Άρθρο

του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου

Γραμματέα της ΝΕ Δράμας της ΔΗΜΑΡ

 

Προ ημερών επισκέφθηκε για πρώτη φορά τη Δράμα ο Δήμαρχος Αθηναίων και υποψήφιος για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς Γιώργος Καμίνης και είχαμε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε.

Από το 2010 που προτάθηκε για υποψήφιος Δήμαρχος της Αθήνας, ένιωσα ότι είναι ένας διαφορετικός υποψήφιος και πως θα είναι ένας διαφορετικός Δήμαρχος και πολιτικός.

Η ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς απετέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη. Θεωρώ ότι ανοίγει το ζήτημα του νέου πολιτικού φορέα στην κοινωνία. Ότι η υποψηφιότητά του μπορεί να λειτουργήσει συνθετικά, ελκυστικά, ελπιδοφόρα. Ότι εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο το πολιτικό μας σχέδιο για ανασύνθεση όλων των πολιτικών δυνάμεων του χώρου, αλλά κυρίως για επαναδραστηριοποίηση των κοινωνικών δυνάμεων της Κεντροαριστεράς.

Του έσφιξα το χέρι. Κύριε Δήμαρχε είμαι ο Γραμματέας της Ν.Ε. Δράμας της ΔΗΜΑΡ. Με κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα με απορία και θαυμασμό. «Θα πρέπει να είσαι ήρωας» ψιθύρισε τελικά. Προφανώς σκέφτηκε πως ένα πολιτικό κόμμα που απέτυχε εκλογικά και έχει αποδεκατιστεί, είναι πολύ δύσκολο να διατηρεί ακόμη στις εσχατιές της χώρας μια οργάνωση. Κι όμως κ. Δήμαρχε, όταν αγωνίζεσαι για αρχές και αξίες και όχι για θέσεις, αξιώματα και οφίτσια παραμένεις όρθιος, σταθερός σε αρχές και αξίες. Εξάλλου η Δράμα διέθετε μια από τις καλύτερες οργανώσεις του κόμματος με το καλύτερο πανελλαδικό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές του 2014 και τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Είχαμε δώσει «όρκο» πως αυτή την οργάνωση θα τη διατηρήσουμε ακόμη και ως «Σύλλογο φίλων της ΔΗΜΑΡ!!!».

Ο Γιώργος Καμίνης λοιπόν και από κοντά αποδεικνύει ότι ως πρώτος πολίτης της πρωτεύουσας δεν είναι ο απόμακρος ΔΗΜΑΡΧΟΣ. Αντίθετα είναι ο Άνθρωπος, ο γείτονας της διπλανής πόρτας, που δεν θα σε προσπεράσει στο δρόμο, αλλά θα σταματήσει για να σε ρωτήσει ποιο είναι το πρόβλημα, αλλά και να σε συνοδέψει αν είναι δυνατό στο Νοσοκομείο ή στην αρμόδια Υπηρεσία για να λυθεί το πρόβλημά σου.

Ως καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου δεν είναι ο από καθέδρας πανεπιστημιακός που δεν ακούει και απλά διδάσκει τις εξ αποκαλύψεως αλήθειες. Αντίθετα θέλει και επιδιώκει να αφουγκράζεται, να διαλέγεται, αλλά και να επιμένει και να επιχειρηματολογεί και να συγκρούεται όταν επιβάλλεται. Στην επίσκεψή του στο Δικηγορικό Σύλλογο Δράμας επιχειρηματολόγησε υπέρ της διαμεσολάβησης και ότι έτσι θα επιταχυνθεί η απονομή της δικαιοσύνης και δεν αφαιρείται δικηγορική ύλη και δεν πρέπει να βρίσκονται οι Δικηγόροι απέναντι στο θεσμό, κόντρα στις όποιες επιφυλάξεις του Δικηγορικού σώματος.

Ως πρωτάρης στην πολιτική δεν εκπέμπει άναρθρες κραυγές, αλλά ήρεμο, μεστό και συνετό πολιτικό λόγο. Επιχειρηματολογεί όταν και εφόσον γνωρίζει το θέμα. Στο Επιμελητήριο Δράμας ανέφερε ότι βιωματικά ανήκει σε οικογένεια που εργάζονταν και συντηρούνταν από τον ιδιωτικό τομέα, αν και ο ίδιος του ως Πανεπιστημιακός και δημόσιος λειτουργός μισθοδοτείται από το Δημόσιο.

