ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
Τ. Λυκειάρχη
«Εν τη ενώσει η ισχύς» (αρχαία ρήση)
Σε προηγούμενο άρθρο μου αναφέρθηκα στην ανάγκη της ένωσης των ποδοσφαιρικών δυνάμεων της πόλης και στα πολλαπλά οφέλη, τα οποία θα προκύψουν από αυτήν.
Σήμερα θα αναφερθώ στην επιτακτική ανάγκη της ένωσης των δυνάμεων εκείνων, οι οποίες φιλοδοξούν να χειρισθούν τις τύχες αυτού του τόπου, τον οποίο γαλαντόμα επροίκισε η μητέρα φύση.
Και θεωρεί η ταπεινότητά μου επιτακτική την ένωση των φιλοδόξων δυνάμεων, οι οποίες εκουσίως προσφέρονται να λειτουργήσουν στην αγία τράπεζα της ψυχής του λαού, ελαυνόμενοι από ειλικρινή και μόνο αγάπη για την ειρήνευση, τη γαλήνη, την ευημερία, την ομόνοια και την προκοπή του λαού. Αλίμονο, αν όσοι φιλοδοξούν να διεκδικήσουν τον οίακα, που θα οδηγήσει επωφελώς και ασφαλώς σε φουρτουνιασμένο πέλαγος το δημοτικό σκάφος, έχουν στο μυαλό τους να τον χρησιμοποιήσουν ως εφαλτήριο για την ικανοποίηση των προσωπικών φιλοδοξιών και την ενίσχυση του ατομικού τους βαλαντίου. Μοναδικός λόγος, που θα κατευθύνει τη διάθεσή τους να αναλάβουν τον χειρισμό του δημοτικού οίακα, θα πρέπει να είναι η βαθυστόχαστη ρήση του στρατηγού Μακρυγιάννη «Είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ», ρήση την οποία έκανε σκοπό της ζωής του.
Τα πανιά του δημοτικού σκάφους δεν ταιριάζει να έχουν ποικίλα χρώματα. Ένα και μόνο θα πρέπει να είναι το χρώμα τους, το χρώμα της Δράμας, το ουδέτερο. Και ουδέτερο χρώμα σημαίνει αγάπη ειλικρινή για τους συνδημότες. Όλα τα άλλα έχουν άλλους σκοπούς: Τον διαγκωνισμό για την αυτοπροβολή ή την ενίσχυση της κομματικής ιδεολογίας, στην οποία ανήκουν –και καλά κάνουν να έχουν την κομματική τους ιδεολογία-, όμως η κομματική ιδεολογία αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την πρόοδο και την ευημερία του Δήμου.
Χωρίς να απεκδύονται την κομματική τους ταυτότητα, μοιραία οδηγούνται σε διαξιφισμούς, οξείες διαμάχες, λοιδορισμούς, διαστρεβλώσεις της αλήθειας, προκειμένου να βλάψουν τον αντίπαλό τους.
Όμως έτσι απομακρύνονται και μάλιστα επικίνδυνα, από τον στόχο να γίνουν οιακοστρόφοι του δημοτικού πλεούμενου με αποτέλεσμα αυτό να διασχίζει μανιασμένα κύματα, που θέτουν σε άμεσο κίνδυνο την ευστάθεια πλεύσης του.
Κι ακόμη όσοι φιλοδοξούν να ασκήσουν το έργο του δημοτικού οιακοστρόφου θα πρέπει να χειρίζονται ως αγία κοινωνία τον ιδρώτα και το αίμα του λαού.
Το έργο του δημοτικού οιακοστρόφου δεν ανήκει στην κατηγορία των προσοδοφόρων επαγγελμάτων, αλλά είναι λειτούργημα. Και οι οιακοστρόφοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά παιδαγωγοί χειροπιαστοί του λαού, που διδάσκουν, φρονηματίζουν, ενώνουν, καθιερώνουν την ηρεμία και τη γαλήνη και στηρίζουν σε αρραγές βάθρο την ευημερία του λαού.
Τολμήσατε, φίλοι φιλόδοξοι, να καταλάβετε τον δημοτικό οίακα και να ενωθείτε. Μη λησμονείτε την αρχαία ρήση: «Εν τη ενώσει η ισχύς».
Αν δεν το τολμήσετε, εύλογα αποκαλύπτετε τους μύχιους στόχους σας, καθόλου τιμητικούς.
Στον δημοτικό στίβο δεν είστε αντίπαλοι.
Ως επικίνδυνους αντιπάλους πρέπει να θεωρείτε τα προβλήματα, τα οποία, μοιραία, υπάρχουν, εφ’ όσον η ζωή συνεχίζεται, και αυτά πρέπει να αγωνίζεσθε, έστω και βλαπτόμενοι προσωπικά, να επιλύετε. Και η επίλυσή τους δεν πρέπει να έχει βραχύτητα βίου, αλλά όσο το δυνατόν μακροχρόνια.
Η επίλυσή τους, που θα υπακούει στο δόγμα «ράβε ξήλωνε» όχι μόνο δεν τους τιμά, αλλά ενέχει και το αμάρτημα της προχειρότητας και της υστεροβουλίας.
Σε τέτοιες περιπτώσεις η ευνομούμενη πολιτεία θα πρέπει να θέσει σε ισχύ και αδιαφιλονίκητη εφαρμογή τον πανίσχυρο νόμο των αρχαίων μας προγόνων, «τον νόμο της ατιμίας».
Ίσως κάποιοι, που φιλοδοξούν να αναλάβουν τον χειρισμό του δημοτικού οίακα, να δυσανασχετήσουν με τα γραφόμενα από την ταπεινότητά μου. Με αφήνει αδιάφορο η δυσανασχέτησή τους.
Μ’ ενδιαφέρει κυρίως η αγαστή συνεργασία των χειριστών της τύχης της πόλης μας, οι οποίοι θα αποτελούν επίλεκτα και ικανά στελέχη της, θυσιάζοντας αυτόβουλα τα οποιαδήποτε συμφέροντά τους για το καλό της.
Έτσι η ταπεινότητά μου φρονεί ότι πρέπει να γίνεται η πλοήγηση του δημοτικού σκάφους. Και σε τέτοιους οιακοστρόφους ευχαρίστως θα παραχωρούσε περίοπτη θέση στις σελίδες της η Ιστορική Δέλτος.
Δεν θα είναι καθόλου άσχημο να προβληματιστούν. Μπορεί ο Θουκυδίδης να έγραψε τον σοφό λόγο, που ειπώθηκε από τα χείλη του μεγάλου πολιτικού Περικλή «Ουκ απράγμονα, αλλά αχρείον» για όσους δεν ασχολούνται με τα πολιτικά πράγματα, αλλά δεν εννοούσε συλλήβδην όλους. Εννοούσε μόνον εκείνους, που ελαύνονταν από ειλικρινή αγάπη για τον λαό.
