Γράφει ο Γιάννης Παπουτσής

Msc Διοίκηση Εκπαιδευτικών Μονάδων

Πρόεδρος του Μορφωτικού & Πολιτιστικού Συλλόγου Μοναστηρακίου Δράμας και του Κέντρου Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ανατολικής Μακεδονίας

«Όταν στις 6 Ιανουαρίου 1976, ανήμερα των Θεοφανείων, “δεν χτύπησαν τα κουδούνια” και το χωριό “δεν γιόρτασε”, μερικοί φίλοι Μοναστηρακιώτες, αφουγκραζόμενοι τα αισθήματα των συγχωριανών, βάλαμε όρκο ζωής να σώσουμε τους Αράπηδες, το έθιμό μας.

Ιδρύθηκε έτσι ο Μορφωτικός και Πολιτιστικός Σύλλογος Μοναστηρακίου Δράμας…”1.

Εξουσιοδοτήθηκα από τους ευαισθητοποιημένους φίλους – συγχωριανούς μου να έρθω σε επαφή με τον Γιώργο Ευθυμίου Αλατζά, τον δάσκαλο, λόγω του κύρους που ενέπνεε και της αποδοχής που είχε στην τοπική μας κοινωνία, ο οποίος είχε μεν καταγωγή από το Μοναστηράκι αλλά διέμενε στη Δράμα.

Πράγματι! Πήρα την πρωτοβουλία, πήγα και τον συνάντησα την πρώτη φορά στην τάξη που δίδασκε στο 6ο -τότε- Δημοτικό σχολείο Δράμας επί της οδού Μορκεντάου, με στόχο να μας συσπειρώσει και να ηγηθεί για την προστασία του ιστορικού, πολιτιστικού και περιβαλλοντικού μας αποθέματος δια της δημιουργίας ενός φορέα πολιτισμού στο χωριό.

Του είπα επί λέξει: «Είμαι της Ελένης του Ράδα ο γιος και ήρθα εξουσιοδοτημένος από τους νέους συγχωριανούς μας για να αναλάβεις ένα δύσκολο εγχείρημα» και του εξήγησα…

Από τότε γίναμε και ήμασταν φίλοι, συνεργάτες και αργότερα συνάδελφοι αχώριστοι.

Με χαρά και ενθουσιασμό μπήκε μπροστάρης και ξεκίνησε την προσπάθεια καθοδηγώντας μας για την ίδρυση του Συλλόγου μας. Ύστερα από πάρα πολλές εσωτερικές διαβουλεύσεις, διαφωνίες, συμφωνίες και συμβιβασμούς για τα επί μέρους άρθρα του καταστατικού και για τα μελλούμενα του αγαπημένου μας χωριού φθάσαμε στην ιδρυτική Γενική Συνέλευση στις 27 Δεκεμβρίου 1977 και το καταστατικό μας ενεκρίθη δυνάμει της υπ. αριθμ. 13/78 αποφάσεως του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Δράμας στις 27 Μαρτίου 1978.

Ο Γιώργος Αλατζάς συναντήθηκε με την τοπική μας Ιστορία, δηλαδή με την ευθύνη απέναντι στην ιδιαίτερη Πατρίδα του, που λίγοι έχουν το προνόμιο αυτό. Υπήρξε ο πρώτος Πρόεδρος του Συλλόγου μας από την ίδρυσή του και για μια συνεχή πενταετία καθώς έθεσε τα θεμέλια της λειτουργίας μας.

Είχα την τύχη και την τιμή να συνυπάρξω και να συλλειτουργήσω μαζί του ως ο πρώτος Γραμματέας του Συλλόγου. Υπηρετήσαμε θεσμικά τους καταστατικούς στόχους με εσωτερική δημοκρατία, με συναίσθηση ευθύνης, με σοβαρότητα, με αποδοχή της διαφορετικής άποψης, με κατανόηση, με καλοσύνη, με πραότητα, με ουσία και περιεχόμενο.

Μέσα σε μια εποχή εύκολων και μεγάλων λόγων ήταν πάντα ολιγόλογος και ουσιώδης. Δεν έχασε ποτέ την αισθητική του αντίληψη. Είχε βαθιά γνώση και ολοκληρωμένη άποψη. Συμμετείχε ενεργά με ψύχραιμο πάθος στην αγωνία του τόπου μας. Κάθε συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου ήταν ένα μάθημα υπευθυνότητας, επίγνωσης και διακριτικότητας, μια θεσμική και ηθική ενθάρρυνση.