Δεν έχει ιδεοληψίες. Είναι πολιτικά φιλελεύθερος και κοινωνικά αριστερός και το έχει αποδείξει ο βίος και η πολιτεία του στο Δήμο της Αθήνας. Θεωρεί ότι το Κράτος πρέπει και οφείλει να είναι επιτελικό και να θέτει τους κανόνες. Να βρίσκεται και να αναπτύσσεται εκεί που δεν μπορεί ο ιδιώτης να το κάνει. Οφείλει πρωτίστως να διασφαλίζει το δημόσιο συμφέρον.

Στο Εργατικό Κέντρο Δράμας και σε σχετική ερώτηση συνδικαλιστή για το θέμα της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ απάντησε πως δεν γνωρίζει σε βάθος το θέμα για να κάνει ουσιαστική συζήτηση μαζί του, πλην όμως είναι αναγκαίες οι ιδιωτικοποιήσεις, εφόσον εξυπηρετούν πρωτίστως το δημόσιο συμφέρον και δευτερευόντως δεν αφήνουν πίσω τους εργαζόμενους στο δρόμο.

Στη συγκέντρωση που είχε οργανωθεί ακολούθως στο ξενοδοχείο ΜΑΡΙΑΝΝΑ με φίλους και εθελοντές για τη στήριξη της υποψηφιότητάς του ήταν προσιτός, οικείος, ζεστός, ανθρώπινος. Εξέπληξε ευχάριστα όλους γιατί δεν είχαν καμία σχέση ο τρόπος του, η συμπεριφορά του και ο λόγος του με τους γνωστούς λόγους και συμπεριφορές των «επαγγελματιών» της πολιτικής. Και δεν είναι πια χθεσινός, αφού ήδη μετρά δύο θητείες ως Δήμαρχος Αθηναίων.

Είναι γνωστό ότι από καιρού εις καιρό τα κόμματα για να αναβαπτιστούν και να επανακτήσουν τους δεσμούς τους με τον κόσμο και καθώς μερικές φορές δεν εμπιστεύονται την κομματική τους επετηρίδα, κάνουν βουτιά στην κοινωνία για να ανακαλύψουν καταξιωμένα κοινωνικά και επαγγελματικά στελέχη και να τα προτείνουν για το χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ή τη λεγόμενη κεντρική πολιτική σκηνή.

Πιστεύω και η ζωή απέδειξε πως όταν το 2010 με πρόταση της ΔΗΜΑΡ, που έγινε δεκτή και από το Πα.Σο.Κ., προτάθηκε ο τότε πετυχημένος Συνήγορος του Πολίτη Γιώργος Καμίνης ως υποψήφιος Δήμαρχος της Αθήνας, πρόταση που αποδέχθηκαν οι Αθηναίοι, τον τίμησαν με την ψήφο τους και τον εξέλεξαν δύο φορές Δήμαρχο, τα κόμματα είχαν «χτυπήσει φλέβα χρυσού», η επιλογή αποδείχθηκε «διαμάντι».

Η επιλογή του Γιώργου Καμίνη αποδείχθηκε απολύτως επιτυχημένη. Τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη θητεία του στο Δήμο της Αθήνας, ένα Δήμο με τεράστια προβλήματα, οικονομικά, κοινωνικά, οργανωτικά, που όμως επί της Δημαρχίας του αντιμετωπίσθηκαν με υπευθυνότητα, οργανωτικότητα, σωφροσύνη και αποτελεσματικότητα αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Διότι μπορεί η όλη προσωπικότητα του Γιώργου Καμίνη να αποπνέει πραότητα, νηφαλιότητα, ηρεμία. Να φαίνεται ότι ο Δήμαρχος δεν είναι τηλεοπτικός και μπαλκονάτος, όπως έχουμε συνηθίσει να είναι οι πολιτικοί μας. Να μην μπορεί να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει τα πλήθη να γεμίσουν πλατείες ανεμίζοντας πλαστικές σημαιούλες.

Αποπνέει όμως σιγουριά, ασφάλεια, αυτοπεποίθηση. Δείχνει ότι ξέρει τι θέλει η χώρα και η κοινωνία. Που θέλει να πάει και πως. Μπορεί να εμπνεύσει σιγουριά και αυτοπεποίθηση σε καθένα ξεχωριστά νοικοκύρη, επαγγελματία, επιστήμονα, συνταξιούχο, φοιτητή, μαθητή, εργαζόμενο, άνεργο.

Ίσως λοιπόν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για το πολιτικό σχέδιο της δημοκρατικής μας παράταξης.

Ίσως είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για τη Χώρα και την Κοινωνία.

Μένει να αποδειχθεί στην πράξη.

Ο Γιώργος Καμίνης τόλμησε να θέσει υποψηφιότητα.

Εμείς οι Πολίτες μένει να ανταποκριθούμε στην πρόκληση και την αναγκαιότητα της παράταξης και της χώρας.