ΑΡΘΡΟ
του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου
Δικηγόρου Δράμας
«Και μόνη μου να μείνω, που δεν θα μείνω… δεν θα συγκαλυφθεί». Απόφαση ζωής. Να το πάει μέχρι τέλους. Έστω και μόνη. Αν και πίστευε πως δεν θα ήταν μόνη σε αυτό. Βέβαια ούτε και η ίδια δεν περίμενε, ότι θα συγκεντρωθούν εκατομμύρια υπογραφές. Πως θα γίνονταν συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα. Σε πολλές πόλεις του εξωτερικού. Με εκατοντάδες χιλιάδες.
Δεν το περίμεναν. Θα προτιμούσαν να την έβλεπαν μόνο σε μνημόσυνα. Μαυροφορούσα και ολοφυρόμενη. Να τρέχει στις εκκλησίες και στα μοναστήρια. Να θρηνεί βουβά για το χαμό του μονάκριβου παιδιού της. Να κλείσει το σπίτι της. Να παραιτηθεί από τη ζωή της. Να σβήσει εκεί μόνη κι απαρηγόρητη. Αυτά τη συμβούλευαν.
Δεν το πίστευαν. Ότι θα είχε τα κότσια. Να αγωνιστεί με τόσο πάθος. Να δίνει καθημερινά και για χρόνια μάχες. Στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Για να μην ξεχαστεί το έγκλημα. Να μη συγκαλυφθεί. Να μη μείνουν ατιμώρητοι οι ένοχοι. Να αποδοθεί επιτέλους σε αυτό το ζήτημα, σε αυτή τη χώρα Δικαιοσύνη.
Ήλπιζαν πως δεν θα αντέξει. Πως θα λυγίσει. Από τον πόνο. Την κούραση. Την ταλαιπωρία. Αλλά και τις επιθέσεις. Τα τρολ. Την τοξικότητα. Τις ύβρεις. Ποιος θα άντεχε πράγματι. Όταν ακόμη και κάποιοι γονείς άλλων θυμάτων, διαχώρισαν τη θέση τους. Όταν και ο ίδιος ο πατέρας της αδικοχαμένης Μάρθη, κράτησε κάποια στιγμή αποστάσεις.
Τι δεν υπολόγισαν… Πως ήταν ΜΑΝΑ!!! Και από τις μάνες εκείνες, που για τα παιδιά τους μπορούν να γίνουν λέαινες. Τι δεν λογάριασαν… Πως θα γίνονταν σύμβολο. Τι δεν σκέφτηκαν… Πως τα σύμβολα δεν λυγίζουν. Δεν κουράζονται. Δεν τα παρατάνε. Δεν μπορείς να τα νικήσεις.
Και τι βρήκαν να της καταλογίσουν. Πως θέλει λέει να πολιτευθεί, να γίνει Βουλευτής, Ευρωβουλευτής, να φτιάξει δικό της κόμμα. Και απάντησε ένας άλλος γονιός: «Μας αποκαλείτε συριζαίους, ανταρσία, κομμουνιστές. Και δεν σκέφτεστε ότι μπορεί να είμαστε απλοί πολίτες, πολίτες που ζητάμε δικαίωση». Όχι δεν μπορούν να κάνουν τέτοιες απλές σκέψεις.
Την κατηγόρησαν γιατί στο Σύνταγμα έσκασε ένα χαμόγελο. Και δεν σκέφτηκαν πως ήταν πικρό. Πως θα προτιμούσε να έχει στην αγκαλιά της τη Μάρθη και όχι όλους αυτούς τους εκατοντάδες χιλιάδες να την επευφημούν. Κατηγόρησαν τους χαροκαμένους γονείς, ότι όλα τα κάνουν για να πάρουν αποζημιώσεις. Και τους απάντησε ένας: «Λεφτά έχουμε, παιδιά δεν έχουμε!!!». Που να το καταλάβουν όσοι μετρούν τη ζωή μόνο με το χρήμα…
Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο η οργή του λαού…
Τρομοκρατημένοι ανακρούουν πρύμνη. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός αλλάζει το αφήγημα. Δεν θα πω κακή κουβέντα για την κ. Καρυστιανού. Δεν είχα σωστή ενημέρωση. Πρέπει να διαλευκανθεί η υπόθεση. Να γίνει κάθαρση. Υπήρχαν και δικοί μας στα συλλαλητήρια. Αφήνει έκθετους κυβερνητικά, κομματικά στελέχη, υπηρεσιακούς παράγοντες, τρολ, που βυσσοδομούσαν μέχρι χθες.
Δεν τσιμπάμε κύριε Πρωθυπουργέ. Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Θα βρείτε σίγουρα μερικές Ιφιγένειες να θυσιάσετε στον βωμό της διατήρησης της Ηγεμονίας σας. Η οποία όμως βαρύνεται πλέον όχι απλά με αμέλεια, ανικανότητα, κακή διαχείριση. Αλλά και με δόλο. Με ευθύνες προσωπικές.
Η αλήθεια είναι μια και μόνη. Και δεν μπορείτε να το αποτρέψετε πλέον. Δεν θα το επιτρέψει το ποτάμι της λαϊκής οργής. Ή θα επέλθει κάθαρση. Ή το έγκλημα αυτό θα στοιχειώνει τη θητεία σας, τη διαδρομή σας, τη ζωή σας.
Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει πλέον την οργή του Λαού… Γιατί δίχως κάθαρση, δεν θα υπάρξει εξιλέωση. Και θα συνεχίζουν τα Τέμπη να μας στοιχειώνουν όλους…
