ΧΑΡΑ ΚΕΦΑΛΙΔΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ Ν. ΔΡΑΜΑΣ

  • «Και αυτό θα το βρει μπροστά της όχι μόνο η Κυβέρνηση, αλλά και η ίδια η χώρα»

 

Στην τοποθέτησή της στην Ολομέλεια της Βουλής για το εργασιακό νομοσχέδιο, η Βουλευτής Κινήματος Αλλαγής Ν. Δράμας κ. Χαρά Κεφαλίδου ανέφερε, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Καλή επιτυχία στα παιδιά των πανελληνίων εξετάσεων, τους φετινούς αδίδακτους υποψηφίους, που δίνουν τον αγώνα τους με όπλα ανεπαρκή, που τους στέρησε δυστυχώς και η πολιτεία με την ολιγωρία της και όχι μόνο η πανδημία.

Σε λίγα χρόνια αυτοί θα είναι οι νέοι άνθρωποι που θα αναζητούν δουλειά και οι εργοδότες τότε, με βάση και το σημερινό νομοσχέδιο, θα τους κάνουν “λάστιχο” ή ίσως και χειρότερα, θα φτάσουν να πληρώνουν οι εργαζόμενοι για να μπορέσουν να τους πάρουν σε μια δουλειά και να αποκτήσουν την περίφημη εργασιακή εμπειρία.

Τα επιχειρήματα της Κυβέρνησης, για το εργασιακό νομοσχέδιο, μπορούν να συνοψιστούν στο ότι οδεύουμε προς ένα ριζικό εκσυγχρονισμό της εργασιακής νομοθεσίας, με εισαγωγή στοιχείων ευελιξίας, αλλά και προτύπων, τα οποία εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουν επιβληθεί σε πλήθος ευρωπαϊκών χωρών, θεωρώντας ότι θα εκθέσει την αντιπολίτευση, με το σκεπτικό: “τι θα πουν στους εργαζόμενους τους οποίους υποστηρίζουν;”.

Εμείς, όμως, λεγόμαστε ΚΙΝΑΛ, όχι ΣΥΡΙΖΑ. Το Κίνημα Αλλαγής, το ΠΑΣΟΚ, αυτά τα οποία αποφασίζει να ψηφίσει δεν τα κρίνει με το μέτρο ούτε με το πλήθος των άρθρων ούτε πόσες διατάξεις ψηφίζουμε και πόσες καταψηφίζουμε, αλλά κάθε μία με βάση το ειδικό βάρος της ξεχωριστά.

Η Κυβέρνηση επανασυστήνει στην κοινωνία ρυθμίσεις ψηφισμένες εδώ και περισσότερο από μία δεκαετία, τις οποίες πλασάρει ως καινοφανείς και την ίδια ώρα κάνει μια ανεπαίσθητη προσθήκη, βάζει μια μικρή “σφήνα”, τελειώνοντας έτσι κάθε συζήτηση με όρους πραγματικότητας και ξεκινώντας τη φιλοσοφική κουβέντα περί εργασιακών ρυθμίσεων της ιδανικής κοινωνίας.

Εάν στο Υπουργείο πιστεύουν ότι πραγματικά δίνουν αυτή τη δυνατότητα στους νέους ανθρώπους, τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο σοβαρά, γιατί μάλλον βρισκόμαστε εκτός τόπου και εκτός χρόνου.

Στόχος μιας σύγχρονης νομοθετικής πρωτοβουλίας για τη ρύθμιση του εργασιακού περιβάλλοντος με όρους πραγματικού, οφείλει να είναι:

-Η βελτίωση του παρεχομένου επιπέδου προστασίας των εργαζομένων σε σχέση με το απαρχαιωμένο θεσμικό πλαίσιο και

-Η ταυτόχρονη εξασφάλιση υγιούς λειτουργίας της κάθε επιχείρησης.

