ΦΕΣΤΙΒΑΛ 100 ΧΡΟΝΙΑ Κ.Κ.Ε. – 50 ΧΡΟΝΙΑ ΚΝΕ
Με μαζική συμμετοχή μαθητών και νέων ανθρώπων πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 1 Σεπτέμβρη, στη Δράμα, το Φεστιβάλ 100 χρόνια Κ.Κ.Ε. – 50 χρόνια ΚΝΕ.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με προβολή βίντεο για τα 50 χρόνια της ΚΝΕ, στη συνέχεια έγινε απαγγελία του ποιήματος του Γ. Ρίτσου «Καπνισμένο τσουκάλι», από το οποίο είναι και το κεντρικό σύνθημα του Φεστιβάλ και ακολούθησαν συναυλία από το μαθητικό συγκρότημα «DYB» και λαϊκό γλέντι.
Στο χώρο υπήρχε έκθεση αφιερωμένη στα 100 χρόνια του Κ.Κ.Ε. και έκθεση βιβλίου.
Την κεντρική ομιλία έκανε ο Νίκος Φρέγκογλου, μέλος του Γραφείου Περιοχής Α.Μ.Θ. του Κ.Κ.Ε., ο οποίος, μεταξύ άλλων, τόνισε:
«Το Φεστιβάλ 100 χρόνια Κ.Κ.Ε. – 50 χρόνια ΚΝΕ αποτελεί σημαντικό σταθμό στο πλαίσιο του εορτασμού των 100χρονων του Κ.Κ.Ε.. Το Φεστιβάλ ΚΝΕ – “Οδηγητή”, ο μεγαλύτερος πολιτικός – πολιτιστικός θεσμός της νεολαίας στη χώρα μας, ο ζωντανός διάλογος της ΚΝΕ και του Κόμματος με δεκάδες χιλιάδες νέους σε όλη τη χώρα, αποκτά φέτος συγκεκριμένο περιεχόμενο. Δένεται με τους στόχους για την ολόπλευρη ισχυροποίηση του Κόμματος, ιδιαίτερα στους νέους εργαζόμενους. Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ.
Και για την Οργάνωση Δράμας, ο μακρύς δρόμος φτάνει στις αρχές σχεδόν της ύπαρξης του Κόμματος, μιας και από τις αρχές της δεκαετίας του ‘20, το Κόμμα δεμένο με τις καπνεργατικές και καπνοπαραγωγικές μάζες, έχει πολύ μεγάλη επιρροή στο δραμινό λαό. Στις εκλογές του ‘20, στην ενιαία εκλογική περιφέρεια Δράμας – Καβάλας οι υποψήφιοι του ΣΕΚΕ βρέθηκαν μόλις 150 ψήφους πίσω από τους βενιζελικούς, το 1926 εκλέγεται Bουλευτής του ΕΜΕΑΠ ο Κώστας Κωνσταντινίδης, το 1936 βουλευτής του Παλλαϊκού Μετώπου ο Κώστας Θέος.
Η βάση της μεγάλης επιρροής του Κόμματος εκείνη την περίοδο είναι η δουλειά στην εργατική τάξη και ιδιαίτερα στους καπνεργάτες.
Ενδεικτικό για τα πρώτα βήματα του Κόμματος στη Δράμα είναι το άρθρο του Βασίλη Βερβέρη, μέλους της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., εκτελεσμένου το 1943 από τους φασίστες στο Χαϊδάρι, στο πλαίσιο αφιερώματος για τα 15χρονα τότε του Κόμματος. “Ήταν περίοδος του 1919 που το Κόμμα είχε βάλει τις πρώτες βάσεις της ίδρυσης τοπικής κομματικής οργάνωσης στη Δράμα. Η δύναμη της οργάνωσης, μικρή στην αρχή, ολοένα και μεγάλωνε. Τα πρώτα βήματα της δουλειάς ήταν το ξεκαθάρισμα του σωματείου των καπνεργατών η Ευδαιμονία, του οποίου Πρόεδρος ήταν ένας βενιζελικός τυχοδιώκτης. Ενάντια στον Πρόεδρο και για την κατάχτηση του μόνου μαζικού σωματείου, η κομματική οργάνωση έριξε όλες τις δυνάμεις της. Οργανωμένα και με πρόγραμμα δουλειάς καθορισμένο εκ των προτέρων, άρχισε έναν αμείλικτο αγώνα, ξεσκεπάζοντας κάθε αντεργατική πράξη του, ως και τις διάφορες λοβιτούρες που έκανε από το ταμείο του σωματείου. Ύστερα από λίγο καιρό, ο πολύς αυτός Πρόεδρος μέσα σε μια συνέλευση των καπνεργατών και κάτω από τα χτυπήματα των μελών του Κόμματος έπεσε, το δε σωματείο πέρασε στα χέρια των συνειδητών εργατών και υπό την καθοδήγηση της Κομματικής Οργάνωσης. Μετά την πρώτη αυτή κατάχτηση, η Κομματική Οργάνωση της Δράμας τραβά για την οργάνωση όλων των άλλων κλάδων των εργατών. Το 1920, πρωτοστατώντας πάντοτε του Κόμματος, ιδρύεται η Πανεργατική Ένωση Δράμας με καταστατικό βασισμένο πάνω στην πάλη των τάξεων, στην οποία συγκεντρώθηκαν όλα τα εργατικά σωματεία. Από τότε το Κόμμα μας τράβηξε από νίκη σε νίκη και από θρίαμβο σε θρίαμβο, το ατσαλώσανε και το διαπαιδαγώγησαν σοβαροί, σκληροί ταξικοί αγώνες και του ανοίξανε διάπλατα το δρόμο που δείχνει ο Λένιν. Το δρόμο προς τις μεγάλες ταξικές μάχες, προς την προλεταριακή επανάσταση στην Ελλάδα και το θρίαμβο του κομμουνισμού”.
