ΑΡΘΡΟ

Του Κωνσταντίνου Μπλούχου

Βουλευτή Ν.Δ. Ν. Δράμας

 

 

Η σύγχρονη ιστορία και το Ελλαδικό μας κράτος, από τη γέννησή του μέχρι σήμερα απέδειξε περίτρανα την εγγενή του αδυναμία, ή κατ’ άλλους την επίκτητη ανεπάρκειά του, στο να διασώσει αφενός το πολιτισμικό του παράδειγμα επίκαιρο στη διαχρονία του, και αφετέρου την ουσιαστική προοπτική αυτού του παραδείγματος στο χρόνο.

Το πιθανολογούμενο σφάλμα πηγάζει από το ότι δεν ηγέρθησαν ποτέ αξιώσεις καθολικής δεσμευτικότητας (συμφωνημένα υπονοούμενα), και ας μην στηρίζονται σε ορθολογικά αποδείξιμες ή απόλυτες παραδοχές, και ας φάνταζαν «κενοί τύποι», και ας αποσιωπούνταν και ας προϋποτίθονταν υπόρρητα.

Η στοχοθεσία του νομοσχεδίου για την ψήφο του απόδημου ελληνισμού είναι προϊόν ώριμης και νηφάλιας πολιτικής προσέγγισης, ωσάν να αναστοχαζόταν η παρούσα Βουλή την ιστορική της πορεία. Και καθώς αναστοχάζεται, παραιτείται ταυτόχρονα από τη βαριά ιστορία των δογματισμών, των φανατισμών και εν τέλει των καταστροφών.

Ένας άρρητος αναστοχασμός ο οποίος αναδεύει τα στάσιμα νερά ενός ρομαντικού, ίσως, οικουμενικού Ελληνισμού, πέρα και έξω από κάθε προσπάθεια καναλιζαρισμού και μειωτικών οριοθετήσων, πέρα και έξω από την εναγώνια και λάγνα προσπάθεια εθνομηδενιστών ή πατριδοκάπηλων.

Η ύπαρξη του απόδημου Ελληνισμού είναι το ένα ζήτημα, η αξία ή η απαξία του είναι ένα άλλο και αυτό περνά κυρίως και καθ’ ολοκληρίαν από το χέρι μας!

Το σφάλμα μας, ως πολιτικό σύστημα εν γένει, είναι ότι αποζητούμε την εγκυρότητα ή μη της Ελληνικότητας σε φυσικά, κοινωνικά, κρατικά ή ψυχολογικά δεδομένα αλλά, αγνοούμε ότι Ελληνικότητα είναι το είναι μας, κάτι δηλαδή αυθύπαρκτο σαν γενόμενο, το οποίο δεν προσδιορίζεται με όρους ή συνθήκες.

Από τη φωνή των φορέων, καταγγέλθηκαν οι αντιφάσεις και οι παραδοξότητά μας. Εκείνο που εύγλωττα αποτυπώθηκε ήταν ότι η Ελληνοσύνη της διασποράς υφίσταται και δεν χαρίζεται σε κανέναν μας, παρά μόνο στην πατρίδα.

Αποκαλύφθηκε ο πυρήνας των παραδοχών μας και έβαλαν τέλος στην ατέρμονη παραδομένη αντιπαράθεση μας!

Οι εκπρόσωποι των συμπατριωτών μας εξουδετέρωσαν όλες τις προκατασκευασμένες απαντήσεις, άνοιξαν ορθάνοιχτα τις πόρτες και τα παράθυρα, απογύμνωσαν την πολιτική συζήτηση και την μετατόπισαν σε ανοικτά πεδία, με έκδηλη την αμηχανία μας αλλά στο τέλος-τέλος ίσως και να αναζωογόνησαν τα φυτά του «θερμοκηπίου».

Τι, πιθανότατα, καταφέρνει το νομοσχέδιο που ψηφίσθηκε; Θέλω να πιστεύω στη διαπλαστική του ερμηνεία και όχι στην αναγκαιότητα της αυτορρύθμισης της μικροκομματικής μας παρακμής. Την βεβαιότητα αυτή την εγγυάται η ηγεσία της Κυβέρνησης.