Η πολιτεία θέτει κανόνες εφαρμόσιμους με σκοπό να εξυπηρετούν το σύνολο των συντελεστών, αλλά και την ίδια τη χώρα.

Φοβάμαι ότι σήμερα ξοδεύουμε μια ιστορική ευκαιρία πραγματικού εκσυγχρονισμού του εργασιακού περιβάλλοντος και αυτό θα το βρει μπροστά της όχι μόνο η Κυβέρνηση, αλλά και η ίδια η χώρα».

Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία:

«Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Κύριε Υπουργέ, αγαπητοί συνάδελφοι, θέλω, ξεκινώντας, να ευχηθώ καλή επιτυχία στα παιδιά των πανελληνίων εξετάσεων, τους φετινούς αδίδακτους υποψηφίους που δίνουν τον αγώνα τους με όπλα ανεπαρκή, που τους στέρησε δυστυχώς και η πολιτεία με την ολιγωρία της και όχι μόνο η πανδημία.

Αυτοί σε λίγα χρόνια θα είναι οι νέοι άνθρωποι που θα αναζητούν δουλειά και οι εργοδότες τότε, με βάση και το σημερινό νομοσχέδιο, θα τους κάνουν «λάστιχο» ή ίσως και χειρότερα, θα φτάσουν να πληρώνουν οι εργαζόμενοι για να μπορέσουν να τους πάρουν σε μια δουλειά και να αποκτήσουν την περίφημη εργασιακή εμπειρία.

Κι έτσι μπαίνω στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας όπου τα επιχειρήματα που ακούστηκαν από τη μεριά της Κυβέρνησης μπορούν να συνοψιστούν στο ότι οδεύουμε προς ένα ριζικό εκσυγχρονισμό της εργασιακής νομοθεσίας και εισάγονται στοιχεία ευελιξίας, αλλά και πρότυπα που εδώ και πάρα πολλά χρόνια, σε πλήθος ευρωπαϊκών χωρών, έχουν επιβληθεί. Και παραδείγματα πολλά: άδεια πατρότητας δεκατεσσάρων ημερών, γονική άδεια δύο μηνών, και για τους δύο γονείς, πληρωμένη από τον ΟΑΕΔ, άδεια φροντιστή πέντε ημερών, ευέλικτες ρυθμίσεις εργασίας για γονείς παιδιών έως δώδεκα ετών, απαγόρευση απόλυσης πατέρα για έξι μήνες από τη γέννηση του κάθε παιδιού του.

Και κάπως έτσι θεωρεί η Κυβέρνηση ότι θα εκθέσει την αντιπολίτευση, γιατί σκέφτεται: «τι θα πουν στους εργαζόμενους τους οποίους υποστηρίζουν;». Και με αυτό το εύρημα και της ονομαστικής ψηφοφορίας επί των προωθούμενων ρυθμίσεων, θεωρούν ότι θα στριμώξουν την Αξιωματική Αντιπολίτευση.

Εμείς, όμως, κύριοι της Κυβέρνησης, λεγόμαστε ΚΙΝΑΛ, όχι ΣΥΡΙΖΑ. Και το Κίνημα Αλλαγής, το ΠΑΣΟΚ, δεν τα κρίνει με το μέτρο αυτά τα οποία αποφασίζει να ψηφίσει ούτε με το πλήθος των άρθρων ούτε πόσες διατάξεις ψηφίζουμε και πόσες καταψηφίζουμε, αλλά κάθε μία με βάση το ειδικό βάρος της ξεχωριστά.

Πράγματι, η Κυβέρνηση φέρνει δέκα αυτονόητες -μιλώντας πάντα για ένα σύγχρονο κράτος- αναίμακτες αλλαγές που καταρχήν δεν ενοχλούν κανέναν. Επανασυστήνετε στην κοινωνία ρυθμίσεις ψηφισμένες εδώ και περισσότερο από μία δεκαετία, τις οποίες πλασάρετε ως καινοφανείς και την ίδια ώρα κάνετε μια ανεπαίσθητη προσθήκη, βάζετε μια μικρή «σφήνα». Λέτε: «Δίνει τη δυνατότητα διευθέτησης του χρόνου εργασίας με ατομικές συμφωνίες μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη». Και για να τηρήσετε και τα δημοκρατικά προσχήματα, προβλέπετε ως προϋπόθεση την ελεύθερη επιλογή του εργαζόμενου.