Σημαντική στιγμή στην πορεία του Κόμματος στην περιοχή είναι η ηρωική λαϊκή εξέγερση της Δράμας στις 28 – 29 Σεπτέμβρη του 1941. Η εξέγερση της Δράμας ήταν το πρώτο στην Ελλάδα και το δεύτερο στην Ευρώπη οργανωμένο αντιστασιακό κίνημα κατά του Άξονα. Μία λαϊκή, πατριωτική, ηρωική, πρωτοπόρα, αλλά και πρόωρη πράξη αντίστασης των Δραμινών, με οργανωτές, καθοδηγητές και μπροστάρηδες τα τοπικά κομματικά στελέχη του Κ.Κ.Ε., τους δραμινούς κομμουνιστές που αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν, αλλά δεν συμβιβάστηκαν, δεν λύγισαν, δεν βουλγαρογράφτηκαν. Πολέμησαν στο βουνό και στην πόλη, στο χωριό και στην κωμόπολη, άοπλοι και ένοπλοι, επιλέγοντας τον αγώνα κατά του κατακτητή και όχι τη συνεργασία μαζί του, προτιμώντας τη λευτεριά και όχι τη σκλαβιά.
Η εξέγερση της Δράμας, όπως και άλλες αντιστασιακές πράξεις αργότερα σε άλλα σημεία της Ελλάδας, επιχειρήθηκε να συκοφαντηθεί, να παρουσιαστεί ως πράξη που δεν έπρεπε να γίνει, αφού θα προκαλούσε τα αντίποινα των κατακτητών. Στην περίπτωση της Δράμας, όμως, η συκοφαντία συναντήθηκε με τη λάσπη.
Το κίνημα της Δράμας, όπως αποδείχτηκε με δραματικό τρόπο, ήταν μια αυθεντική λαϊκή – ηρωική εξέγερση. Πέρα από το γεγονός ότι ο εισηγητής της άποψης περί προβοκάτσιας ήταν ο Έλληνας γενικός επιθεωρητής Νομαρχιών Γενικής Διοικήσεως Μακεδονίας, το 1941, Αθανάσιος Χρυσοχόου, ο συνεργαζόμενος δηλαδή με τους Γερμανούς και τους Βούλγαρους κατακτητές της Μακεδονίας, διοικητής της και ιδεολογικός αντίπαλος του Κ.Κ.Ε., γεγονός είναι επίσης ότι οι ηγέτες της εξέγερσης συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν από τους Βουλγάρους ή σκοτώθηκαν σε μάχες. Τα μέλη του Μακεδονικού Γραφείου Παρασκευάς Δράκος (Μπάρμπας), Απόστολος Τζανής (Κωστάκης), Μωυσής Πασχαλίδης (Γρηγόρης) και Λάμπρος Μαζαράκης σκοτώθηκαν έξω από την Παλαιοκώμη στις 6 του Οκτώβρη 1941, κατευθυνόμενοι προς τον Στρυμόνα. Ο Παντελής Χαμαλίδης (Αλέκος) με τρεις συντρόφους του σκοτώθηκε στις 20 του Μάη 1942 στο Παραλίμνιο Σερρών.
Η πορεία του Κόμματος στην περιοχή της Δράμας συνεχίζει τον αγώνα ενάντια στη φασιστική Κατοχή και την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ, στους ταξικούς αγώνες του επόμενου διαστήματος.
