ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ!

Για να πούμε του στραβού το δίκιο: δεν είναι εύκολο πράγμα να προσδιορίσεις με ακρίβεια το ποιο πρέπει να είναι το στίγμα του εορτασμού των 200 χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης. Ένα τόσο σύνθετο γεγονός, που είχε και τις λαμπρές αλλά και τις μελανές του σελίδες, μπορεί να ειδωθεί από πολλές οπτικές γωνίες.

Όμως η Επιτροπή για τα 200 χρόνια δεν συστάθηκε ως ομάδα ιστορικών. Συστάθηκε με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 200 ετών από την εποχή που κάποιοι είπαν το “ελευθερία ή θάνατος”. Δεν θα εξετάσουμε ποιος το είπε πρώτος και ποια μέρα. Σημασία έχει ότι αυτό το μήνυμα ενέπνευσε χιλιάδες σκλαβωμένους Έλληνες που αποφάσισαν να αποτινάξουν τον οθωμανικό ζυγό θυσιάζοντας ακόμα και τη ζωή τους. Σημασία έχει ότι το κατάφεραν και είμαστε σήμερα ελεύθεροι – με όλα μας τα κουσούρια, πολλά από τα οποία είχαν και οι εξεγερμένοι οπλαρχηγοί.

Για να οργανώσει γιορτή δημιουργήθηκε η Επιτροπή. Όχι μόνο με ταρατατζούμ, συμφωνούμε. Και με ενδεχομένως επώδυνες προσεγγίσεις εθνικής αυτογνωσίας, συμφωνούμε. Αλλά όπως δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις τους αρχαίους Σπαρτιάτες παιδοκτόνους λόγω Καιάδα, δολοφόνους λόγω κρυπτείας και ρατσιστές λόγω ξενηλασίας, δεν μπορείς να χαρακτηρίζεις τον Καποδίστρια ως δικτάτορα και τον Καραϊσκάκη ως σεξιστή. Δεν είναι μόνο ιστορικό λάθος, καθώς χρησιμοποιείς σύγχρονους όρους με τη σημερινή τους φόρτιση για να αποδώσεις χαρακτηριστικά ανθρώπων σε ένα εντελώς διαφορετικό αξιακό και πολιτισμικό πλαίσιο. Είναι απόδειξη ότι δεν έχεις πάρει χαμπάρι πόσο σημαντική είναι αυτή η επέτειος για την ενδυνάμωση της εθνικής συνείδησης, που τόσα πλήγματα έχει υποστεί από την ιδεολογική ηγεμονία μιας αντίληψης που η παραιτηθείσα από την Επιτροπή κα Μαρία Ευθυμίου χαρακτήρισε ως “ουδετεροπατρία”.

Τα 200 χρόνια από το έπος του ’21 είναι μια ευκαιρία να ανακαλύψει ξανά η κοινωνία μας την εθνική της διάσταση και να ξαναπιεί ο Έλληνας από την πηγή ενός εθνικού οράματος. Η Επιτροπή καλείται να αναδείξει χαρακτηριστικά της Επανάστασης που έχουν διαχρονική αξία τόσο για εμάς όσο και για τη διεθνή κοινότητα. Αναμφίβολα η Επανάσταση του 1821 είχε πολλές «διαστάσεις». Όμως πρωτίστως ήταν «εθνική παλιγγενεσία»! Δεν θα παραχαράξουμε την ιστορία επειδή κάποιοι αριστεροπαράφρονες θέλουν να τη μασκαρέψουν σε ταξική εξέγερση, σε μαρξιστική επανάσταση πριν τον Μαρξ! Ούτε θα ανεχθούμε τον εξευτελισμό των πρωταγωνιστών της, στο όνομα μιας δήθεν αναθεωρητικής ματιάς που καταλήγει ανιστόρητο ηδονοβλεπτικό κουτσομπολιό.

Οι ήρωες του ’21 ήταν άνθρωποι και είχαν τα πάθη τους. Έκαναν όμως την υπέρβαση και συντάραξαν ολόκληρη την υφήλιο με τα ανδραγαθήματά τους συναισθανόμενοι τον εθνικό τους ρόλο. Αυτόν που δεν μπορούν να συναισθανθούν τα μέλη της Επι(ν)τροπής. Αυτόν που δεν μπορεί επίσης να αντιληφθεί η κυβέρνηση η οποία οργανώνει τους εορτασμούς για την απαλλαγή από τον οθωμανικό – ισλαμικό ζυγό, την ίδια στιγμή που διευκολύνει μια ξεκάθαρη ισλαμική εισβολή με το πρόσχημα της μετανάστευσης και επιχαίρει για την αλλοίωση που θα επιφέρει αυτή στην εθνική μας ταυτότητα. Είναι αδιανόητο, σε μια εθνική γιορτή, να απαλείφονται εσκεμμένα τα εθνικά και θρησκευτικά μας σύμβολα για να μην ενοχληθούν όσοι βλέπουν το έθνος ως εμπόδιο στις ισοπεδωτικές διεθνιστικές τους ιδεοληψίες!

Μακάρι η κυβέρνηση, η κα Αγγελοπούλου και οι καθηγητάδες του επιτελείου της να έγραφαν τις υποδείξεις και τις απειλές της σημερινής “Ιεράς Συμμαχίας” των πολυπολιτισμικάριων εκεί όπου ο Γεώργιος Καραϊσκάκης έγραφε τις απειλές των Τούρκων και να τους το ανακοίνωναν με την ίδια αθυρόστομη φρασεολογία. Θα ήταν απείρως χρησιμότερο για τη χώρα από τις πολιτικά εθελόδουλες δηλώσεις του πρωθυπουργού για την υπερηφάνεια που αισθάνεται καθώς βλέπει το έθνος να αλώνεται από το θρησκευτικοπολιτικό σύστημα που νικήσαμε και εκδιώξαμε το 1821.