Η ΧΡΥΣΗ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΣΚΟΠΟΒΟΛΗΣ ΜΙΛΗΣΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ LIFO.GR ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟ
Συνέντευξη στην ιστοσελίδα Lifo.gr και στο δημοσιογράφο Γιάννη Πανταζόπουλο παραχώρησε η χρυσή Ολυμπιονίκης της σκοποβολής Άννα Κορασκάκη.
Η εφημερίδα «Εργασία… συν» αναδημοσιεύει τη συνέντευξη, στην οποία αναφέρονται τα εξής:
«Αν θες να ζήσεις μια ευτυχισμένη ζωή, εξάρτησέ την από έναν στόχο», είχε πει πολλά χρόνια πριν ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και η κορυφαία αθλήτρια Άννα Κορακάκη ανήκει σε αυτούς που το τηρούν πιστά. Σε ηλικία μόλις 21 ετών έχει κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μονάχου που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα, ανακηρύχθηκε κορυφαία αθλήτρια για το 2016, σύμφωνα με την Παγκόσμια Ομοσπονδία της Σκοποβολής, ενώ είναι η μόνη Ελληνίδα που έχει ισοφαρίσει το ρεκόρ του Κωνσταντίνου Τσικλητήρα το 1908 και το 1912, κατακτώντας δύο μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο. Και αυτές είναι μόνο μερικές από τις διακρίσεις που έχει ζήσει έως τώρα. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στη Δράμα. Ατίθαση, πεισματάρα, δυναμική, εργατική αλλά και ευαίσθητη. Από πολύ νωρίς αγάπησε τη σκοποβολή και αιτία γι’ αυτό ήταν ο πατέρας της, αθλητής και μέλος της Εθνικής Ομάδας Σκοποβολής. Η ζωή της Άννας έχει τα χαρακτηριστικά ενός success story: σκληρή δουλειά, αυτοσυγκέντρωση, οικογενειακή στήριξη και πολλές επιτυχίες, προσωπικές και επαγγελματικές. Όμως η διαδρομή της έχει παρερμηνευτεί κι έχει βρεθεί εν μέσω πολιτικής κόντρας, παρεξηγήσεων, τοπικών συμφερόντων και λαθών σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων – το γκρέμισμα του προπονητηρίου της, το γεγονός ότι δεν συμπεριλήφθηκε στην ομάδα των Ολυμπιονικών που προσκλήθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο και η κατασκευή ενός σκοπευτηρίου. Σε ένα μικρό διάλειμμα πριν από ένα ταξίδι προετοιμασίας και ίσως λίγης ξεκούρασης, την εξεταστική της καθώς και το επερχόμενο ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Μπακού, συζητήσαμε για τη σκοποβολή, το ντόπινγκ, τα παιδικά της χρόνια, τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει, τα μετάλλια και για τους επόμενους στόχους της.
-Γύρισες από το Μόναχο, φέρνοντας νέες επιτυχίες. Πώς είναι να φτάνεις στην κορυφή στα 21 χρόνια σου;
Θεωρώ ότι νιώθεις το ίδιο, όπως και αν το πετύχαινες σε μεγαλύτερη ηλικία. Είτε είσαι 20 είτε 35 ετών, η χαρά και η ικανοποίηση είναι ακριβώς η ίδια. Η διαφορά είναι πως αν το καταφέρεις σε σχετικά πιο μεγάλη ηλικία, όπως ο Σπύρος Γιαννιώτης που πέτυχε τη μεγαλύτερή του διάκριση στο τέλος της καριέρας του, είναι πολύ πιο έντονα τα συναισθήματά σου. Ακριβώς επειδή για κάποιον λόγο οι προηγούμενες προσπάθειες δεν απέδωσαν, το ζεις πιο έντονα. Σ’ εμένα συνέβη νωρίς και σε πολύ καλό timing. Μπορεί να μη γίνει ποτέ ξανά, μπορεί όμως να ακολουθήσουν κι άλλες διακρίσεις.
-Είναι εμπόδιο τα μετάλλια για τη συνέχεια;
Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια εύλογη απορία: από τη στιγμή που κατέκτησες έναν μεγάλο στόχο, όπως ένα ολυμπιακό μετάλλιο, μπορεί στη συνέχεια να εφησυχάσεις, να αρκεστείς στις δάφνες σου; Προσωπικά, πιστεύω ότι όσα μετάλλια και να κατακτήσεις, πάντοτε θα υπάρχει το επόμενο και το μεθεπόμενο. Δεν σταματάς ποτέ να διεκδικείς το κάτι παραπάνω.
