελώς αθώους.

Επινοούν στα εργαστήρια της συμφοράς μέσα, με τα οποία θα αφαιρέσουν τη ζωή από εκατομμύρια συνανθρώπους τους, διαπράττοντας ειδεχθή εγκλήματα, τα οποία αδυνατούν να αποτρέψουν οι εύθραυστες και αναιμικές και αναιμικές δικλίδες, που καθιέρωσαν με υπερβάλλοντα φαρισαϊσμό.

Δεν έχουν την ελάχιστη ευαισθησία, ώστε να προσφέρουν έστω και υποτυπώδες δάκρυ για τις ψυχές εκείνες, που χάνονται χωρίς καμιά ενοχή. Κι από την άλλη αυτός ο υπέροχος πλανήτης, δώρο απλόχερο του Θεού της αληθινής αγάπης μεταβάλλεται καθημερινά σε ερείπια, αποκαΐδια και τέφρα επικίνδυνη.

Αλήθεια πότε ο παραλογισμός και η τύφλωση του νου και της καθάριας σκέψης, θα καταστεί επιτέλους ευτελές έκθεμα του μουσείου της λήθης;

Μήπως οι Δυνατοί της Γης παρεφρόνησαν, ώστε, μαζί με τη συμφορά των συνανθρώπων τους, να απεργάζονται και τη δική τους συμφορά;

Αλήθεια δεν συνειδητοποιούν ότι το τέλος των συνανθρώπων τους, θα είναι και το δικό τους τέλος;

Μήπως μας βαρέθηκε ο θείος Δημιουργός και απηυδισμένος και απογοητευμένος μας εγκατέλειψε να διασχίσουμε το δρόμο της συμφοράς μας;

Δεν εξηγούνται διαφορετικά, όσα συμβαίνουν, ιδίως σήμερα!