ΑΡΘΡΟ
Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου
Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.
Ο διάλογος είναι μια επικοινωνιακή διαδικασία, είναι μια πράξη μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ανθρώπων, με την οποία διερευνάται η αλήθεια ή το ψεύδος ενός επιχειρήματος ή μιας πράξης ή ενός «κουκουλώματος» και επιδιώκεται η αποτελεσματική προσέγγιση ή η βελτίωση ενός θέματος.
Ο ερωτών με τις ερωτήσεις ζητάει απαντήσεις ή πληροφορίες και δεν πρέπει να αγνοείται. Πρέπει λοιπόν να επιτρέπεται στο άτομο που ζητάει απαντήσεις ή πληροφορίες ή δείχνει την αντίθεσή του σε κάτι ανορθόδοξο που συμβαίνει, που ενδιαφέρεται τι φταίει, ποιοι φταίνε και δεν υπάρχει πρόοδος, άνοδος στο θέμα που μας απασχολεί… να του δίνουμε τον λόγο.
Αγαπητοί μου, μη δυσανασχετείτε, μην τον αποτρέπετε τον ερωτώντα, μη τον κοιτάτε με βλέμμα αποδοκιμασίας (αυτός πρέπει να σας κοιτάζει έτσι), προσβολή δεν είναι το μη προσδοκώμενο, αλλά χρειάζεται καινούργια στρατηγική ώστε να διορθωθεί ένα κακό αποτέλεσμα.
Μια αποστεωμένη σκέψη είναι επιζήμια. Σημαίνει πως κάτι γίνεται λάθος.
Ένας συγκεντρωτισμός και μια αποφυγή στους μη συμφωνούντες (ενώ προβάλλεται η ανυπακοή), είναι λάθος.
Σε μια ηγεσία δεν είναι ότι καλύτερο η καθήλωση στα ίδια… χρειάζεται εξέλιξη για το καλύτερο αποτέλεσμα.
Χρειάζεται ανασύνταξη και όχι αφορισμοί.
Όχι δεν αλλοτριώνεται η ιδεολογική ταυτότητα με την εξέλιξη, ας το γνωρίζουν αυτοί που έχουν πολιτική σκέψη.
Απεναντίας κουράζουν τα ίδια και τα ίδια. Ίδιες εκφράσεις, ίδιες ιδέες, ίδια αντιμετώπιση πραγμάτων.
Τα όνειρά μου έχουνε ταυτότητα, τα όνειρά μου έχουν αριθμό (δυικός αριθμός = διπλός, διψήφιος).
Αραρίσκω (αραρώς – αριθμός), προχωρώ, πληθαίνω, ανεβαίνω.
Είμαι σίγουρη πως έχω γίνει κατανοητή.