-Πόσο δύσκολος είναι ο πρωταθλητισμός στην Ελλάδα;
Μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο, είχα κερδίσει αρκετά μετάλλια και παγκόσμια ρεκόρ, αλλά δεν με γνώριζε κανείς. Εκτός από κάποιους ανθρώπους σε τοπικό επίπεδο ή σε επίπεδο Ομοσπονδίας, κανείς άλλος δεν ήξερε την Άννα Κορακάκη. Αυτό συμβαίνει και με άλλα αθλήματα, π.χ. λίγοι γνωρίζουν τον Βλάση Μάρα, αλλά όλοι ξέρουν τον Λευτέρη Πετρούνια που έχει πάρει ολυμπιακό μετάλλιο. Πάντως, στη δική μου περίπτωση, όλο αυτό που συνέβη με το Σκοπευτήριο και τη δημοσιότητα που πήρε λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων θεωρώ ότι έκανε καλό, με την έννοια ότι βοήθησε να αναδειχτούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πολλοί αθλητές που βρίσκονται στην κούρσα του πρωταθλητισμού.
-Είδες κάποια βελτίωση μετά την όλη συζήτηση, τη διάλυση του Σκοπευτηρίου και τις αντιδράσεις που δημιουργήθηκαν;
Ο απλός κόσμος ενδιαφέρεται πάρα πολύ για την εξέλιξη της κατασκευής του Σκοπευτηρίου. Όταν με συναντούν στον δρόμο, οι περισσότεροι με ρωτούν αν τελικά μας έφτιαξαν χώρο για να προπονούμαστε. Και η απάντηση που δίνω είναι ότι φυσικά και δεν έγινε. Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα ότι θα κατασκευαστεί. Αντιλαμβάνομαι ότι ήταν κάτι πολύ δύσκολο, και λόγω της οικονομικής κρίσης που επικρατεί στη χώρα μας. Ωστόσο, είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Και είναι μια καλή ευκαιρία να πω ότι πολλά από αυτά που είχα δηλώσει παρερμηνεύτηκαν ή παρουσιάστηκαν από αρκετούς εντελώς διαφορετικά. Φάνηκα ως η κακιά που εν μέσω κρίσης ζητά να δοθεί προτεραιότητα στην κατασκευή του Σκοπευτηρίου. Για μένα, τι καλύτερο από το να γύριζα από το Ρίο, να ήμουν ουδέτερη και να μην έλεγα τίποτα! Τι έπρεπε να κάνω; Να τους ευχαριστήσω όλους και να πω «όλα καλά»; Ε, όχι. Η πολιτεία πρέπει να προχωρήσει στην κατασκευή του Σκοπευτηρίου, όχι για μένα, όχι για την επιτυχία της Άννας Κορακάκη αλλά για τους αθλητές που θα ακολουθήσουν. Αν θέλουμε να αναπτύξουμε το ολυμπιακό άθλημα της σκοποβολής πρέπει να δημιουργηθούν και οι κατάλληλες υποδομές, ώστε να ξεφύγουμε από το ερασιτεχνικό επίπεδο. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο άθλημα. Πού θα προπονούνται από τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένας χώρος; Σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε κι άλλους αθλητές σαν τον Πετρούνια ή την Κορακάκη και όχι να παρουσιαζόμαστε ως κάποιοι τρελοί που σε οποιαδήποτε συνθήκη δουλεύουμε σκληρά για να φέρνουμε μετάλλια, αν, τελικά, μας ενδιαφέρουν η συχνότητα, η μαζικότητα και η διάρκεια. Για να επιτευχθούν όλα αυτά, χρειάζονται και οι κατάλληλες συνθήκες.
-Θεωρείς ότι παραποιήθηκαν πολλά από αυτά που έχεις πει;
Φυσικά. Αν αναζητήσεις στο Διαδίκτυο τα αντίστοιχα άρθρα, θα βρεις συνέντευξή μου στην οποία από είκοσι λεπτά συζήτησης έχουν κρατηθεί μόνο τα πιπεράτα σημεία. Είχα πει τότε ότι «η πολιτεία πρέπει να δημιουργήσει τις κατάλληλες υποδομές» και ο τίτλος του άρθρου ήταν «Η πολιτεία πρέπει να φτιάξει Σκοπευτήριο». Ο κόσμος, όπως ήταν λογικό, αντέδρασε λέγοντας: «Καλά, πού ζει η Κορακάκη; Είναι εκτός πραγματικότητας; Δεν βλέπει τι γίνεται στην Ελλάδα;». Ήταν μια πρόκληση για τους ανθρώπους όλο αυτό, όπως παρουσιάστηκε.
-Πήγες για πρώτη φορά στην ηλικία των 12 ετών στον χώρο όπου προπονούνταν ο πατέρας σου. Τι είναι αυτό που σε γοητεύει στη σκοποβολή;
Ο πατέρας μου ήταν ο βασικός λόγος που πήγα στο Σκοπευτήριο. Δεν ήμουν ποτέ από τους ανθρώπους που τους αρέσει η καθιστική ζωή. Πάντοτε ασχολιόμουν με τον αθλητισμό, ειδικά με τον στίβο. Έτσι, κάποια στιγμή, σε νεαρή ηλικία, αποφάσισα να μπω ενεργά στο άθλημα της σκοποβολής, με την παρότρυνση του πατέρα μου. Ένιωσα μια απίστευτη οικειότητα με το πιστόλι από την πρώτη στιγμή και είχα την αίσθηση ότι δεν χρειαζόταν να με κατευθύνει καν ο πατέρας μου. Κάπως σαν να το είχα ξανακάνει, ως déjà vu, παρόλο που δεν είχα πιάσει ποτέ πιστόλι.
