ΑΡΘΡΟ
Της Χαράς Κεφαλίδου
Βουλευτού Ν. Δράμας
Τομεάρχη Παιδείας Κινήματος Αλλαγής
Το πρόσφατο νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμιά μας και οι αλλαγές που φέρνει, η Κυβέρνηση φρόντισε να το διαφημίσει, ως τολμηρή αλλαγή με αέρα πρωτοπορίας, πολύ πριν το φέρει στη Βουλή. Το μάθημα που πήρε από την πράγματι εμβληματική μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ του ν.4009/2011 της Α. Διαμαντοπούλου, που η αξία του αναγνωρίστηκε με χρονοκαθυστέρηση δέκα ετών, γιατί δεν προηγήθηκε μια μελετημένη εκστρατεία διαφήμισης, είναι πως τα γρήγορα εύσημα εξαρτώνται από το περιτύλιγμα, το περιεχόμενο αφορά χρόνο που ξεπερνά την κυβερνητική θητεία.
Με αυτό το σκεπτικό, έφερε ένα νομοσχέδιο που η αναβάθμιση του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος των ΑΕΙ γίνεται μαγικά, με την επικύρωση της ανικανότητας των Διοικήσεών τους να κάνουν τη δουλειά που τους εμπιστεύτηκε η Πολιτεία.
Πάνω σε αυτή τη βάση, το Υπουργείο Παιδείας έχτισε ένα οικοδόμημα σε σαθρά θεμέλια, αλλά έχει φανταχτερό περιτύλιγμα παιδαριωδών ψευδοδιλημμάτων: τάξης-ασυδοσίας, νόμου-ανομίας.
Αν το πραγματικά ζητούμενο είναι ασφαλή, λειτουργικά και αξιόπιστα πανεπιστήμια που θα βγάζουν καταρτισμένους επιστήμονες όπως χρειάζεται η κοινωνία και η οικονομία, είμαστε σε λάθος δρόμο. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, λιγότερο απαστράπτοντα και υλοποιούνται τα περισσότερα χωρίς καμιά ανάγκη νομοθέτησης.
Σε ένα κράτος ενηλίκων, η Πολιτεία έχει υποχρέωση να παράσχει τις υποδομές και τους πόρους. Από εκεί και πέρα, οι εκλεγμένες Διοικήσεις οφείλουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη και κυρίως να λογοδοτούν για τις παραλείψεις τους, πληρώνοντας και το σχετικό λογαριασμό.
Ελεγχόμενη πρόσβαση όλων. Φύλαξη, όχι με διορισμένους καθιστούς κλητήρες αλλά με σώμα εκπαιδευμένων φυλάκων, που προσλαμβάνεται για όσο χρειάζεται, λογοδοτεί και ελέγχεται από τη διοίκηση των πανεπιστημίων. Βρίσκεται σε στενή συνεργασία με την Αστυνομία, παρούσα όπου, όταν και όσο χρειάζεται.
Τα ΑΕΙ είναι μόνο τόσα όσα χρειάζεται. Υπάρχουν για όσο μπορούν να παρέχουν αξιόπιστες σπουδές και πτυχία με εργασιακό, κοινωνικό και οικονομικό αντίκρισμα στους φοιτητές τους.
Έχουν δικλείδες ποιότητας τους κύκλους προ-απαιτούμενων μαθημάτων για να προχωρήσει ο φοιτητής στο επόμενο έτος. Έχουν προβλέψεις για εργαζόμενους φοιτητές και ειδικές περιπτώσεις.
Σε αυτά τα Πανεπιστήμια δεν μπαίνεις γράφοντας το όνομά σου σε λευκή κόλλα και εισάγεσαι με βάση τη συνολική σου επίδοση που προκύπτει από ένα αξιόπιστο Εθνικό Απολυτήριο.
Οι φοιτητές δεν είναι έρημοι και μόνοι να ψάχνουν την πορεία τους. Ο μέντορας είναι παρών να τους παρακολουθεί και να τους βοηθάει, από την πρώτη μέρα μέχρι την αποφοίτηση.
Αυτά τα Πανεπιστήμια έχουν κανόνες λειτουργίας που αφορούν όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Σαφείς και εφαρμόσιμους, που η παραβίασή τους επιφέρει συνέπειες σε οποιονδήποτε παραβάτη.
Η κοινωνία διψάει για τέτοια πανεπιστήμια.
Η Κυβέρνηση είναι αυτή που δεν αντέχει, ούτε τον κόπο, ούτε τον χρόνο που απαιτείται, ούτε τις συναινέσεις που χρειάζεται.
Βιάζεται όπως όλες, μέσα σε μια θητεία, να εκπληρώσει άλλη μια υπόσχεση εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που έμεινε στα χαρτιά.
*Το άρθρο της κ. Κεφαλίδου δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα thepresident.gr
