ΑΡΘΡΟ
του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου
Δικηγόρου Δράμας
Μετά την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και του τείχους του Βερολίνου πριν από 32 χρόνια, ο Φουκουγιάμα προέβλεψε το τέλος της Ιστορίας.
Ισχυρίστηκε πως ναι μεν η Ανθρωπότητα θα συνεχίσει το δρόμο της, αλλά η κοινωνικοοικονομική εξέλιξη έλαβε τέλος. Ο Καπιταλισμός νίκησε κατά κράτος. Ο διαλεκτικός υλισμός διαψεύσθηκε παταγωδώς. Το ρητό του Ηράκλειτου «τα πάντα ρει και ουδέν μένει» δεν ισχύει πλέον στις κοινωνικές και οικονομικές διεργασίες. Δεν υπάρχει καλύτερο κοινωνικοπολιτικό σύστημα.
Βεβαίως ο Φουκουγιάμα και οι ακόλουθοί του βιάστηκαν. Η Ιστορία και η Ανθρωπότητα θα τους διαψεύσουν. Τα πάντα στη Φυσική, στην Κοινωνία, στην Οικονομία είναι σε διαρκή κίνηση. Η Ανθρωπότητα, ακόμη και με πισωγυρίσματα, όπως συνέβαινε πάντα, θα ξαναβρεί το δρόμο της για καλύτερη και δικαιότερη Κοινωνία.
Είχαν όμως δίκιο στο ότι αν όχι στο διηνεκές, αλλά για πολύ μεγάλο διάστημα θα επικρατήσει η ηττοπάθεια, η απαισιοδοξία.
Αυτό μας λέει με τον δικό του τρόπο και ο Ιταλός Καθηγητής – Φιλόσοφος Ντιέγκο Φουζάρο κατά τον οποίο:
-«το παρόν μας είναι η εποχή της βιασύνης, “ένας χρόνος χωρίς χρόνο”, στον οποίο όλοι τρέχουν άτακτα και χωρίς να σταματούν ποτέ, εμποδίζοντας όχι μόνο να ζούμε πλήρως τις παρούσες στιγμές, που διαδέχονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα η μια την άλλη, αλλά και να σκεφτούμε νηφάλια αυτά που συμβαίνουν γύρω μας… ποτέ δεν έχουμε αρκετό χρόνο για όλα όσα θα έπρεπε ή θα θέλαμε να κάνουμε»
-«η διαιώνιση του παρόντος συνοδεύεται από μια ερημοποίηση του μέλλοντος. Και ωστόσο συνεχίζουμε να βιαζόμαστε… Δεν υπάρχει ένας μελλοντικός σκοπός και ωστόσο συνεχίζουμε να τρέχουμε»
Κινδυνεύει λοιπόν από ερημοποίηση όχι μόνο ο πλανήτης, αλλά η σκέψη μας, το πνεύμα μας, ο πολιτισμός μας !
Πράγματι οι άνθρωποι τρέχουμε ιλιγγιωδώς και καθημερινά κυνηγώντας το εφήμερο, το επιφανειακό, να κατακτήσουμε στόχους ασήμαντους, που αν και όταν τα καταφέρουμε δεν μας ικανοποιούν.
Οι μεγάλες αξίες, οι μεγάλες ιδέες, ο αγώνας και ο στόχος για ένα καλύτερο κόσμο, μια δικαιότερη κοινωνία έχουν απαξιωθεί, έχουν χαθεί στην καθημερινότητά μας, στους αγώνες μας για τα επουσιώδη, τα ασήμαντα.
Όπως τραγουδά και ο Χρήστος Θηβαίος:
«Μέρες αδέσποτες σφυρίζουν στο μπαλκόνι μας
μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μας
σημαδεύουνε το μέλλον πετυχαίνουν το παρόν
και μας στρίμωξαν σ’ ατέλειωτο κρυφτό»
Η Ιστορία όμως έχει αποδείξει πως ο Άνθρωπος έχει αστείρευτες δυνάμεις. Μπορεί η Ανθρωπότητα να αιματοκυλιστεί, να γονατίσει, να ζήσει λιμούς και σεισμούς, πολέμους και πανδημίες. Αλλά μετά βεβαιότητας και πάλι θα ανακάμψει και θα αγωνιστεί για μια πιο δίκαιη και καλύτερη Κοινωνία.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι πως και πότε θα διαμορφωθούν και πάλι οι προϋποθέσεις για ένα καλύτερο Κόσμο.
Ελπίζοντας σε ένα πολύ καλύτερο αύριο, σε ένα καλύτερο μέλλον.
Μπορούμε να τραγουδήσουμε μαζί με το Στέλιο Καζαντζίδη.
«Να σου δώσω μιά να σπάσεις
Αχ βρε κόσμε γυάλινε
Και να φτιάξω μιά καινούργια
Κοινωνία άλληνε»
Μπορούμε να ζούμε το παρόν με αυτοπεποίθηση, ενσυναίσθηση, χαρά και δημιουργικότητα.
Μπορούμε να έχουμε στόχους και οράματα για να αποφύγουμε την ερημοποίηση του μέλλοντος μας!!!
Το οφείλουμε σε μας, στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας…
