ΑΡΘΡΟ

Του Σάκη Πετρόπουλου

 

 

 

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΣΤΗ SUPER LEAGUE 1 (ΚΑΥΤΑΤΖΟΓΛΕΙΟ) ΠΕΡΑΣΑΝ 27 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΔΙΕΞΗΧΘΗ ΑΓΩΝΑΣ Α’ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΤΗ ΔΡΑΜΑ

  • Σε εξέλιξη η νέα αναδιάρθρωση των κατηγοριών με την εκπροσώπηση της Δράμας να είναι υποτονική
  •  Ο αυτοϋποβιβασμός της ΠΑΕ Δόξα το καλοκαίρι του 2021 από τη Super League 2 λόγω χρεών είναι το «έπαθλο» διοικούντων και… παραδιοικούντων
  •  Η έσχατη σοβαρή επιχειρηματική εμπλοκή στη Δόξα ήταν από τον Γιάννη Μπύρο που χάρισε την ΠΑΕ σε 100 μετόχους και αποχώρησε

 

Οι εποχές άλλαξαν μαζί και οι άνθρωποι και φυσικά το λαοφιλέστερο άθλημα που είναι το ποδόσφαιρο, και στην ελληνική έκδοση για τη χώρα μας πόσο δε διεθνώς. Το ποδόσφαιρο ήταν το σπορ που στην ακριτική αυτή γωνιά οι πρόγονοί μας βρήκαν τον τρόπο να αναδείξουν τον τόπο και τους ανθρώπους του, με όχημα την εμβληματική Δόξα που μετά τον πόλεμο κατέστη επίσημη αγαπημένη όλης της (τότε) ελληνικής επαρχίας.

Πάνε 27 χρόνια πλέον, μια γενιά και παραπάνω, που στη Δράμα διεξήχθη επίσημος αγώνας πρωταθλήματος Α’ Εθνικής (Super League). Η παρένθετη παρουσία το 2011-2012 στη Super League 1 κατέδειξε και ανέδειξε ότι οι αθλητικές εγκαταστάσεις της Δράμας δεν ακολουθούν τον χρόνο, με αποτέλεσμα να φιλοξενηθεί η Δόξα στο Καυτατζόγλειο Θεσσαλονίκης.

Διαβάστε επίσης:

Με δεδομένο ότι και σήμερα το γήπεδο της Δόξας και το «γεφύρι της Άρτας» Δημοτικό Στάδιο εκπροσωπούν άλλες εποχές, ποιος θα έρθει να στηρίξει επιχειρηματικά τόσο την Δόξα όσο και τον Πανδραμαϊκό; Την τριετία 2017-2020 ο επιχειρηματίας Γιάννης Μπύρος ήθελε να δώσει την παλαιά λάμψη στους Μαυραετούς, μάταια όμως. Οι νοοτροπίες παραγόντων και φιλάθλων τον οδήγησαν να χαρίσει τις μετοχές και να αποχωρήσει, κλείνοντας τη δική του πόρτα. Η αποχώρηση του Γιάννη Μπύρου ήταν η «χαρά» του κάθε ψευτοσωτήρα, αφού έγινε παρέλαση από μπροστινούς ή αφανείς.

Για τον Πανδραμαϊκό που μπορεί να καλύψει μέρος από το κενό της Δόξας, η κατάσταση ακούει Δημοτικό Στάδιο Δράμας. Εφτά Δήμαρχοι και είκοσι Βουλευτές πέρασαν και οι ακλόνητες κερκίδες του 1937 είναι εκεί. Οπότε χωρίς έδρα – σπίτι, ο ανταγωνισμός για τον Πανδραμαϊκό είχε και έχει κόστος.

Το διαβατήριο της Δράμας, το ποδόσφαιρο, είναι απαξιωμένο. Τα υπόλοιπα είναι διαχειριστικές προσπάθειες. Προοπτική για αναρρίχηση σε διακρίσεις και κατηγορίες άλλων περιόδων, με τα δεδομένα όπως αποτυπώνονται, είναι όνειρα και ευσεβείς πόθοι. Ο συναισθηματισμός των φιλάθλων και η προσδοκία είναι σε ανενεργή κατάσταση όσο οι αθλητικές υποδομές αφενός και η απουσία ικανών παραγόντων με οικονομική επιφάνεια αφετέρου είναι το περίγραμμα του Δραμινού ποδοσφαίρου.

Εντός Περιφέρειας, πλέον, η όποια δράση. Αντί για παρουσία στις κερκίδες, θαμώνες και τηλεοπτικό κοινό άλλων ομάδων και θεσμικοί, αιρετοί, Πρόεδροι να ικανοποιούν την αυταρέσκειά τους για μικροθελήματα και ικανοποιήσεις – εξυπηρετήσεις με δημιουργία ψευτοϊκανοποιήσεων.

Η τότε ανταγωνιστική Δράμα με τη Δόξα, την Ελπίδα και τον Πανδραμαϊκό σε Α’ και Β’ Εθνική, πέρασε στην Ιστορία και στη νοσταλγία…