ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Βεβαιότατα και ο καθένας έχει το δικαίωμα στη μόρφωση δια βίου, αλλά επιτρέψτε μου και ας φάνω σκληρός «κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο», μιας και όπως τα πράγματα δείχνουν αυτό που θα πάρουν, εάν τελειώσουν τη σχολή τους, είναι το γνωστικό της αντικείμενο και όχι μια επαγγελματική καριέρα.

Το φαιδρό σε όλη την ιστορία του εκπαιδευτικού πλουραλισμού μας είναι ότι στις Πανελλήνιες Εισαγωγικές Εξετάσεις τα θέματα είναι ανάλογα από τι κλάδο προέρχεσαι και σε τι Λύκειο πηγαίνεις, οπότε έχουμε και τις ανάλογες βαθμίδες θεμάτων και ανάλογης ύλης και δυσκολίας. Ακόμη ένα τραγελαφικό κομμάτι του Υπουργείου Παιδείας.

Πολλάκις αναρωτήθηκα για το εάν οι κρατούντες πολιτικοί γνωρίζουν και τι θέλουν και τι πράττουν, μιας και σχεδόν σε όλη την Ευρώπη (ας πάρω την Ευρώπη), μπαίνεις στο Πανεπιστήμιο μετά από ένα έτος Προπανεπιστημιακής εκπαίδευσης που γίνεται μετά την αποφοίτηση από το Λύκειο, σε κάποιες γίνεται και την τελευταία τάξη του Λυκείου, και μετά τα πράγματα δυσκολεύουν μιας και έχεις στην κάθε σχολή στο κάθε μάθημα δυο ευκαιρίες να το περάσεις και μια τρίτη σε Διαπεριφερειακή Πανεπιστημιακή Εξέταση, διαφορετικά δεν μπορείς να συνεχίσεις στη σχολή που φοιτάς και πας στο σπίτι σου. Με αυτόν τον απλό τρόπο δεν έχεις το φαινόμενο των αιώνιων φοιτητών.

Και πράγματι η μέρα που θα δώσεις Πανελλήνιες είναι μια σημαντική μέρα, η οποία θα καθορίσει αν όχι ολόκληρη την επαγγελματική σταδιοδρομία των μαθητών, τουλάχιστον τη χρονιά που θ’ ακολουθήσει. Αλλαγή πόλης; Αλλαγή χώρας; Αποχωρισμός από τους αγαπημένους φίλους; Επανάληψη των εξετάσεων; Ή μήπως μια γρήγορη και βίαιη στροφή προς την αγορά εργασίας;

Τι γίνεται αλήθεια με τους μαθητές, οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν κατάφεραν να εισαχθούν σε μια σχολή της αρεσκείας τους; Πώς μπορεί να αισθάνονται τα παιδιά που έμειναν έξω από τις πόρτες των σχολών, παρά τον κόπο και τις θυσίες μιας ολόκληρης χρονιάς; Παρόλο που η προσοχή είναι στραμμένη στους επιτυχόντες, δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να παραμελούμε και αυτούς που δεν τα κατάφεραν, τους φαινομενικά «αποτυχόντες».

Ενδεχομένως η δικιά τους «αποτυχία», να θυμίσει σε μας τους ενήλικες, αν όχι την ίδια ακριβώς εμπειρία, πολλές άλλες παρεμφερείς, τις οποίες έτυχε να αντιμετωπίσουμε στη διάρκεια τόσο της επαγγελματικής, όσο και προσωπικής μας ζωής. Πόσες φορές θα θέλαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω στο παρελθόν και να απαντήσουμε διαφορετικά σε μια ερώτηση που μας έγινε; Πόσες φορές θυμώσαμε με τον εαυτό σας για ένα λάθος που κάναμε ή μια λάθος απόφαση που πήραμε;

Αυτό λοιπόν που οφείλουμε να διδάξουμε σ’ αυτά τα παιδιά, προκειμένου να τα στηρίξουμε σ’ αυτή τη δύσκολη φάση, είναι το να μη θεωρούν ποτέ μια αποτυχία ως αποτυχία, αλλά κυρίως ως εμπειρία μάθησης. Άλλωστε η «αποτυχία» είναι συνυφασμένη με τη ζωή ενός δημιουργικού ανθρώπου, ο οποίος δεν επαναπαύεται ποτέ, αλλά πάντα παλεύει να κατακτήσει το «παραπάνω».

