ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Οι φυσικές μας ανάγκες εκφράζονται με πάση θυσία πραγματοποιήσιμο τρόπο και αφορούν τις βιολογικές μας ανάγκες (πείνα, δίψα, αναπνοή, έρωτας θερμορρύθμιση) και είναι ενστικτώδης ορμές (ένστικτα ζωής), πανανθρώπινες και μη ανατρέψιμες.

Η ματαίωση, η μη πραγμάτωση αυτών των επιθυμιών οδηγεί σε σοβαρές βλάβες τη φυσική μας ανάπτυξη και εξέλιξη. Στην προσπάθεια του ατόμου να καλύψει τις ανάγκες για φυσική και ερωτική δράση (διαιώνιση του είδους), η έννοια της ηθικής έχει δημιουργήσει στον άνθρωπο, αντίθετα με τα ζώα, πολλά ψυχολογικά προβλήματα. Αυτό γίνεται, διότι ο ηθικός κώδικας της κοινωνίας και οι προσωπικές μας αναστολές δημιουργούν φραγμούς στον τρόπο που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε για να καλύψουμε τις βιολογικές μας επιθυμίες. Π.χ. είναι ανεπίτρεπτο από την ηθικοκοινωνική μας συνείδηση και τη δικαιοσύνη να σκοτώσεις για να φας.

Επίσης, είναι ανεπίτρεπτη και τιμωρητέα η απροκάλυπτη και ζωώδης εκδήλωση της σεξουαλικότητάς μας, η κατάργηση των κοινωνικών και πολιτισμικών κανόνων για το σεξ, που άλλωστε αν εκδηλωθούν οδηγούν τον άνθρωπο στη δικαιοσύνη απροκάλυπτα (ποινικές επιπτώσεις).

Η επιθυμία μας να διαμορφώσουμε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής για μας και την οικογένειά μας προσκρούει σε χιλιάδες εμπόδια που αναδεικνύονται στην πορεία του βίου μας και αφορούν κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, τυχαία γεγονότα, το απρόβλεπτο, αλλά και τη δική μας πολλές φορές άρνηση να δράσουμε παρά τη συνείδησή μας. Υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Γι’ αυτούς ένα αυστηρό υπερεγώ, μια ισχυρή ηθική συνείδηση, ο φόβος ή η ιδεολογία τους, απαγορεύουν να εφαρμόσουν τρόπους για να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες τους.

Οι άνθρωποι αυτοί αρνούνται την ταπείνωση, τον εξευτελισμό, τη διαπλοκή, την οσφυοκαμψία, το «γλείψιμο» και το συμβιβασμό που απαιτεί η σύγχρονη ζωή για να

δώσει δουλειά, υποστήριξη, χρήμα και δύναμη στους «πελάτες» κάθε κυβέρνησης και να τους φέρει στα ανώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα, ή τουλάχιστον σε μια μέση αστική ζωή, όπου οι επιθυμίες όλων καλύπτονται από την άνεση, το ωραίο σπίτι, το καλό αυτοκίνητο τη δυνατότητα να σπουδάσουν τα παιδιά τους ή να τα αποκαταστήσουν και να φροντίσουν την υγεία τους.

Ο μέσος άνθρωπος τελικά συμβιβάζεται, πάει με το ρεύμα και απωθώντας ενοχές, ιδεολογίες και αρχές, μπαίνει στο «λούκι» της υποτιθέμενης «ευημερίας», αν οι ικανότητές του τον βοηθούν.

Για μια μεγάλη, όμως, κατηγορία ανθρώπων που αρνούνται, από περηφάνια, ενοχή και προσήλωση στις αρχές τους, να προδώσουν τον εαυτό τους για να πετύχουν τις επιθυμίες τους, τα πράγματα είναι δύσκολα.

Οι άνθρωποι αυτοί φυτοζωούν, βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο, η χαρά της πραγματοποίησης των επιθυμιών τους δεν υπάρχει και το παράπονο μαζί με τη μελαγχολία συνοδεύουν το βίωμα μιας ξεχωριστής μεν, αλλά στερημένης και ταλαιπωρημένης ζωής.

Η αναζήτηση της εκπλήρωσης των επιθυμιών μας είναι ένδειξη ψυχικής υγείας. Τα σημερινά παιδιά, μέσα από την εμπειρία τους, βλέπουν ότι για να πετύχουν τις φιλοδοξίες τους πρέπει να μη βασισθούν μόνο στην εργατικότητα και τη φιλοτιμία τους. Πρέπει να ανομήσουν, να κάνουν διασυνδέσεις, να διαπλεχθούν, να ενταχθούν σε μια πολιτική ομάδα. Πρέπει να βάλουν στην άκρη τις ενοχές, τη συμπόνια, τη φιλία, την αξιοπιστία, το σεβασμό για τον άλλον, να αλλοτριώσουν τη ζωή τους. Μπροστά στο δίλημμα «πετυχημένος και ασυνείδητος» ή αυθεντικά έντιμος και τίμιος αλλά φτωχός και βασανισμένος, οι έφηβοι αντιδρούν διαφορετικά.

