ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
τ. Λυκειάρχη
ΣΤΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΜΑΣ
«Ο γονιός, άντρας ή γυναίκα, που στέκεται απέναντι στο παιδί του, δεν είναι γονιός» (Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, Πρύτανις των Γαλλικών Πανεπιστημίων)
Η θέση αυτή της κορυφαίας λειτουργού της παιδείας ταυτίζεται με όσα επιγραμματικά τονίζει ο σιληνόμορφος φιλόσοφος της κλασικής αρχαιότητας Σωκράτης με τη γραφίδα του Πλάτωνα στον διάλογο «Κρίτων».
Τονίζει λοιπόν στο μνημειώδες εκείνο έργο, που άνοιξε διάπλατους δρόμους στην κοινωνική ζωή και έβαλε τα θεμέλια για την παγίωση της θρησκείας της αλήθειας, τα ακόλουθα: «Ή δεν πρέπει να κάνει κάποιος παιδιά ή, αφού το αποφασίσει, πρέπει να φροντίσει για την άρτια ανατροφή τους καθώς και για την ολοκληρωμένη μόρφωσή τους».
Δηλαδή έχει χρέος όχι μόνο να τα εντάξει ομαλά στο κοινωνικό σύνολο, αλλά και να φροντίσει, ώστε αυτά να αποκατασταθούν επαγγελματικά προσφέροντάς τα όλα εκείνα τα εφόδια για μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Και αυτό θα επιτευχθεί, αν η μέριμνα των γονέων, στρέφεται προς ένα τέτοιο έργο, που αρκετές φορές θα τους αναγκάζει να υφίστανται δοκιμασίες εις βάρος της προσωπικής τους ζωής.
Θα πρέπει να το αντιλαμβάνονται καλά ότι η δημιουργία μιας οικογένειας είναι ένα εγχείρημα με σοβαρές υποχρεώσεις, είναι όμως και παράλληλα μια ευλογία και κατά πως αποφαίνεται ο θυμόσοφος λαός μας: «Δεν μπορεί να ζήσει κάποιος μόνος ούτε και στον Παράδεισο».
Ασφαλώς η συμβίωση δύο χαρακτήρων δεν είναι εύκολη υπόθεση. Τα «θέλω» του κάθε ζευγαριού εύλογα είναι διαφορετικά, όπως και διαφορετικές είναι οι αδυναμίες, αλλά διαφορετικές και οι δυνατότητες.
Και εδώ ακριβώς έγκειται η σωφροσύνη, η ανεκτικότητα και η υπομονή του ζεύγους.
Αγώνας θα πρέπει να συντελείται και από τα δυο μέλη. Και ο αγώνας αυτός έγκειται στον δαμασμό του εγωισμού, της μεταβίβασης της ευθύνης, στην ενίσχυση της υπομονής, στον σεβασμό της προσωπικότητας του συμβίου ή της συμβίας, στην υποχωρητικότητα, στην παράβλεψη ακούσιων σφαλμάτων, τα οποία μοιραία συντελούνται, και στη διακριτική κάλυψή τους.
Κάθε απόφαση, που πρέπει να λαμβάνεται ως προς τη λειτουργία της οικογένειας, αλλά και την ανατροφή των παιδιών, είναι ανάγκη να αποτελεί προϊόν καλόπιστου και ειλικρινούς διαλόγου, στον οποίο θα ισχύουν ενέργειες μακριά από στείρο εγωισμό. Ο χρυσούς κανόνας για τη λήψη ορθής απόφασης, θα πρέπει να είναι η κατίσχυση της λογικής. Αυτή κυρίως είναι εκείνη, που θα αποτρέψει τη δημιουργία συννεφιδίων στη σχέση του ζεύγους. Νεφίδια, τα οποία, μοιραία, θα έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στον ψυχικό κόσμο των βλασταριών, τα οποία φέρνουμε στη ζωή όχι, γιατί αυτά το ζητήσανε, αλλά γιατί είναι τελείως δική μας η επιλογή.
Κι ας μη λησμονεί το κάθε ζεύγος ότι τα παιδιά δεν είναι ούτε γατάκια ούτε και σκυλάκια για να εγκαταλείπουμε αδέσποτα. Και με την πρώτη δυσκολία λακίζουν. Ας το συνειδητοποιήσουν καλά ότι διαπράττουν αναίμακτο σωματικό έγκλημα, κυρίως όμως τραυματίζουν ψυχούλες αθώες για όλη τους τη ζωή.