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του εφευρέτη του ηλεκτρικού λαμπτήρα Τόμας Έντισον. Έκανε περισσότερα από 1.000 αποτυχημένα πειράματα μέχρι να τα καταφέρει. Λόγω της επιμονής του όμως, σήμερα έχουμε ηλεκτρικό φως στα σπίτια μας και αυτό είναι κάτι που έχει αλλάξει ριζικά τον τρόπο ζωής μας. Το ανεκτίμητο στην ιστορία του Έντισον είναι τα σχόλια που έκανε όταν τον ρωτούσαν πως αισθανόταν μετά από τόσες αποτυχίες. Συνήθως έλεγε: «Δεν απέτυχα 1.000 φορές… Απλώς έμαθα 1.000 τρόπους με τους οποίους το σχέδιο μου δεν δούλευε».

Φυσικά ένας μαθητής ο οποίος είναι στεναχωρημένος με την απόδοσή του και παράλληλα έχει να αντιμετωπίσει και τους γονείς του που τον κοιτούν απογοητευμένοι, να μην είναι σε θέση να το καταλάβει. Ακόμα και ο θυμός του, είναι μια λογική πρώτη αντίδραση. Αυτό όμως που έχει πραγματική αξία σε μια τέτοια περίπτωση, είναι να συγκεντρωθούμε άμεσα και να ψάξουμε τους λόγους που απέτυχε η όποια προσπάθειά μας. Βρίσκοντας το λάθος, μπορούμε σίγουρα να το αποφύγουμε στο μέλλον.

Ειδικά στις μέρες μας, το πού βρίσκεται κάποιος επαγγελματικά, συχνά δεν έχει μεγάλη σχέση με την ημέρα ανακοίνωσης των βάσεων, ακόμα και με τη σχολή από την οποία αποφοίτησε. Δεν έχει τόση σημασία αν δεν πέρασε ένας μαθητής αυτή τη φορά εκεί που ήθελε. Γιατί έχει πάντα το δικαίωμα να σπουδάσει αυτό που θέλει και να φτάσει κάποτε να αγαπά τη δουλειά του. Κανένας από αυτούς που απέτυχαν στις Πανελλήνιες, δεν έμεινε στάσιμος σε εκείνη τη μέρα. Ένας άνθρωπος με στόχους, ποτέ δεν μένει στάσιμος. Συνειδητοποιεί γρήγορα την κατάσταση και παίρνει αποφάσεις. Οι επιλογές δεν τελειώνουν ποτέ. Συγκεκριμένα σε αυτή την περίπτωση κάποιες από τις συνηθέστερες επιλογές που έχει ένας μαθητής είναι οι εξής:

-Να αφιερώσει άλλον ένα χρόνο για να ξαναδώσει εξετάσεις για το Ελληνικό Πανεπιστήμιο

-Να διαλέξει μία από τις επαγγελματικές κατευθύνσεις που προσφέρουν ιδιωτικές σχολές

-Να στραφεί στο εξωτερικό

-Να ψάξει για κάποια εργασία.

Ο κόσμος αλλάζει, οι άνθρωποι αλλάζουν, ακόμα και τα ενδιαφέροντα ή οι απόψεις του ίδιου ανθρώπου, μπορεί από χρόνο σε χρόνο να αλλάξουν ριζικά. Ειδικά στην ηλικία των 18 χρόνων, είναι απόλυτα φυσιολογικό να μην έχεις ακόμα καταλήξει κάποιος στο τι θέλει να κάνει στη ζωή σου. Και φυσικά, οι αλλαγές στις προτιμήσεις και η αμφιταλάντευση δεν αποτελεί χαρακτηριστικό των μέτριων μαθητών.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να σας μιλήσω για τη Στέλλα. Μια άριστη μαθήτρια, η οποία μπορούσε να περάσει όπου ήθελε και μιας και δεν πιέστηκε καθόλου από τους γονείς της. Διάλεξε και πέρασε στη φιλοσοφική σχολή. Μετά από δυο χρόνια εσωτερικής πάλης, συνειδητοποίησε ότι τελικά δεν ήταν αυτό που ήθελε και κάνει μια μεγάλη στροφή στην ήδη στρωμένη ζωή της, συμπληρώνοντας ξανά μηχανογραφικό και ελπίζοντας να περάσει στην αγγλική φιλολογία.

Αν θα μπορούσαμε συμπερασματικά να πούμε ένα πράγμα είναι «Μην αφήνετε να σας εγκλωβίσει μια αποτυχία»! Δείτε με καθαρό μυαλό τις επιλογές που έχετε γύρω σας και σκεφτείτε ότι όλα γίνονται για κάποιο σκοπό, ακόμα κι αν δεν μπορείτε να τον δείτε άμεσα. Κάποια στιγμή θα είστε σε θέση να τον αναγνωρίσετε και να τον εκτιμήσετε.