Κυρίες και κύριοι, για να μην κοροϊδευόμαστε, μεταξύ όλων των άλλων εύηχων και εκσυγχρονιστικών, με το παρόν νομοσχέδιο επιχειρείται εκ του πλαγίου η νομιμοποίηση και άρα, η μονιμοποίηση παράκαμψης της, εδώ και δεκαετίες κατοχυρωμένης, οκτάωρης ημερήσιας εργασίας.

Εννοείται πως καμία νομοθετική πρωτοβουλία όσο ιδεοληπτική και αν είναι δεν είναι τόσο ανόητη ώστε να επιχειρήσει την ευθεία κατάργηση του οκτάωρο.

Ένα άλλο θέμα: διευθέτηση του χρόνου εργασίας, επίσης νόμος του κράτους από το 1990. Υπάρχει και ευρωπαϊκή οδηγία που ισχύει σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατά την προσφιλή τακτική του, ίσα για τον θόρυβο που θα επιβεβαιώσει την παρουσία του, καλεί σε λαϊκό ξεσηκωμό, σε μία ανέξοδη πολιτικά μάχη, σε έναν πόλεμο που δεν έγινε πριν τριάντα χρόνια.

Τι ισχύει μέχρι σήμερα; Προβλέπεται η δυνατότητα σε εργαζόμενους, μέσω συμφωνίας με συλλογική σύμβαση εργοδοτών και εργαζομένων, να μπορούν σε περιόδους αυξημένης απασχόλησης να εργάζονται δύο ώρες επιπλέον την ημέρα, με ανάλογη μείωση του ωραρίου ή επιπλέον άδειες σε περιόδους μειωμένης απασχόλησης. Τελεία και παύλα.

Το παρόν, όμως, εργασιακό νομοσχέδιο της Κυβέρνησης βάζει σε αυτήν την πραγματικότητα την προσθήκη της δυνατότητας διευθέτησης του χρόνου εργασίας με ατομικές συμφωνίες μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη κατόπιν ελεύθερης επιλογής του εργαζόμενου.

Ας κάνουμε όλοι μια μικρή προβολή της σχετικής διάταξης στην ελληνική πραγματικότητα. Ας σκεφτούμε έναν νέο, της πολυπληθούς ομάδας των ανέργων, ότι πηγαίνει να αναζητήσει δουλειά και τον ρωτά ο εργοδότης του: «Μήπως θα ήθελες να εργάζεσαι αντί για οκτώ ώρες την ημέρα, πέντε

μέρες την εβδομάδα, δέκα ώρες την ημέρα, τέσσερις μέρες την εβδομάδα κι αυτό να το κάνουμε για έξι με οκτώ μήνες το χρόνο;». Εσείς τι πιστεύετε ότι, προκειμένου να προσληφθεί ο νέος αυτός, θα απαντούσε; Ότι ξέρετε, δεν ταιριάζει με εκείνη με τον οικογενειακό προγραμματισμό που έχω ή με τις υποχρεώσεις μου; Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι στην Ελλάδα της ανεργίας του 15,8%, από την οποία το 34% αφορά τους νέους ανθρώπους, υπάρχει περίπτωση να διεξαχθεί ένας τέτοιος διάλογος;

Και κάπου εδώ όπως καταλαβαίνετε τελειώνει κάθε συζήτηση με όρους πραγματικότητας και ξεκινά η φιλοσοφική κουβέντα περί εργασιακών ρυθμίσεων της ιδανικής κοινωνίας. Τώρα εάν στο Υπουργείο πιστεύετε ότι πραγματικά δίνετε αυτή τη δυνατότητα στους νέους ανθρώπους, τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο σοβαρά, γιατί μάλλον βρισκόμαστε εκτός τόπου και εκτός χρόνου.