Άλλοι (οι ενοχικοί) γεμίζουν ενοχές, φοβία για τις επιθυμίες τους, άρνηση να προσπαθήσουν, αναπτύσσουν εχθρότητα για τους γονείς και την προηγούμενη γενιά, απαξιώνοντας τα πάντα, χωρίς πρότυπα και κίνητρα.

Άλλοι (οι ψυχοπαθητικοί) μπαίνουν στο παιχνίδι, γίνονται βίαιοι και επιθετικοί, είναι έτοιμοι να «πατήσουν επί πτωμάτων» για να φτάσουν τις επιθυμίες τους.

Ωστόσο πιστεύω ότι αξίζει ν’ ακολουθεί ο άνθρωπος το δρόμο της ελπίδας και της αναζήτησης της χαράς της επιτυχίας.

Κι αν ακόμα, κάνοντάς το αυτό έντιμα, και μη φθάνοντας τα όνειρά του μπορεί να σκεφθεί αυτό, «Μπορεί η ζωή να είναι καλή ή κακή, αλλά είναι το μόνο που έχουμε».

Δεν φτάνει που έχουμε την πανδημία και όλη την ανησυχία για την αύξηση των κρουσμάτων και το ενδεχόμενο νέων περιοριστικών μέτρων.

Έχουμε και την επιδημία των… ψεκασμένων.

Και δη των ψεκασμένων που νομίζουν ότι έχουν ακροατήριο.

Γιατί βλέπετε έχουμε φτάσει σε αυτή τη χώρα σε ένα σημείο όπου όποιος έχει πάνω από 1.000 ακόλουθους σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης πιστεύει ότι είναι σημαίνουσα προσωπικότητα και η άποψή του πρέπει να ληφθεί υπόψη.

Ακόμη χειρότερα, βλέπουμε και ένα κοινό έτοιμο να την ακολουθήσει.

Και έτσι έχουμε δει να τοποθετούνται για την πανδημία οι πάντες: Ηθοποιοί, τραγουδιστές, τηλεπερσόνες, τηλεπαράγοντες, μαχητές του twitter και του facebook, instagramers, influencers.

Και να τα ποστ για τις μάσκες και πόσο επικίνδυνες είναι, να οι αναρτήσεις που βλέπουν στα εμβόλια παγκόσμιες συνωμοσίες, να οι «αναλύσεις» για το ότι δεν μας μετρούν τη θερμοκρασία αλλά μας κλέβουν τις σκέψεις.

Κοινός παρονομαστής η άγνοια, η εχθρότητα στην επιστήμη, η βλακεία.

Και όλα αυτά θα ήταν απλώς αστεία (ή γελοία), αν δεν ήταν επικίνδυνα.

Γιατί σήμερα γύρω από το εάν θα ακολουθήσουμε τις συμβουλές της επιστήμης σε σχέση με την πανδημία, τα μέτρα προστασίας, τις μάσκες, τις συστάσεις για τήρηση αποστάσεων και αποφυγή του συνωστισμού θα κριθεί τελικά το εάν κάποιοι άνθρωποι θα ζήσουν ή εάν θα πεθάνουν.

Και καλή η πλάκα, αλλά στις ζωές των ανθρώπων δεν χωράει καμία πλάκα.

Και εάν είναι να ακούσουμε κάποιους ας ακούσουμε τους επιστήμονες και τι συμβουλεύουν.

Και εάν μας λένε μάσκα, ας τη φορέσουμε.

Δεν θα πάθουμε τίποτα, ενώ μπορεί να σώσουμε και καμιά ζωή έτσι.

Το ανθρώπινο είδος δεν προόδευσε επειδή ήταν πιο γρήγορο ή πιο δυνατό από άλλα είδη.

Αλλά επειδή μπορούσε να μαθαίνει.

Τίποτα δεν συμβάλλει στην πρόοδο περισσότερο από τη γνώση.

Αν είναι μας σώσει κάτι, θα είναι η επιστήμη.

Όχι η βλακεία.

 

* Ει δε ουκ εγκρατεύονται, γαμησάτωσαν, κρείσσον γάρ εστι γαμήσαι ή πυρούσθαι

Απόστολος Παύλος, Προς Κορινθίους Α’, 7,9. Εάν όμως δεν αισθάνονται τη δύναμη να εγκρατευθούν, αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν το χάρισμα της αγαμίας, και ας προχωρήσουν εις γάμον. Διότι είναι προτιμότερον να έλθει κανείς εις γάμο, παρά να πυρπολείται από την φλόγα της σαρκικής επιθυμίας.