Πέρα από μακρύς ωστόσο, ο δρόμος ήταν και δύσκολος…
Και η δυσκολία του δεν βρίσκεται μόνο στον ηρωισμό δεκάδων χιλιάδων μελών, στελεχών, φίλων του Κόμματος που πέσανε στις ταξικές μάχες του Μεσοπολέμου, που πότισαν με το αίμα τους τους μαντρότοιχους των τόπων εκτελέσεων και κάθε βουνοκορφή του τόπου μας στον αγώνα ενάντια στη φασιστική Κατοχή και τον αγώνα του ΔΣΕ, που βρεθήκανε σε τόπους εξορίας και φυλακές, επειδή επέλεξαν να ζουν ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες.
Ο δρόμος ήταν δύσκολος και γιατί το Κόμμα μας όταν όλοι λέγανε πως η ιστορία τέλειωσε, ο καπιταλισμός είναι πια παντοδύναμος και πρέπει να προσαρμοστούμε, να γίνουμε κομμάτι του αστικού πολιτικού συστήματος, κράτησε τη σημαία με το σφυροδρέπανο ψηλά.
Μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, τη μέρα που κατέβαινε η κόκκινη σημαία από το Κρεμλίνο, ο “Ριζοσπάστης” έγραφε “ΨΗΛΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ”. Μπορεί να χάθηκε μια μεγάλη μάχη, αλλά θα κερδηθεί ο μεγάλος πόλεμος. Ο σοσιαλισμός θα νικήσει. Ο αγώνας των εργαζομένων για καλύτερες μέρες, το αίμα που χύθηκε δεν θα πάει χαμένο.
Ιδιαίτερα κρίσιμη η μάχη που δώσανε οι σύντροφοί μας την περίοδο που οι οπορτουνιστές επιχείρησαν να διαλύσουν το Κόμμα το 1991, να το οδηγήσουν στο άρμα του αστικού πολιτικού συστήματος. Η σημερινή πορεία των οπορτουνιστών, που με προκλητικό τρόπο λερώνουν τόπους αγώνων και θυσιών την ίδια στιγμή που με την αντιλαϊκή πολιτική τους μακελεύουν τον ελληνικό λαό, που θυμίζουν εποχές Πιουριφόι, μετατρέποντας τη χώρα σε γεωπολιτικό μεντεσέ των αμερικανοΝΑΤΟικών είναι αποκαλυπτική.
Ωστόσο, παρά τις δυσκολίες, τις αιματηρές θυσίες, το Κόμμα μας στη μακρινή πορεία του πορεύτηκε και πορεύεται στο σίγουρο δρόμο που απορρέει από την ίδια την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών. Στο δρόμο της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού για τη σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία. Σε όλη την 100χρονη διαδρομή του, παρά τις όποιες αδυναμίες, τις όποιες αντιφάσεις στη στρατηγική του, το Κόμμα μας βρέθηκε σταθερά πάνω στο δρόμο που οδηγεί στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο (…).
Τώρα όμως, είναι δικός μας αυτός ο δρόμος.
Σήμερα, αξιοποιώντας την πείρα της εκατοντάχρονης διαδρομής του Κόμματος, τα συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτήν ερχόμαστε να δράσουμε σε σύνθετες συνθήκες, συμβάλλοντας όσο περνάει από το χέρι μας στο να φέρουμε πιο κοντά την κοινωνία που δεν θα υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Οι πρόσφατες εξελίξεις στη χώρα μας και την περιοχή είναι αποκαλυπτικές για τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος, για το πόσο επικίνδυνο είναι για τους εργαζόμενους (…). Οι κίνδυνοι στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο, στην ευρύτερη περιοχή μεγαλώνουν. Όχι τυχαία τα Βαλκάνια χαρακτηρίζονται σαν μια μπαρουταποθήκη έτοιμη να εκραγεί. Είναι η περιοχή τα σύνορα της οποίας επαναχαράχτηκαν με το αίμα των λαών πριν από μια 20ετία, με την επέμβαση του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, αλλά και της ΕΕ, επέμβαση που διέλυσε την ενιαία Γιουγκοσλαβία.
Και αυτή η περιοχή τώρα “θερμαίνεται” και πάλι επικίνδυνα, καθώς βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη ο νέος γύρος επεμβάσεων, που φέρουν και πάλι τη σφραγίδα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, στο σφοδρό ανταγωνισμό τους με άλλες ισχυρές παγκόσμιες δυνάμεις, όπως η Ρωσία και η Κίνα, που προωθούν τα δικά τους σχέδια στην περιοχή.
