«Αλλά τις γαρ έγνω νουν Κυρίου; ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο;»

ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

• «Ποιος μπορεί να εξιχνιάσει το βάθος της γνώσεως και σοφίας του Θεού;»
• Αγαπώσης καρδίας ανυπόκριτον τεκμήριον

Εδώ στην πόλη μου μούγκα μεγάλη για το θέμα που έχει ανακύψει περί της αλλαγής φύλου στα 15.

Είναι κάποιες φορές που τα λόγια σταματούν και αρχίζει να μιλά η καρδιά. Και έρχονται στο μυαλό του καθενός εικόνες, συζητήσεις, αναμνήσεις, γέλια και καβγάδες, ατέλειωτες ώρες, με πολλές ευχάριστες στιγμές, γιατί αυτό που πάντα βασίλευε ήταν η ειλικρινής αγάπη.

Τάδε λέγει η Ιεραρχία της Ελλάδος η οποία καθόλα αρμόδια μιας και συνομιλεί μετά της ΑΝΩ Θεότητας και εξηγεί κατά το ανθρωπίνως τα του Θεού θελήματα, δι’ αυτό έβαλα επικεφαλίδα «Αλλά τις γαρ έγνω νουν Κυρίου; ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο;».

Ας σοβαρευτούν όλοι όσοι παρπαδελίζουν δίχως ουσιαστικά να λένε τίποτε, μιας και ο παντογνώστης Θεός και Κύριος μας εκ χου δημιούργησε τον άνθρωπο και έδωσε την ευχή «αυξάνεστε και πληθύνετε και κατακυριεύσατε την γη».

Μετά αυτού οι σαρκικές επαφές υπάγονται και σε γενετικούς ανθρωπίνους παράγοντες και δυστυχώς κάποια στιγμή υπάρχει μια ανωμαλία κατά την σύλληψη και έχουμε δυστυχώς συνάνθρωπους μας οι οποίοι να είναι σε λάθος σώμα με λάθος και αντίθετες ορμόνες. Σας ερωτώ τι είναι ευκολότερο να πω άρον τον κρέβατον σου και περιπατεί ή αφέωνταί σοι οι αμαρτίες, τότε συρφετός, φωνές, ύβρεις κατά του Ιησού από ποιους; Μα από τους γραμματιζούμενους και επιφανείς του τότε κόσμου, Γραμματείς και Φαρισαίους. Πού ήταν ο απλοϊκός λαός; Είχε άραγε γνώση; Ή ρωτήθηκε επί του θέματος;

Μια από τα ιδία και τώρα στα σημερινά χρόνια, μιλάνε και παπαγαλίζουν όλοι οι περισπούδαστοι και αυτά που λένε είναι κοινώς ΜΠΟΥΡΔΕΣ. Δυστυχώς οι μηχανισμοί σύλληψης κάνουν και λάθη, εάν θέλετε να γυρίσουμε στα χρόνια της Αρχαίας Σπάρτης όπου κάθε είδους και όχι μόνο γενετήσια ανωμαλία την πετούσαν στον Καιάδα. Θέλετε αυτό; Δεν είδα κανένα να αντιδρά όταν η τηλεόραση καθημερινά προβάλει π…τσες και π…δες, δεν είδα κάποια αντίδραση. Από την άλλη μεριά η Εκκλησία δεν χρειάζεται να στριγγλίζει. Δεν έχουμε Σταλινισμό, ούτε και κινδυνεύει ουδείς από αυτό το κοινωνικό σύνολο.

Με την Παγκοσμιοποίηση δεχτήκαμε τα πάντα, καθαιρέσαμε ήθη, έθιμα, επιταγές και κληρονομιές αιώνων, τα πετάξαμε στα σκουπίδια με γνώμονα ότι έτσι είμαστε παλιομοδίτες. Πού είναι οι παρακαταθήκες μας στα σχολειά, ποιος διδάσκεται τα ιερά και τα όσια αυτού του τόπου; Σε όλα αυτά κλείνετε και κλείνουμε τα μάτια, σε όλα αυτά φαινόμαστε επιεικείς και λέμε και το «δεν βαριέσαι» και σας, μας πείραξε γιατί στα 15 να μπορεί να αλλάξει το σώμα του;  Άραγε ποιος αυτός που ουσιαστικά σε μια σωματική και ψυχική παραζάλη, είναι παρένθετος, αχρηστος, επιτελούς ας τον αφήσουμε να βρει τον δρόμο του μιας και δεν ρωτήθηκε για αυτήν την ανωμαλία την γενετική αλλά του την φόρτωσε η σύλληψή του. Από ποιον να ζητήσει ευθύνες; Από τα ωάρια; Τα σπερματοζωάρια; τα μιτοχόνδρια; Για ακόμη μια φορά καταπίνουμε την κάμηλο και στραγγίζουμε το κουνούπι. Έλεος στην υποκρισία, έλεος στον φαρισαϊσμό.