Όταν είχε να πει κάτι θετικό και υποστηρικτικό, το έκανε ευθαρσώς χωρίς διακρίσεις.

Τη σχέση μας χαρακτήριζε η απόλυτη εχεμύθεια και η υψηλή αίσθηση του χιούμορ, που εξελίχθηκε σε σχέση αδελφικής και εξομολογητικής φιλίας.

Με τιμούσε με τη φιλία του και η μεγάλη οικειότητα που ένιωθα μαζί του μου επιτρέπει να μπορώ να μαρτυρήσω για το μέγεθος της προσωπικότητας, της ευαισθησίας και της προσφοράς του.

Μιλώ πολύ περισσότερο για το πολιτιστικό και περιβαλλοντικό έργο στο χωριό, που αυτό μας συνέδεσε βαθειά, παρά για το εκπαιδευτικό του, όπου υπήρξε σχολικός σύμβουλος πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και έτσι αφυπηρέτησε, ή την πολιτική του σκέψη και δράση καθώς και τους αγώνες του για τη Δημοκρατία και την Αλληλεγγύη, επειδή πιστεύω ότι είναι το πιο σημαντικό.

Άσκησε τα καθήκοντά του με θεσμικά άψογο τρόπο θέτοντας τα θεμέλια και τις βάσεις για το συλλογικό μας υποκείμενο και τη συλλογική μας περιουσία.

Ξεκινήσαμε από το μηδέν με έξι κουδούνια ως κοινή περιουσία και σήμερα διαθέτουμε ιδιόκτητα κτήρια για τις λειτουργίες μας και πνευματικό έργο με τεκμηριώσεις για τη θωράκισή μας. Προνόμια που δεν τα συναντά κανείς εύκολα, χάρη στη λογική και τις αξίες που μας παρέδωσε.

Μπορώ να πω ότι συνδιαμόρφωσε τον σύγχρονο τοπικό μας πολιτιστικό πλούτο εξαιτίας της πολύ μεγάλης διορατικότητάς του.

Επικοινώνησε με την ιστορία. Ενστερνίστηκε τις απαιτήσεις της τοπικής κοινωνίας και της ιστορικής στιγμής, δεν κοίταξε κομματικές ταυτότητες – ίδιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της εποχής – ούτε συγκυριακές σκοπιμότητες, έτσι λειτούργησε με θεσμική ευαισθησία και με μνήμη ιστορική και δημοκρατική, έτσι συνεχίζουμε κι εμείς στα πατήματα και χνάρια του, με βάση εμπειρίες, αρχές και αξίες.

Η σκέψη μας σ’ αυτόν είναι μια διαρκής άσκηση αυτογνωσίας και αναστοχασμού. Τον θεωρούμε θερμοκοιτίδα του διανοητικού μας κεφαλαίου απ’ όπου αντλούμε στοιχεία για να συμβάλλουμε στην προσέγγιση της ερμηνείας των πόρων του ιστορικού και πολιτισμικού μας αποθέματος, για να δώσουμε το απαραίτητο βάθος και πλάτος της συνέχειάς μας για τη διάρκειά της, εμβαθύνοντας και συσχετίζοντας τη ζώσα παράδοσή μας με τις αφετηρίες της. Για όλους τους ανθρώπους όμως υπάρχει η τελεσίδικη ώρα.

Μ’ αυτόν τον τρόπο επέλεξα να αποχαιρετήσω όχι μόνο τον πρώτο και επίτιμο Πρόεδρό μας, αλλά επιπλέον τον καλό φίλο, τον λάτρη του Μοναστηρακίου, τον διανοούμενο και κοσμοπολίτη, τον εύχαρη και ευθυτενή Γιώργο Αλατζά, τον δάσκαλο.

Υποβάλλω τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του.

Εμείς ορκιστήκαμε να συνεχίζουμε!

Καλό σου ταξίδι φίλε Γιώργο!

Αιώνια ανάπαυση!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!

 

  1. Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης, «ΑΡΑΠΗΔΕΣ» ΕΝΑ ΕΥΕΤΗΡΙΚΟ ΔΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ ΔΡΑΜΑΣ, εκδ. Μορφωτικός και Πολιτιστικός Σύλλογος Μοναστηρακίου Δράμας, Αθήνα, 1998, σελ. 5 (ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ, Γιάννης Παπουτσής).