ΑΡΘΡΟ
Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά
ATPL
AIRLINE PILOT
B737NG AIRBUS 320
Σας έλειψα; Τώρα σας έλειψα, δεν σας έλειψα, εγώ επέστρεψα και θα με λουστείς! Πέρυσι όταν γύρισα από τις καλοκαιρινές διακοπές είχε «φρακάρει» το μυαλό και δεν μπορούσα να γράψω κουβέντα. Θα μου πεις τι να σου κάνει και αυτό, ένα μυαλό χειμώνα – καλοκαίρι! Φέτος καμία σχέση, είμαι λαλίστατος και δεν σκοπεύω να σταματήσω. Να δεις που θα φταίει η πολύ ξεκούραση. Και τώρα τέρμα το διάλειμμα. Τα κεφάλια μέσα!
O Αύγουστος είναι ο μήνας που κάνουμε οι περισσότεροι διακοπές, αλλά είναι και ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού. Αυτό σημαίνει ότι από τα μέσα του μήνα και μετά αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για όλα όσα επιθυμήσαμε και γευτήκαμε για την περίοδο του καλοκαιριού. H ματιά και ο προγραμματισμός μας στρέφονται προς το φθινόπωρο που έρχεται, σκεπτόμενοι τι θα αλλάξουμε στη ζωή μας, σε τι θα καινοτομήσουμε και τι πρέπει να περιμένουμε από τη «νέα χρονιά». Δεν είναι περίεργο που το τέλος του καλοκαιριού συνοδεύεται από μια μελαγχολία, που για κάποιους έχει μια γλυκιά αίσθηση, για άλλους όμως είναι βαριά και δυσβάστακτη.
Δεν θέλουμε, αλλά γυρνάμε
Αυτό που κάνει πολύ δύσκολη τη μετάβαση από μια περίοδο ηρεμίας και αναψυχής σε μια περίοδο προετοιμασίας, νέων στόχων και επιστροφής στην εργασία είναι τα αμφιθυμικά συναισθήματα που βιώνουν όλοι λίγο-πολύ αυτό τον καιρό. Το να αφήσεις πίσω την ομορφιά ενός νησιού και την ξεγνοιασιά που σου προσφέρει η εξοχή και να επιστρέψεις στην πόλη και στην εργασία είναι κάτι που κανένας δεν θα το έκανε εάν δεν έπρεπε. H αίσθηση του «πρέπει», που αχνοφαίνεται από τα πρώτα σχολικά χρόνια στη ζωή του παιδιού και εδραιώνεται στην ενήλικη ζωή, δημιουργεί εσωτερική πίεση και έναν ασυνείδητο ψυχαναγκασμό. Τη δυσαρέσκεια και την αμφιθυμία μπορούμε πολύ ευκολότερα να τις διακρίνουμε στα παιδιά, που αφήνονται στο συναίσθημά τους και δεν έχουν μπει ακόμα στη διαδικασία εκλογίκευσης των επιθυμιών τους για να μπορούν να τις ελέγχουν καλύτερα, ένα μηχανισμό που οι ενήλικοι αναγκάζονται να θέσουν σε εφαρμογή.