Και θέλω να θυμίσω ότι οι τελευταίοι που κυβέρνησαν τη χώρα, νομίζοντας πως βρίσκονται κάπου αλλού, κόστισαν την αξιοπιστία της χώρας, μαζί με κάμποσα εκατομμύρια που ξελάφρωσαν από τις τσέπες όλων μας, κυρίως των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα τους οποίους και στράγγισαν. Είναι οι ίδιοι που σήμερα περιορίζουν την αντιπολίτευσή τους στο προσφιλές σπορ των δονκιχωτικών μαχών με κατασκευασμένους εχθρούς.

Στόχος, πιστεύουμε εμείς, μιας σύγχρονης νομοθετικής πρωτοβουλίας για τη ρύθμιση του εργασιακού περιβάλλοντος με όρους πραγματικού, οφείλει να είναι τόσο η βελτίωση του παρεχομένου επιπέδου προστασίας των εργαζομένων σε σχέση με το απαρχαιωμένο θεσμικό πλαίσιο, όσο και η ταυτόχρονη εξασφάλιση υγιούς λειτουργίας της κάθε επιχείρησης.

Πράγματι, είναι παράλογο σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση να παραλύει το κράτος. Ναι, είναι απαραίτητη η κατάρτιση, η επικαιροποίηση των μητρώων των εργαζομένων. Είναι απαραίτητη η δυνατότητα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, γιατί έτσι έχει μεγαλύτερη αντιπροσώπευση, περισσότερη δημοκρατία και μπορούν να λαμβάνονται αποφάσεις για μείζονα εργασιακά ζητήματα.

Ναι, η ηλεκτρονική κάρτα εργασίας υπάρχει εδώ και δεκαετίες στις μεγάλες επιχειρήσεις και είναι όντως εργαλείο ελέγχου και τήρησης της εργασιακής νομοθεσίας. Όμως, όταν λέτε ότι δίνετε μεγαλύτερη ευελιξία στον εργαζόμενο χωρίς να μειώνεται το εισόδημά του, θέλω να σας πω ότι λέτε ένα μεγάλο ψέμα και το κάνετε και κουτοπόνηρα, το κάνετε και χοντροκομμένα.

Γιατί τι να κάνει το παραπανήσιο ρεπό ο εργαζόμενος που χρωστάει και που κάνει υπερωρίες για να αυξήσει τον, κάτω από τα όρια της αξιοπρέπειας, μισθό του που δεν του φτάνει να βγάλει το μήνα; Πώς να πληρώσει φροντιστήρια, ΔΕΗ, σουπερμάρκετ, εφορία; Όλα αυτά, λοιπόν, πρέπει να τα αξιολογούμε.

Και θέλω να σας θυμίσω ότι την περασμένη Πέμπτη απήργησαν κυρίως αυτοί που δεν κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους, δεν κινδυνεύουν να χάσουν τις υπερωρίες τους, δεν δουλεύουν τις Κυριακές.

Και αυτό κάτι πρέπει να λέει και για την Κυβέρνηση και για τα συνδικαλιστικά όργανα, αλλά και για μας όλους εδώ.

Η πολιτεία θέτει κανόνες εφαρμόσιμους και πρέπει αυτοί οι κανόνες να εξυπηρετούν το σύνολο των συντελεστών, αλλά και την ίδια τη χώρα. Φοβάμαι ότι σήμερα ξοδεύουμε μια ιστορική ευκαιρία πραγματικού εκσυγχρονισμού του εργασιακού περιβάλλοντος και αυτό θα το βρει μπροστά της όχι μόνο η Κυβέρνηση, αλλά και η ίδια η χώρα.

Σας ευχαριστώ.

Ευχαριστώ και για την ανοχή, κύριε Πρόεδρε».