Άραγε η, έστω και «κουτσουρεμένη», απόδειξη της μέριμνάς μας επιδιώκει την ενεργοποίηση των συναισθηματικών δεσμών των αποδήμων, με απώτερο στόχο την ετοιμότητά τους να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες βοήθειας στις εθνικές μας επιδιώξεις; Αυτό, μάλλον, ήταν το ενδιαφέρον μας! Η επενέργεια του ψηφισμένου νομοσχεδίου, και η προοπτική της πολιτικής αυτής της Κυβέρνησης, δεν περιχαρακώνονται αποκλειστικά στην συντήρηση των δυνατοτήτων για την περιπτωτική και περιστασιακή χρησιμοποίηση της διασποράς. Αλλά τουναντίον, αυτό που αναφαίνεται και εμφαντικά δηλώνεται από την Κυβέρνηση, σε αντιδιαστολή με τον ιστορικά πολιτικό μηρυκασμό μας, είναι η απαρχή ουσιαστικού συστηματικού σχεδιασμού και πλέον με διακριτούς στόχους, η ενσωμάτωση της διασποράς στο πολιτικό και λειτουργικό γίγνεσθαι του Ελληνισμού. Ας αποτυπώσουμε ρεαλιστικά τη διαδρομή μας, χωρίς τις στρουθοκαμηλικές υπεκφυγές μας ή τον φαρισαϊκό βερμπαλισμό μας! Αφού λοιπόν α) Πλειοδοτήσαμε σε ύμνους για τη διασπορά μας, β) Υπερβάλαμε σε επίδειξη πολιτικής κοσμιότητας, γ)Υπερχειλίσαμε από κατανόηση για την αυθεντική αντίδραση και τις κατατεθειμένες ενστάσεις των απόδημων συμπατριωτών, δ) Συμμεριστήκαμε και συναισθανθήκαμε την αγωνία τους,

Τι εκάμαμε;

-Προσπαθήσαμε να κατευνάσουμε τα πάθη, να αμβλύνουμε τις επίπλαστες διαφορές μας, τις οπτικές μας συνιστώσες.

-Εφηύραμε άλλοθι για να οχυρώσουμε ή να διασφαλίσουμε την εσωτερική μας συνέπεια (περί αλλοίωσης εκλογικού αποτελέσματος ο λόγος).

-Ψελλίσαμε αληθοφανείς δικαιολογίες.

Στο τέλος όμως, απεκδυθήκαμε την όποια αυστηρή κομματικής μας λεοντή και προσπαθήσαμε να κάνουμε μια υπέρβαση.

Σαφέστατα, έστω και καθυστερημένη, πρέπει να είναι ιστορική η στιγμή. Το γεγονός ότι στην κατατεθειμένη –πλην ακρωτηριασμένη-πρόταση, συνηγόρησε το Σώμα του κοινοβουλίου με 288 θετικές ψήφους, ήταν μια ιστορική στιγμή! Η αναγκαιότητα ήταν δεδομένη, η υπέρβαση έγινε!

Βάλαμε όρους και προϋποθέσεις, σε ένα ζήτημα στο οποίο απαιτείται μια ικανή ζώσα συνθήκη, με στόχο την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, με εκπτώσεις για την Νέα Δημοκρατία, με υπερβάσεις για τα άλλα κόμματα, και… συναντηθήκαμε. ΝΑΙ! Για να υπερκεραστεί το της συνταγματικής επιταγής!

-Άξιζε;

-Αξίζει!

Διερωτώμαι όμως:

-Τίθεται υπό αμφισβήτηση η Ελληνικότητα; Αμφισβητείται η «κρατική» ελληνικότητα;

-Τίθεται υπό κατηγοριοποίηση η ελληνικότητα;

-Τίθεται, ή μάλλον τελικά ενοχοποιείται η δημοκρατικότητά μας ;

-Μήπως τελικά και μόνη αυτή καθ’ εαυτή η διαφοροποίηση σε ελλαδικό μητροπολιτικό κέντρο και σε διασπορά αυτοματοποιεί σε κάποιους όρους διάκρισης και ανισοσκελισμού;

-Και τέλος τέλος, για ποια Ελληνικότητα φρονούμε σήμερα, όλοι μας, και γινόμαστε και τιμητές της; Αυτή που διασώζουμε εμείς οι κάποιοι Ελληνώνυμοι; Αυτή της αλλοτριωμένης ελληνότροπης αυτοσυνειδησίας μας; Αυτή του γραικυλισμού και του κοτζαμπασιδισμού μας;

Τα ζητήματα αυτά είναι που χρόνισαν και πολλά άλλα συνάμα που δεν επιδείξαμε θάρρος και παρρησία, τα οποία συνέβαλαν στην παρακμή μας.

Είναι καιρός όμως…

Ενώ εδώ, θα ζούμε καταρρεύσεις

Ο έξω Ελληνισμός θα προχωρεί

Και φως και μουσική μιας άλλης σκέψης

Στη μείζονα Ελλάδα θα εκραγεί

Στους Πανέλληνες

Για μιαν Ελλάδα αόριστη λοιπόν, όπως τραγουδά ο εθνικός μας παραμυθάς και τροβαδούρος, ο Διονύσης Σαββόπουλος.