ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

  • «…αγάπην δε μη έχω… ουδέν ειμί…» (Παύλου, Α’ Προς Κορινθίους, κεφ. ΙΓ’, 2)

 

Το απόσπασμα αυτό από τον υπέροχο ύμνο της αγάπης του μεγάλου των Εθνών Παύλου, αν μπορούσε να κυριαρχήσει στις ψυχές των ανθρώπων, ίσως, χιλιετηρίδες τώρα, η ανθρωπότητα δεν θα δοκιμαζόταν συχνά από πόνο βαθύ. Θα ήταν μια κοινωνία χωρίς τριβές, χωρίς πάθη, χωρίς κακία, με άγνωστες την πλεονεξία, τον εγωισμό, την περιφρόνηση, την αδικία, την εκδίκηση, τη φιλαυτία, την πρόσδεση στο άρμα της ύλης, τη χαιρεκακία, την υπεροψία και την αθεράπευτη τάση να βλάπτει τον συνάνθρωπό του, χωρίς αυτός να του προσφέρει τη αφορμή.

Γεννιέται εύλογα το ερώτημα. Τι φταίει, ώστε ο άνθρωπος αντί να προσφέρει στον συνάνθρωπό του την άδολη αγάπη, του κερνάει ολόγιομο το ποτήρι της κακίας; Γιατί στ’ αλήθεια εκείνος ο μνημειώδης λόγος του θεανθρώπου «αγαπάτε αλλήλους» δεν κατέστη ο μόνιμος και ευσταλής οίακας του ανθρώπου καθώς διασχίζει το τρικυμιώδες πέλαγος της ζωής;

Κι αν καμιά φορά εκδηλώνουμε την αγάπη μας προς τον συνάνθρωπό μας, αυτή δεν κοσμείται από ειλικρίνεια, αλλά υπαγορεύεται από αδυναμίες, όπως η υστεροβουλία, η αυτοπροβολή, ο κενός έπαινος των συνανθρώπων, η δέσμευση του ευεργετουμένου με την υποχρέωση της ανταπόδοσης της ενέργειας.

Δυστυχώς, η εκδηλούμενη κάτω από αυτό το πρίσμα αγάπη όχι μόνο στην εποχή μας, αλλά χιλιετηρίδες τώρα, έχει παγιωθεί ως στάτους κβο.

Ιδιαίτερα σήμερα, που οι πράξεις εκδήλωσης της αγάπης προς τον συνάνθρωπο συναγωνίζονται την ταχύτητα του ήχου μέσω των τεχνικών επιτευγμάτων, αποδυναμώνει και ελάχιστα ισχυροποιεί τη δύναμη της αγάπης.

Η δημιουργία εστιών πολέμου στη γηρασμένη γη μας, που οδηγούν στον ακούσιο εκπατρισμό πολλών συνανθρώπων μας, η αχαλίνωτη τάση των ισχυρών να οικειοποιηθούν τον ιδρώτα των συνανθρώπων μας με την αναιτιολόγητη συχνά εισβολή στη γη τους, δεν είναι παρά ένας ισχυρός κόλαφος στους καυχωμένους εκείνους ηγέτες, που αυτοπροβάλλονται προστάτες και σωτήρες των λαών, που ρυθμίζουν τις τύχες τους.

Δημιουργούν θεσμούς, θεσπίζουν νόμους, οικοδομούν διεθνείς οργανισμούς για την προστασία των συνανθρώπων τους. Και δυστυχώς όλη αυτή η προσπάθειά τους τα συμφέροντά τους ή τα συμφέροντα των κατά συνθήκη συμμάχων τους.

Και όταν οι συμμαχίες αυτές ατονούν ή διαπιστώνεται ότι ο ζυγός των συμφερόντων κλίνει προς τη μια ή την άλλη πλευρά, τότε οι συμμαχίες ατονούν και φτάνουν μέχρι του σημείου της διάλυσης ή και ακόμη οδηγούν στη μεταξύ τους σύγκρουση.

Η ανθρώπινη ιστορική πορεία είναι γεμάτη από τέτοια περιστατικά, κυρίως, όταν τα οικονομικά ή τα εξουσιαστικά συμφέροντα διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο. Τότε, μοιραία, η ανηλεής σύγκρουση ακολουθεί μέχρι να εξοντωθεί η πρώην σύμμαχος. Και η ιστορία άοκνη καταγράφει στις δέλτους της αυτές τις κατακριτέες συμπεριφορές, αδυνατώντας να συνετίσει, αλλά απλώς πειθαρχώντας στην υποχρέωση της καταγραφής.

Απόδειξη περίτρανη η επανάληψη πανομοιότυπων συμπεριφορών για τη θεραπεία των οποίων εκχέονται δάκρυα κροκοδείλου με σύντομη ημερομηνία λήξεως.

Και ο αγώνας του αιωνίου Σισύφου διαιωνίζεται για να αποφευχθεί η ανεργία των συντακτών της ιστορικής δέλτου, που συχνά συνοδεύεται από φτιασίδια, που αποβλέπουν στην καταρράκωση της αλήθειας.

Αγνοούν ασφαλώς τον ευαγγελικό λόγο «γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς». Και η άγνοια αυτή δεν είναι ακούσια, αλλά συνειδητή, αφού εκούσια καθίστανται δούλοι της ύλης