ΠΟΙΗΣΗ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

Ο χρόνος γοργοφτέρουγος1 αδιάφορος διαβαίνει

σημάδια ανεξίτηλα2 αφήνοντας ξωπίσω.

Ανάλγητος, χαιρέκακος, καθόλου δεν τον μέλει,

αν των ανθρώπων τις καρδιές βαθύτατα λαβώνει.

Γιατί τάχα να θλίβεσαι, άνθρωπε επισκέπτη,3

από τη γη ξεκίνησες κι εκεί θα καταλήξεις.4

Αυτή είναι η μοίρα σου, οδόν άλλην δεν έχεις,5

μικροχαρές κι αβάσταχτους πόνους να δοκιμάζεις.6

Δεν ειν’ στ’ αλήθεια η ζωή βραχύβιο ταξίδι,7

χωρίς λιμάνι απάνεμο, πέλαγο ταραγμένο;8

Τι καρτερείς λοιπόν να βρεις του Αίολου την εύνοια,9

αυτός τη ρότα χάραξε σπαρμένη με υφάλους.10

Δεν του αλλάζεις το μυαλό, όσο κι αν προσπαθήσεις,

χτίζεις στην άμμο μοναχά εφήμερα παλάτια.11

 

ΣΧΟΛΙΑ

  1. Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος δεν συνειδητοποιεί την ταχύτητα παρέλευσης του χρόνου. Συχνά αναρωτιέται «πότε πέρασαν τα χρόνια!».
  2. Τόσο οι ευχάριστες, περισσότερο όμως οι δυσάρεστες στιγμές της ζωής του δύσκολα ξεθωριάζουν. Τον ακολουθούν μέχρι το τέλος της ζωής του.
  3. Ο άνθρωπος είναι προσωρινός κάτοικος της γης.
  4. Χους ει και εις χουν απελεύσει.
  5. Ο άνθρωπος δύσκολα αλλάζει το γραμμένο του (λαϊκός λόγος)
  6. Λίγες οι χαρές που δοκιμάζει ο άνθρωπος στη ζωή του, πολύ περισσότερες είναι οι δυσάρεστες καταστάσεις, που ζει.
  7. Η παρουσία του ανθρώπου πάνω στη γη μοιάζει μ’ ένα σύντομο ταξίδι, έστω κι αν κάποιοι ξεδιπλώσουν τη ζωή τους μέσα σε κάποιες δεκαετίες.
  8. Η ζωή του ανθρώπου μοιάζει με πέλαγο φουρτουνιασμένο. Οι δυσκολίες, που περνάει στη ζωή του συνεχώς, τον αναστατώνουν, τον απογοητεύουν και τον κάνουν δυστυχισμένο και απαισιόδοξο.
  9. Ζώντας ο άνθρωπος καθημερινά σχεδόν μέσα στις ποικίλες οδυνηρές καταστάσεις, δύσκολα τις αντιμετωπίζει, αφού αυτές ξεπερνούν τις δυνάμεις του συχνά.
  10. Έτσι είναι ρυθμισμένα τα πράγματα στη ζωή, ώστε ο άνθρωπος κάθε τόσο να βρίσκεται σε κίνδυνο να καταποντισθεί. Είναι ένα άθυρμα της ζωής.
  11. Η πλεονεξία και η ματαιοδοξία του ανθρώπου τον παρασύρουν, ώστε να επιδίδεται με πάθος στην απόκτηση ολοένα και περισσοτέρων υλικών αγαθών, που τον αναγκάζουν στο τέρμα της ζωής του να ομολογεί με ειλικρίνεια, αλλά και ενδόμυχη συναίσθηση τύψης ότι «εις μάτην εκοπίασε». Δυστυχώς το μάτι του ανθρώπου δεν χορταίνει. Και αυτό το πάθος του είναι εκείνο, που τον οδηγεί σε κάθε απάνθρωπη συμπεριφορά: αδικία, βία, στάχτες, ερείπια, απόρριψη, αποστασιοποίηση, καταπάτηση δικαιωμάτων, αφαίρεση ζωής. και όλα αυτά για προβολή, ανάδειξη εφήμερη και απόκτηση υλικών αγαθών.