Το άγχος της επιστροφής
H κυρία B.Z. επισκέφτηκε έναν ψυχοθεραπευτή πριν από τρία χρόνια, επειδή δεν μπορούσε να ελέγξει το άγχος της. Μας διηγείται: «Αισθάνθηκα να παραλύω από το άγχος όταν μπήκα στο πλοίο της επιστροφής, μετά τις εικοσαήμερες αυγουστιάτικες διακοπές μου. Είχα περάσει εκείνο το καλοκαίρι ειδυλλιακά, είχα βρει μια πολύ καλή παρέα και για πρώτη φορά μετά από χρόνια είχα αισθανθεί ελεύθερη. Είχα εγκλιματιστεί τόσο στο νησί, που είχα ξεχάσει τις υποχρεώσεις μου και είχα απωθήσει στο ασυνείδητό μου το γεγονός ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να γυρίσω πίσω. Και όταν ήρθε εκείνη η στιγμή, παρέλυσα. Με έπνιξε ένας κόμπος στο λαιμό, ένιωσα να με λούζει κρύος ιδρώτας και να με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου. Χρειάστηκε πολλή ώρα για να συνέλθω και προς στιγμή νόμισα ότι η αδυναμία μου αυτή οφειλόταν στον δυνατό ήλιο. Αλλά, δυστυχώς, δεν ήταν αυτό, γιατί οι κρίσεις άγχους συνεχίστηκαν και όταν γύρισα στην πόλη και εντάθηκαν όταν επέστρεψα στη δουλειά. Ένιωθα να πνίγομαι, το σώμα μου ήταν μεν παρόν, αλλά το μυαλό μου είχε μείνει πίσω στις διακοπές, χωρίς να έχω τη δύναμη να επιβληθώ στον εαυτό μου».
H βίαιη προσαρμογή
Υπάρχει κάτι σε αυτή την ιστορία που μας κάνει να σκεφτόμαστε τη δική μας -απόλυτα φυσιολογική- αντίδραση όταν χάνουμε κάτι που επιθυμήσαμε, γνωρίζοντας ότι μπορεί και να μην επαναληφθεί, παρόλο που το καλοκαίρι φυσικά θα ξανάρθει. H αμφιθυμία που κάνει τα αρνητικά και τα θετικά συναισθήματα να μπλέκονται τόσο άρρηκτα μεταξύ τους, μας κάνει ανίσχυρους απέναντι στις πραγματικές μας επιδιώξεις. Κανείς δεν επιθυμεί να περάσει πιο δύσκολα και πιο πιεσμένα, εκτός και αν έχει φροντίσει να ταυτίσει την επιστροφή στην πόλη με κάτι λιγότερο οδυνηρό, με κάτι που θα λειτουργήσει ως προθάλαμος προετοιμασίας για τη μετάβαση στις συνηθισμένες καθημερινές απαιτήσεις.
H καινούργια αρχή
Επιστρέφοντας στην πόλη, θέτουμε στόχους. Είναι αλήθεια ότι επιθυμούμε να κάνουμε πράξη όλα αυτά που δειλά-δειλά ξεκινήσαμε στις διακοπές μας. Πολλοί από εμάς, παίζοντας ρακέτες στην παραλία και κολυμπώντας, νιώθουμε πόσο ωραία και ανανεωτική είναι η άθληση και πόσο λάθος κάναμε που το ξεχάσαμε αυτό το χειμώνα που πέρασε. Κάποιοι άλλοι βάζουμε ως στόχο τη βελτίωση της διατροφής μας, εντάσσοντας στο καθημερινό μας διαιτολόγιο τις σαλάτες, τα φρούτα και το νερό. Γενικά και αδιόρατα, όλοι νιώθουμε καλύτεροι, πιο δυνατοί και ορκιζόμαστε ότι αυτόν το χειμώνα οπωσδήποτε θα κάνουμε αυτό ή το άλλο. Το ίδιο γίνεται και με την ψυχολογική μας κατάσταση. Στις διακοπές, όλα φαίνονται πιο ήρεμα και πιο απλά. Τα παιδιά δεν γκρινιάζουν και δεν πεισμώνουν, εμείς δεν νευριάζουμε και δεν υψώνουμε τη φωνή με το παραμικρό και ο/η σύντροφός μας δείχνει να μας αγαπά περισσότερο, εκφράζοντας την αγάπη του με πιο έμπρακτο τρόπο. Και, λογικά, θέλουμε να κρατήσουν όλα αυτά και όταν επιστρέψουμε, και καταστρώνουμε σχέδια υλοποίησης και εφαρμογής. Νιώθουμε σαν να είμαστε έτοιμοι για μια ριζικά καινούργια αρχή.
(συνεχίζεται…)