Το φύλο στον άνθρωπο αποτελεί ιερή παρακαταθήκη και υπηρετεί στη βάση της ψυχοσωματικής συμπληρωματικότητας το μυστήριο της ζωής και της αγάπης. Υπό την έννοια αυτήν, δεν είναι επιλέξιμο, αλλά ως δώρο αποτελεί θείο χάρισμα στον άνθρωπο που πρέπει αυτός να αξιοποιήσει για τον αγιασμό του. Τάδε λέγει σε ένα απόσπασμα η Ιεραρχία.

Ο άνθρωπος πέρα από την πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πνευματική του διάσταση, χαρακτηρίζεται και από την ερωτική διάσταση, η οποία ιδιαίτερα στις μέρες μας μοιάζει να οριοθετεί σε μεγάλο βαθμό τις υπόλοιπες. Σε συνδυασμό δε με την επίκληση της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ως θεμέλιο των σύγχρονων κοινωνιών, η ερωτικότητα τοποθετείται στο προσκήνιο του δημόσιου διαλόγου και η όποια επίκληση της ιδιωτικότητας θεωρείται τουλάχιστον ρομαντική παρελθοντολογία. Σε αυτό το πλαίσιο, η ψήφιση του νομοσχεδίου για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου κατέδειξε την απόφαση σημαντικού μέρους του πολιτικού κόσμου να υπερασπιστεί νομοθετικές τομές που εμφορούνται, όπως τονίστηκε επανειλημμένα, από φιλελεύθερες και προοδευτικές αρχές.

Εξετάζοντας τις εισηγήσεις και τις τοποθετήσεις επί του νομοσχεδίου, διαπιστώνεται ένας κοινός παρονομαστής στη σκέψη όσων υποστήριξαν την ψήφισή του ή κατέθεσαν διαφορετικές νομοθετικές προτάσεις με παράλληλο όμως περιεχόμενο. Ως κοινός παρονομαστής καθίσταται η πίστη σε μια κοσμική ανθρωπολογία, η οποία, όπως ξεκαθαρίστηκε από πλευράς αρκετών μελών της Κυβέρνησης και της Βουλής, δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζει μια φιλελεύθερη, προοδευτική και ευρωπαϊκή κοινωνία. Αντίθετα, όσες άλλες ανθρωπολογικές θεωρήσεις δε συμμορφώνονται με αυτό το πνεύμα στην καλύτερη περίπτωση αντιμετωπίζονται ως ανήκουσες στο παρελθόν. Σε αυτές κατατάχθηκε χωρίς περιστροφές και η Ορθόδοξη θεώρηση περί του ανθρώπου, όπως αυτή εκφράζεται από τη θεσμική Εκκλησία, παρά τις όποιες θετικές αναφορές στην χριστιανική αγάπη και αποδοχή του άλλου.

Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα, η Εκκλησία μοιάζει ανίκανη όχι να εκσυγχρονιστεί αλλά να αντιμετωπίσει τον κόσμο και το ιστορικό παρόν όπως είναι, μακριά από φοβικές, ανέξοδες και κυριαρχικές λογικές. Αρνείται να εξετάσει όχι μόνο το πρόβλημα της ερωτικής ικανοποίησης και των διαφορετικών τρόπων που αυτή βιώνεται αλλά πολύ περισσότερο την ανάγκη για αγάπη, στοργή και ψυχικό δέσιμο. Δέσμια προνεωτερικών κοινωνικών προτύπων και ανθρωπολογικών αναλύσεων, πολλές από τις οποίες έρχονται αντιμέτωπες με σύγχρονες επιστημονικές παραδοχές, ο περί του ανθρώπου λόγος της Εκκλησίας είναι ανέτοιμος να απαντήσει στις σημερινές προκλήσεις. Επιπροσθέτως, έχοντας απολέσει την εσχατολογική προοπτική στον διάλογό της με την κοινωνία, η θεώρησή της για τον άνθρωπο τείνει να αντιμετωπίζεται αποκλειστικά ως συντηρητική

Το φύλο στον άνθρωπο αποτελεί ιερή παρακαταθήκη και υπηρετεί στη βάση της ψυχοσωματικής συμπληρωματικότητας το μυστήριο της ζωής και της αγάπης. Υπό την έννοια αυτήν, δεν είναι επιλέξιμο, αλλά ως δώρο αποτελεί θείο χάρισμα στον άνθρωπο που πρέπει αυτός να αξιοποιήσει για τον αγιασμό του.

