ΑΡΘΡΟ
Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά
ATPL
AIRLINE PILOT
B737NG AIRBUS 320
Κατ’ αρχάς θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους τους πολίτες του Νομού Δράμας και όπου αυτή η εφημερίδα ταξιδεύει, ο τον Σταυρόν υπομείνας δια την ημών σωτηρία, Κύριος Ιησούς Χριστός να μας χαρίζει υγεία και δύναμη να παλεύουμε με τις δικές μας δυνάμεις τις δυσκολίες και να μας οπλίζει με την ελπίδα της δικής μας εσωτερικής Ανάστασης.
Ήρθε ο εορτασμός του Πάσχα ακόμη μια φορά ημερολογιακά, οι ετοιμασίες κάθε είδους στο ανωτέρω σημείο, αλλά άραγε αυτή είναι η ουσία; Ερωτήματα τα οποία ετέθησαν διαχρονικά προ χιλιάδων ετών και συνεχίζονται να τίθενται τόσο από τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και κάθε άλλης Εκκλησιαστικής ή μη ειδικότητος. Σχολιάζοντας την περίοδο που υπάρχω, ζω και αναπνέω, βλέπω, αντιλαμβάνομαι και βεβαιώνομαι ότι τίποτε και στα δικά μου χρονιά δεν έχει αλλάξει. Αυτό είναι το νόημα αλλά και η παρακαταθήκη που μας άφησε ο Αναστηθείς Κύριός μας; Γεννάται το απλό ερώτημα, το πόσο γνωρίζουμε τον Κύριό μας; Τι ξέρουμε για Αυτόν;
Σημασία έχει κάθε λεπτομέρεια. Το ότι ο Χριστός ούτε με μια πολυτελή μερσεντές σκέφθηκε να τον υποδεχθούν μετά βαΐων και κλάδων από φοίνικα, ούτε να του στρώνουν κόκκινα χαλιά σαν να είναι ένας αστέρας του Χόλυγουντ ή κάποιος ξιπασμένος Μητροπολίτης γεμάτος στο χρυσαφικό.
Σωτήρας δεν μπορεί να ‘ναι κάποιος πλουτοκράτης. Κάποιος τραπεζίτης. Μια καπιτάλα του κερατά. Ούτε ένας βασιλιάς δοξασμένος, ένας φιλόσοφος, ένας στρατηλάτης, ένας επιστήμων, ένας εφευρέτης, ούτε ένας αρχηγός εκκλησίας, ο πιο υψηλόβαθμος εκπρόσωπος του Θεού στη γη.
Εκκλησιαστικοί πάσης φύσεως και λαϊκοί αναλώθηκαν αυτήν την περίοδο σε επισημάνσεις, συμβουλές πατρικές, πάντα για τους άλλους, ποτέ δια δικόν τους. Μα κανένας δεν μίλησε για το ότι και φέτος οι εκκλησίες γέμισαν, αλλά οι καρδιές παρέμειναν πέτρινες και όλοι μας με πρώτους τους κατά τόπους Ταγούς ήμασταν ο «αυτουλάκης μας». Κάναμε την καθιερωμένη μας λεζάντα τη Μεγάλη Παρασκευή στην περιφορά του Επιτάφιου, όπως και το Μεγάλο Σάββατο, κατά το κοσμικό. Επίσης δεσποτάδες, παπάδες, με λαμπερές στολές και αυτή παρόντες μέσα σε όλο το σκηνικό, αλλά τίποτε να μην θυμίζει τον Κύριό μας. Γεννήθηκε ταπεινά, μεγάλωσε απλός, ταπεινός και έζησε μέχρι και τη Σταύρωσή Του με ένα ιμάτιο, το οποίο και αυτό ο δίβουλος λαός το έβαλε σε κλήρο. Όλη Του η ύπαρξη πάντα με μια απλότητα εξωτερική, αλλά να διαχέει ένα λαμπερό φως ελπίδας για όλους και όσους τον ακολουθούν ανά τους αιώνες στον δρόμο που χάραξε.
Όπως γνωρίζετε δεν υπάρχει βιογραφία δια τον Κύριό μας. Ουδείς ανά τους αιώνες Αποστόλους και Πατέρες της Εκκλησίας δεν έγραψαν τον βίο του Θεανθρώπου. Άραγε γιατί; Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι όλο διδαχές και είναι η αποτύπωση το ποιος είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας.
Ας πάμε λίγο παρακάτω, μέσα από ένα κείμενο καθαρά εκκλησιαστικό λόγω των ημερών.
Για μια ακόμα φορά, με τη χάρη του Θεού, οδεύσαμε στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, στην ιερότερη εορτολογική περίοδο του έτους. Για μια ακόμη φορά ακολουθήσαμε τα ίχνη του Νυμφίου της Εκκλησίας μας Χριστού και γίναμε συνοδοιπόροι του Θείου Πάθους Του. Σύμφωνα με τον ιερό υμνογράφο, καλούμαστε όπως «συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς’ ίνα και συζήσωμεν αυτώ». Με αυτή την προϋπόθεση γινόμαστε πραγματικοί κοινωνοί της Αναστάσεώς Του. Μόνο έτσι νιώθουμε πραγματικά τη χαρά της Θείας Εγέρσεως.
Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού αποτελεί αναμφίβολα σπουδαιότατο σταθμό πλουσίου πνευματικού ανεφοδιασμού των ψυχών μας. Η μνεία των ιερών γεγονότων μαζί με τις θεσπέσιες ακολουθίες των αγίων ημερών, δημιουργούν ατμόσφαιρα κατάνυξης και περισυλλογής. Τα Άγια και Σεπτά Πάθη του Χριστού μας ελάχιστες ψυχές ανθρώπων αφήνουν ασυγκίνητες. Μόνο οι πωρωμένοι από την αμαρτία και το κακό, ελάχιστοι άνθρωποι, παραμένουν απαθείς τις άγιες αυτές ημέρες. Το μεγάλο πλήθος των ανθρώπων, οι οποίοι μάλλον θα μπορούσε κάποιος να τους χαρακτηρίσει αδιάφορους, αυτές τις άγιες ημέρες κατακλύζουν τους ναούς με τη «Σύνοψη» στο χέρι να σιγοψάλλουν μαζί με τους ψάλτες τους ύμνους των ιερών ακολουθιών.
Πρέπει να επισημάνουμε σε αυτούς που δεν γνωρίζουν την εκκλησιαστική τάξη, πως η Εκκλησία μας έχει καθιερώσει τη Μ. Εβδομάδα να τελείται ο Όρθρος της ημέρας το προηγούμενο βράδυ, π.χ. ο Όρθρος της Μ. Δευτέρας τελείται το βράδυ της Κυριακής, ο Όρθρος της Μ. Τρίτης το βράδυ της Μ. Δευτέρας κ.ο.κ. Αυτό γίνεται για να μπορούν οι εργαζόμενοι πιστοί να συμμετέχουν στις ιερές ακολουθίες.
Η δομή της Μεγάλης Εβδομάδος είναι ακριβώς η αναπαράσταση της τελευταίας εβδομάδος της επί γης παρουσίας του Χριστού μας. Κάθε ημέρα «μνείαν ποιούμεθα», όπως αναφέρει το ιερό συναξάρι, κάποιου από εκείνα τα σωτήρια γεγονότα. Τη Μεγάλη Δευτέρα τιμάμε μια μεγάλη προσωπικότητα της Π.Δ. τον Ιωσήφ τον Πάγκαλο, ο οποίος είναι ο ίδιος, με τα άδικα παθήματά του, τύπος του Χριστού και επίσης ενθυμούμαστε το γεγονός της «ξηρανθείσης συκής» από τον Κύριο, ως ζωντανή προτροπή στους πιστούς για παραγωγή πνευματικών καρπών. Τη Μεγάλη Τρίτη ενθυμούμαστε τις διδακτικότατες παραβολές των Δέκα Παρθένων και των Ταλάντων, οι οποίες έχουν υψίστη σημασία για τη σωτηρία μας, υπενθυμίζοντάς μας τη φοβερή και αδέκαστη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Την Μ. Τετάρτη τιμάμε τη μετάνοια της αμαρτωλής γυναικός, η οποία άλειψε με μύρο από ευγνωμοσύνη τα πόδια του Κυρίου, λίγο πριν το Πάθος Του και ακόμα τη μέρα αυτή θυμόμαστε την προδοσία του άθλιου Ιούδα. Τη Μ. Πέμπτη εορτάζουμε τα σωτήρια γεγονότα που συνέβηκαν κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, τον ιερό Νιπτήρα, την παράδοση της Θείας Ευχαριστίας, την Αρχιερατική Προσευχή του Κυρίου και την σύλληψη του Κυρίου. Την Μ. Παρασκευή προσκυνούμε τα άγια και σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Το Μ. Σάββατο τιμάμε τη θεόσωμο Ταφή του Κυρίου μας και την εις Άδου Κάθοδόν Του.
Η Αγία μας Εκκλησία μας καλεί αυτές τις ημέρες να βιώσουμε με συντριβή και κατάνυξη τα άγια και σεπτά Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Καλούμαστε να γίνουμε συνειδητοί κοινωνοί των παθημάτων του Λυτρωτή μας, διότι έτσι θα νιώσουμε το μέγεθος της θείας αγάπης και φιλανθρωπίας.
Η σωτηρία μας είναι αποτέλεσμα των Παθημάτων και της αδίκου Θυσίας του Κυρίου μας, καθ ότι «τας αμαρτίας ημών αυτός ανήνεγκεν εν τω σώματι αυτού επί το ξύλον, ίνα ταις αμαρτίαις απογενόμενοι τη δικαιοσύνη ζήσωμεν» (Α’ Πετρ. 2,24). Ο Χριστός «υπέρ πάντων απέθανεν… ίνα οι ζώντες μηκέτι εαυτοίς ζώσιν, αλλά τω υπέρ αυτών αποθανόντι και εγερθέντι» (Ρωμ. 5,15). Αυτό προϋποθέτει η βίωση από μέρους μας των σωτηρίων Παθημάτων του Λυτρωτή μας Χριστού να μην είναι τυπική ή μόνο συναισθηματική, αλλά πρέπει να είναι καθολική οντολογική μέθεξη των σωτηριωδών ενεργειών, οι οποίες απορρέουν από «τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν» (Εβρ. 12,2).
