ΑΡΘΡΟ

του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου Δράμας

Είχε αναφωνήσει αγανακτισμένος ο Βαγγέλης. Αναφερόμενος στη βίλα της Αγράμπελης. Εκτός εαυτού ο και Πρόεδρος των Δικηγόρων Γιαννόπουλος. Υπουργός του ΠΑΣΟΚ. Ετοιμόλογος και πάντα ευθύβολος. Λαϊκός και αθυρόστομος.

Το ΠΑΣΟΚ πρόσφερε στον τόπο. Αλλά έκανε και πλείστα σοβαρότατα λάθη. Παρόλα αυτά συνέχιζε απερίσπαστο να κυβερνά. Έφτασε να κινδυνεύει για το σπίτι της Δήμητρας. Του Ανδρέα. Που ο ίδιος του ουδέποτε είχε ενδιαφερθεί για πλούτη.

Το ΠΑΣΟΚ τελικά έχασε. Παρά την ατάκα του Βαγγέλη.

Την ίδια αγανάκτηση δείχνουν σήμερα και οι Ηρακλειδείς του Πρωθυπουργού.

Μα με τέτοια κυβερνητική θητεία. Τόσες επιτυχίες. Τέτοια σωστή διαχείριση κρίσεων (επιδημία, προσφυγικό, ουκρανικό, πληθωρισμός, ακρίβεια…).

Είναι δυνατόν; Να χάσει τις εκλογές ο Κυριάκος; Για έναν κοριό;

Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι έρχεται η στιγμή που κάτι κάνει κλικ στο λαϊκό αισθητήριο. Που μέχρι τότε σου συγχωρεί τα πάντα. Για να αρχίσει η πτώση. Που θα είναι σφοδρή. Όσο πιο ψηλά είχες καβαλήσει το καλάμι, τόσο χειρότερα.

Το αντιλαμβάνονται όλοι πλέον στη Ν.Δ.

Πλην του Κυβερνητικού εκπροσώπου, του Γεραπετρίτη και του Αδώνιδος.

Γι’ αυτό και κρατάνε αποστάσεις.

Το διαισθάνονται όλοι στην Κοινωνία.

Πλην των κολαούζων. Που αδυνατούν να το πιστέψουν. Που βρίζουν όσους ασκούν κριτική. Ακόμη και καλόπιστη.

Που ανακαλύπτουν ότι όλοι έγιναν ΣΥΡΙΖΑ. Ή ότι ήταν ΚΡΥΠΤΟΣΥΡΙΖΑ.

Ο Βενιζέλος. Ακόμη και ο Παυλόπουλος. Το μισό Υπουργικό Συμβούλιο του Κώστα Καραμανλή. Αντώναρος, Τσιτουρίδης, Σπηλιωτόπουλος… Όχι ο τέως δεν τοποθετήθηκε. Είχε μιλήσει πέρυσι. Ακόμη και ο πάντα δικός τους, ο και συνάδελφός μου, Καρίπογλου. Που εδώ και χρόνια τα είχε προβλέψει. Και έκρουε μάταια ο φίλτατος Αντύπας τον κώδωνα του κινδύνου.

Δεν θα αναφερθώ ο γράφων στην ουσία της υπόθεσης. Έχουν ειπωθεί τόσα άλλωστε.

Θα ασχοληθώ μόνο με τη διαχείριση του ζητήματος. Όπως και τη διαχείριση του άλλου σημαντικού θέματος. Τους πρόσφυγες στον Έβρο. Το θάνατο του παιδιού.

Για το οποίο επίσης ξιφούλκησαν όλοι οι στυλοβάτες της μητσοτακικής εξουσίας. Οι μικρόνοες. Που δεν αντιλήφθηκαν ότι από τα χρόνια της Αντιγόνης, η μη ταφή ενός νεκρού και μάλιστα ενός μικρού παιδιού είναι αποτρόπαιο ανοσιούργημα. Ότι η ανθρωπιά σε αυτόν τον τόπο δεν είχε ποτέ χρώμα.

Δεν ήταν όλοι αυτοί που διαμαρτύρονταν ευαίσθητοι αριστερούληδες και ανθέλληνες. Ήταν και δικοί τους. Άλλη μια φορά η Δεξιά δώρισε στους πολιτικούς της αντιπάλους πανανθρώπινα αγαθά. Παλιότερα τη Δημοκρατία και την Ειρήνη. Τώρα την ανθρωπιά και την ευαισθησία.

Μα είναι δυνατόν να τα διαχειρίστηκαν τα ζητήματα αυτά (παρακολουθήσεις και μετανάστες σε νησίδα στον Έβρο) τόσο λάθος επικοινωνιακά. Δυο ζητήματα προέκυψαν όλο κι όλο μέσα στο καλοκαίρι. Τόσο ανίκανοι. Τόσο άχρηστοι πια.

Όχι δεν είναι ανικανότητα. Έπαρση λέγεται. Οίηση. Αλαζονεία.

Το περίφημο επιτελικό κράτος του Π/Θ κατέληξε να είναι ο ίδιος και οι κολλητοί του. Αποκομμένοι από την κοινωνία. Κλεισμένοι στο γυάλινο πύργο τους. Που θα καταρρεύσει πλέον με πάταγο. Όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να το στηρίξουν με υποστυλώματα. Ήδη τρίζει επικίνδυνα.

Ο Π/Θ ήταν για τους οπαδούς και τους θιασώτες του. Ο Μέγας και Αλάνθαστος Ηγέτης. Ο Μονομάχος που κερδίζει πάντα όλες τις μάχες.

Όταν ρωτήθηκαν Γερμανοί πολιτικοί τι θα ήθελε να γράψει η Ιστορία γι’ αυτούς απάντησαν:

Βίλι Μπράντ: «έκανε ότι μπορούσε».

Άνγκελα Μέρκελ: «προσπάθησε».

Ο δικός μας θα απαντούσε πιθανότατα: «ο Ηγέτης, που έσωσε την Ελλάδα».

Δυστυχώς η ρήση «τέτοιοι Λαοί, τέτοιοι Ηγέτες» δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Δεν αποζητάμε υπεύθυνους Ηγέτες. Ζητάμε Αρχηγούς.

Που θα ταπώσουν με τις ατάκες τους στη Βουλή και στα μπαλκόνια τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Θα αποσπάσουν χειροκροτήματα. Θα κερδίσουν εντυπώσεις στην TV. Τρόπαια στους ανά την επικράτεια καφενέδες.

Κι ύστερα αναρωτιούνται με απορία… μα για ένα παλιοκοριό;;;!!!