ΑΡΘΡΟ

Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου

Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.

 

 

Στις 19 Οκτωβρίου είναι η γιορτή της οσίας Κλεοπάτρας. Έτσι λεγόταν και η μητέρα μου που πριν 11 χρόνια (2020), τη μέρα εκείνη, την «ξεπροβοδίσαμε» για πάντα.

Θα κάνω μια αναδρομή, καθώς θυμάμαι γεγονότα.

Όταν πέρασαν 9 χρόνια από τον θάνατό της (2019), ειδοποιηθήκαμε από τον Δήμο για ανακομιδή των οστών των γονιών μου. Αφού λοιπόν υπήρχε αγορασμένος οικογενειακός τάφος από το 1966 στα Β’ Κοιμητήρια του Σταθμού, θα κάναμε τη μεταφορά των λειψάνων από τα Α’ Κοιμητήρια. Το ειδοποιητήριο είχε και ενδείξεις για την ανακομιδή. Πρωί 8.30 π.μ. ήμασταν με τον σύζυγό μου στο Γραφείο των Α’ Κοιμητηρίων με όλα αυτά που έπρεπε να έχουμε σε τσάντα.

Κατευθυνθήκαμε με κάποιο προσωπικό στον ενοικιαζόμενο τάφο, όπου μάλιστα είχε προχωρήσει η εκταφή και ρωτηθήκαμε για μνημόνευση. Απάντησα πως παπάς υπάρχει και στα Β’ Νεκροταφεία, ενώ κρατούσα ευτυχώς τον υφασμάτινο σάκο για για την τοποθέτηση των οστών από τον κύριο που δεν ήταν υπάλληλος του Δήμου, αλλά συνεργάτη. Όσο για το κρασί, που ήταν στις ενδείξεις, σκέφτηκα πως θα χρησιμοποιηθεί κάπως. Μάλιστα έπρεπε να ‘χω μπουκάλι ορισμένης μάρκας. Ίσως να υπάρχει συμφωνία οινοποιίας με την Εκκλησία, γι’ αυτό θα ήταν καλό να στοιχίζει λιγότερο. Ο κύριος που έκανε την εκταφή, θα πήγαινε αμέσως για άλλη εκταφή. Έτσι σκέφτηκα γι’ αυτό δεν πλύθηκε από τα σαπούνια που είχα φέρει, ούτε σκουπίστηκε από τις πετσέτες που είχαν, όπως έγραφαν οι ενδείξεις. Πάντως προσφέρθηκα και πλήρωσα την εργασία του, αφού δεν ήταν υπάλληλος του Δήμου. Οπότε 9.30 π.μ. ήταν όλα τελειωμένα και μας υπέδειξαν με τον σύζυγό μου να πάμε στα Β’ Κοιμητήρια που θα μας έφερναν τα οστά αμέσως. Περιμέναμε, μέχρι τη 1 μ.μ., που για Οκτώβρη μήνα είχε και πολύ ήλιο, οπότε υπάλληλος εκεί που μας έβλεπε να περιμένουμε και μας λυπήθηκε, προθυμοποιήθηκε με υπηρεσιακό αμάξι να φέρει τα οστά.

Όπως κι έγινε αρκετά γρήγορα. Ανακουφιστήκαμε όταν μάλιστα άρχισε να σκάβει και τοποθετήθηκαν τα λείψανα στον τάφο των παππούδων μου.

Οπότε με τον τρόπο μας δείξαμε τις ευχαριστίες μας στον άνθρωπο.

Ποια είναι τα σωστά, ποια είναι τα λάθη, τι βελτιώσεις πρέπει να γίνονται προς το καλύτερο σε κάθε φάση της ζωής των πολιτών, είναι αυτό που πρέπει να γίνεται χωρίς ταλαιπωρίες και με σωστές διαδικασίες.

Νομίζω πως όλα αυτά που ανέφερα, εντόπισα, είναι το καλύτερο μνημόσυνο που μπορούσα να κάνω για τη μητέρα μου.