Στοιχείο αυτής της διαδικασίας “ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης”, που θα είναι και πάλι επώδυνη για τους λαούς, αποτελεί η Συμφωνία των Πρεσπών, ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ. Πρόκειται για μια συμφωνία η οποία ξεκάθαρα, όπως αποτυπώνεται το άρθρο 2, έγινε για να ενταχθεί η γειτονική χώρα στις ευρωατλαντικές δομές, σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση, αφήνοντας ταυτόχρονα σπέρματα αλυτρωτισμού με τις προβλέψεις για “μακεδονική” γλώσσα και “μακεδονική” ιθαγένεια. Μόνη θέση με κριτήριο τα συμφέροντα του λαού, των εργαζομένων της Ελλάδας και των άλλων γειτονικών χωρών, θέση πραγματικά διεθνιστική και πατριωτική, θέση ταξική, είναι αυτή του Κ.Κ.Ε. που επί 25 χρόνια σημείωνε την ανάγκη η όποια λύση να αναζητηθεί σε αντιπαράθεση με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΝΑΤΟ – ΕΕ στην περιοχή και βέβαια με σαφή και κατηγορηματική απάλειψη των αλυτρωτισμών. Η θέση για σύνθετη ονομασία, με αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό, έναντι όλων, εξάλειψη των αλυτρωτισμών από το Σύνταγμα της γειτονικής χώρας, όχι αποδοχή ανιστόρητων εννοιών περί μακεδονικού έθνους και γλώσσας. Και όλα αυτά ενιαία ως πακέτο.
Θέσεις του τύπου “η Μακεδονία είναι μια και ελληνική”, πέρα από ανιστόρητες μιας και με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 η γεωγραφική Μακεδονία μοιράστηκε το 51% στην Ελλάδα, το 39% στη Σερβία, το 9,5% στη Βουλγαρία, και το 0,5% στην Αλβανία είναι και επικίνδυνες, γιατί πέρα από την καλλιέργεια του αλυτρωτισμού στη χώρα μας, ανοίγουν αντικειμενικά ζήτημα αλλαγής των συνθηκών που καθορίζουν τα σύνορα, αλείφοντας βούτυρο στο ψωμί όσων επιδιώκουν από τη σκοπιά της δικής τους αστικής τάξης την αμφισβήτηση των Συνθηκών, δηλαδή την τουρκική αστική τάξη που αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάνης.
Και αυτή την περίοδο, τα παζάρια Σερβίας – Κοσσυφοπεδίου, υπό την αιγίδα της ΕΕ, η αναθέρμανση των σχεδίων περί “Μεγάλης Αλβανίας” ξαναφέρνουν στο προσκήνιο την επαναχάραξη των συνόρων, που ποτέ δεν γίνεται αναίμακτα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι “χωμένη μέχρι τα μπούνια” σε όλους αυτούς τους σχεδιασμούς, παίζοντας το ρόλο “σημαιοφόρου” του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ενώ προβάλει την αισχρή προπαγάνδα ότι δήθεν η συμμετοχή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς αποτελεί εγγύηση για τη σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή. (…) Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, ένας δρόμος υπάρχει για το λαό, τη νεολαία. Να δυναμώσει η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, που στηρίζει ολόθερμα τις πολεμικές ενέργειες στην περιοχή, αναβαθμίζοντας τις βάσεις και δίνοντας όλες τις διευκολύνσεις για να μακελεύουν τους λαούς στην περιοχή.
Να δυναμώσει η πάλη για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για να κλείσουν οι ΝΑΤΟικές βάσεις, να γυρίσουν πίσω οι Έλληνες στρατιωτικοί που βρίσκονται έξω από τα σύνορα της χώρας. Να γυρίσει την πλάτη στα ύπουλα καλέσματα περί δήθεν “εθνικής ενότητας και συνεννόησης”, που θέλουν να υποτάξουν την εργατική τάξη, το λαό, στα σχέδια του κεφαλαίου και των αμερικανοΝΑΤΟικών.
Έναν αιώνα μετά την ίδρυσή του, το Κ.Κ.Ε. παραμένει το μόνο πραγματικά νέο Κόμμα στην ελληνική κοινωνία, γιατί είναι το Κόμμα που φωτίζει την πραγματική λύση στα προβλήματα, τον αγώνα για τη νέα σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία. Είναι το μόνο που παλεύει για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Στα 100 χρόνια του Κόμματός μας τιμάμε όλους όσους και όσες έδωσαν τη ζωή τους, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν για τα μεγάλα ιδανικά μας. Όσους κράτησαν ψηλά την κόκκινη σημαία ως την ύστατη στιγμή.
Τους υποσχόμαστε πως θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να δυναμώσουμε παντού το Κ.Κ.Ε., να ανασυγκροτήσουμε το εργατικό κίνημα, να εδραιώσουμε την αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κοινωνική συμμαχία. Να κάνουμε το Κόμμα μας ικανό να ηγηθεί στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
Ζήτω τα 50 χρόνια της ΚΝΕ. Ζήτω τα 100 χρόνια του Κ.Κ.Ε.».
