ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

  • «Η Δράμα εν λίθοις και μνημείοις σωζομένοις φθέγγεται την Ελληνικότητά της»

 

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Και από εκείνη την ημέρα του Ιουλίου, που την πύρωνε ο ήλιος, ξαναζωντάνεψε η αγάπη μου για την αρχαιολογία. Ανέβηκα κι άλλες φορές στο κάστρο. Μπήκα μέσα με δυσκολία, γιατί είχε κατακλυσθεί από πουρνάρια κι άλλα αγριόδεντρα. Με δυσκολία εντόπισα κάποια διαμερίσματα. Τα κτίσματα κείτονταν σε ερείπια. Έκανα ένα δημοσίευμα στον τοπικό Τύπο, καλώντας την αρμόδια Αρχαιολογική Υπηρεσία να έρθει να επισκεφθεί το κάστρο και ν’ αποφανθεί. Δεν πήρα απάντηση. Και τότε με έγγραφο τής τότε Κοινότητας ενοχλήθηκε η αρμόδια Υπηρεσία. Και η απάντηση ήταν: «Δεν υπάρχει δρόμος για να φτάσουμε μέχρι εκεί». Δίκιο είχαν, γιατί ο ανηφορικός κατσικόδρομος δεν προσφερόταν για εύκολες αναβάσεις.

Η όχληση συνεχίστηκε. Τούτη τη φορά προς το αρμόδιο Υπουργείο. Ευχολόγιο μόνο και από εκεί. Όμως έπρεπε να δοθούν απαντήσεις στα τόσα ερωτήματα. Αλλά σκοντάφταμε στο δρόμο.

Και ο από μηχανής θεός έκανε συμπτωματικά την παρουσία του. Στη Διεύθυνση Γεωργίας της πόλης μας υπηρετούσε ο καλός φίλος Γιώργος Μεταξάς. Του έκανα γνωστό το πρόβλημα. Κι εκείνος βρήκε τη λύση για το δρόμο. «Έχω κάποιο πρόγραμμα για βοσκοτόπια, μου είπε. Και μέσα σ’ αυτό μπορούμε να εντάξουμε κάποιο δρόμο για τους κτηνοτρόφους. Θα το βάλλω μπρος αμέσως». Λυτρώθηκα. Τον ευχαρίστησα. Κι ο δρόμος έγινε. Οι αντιρρήσεις της αρμόδιας υπηρεσίας κάμφθηκαν. Όμως χρειαζόταν κονδύλιο για τις ανασκαφικές έρευνες, το οποίο δε διέθετε. Απευθύνθηκα τότε (1990) στον Νομάρχη Σάββα Δανιηλίδη για την εξεύρεση του αναγκαίου κονδυλίου. «Θέλω να δω το κάστρο, μου είπε, και μετά βλέπουμε». Συμφωνήσαμε. Κι ένα πρωί ανεβήκαμε στο κάστρο. Δεν τον άφησε αδιάφορο. Αποφάσισε να εγκρίνει τη χορήγηση σε πρώτη φάση 600 χιλιάδων δραχμών. Ασφαλώς μικρό το ποσό, όμως «στην αβροχιά καλό και το χαλάζι». Κύλησαν είκοσι τέσσερα χρόνια (1966-1990) από τότε, που τέθηκε επίσημα το αίτημα για ανασκαφικές έρευνες στο «κάστρο». Δικαίωση; Όχι! Εκπλήρωση του χρέους της Πολιτείας; Ναι!

Το έργο της ανασκαφής ανέλαβε η καλή φίλη Κατερίνα Περιστέρη. Έκανε τις απαραίτητες τομές. Ενθαρρυντικά τα πρώτα ευρήματα, όμως τα χρήματα λίγα. Και η έρευνα διακόπηκε! Όμως η προσπάθεια δε σταμάτησε, κι ας ήταν οι πόρτες αμπαρωμένες. Ευτυχώς η υπουργοποίηση του μαθητή μου και φίλου Μαργαρίτη Τζίμα τις ξεκλείδωσε. Δίπλα και ο τότε Νομάρχης Κώστας Ευμοιρίδης. Και στο τιμόνι η αρχαιολόγος Βασιλική Πουλιούδη. Τα ευρήματα ήταν πολύ ενθαρρυντικά. Η Ιστορία της περιοχής ξεπηδούσε από τα σπλάχνα της. Έτσι άρχισε να επαληθεύεται η διαπίστωση της Χ. Κουκούλη: «Δράμα, άγνωστη περιοχή αρχαιολογικά, όμως πολλά υποσχόμενη!».

Και τη διαπίστωσή της αυτή την είχαμε επισημάνει πριν από πολλά χρόνια. Όμως…! «Κάλλιο αργά παρά ποτέ».

Κι ενώ το κουβάρι το φορτωμένο με τις απορίες άρχισε να ξετυλίγεται ομαλά, ήρθαν «οι δυσχείμερες ώρες». «Έλλειψη οβόλων, …, στάση ανασκαφικών ερευνών». Αναμείνατε στο ακουστικό σας. Υπομονή! Έχουμε αρκετή, όχι βέβαια τόση, όση είχε ο Ιώβ! Θα ‘ρθει πάλι η άνοιξη. Η Ιστορία, η κρυμμένη στοργικά στα σπλάχνα της Ηδωνίδας Γης, «εν λίθοις και μνημείοις σωζομένοις» φθέγγεται την ελληνικότητα της γης, την οποία ανενδοιάστως και ανερυθριάστως μοχθούν να πλαστογραφήσουν και να σφετερισθούν ανιστόρητες γραφίδες, κινούμενες από υστερόβουλες διαθέσεις.

Τούτο έχουσα ενσυνειδήτως κατά νου η ταπεινότητά μου διεξάγει ειρηνικά τον πόλεμο με την αντικειμενική γραφίδα, ώστε να διανοιγούν όσο το δυνατόν ευρύτερα τα σπλάγχνα της Ηδωνίδας γης, που επτά και πλέον χιλιετηρίδες διασαλπίζει νουνεχώς την ελληνικότητά της, επιφέροντας φραγμό σε χείλη ασεβών προς την αλήθεια, η οποία, όσο κι αν δέχεται κίβδηλες επιθέσεις, μένει στητή κι ολόρθη στο διάβα των αιώνων.

Μα δεν τελειώσαμε. Έχουμε να πούμε πολλά κι ας χάσουν κάποιοι τον ύπνο τους. Είναι ανάγκη να μάθουν οι Δραμινοί λαγαρή την αλήθεια, που όσο πικρή κι αν είναι η αποκάλυψή της, ποτέ δε βλάπτει. Άλλωστε ο ευαγγελικός λόγος «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς, ποτέ δεν ξεθωριάζει».

(συνεχίζεται…)