Οι θιασώτες της ανοχής στην ετερότητα έδειξαν και πάλι την αδυναμία τους να εφαρμόσουν τα λεγόμενά τους, συναγωνιζόμενοι σε επικριτικές συμπεριφορές και βιαιότητα όσους κατηγορούν για συντηρητισμό, οπισθοδρομικότητα και φονταμενταλισμό.

Η κοινωνική ανοησία δεν είναι δικαίωμα αλλά κατάντια και ανέλπιδη κατάσταση. Πόσο μάλλον όταν βαφτίζουμε δικαίωμα στην κριτική την έλλειψη σεβασμού και τη λεκτική βία απέναντι στο ανθρώπινο πρόσωπο ενός μάλιστα συνανθρώπου μας που δεν μπορεί να απαντήσει.

Οι ανακοινώσεις που προέκυψαν από διάφορους επίσημους και μη εκκλησιαστικούς χώρους ως αντίδραση στη συζήτηση για το νομοσχέδιο αλλά και όσες προσπαθούν να θεμελιώσουν τα τελευταία χρόνια αντιρρητικό θεολογικό λόγο απέναντι στις ραγδαία μεταβαλλόμενες κοινωνικές αντιλήψεις, περισσότερο επικαλούνται την προάσπιση παραδόσεων, αρχών και αξιών που είναι συνυφασμένες με ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο. Αντίθετα, αναφέρονται ελάχιστα στη μεταμορφωτική διάσταση της Χριστιανικής πίστεως έτσι όπως δύναται να τη βιώσει ο άνθρωπος εκείνος που ελεύθερα την ασπάζεται ως ζώσα πραγματικότητα και όχι ως έκφραση πολιτισμικής, θρησκευτικής ή ακόμα χειρότερα εθνικής ετερότητας. Μήπως αυτή η κατάσταση υποδηλώνει έλλειψη πίστης σε αυτήν τη βασική διάσταση του Χριστιανισμού ακόμα και από τους συγγραφείς των κειμένων.

Φτάσαμε να επικαλούμαστε δήθεν ανοσία εντός της Εκκλησίας (και του κλήρου της) για καταστάσεις που ονοματίζουμε ως ανώμαλες και αφύσικες. Μάλιστα, επικεντρώνουμε το πικάντικο ενδιαφέρον μας στο ποιες φυσικές ή παρά φύσιν ερωτικές (κατα)στάσεις επιτρέπει ο Θεός, όταν θα έπρεπε να μας απασχολήσει ως ουσιαστικό πρόβλημα το ζήτημα της «μη κανονιστικής» ομοφυλόφιλης (ή ακόμα και ετερόφυλης) αγάπης. Ιδιαίτερα αυτής που βιώνεται στις ευαίσθητες ηλικίες των παιδιών και των εφήβων.

Μέχρι πριν λίγο καιρό ορισμένοι «τολμηροί» Χριστιανοί λέγαμε πως οι ομοφυλόφιλοι ζουν ανάμεσά μας. Και νομίζαμε πως λέγαμε κάτι ριζοσπαστικό. Τα πράγματα αλλάζουν, όμως, με γοργούς ρυθμούς. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν πια ανοιχτά ανάμεσά μας και διεκδικούν δυναμικά τη δημόσια παρουσία τους απ’ όλους τους χώρους (ακόμα και μέσα από την ακροδεξιά όπως είδαμε σε περιπτώσεις του εξωτερικού). Με τη δράση τους και με την αποδοχή που αυτή βρίσκει σε όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας καταδεικνύουν την αντιστροφή των ρόλων. Καλώς ή κακώς, δεν είμαστε μακριά από την ώρα που οι Χριστιανοί (ασχέτως σεξουαλικότητας για να μην έχουμε αυταπάτες) θα γίνουν οι περίεργοι και οι «τοιούτοι» της άλλοτε δήθεν χριστεπώνυμης κοινωνίας.

Στα τόσα μεγάλα προβλήματα που κυριολεκτικά ταλανίζουν ανεξαιρέτως όλους μας, πλουσίους είτε φτωχούς, κάποιοι προσπαθούν να γυρίσουν πίσω κλείνοντας εσκεμμένα τα μάτια τους μπρος στον ήδη κατακερματισμό, ωχαδελφισμό και απαξιωτισμό της κοινωνίας μας. Καιρός δεν είναι να δούμε τα θέματα, τα προβλήματα με μάτι και μυαλό καθαρό απαλλαγμένο κάθε παθογενεια; Είδομεν!!!