ΑΡΘΡΟ
Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου
Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.
Αυτές τις μέρες έπεσε στα χέρια μου ένα πρόγραμμα με εκδρομή στον Βόλο και στο νησί Τρίκερι. Αναζήτησα τα σχετικά γι’ αυτό το νησί που λέει η Γεωγραφία μας ότι είναι ένα μικρό χωριό, σχεδόν ακατοίκητο σε μεγάλο υψόμετρο, στο τελείωμα της Χερσονήσου Μαγνησίας στον Παγασητικό κόλπο.
Τον γύρο του νησιού τον κάνεις σε 3 ώρες, ενώ βροχές ορμητικές πέφτουν όλο τον χρόνο και το καλοκαίρι και είναι πάντα σκεπασμένο με υδρατμούς, ενώ ο αέρας τον χειμώνα τον δέρνει και χιονίζει ασταμάτητα.
- Ενώ μαινόταν ο Εμφύλιος, κρίθηκε το νησί κατάλληλο από την Άρχουσα Τάξη για την ίδρυση στρατοπέδου συγκέντρωσης εξορίστων. Έφεραν 5.000 γυναίκες, 235 παιδιά «προληπτικά» κρατούμενοι ως το 1953. Τις μάντρωσαν στο Μοναστήρι του νησιού και ήταν κάθε ηλικίας και από όλα τα διαμερίσματα της Ελλάδας, μόνο με τα ρούχα που φορούσαν, πολλές έγκυες, άλλες με μωρά στην αγκαλιά, γιατί οι δικοί τους άνθρωποι ανήκαν σε ΕΠΟΝ, Κ.Κ.Ε., ΕΑΜ, ΔΣΕ, Άθλιες οι συνθήκες διαβίωσης με πείνα, αρρώστιες, λιγοστό συσσίτιο και βρώμικο νερό από πηγάδια, χωρίς αποχωρητήρια, χωρίς φάρμακα, τις πήγαιναν για να τις πεθάνουν. Το Μοναστήρι είχε κτισθεί το 1841 και στα ισόγεια κελιά που τις στοίβαξαν ήταν χωρίς πόρτες, παραθυρόφυλλα υγρά και μουχλιασμένα. Για να τις χωρέσουν έστησαν αμερικάνικες σκηνές στην ύπαιθρο που χωρούσαν 20 άτομα σκυφτά, ανέμεναν 50 και με μωρά. Απαγορευόταν η κυκλοφορία το βράδυ, άλλωστε ήταν χωρίς φως, ενώ υπήρχε και σκοπιά καθοδηγούμενη για σκληρά μέτρα από το κυβερνόν Ελληνικό Κράτος.
Μύγες, κοράκια, κάργες, απλυσιά, δυσεντερία, ελονοσία, φυματίωση, τύφος, ψώρα, σπυριά στα παιδιά, χωρίς γάλα, τα υπέμεναν όλοι μαζί. Από τον Ε.Σ. δεν έφτανε σχεδόν τίποτε. Οι Επονίτισσες της Εθνικής Αντίστασης μαντρωμένες ξεχωριστά σε περιοχή με συρματόπλεγμα, ενώ οι φρουροί τις ανάγκαζαν να κουβαλούν, ακόμα και τις έγκυες, μπαούλα στο λιμανάκι και να ξεφορτώνουν τα λιγοστά τρόφιμα από το καΐκι όταν ερχόταν. Κουβαλούσαν το νερό από απόσταση 700 μ.. Την ημέρα είχαν 80 δράμια ψωμί, 4-5 δράμια λάδι, ενώ γεννούσαν καταγής και είχαν λογοκρισία αν κάποια γράμματα τους τα έδιναν. Τα γερά κελιά του Μοναστηριού τα χρησιμοποιούσε η Διοίκηση για γραφεία της, ενώ ο Στρατοπεδάρχης τούς έλεγε άσχημες ειδήσεις για τους δικούς τους για να κάμψουν το φρόνημά τους. Όταν έβρεχε ήταν οι γυναίκες όρθιες με τα μωρά στην αγκαλιά και οι λεχώνες γιατί το χώμα και τα κλαδιά που είχαν για στρώμα ήταν μούσκεμα. Πέθαναν πολλές γυναίκες, πολλά μωρά, έκλαιγαν γιαγιάδες. Κοντά στον καταυλισμό ήταν και το προχειρότατο νεκροταφείο των καταδίκων. Επεβίωσαν με ότι έκαναν μόνες τους, μ’ ένα περιεχόμενο ζωής πρωτοπόρο, επαναστατικό, ελπιδοφόρο. Κοντά στο Λιμανάκι χτίστηκε μνημείο με δύο γυναικείες μορφές.
Κίνητρο αυτοθυσίας για μια ζωή που αξίζει σε όλους μας, ώστε να βρουν τα όνειρα δικαίωση.
Πάντως υπάρχει Θεία Δίκη… Όσοι τυράννησαν βάναυσα τις κρατούμενες το πλήρωσαν… Και σε μερικούς η Δίκη έπεσε στους απογόνους τους. Κρίμα βέβαια…
Όσο για το τέμπλο του Μοναστηριού «Κοίμηση της Θεοτόκου» επειδή νωρίτερα έφερναν και κρατούμενους άνδρες το ανακαίνισε ένας εξόριστος καλλιτέχνης, που αργότερα καταδικάστηκε σε θάνατο.