-Πώς αντιμετωπίζεις τα σχόλια τύπου «μα, γυναίκα που χρησιμοποιεί πιστόλι»;
Τα πρώτα χρόνια τα σχόλια αυτά ήταν πιο πολλά και έντονα. Στην Ελλάδα, έτσι κι αλλιώς, η σκοποβολή μέχρι πρόσφατα δεν ήταν αρκετά διαδεδομένο άθλημα, αλλά με τον χρόνο τη συνηθίζουν.
-Τι σημαίνει για σένα αυτό το άθλημα;
Είναι τα πάντα. Κυριολεκτικά. Είναι αυτό που μου άλλαξε την ζωή. Αν δεν είχα πετύχει στη σκοποβολή, αυτήν τη στιγμή δεν θα μιλούσαμε, δεν θα είχα ζήσει εκδηλώσεις θαυμασμού, δεν θα με σταματούσαν άνθρωποι στον δρόμο, δεν θα έκανα φίλους από διαφορετικές χώρες, δεν θα μπορούσα να πραγματοποιήσω τόσο πολλά ταξίδια. Και δεν θα είχα γνωρίσει τον σύντροφό μου.
-Έχεις ακούσει για κρούσματα ντόπινγκ στη σκοποβολή; Εσένα σου έχουν γίνει παρόμοιες κρούσεις;
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν περιστατικά ντόπινγκ. Έχω ακούσει για περιστατικά αθλητών που γνωρίζω σήμερα, οι οποίοι έχουν κάνει χρήση αντικαταθλιπτικών και κατασταλτικών φαρμάκων στο παρελθόν, αλλά τώρα έχουν επανέλθει στους αγώνες μετά τη γνωστή διετή τιμωρία. Ωστόσο, στο δικό μας άθλημα είναι πολύ πιο δύσκολο να ντοπαριστείς γιατί, απ’ ό,τι έχω ακούσει, είναι λίγοι οι τρόποι που μπορείς να το κάνεις. Χρειάζεσαι ηρεμία και αυτοσυγκέντρωση και όχι την αδρεναλίνη που απαιτείται σε άλλα αθλήματα. Σίγουρα, αν θέλεις, βρίσκεις εύκολα. Αλλά τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί αρκετά το ντοπάρισμα. Ως αθλήτρια, και με τον χαρακτήρα που έχω, ποτέ δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου τη χρήση αναβολικών.
-Τι αισθήματα σου άφησε όλο αυτό που συνέβη με τον αποκλεισμό σου από το Προεδρικό Μέγαρο;
Ήταν και αυτό ένα από τα γεγονότα που παρουσιάστηκαν εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι συνέβησαν στην πραγματικότητα. Κάποιοι είδαν αυτό που ήθελαν να δουν. Κανείς από το Προεδρικό Μέγαρο δεν έφταιγε γιατί δικαιολογημένα δεν είχα προσκληθεί. Είχε προηγηθεί συνεννόηση, διότι θα έλειπα στο εξωτερικό για προσωπικούς λόγους. Είχα προτείνει να αλλάξω τα εισιτήρια προκειμένου να παρευρεθώ, αλλά δεν με ενημέρωσε κανείς από την ελληνική αποστολή. Η πρόσκληση έγινε προς την Ολυμπιακή Ομάδα και όχι προς τον καθένα ξεχωριστά. Το χειρότερο είναι ότι πολλές φορές τα μέσα ενημέρωσης παίρνουν μια είδηση από το Αθηναϊκό Πρακτορείο και την αναπαράγουν πιστά, χωρίς κανένας να μπει στη διαδικασία να αναζητήσει την αλήθεια. Γράφτηκε ότι επέλεξα να είμαι στο εξωτερικό και ότι σνόμπαρα τον Πρόεδρο Δημοκρατίας. Πριν φύγω για τους Ολυμπιακούς του Ρίο, είχα κλείσει εισιτήρια και θα έλειπα στο εξωτερικό εκείνη την περίοδο. Ενημέρωσα λίγο πριν επιστρέψουμε στην Ελλάδα τον αρχηγό της αποστολής πως αν χρειαζόταν να πάμε στο Προεδρικό Μέγαρο, θα άλλαζα τα εισιτήρια. Και εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα, αφού κανείς από την αποστολή δεν με ενημέρωσε. Και ξαφνικά, ενώ βρισκόμουν στο εξωτερικό, χτυπάει το τηλέφωνό μου, και με ρωτάνε γιατί δεν είμαι στο Προεδρικό Μέγαρο. Κι εγώ τους ρωτάω «πού;». Τόσο απλά έγιναν τα πράγματα.
-Πώς είναι να μεγαλώνεις στη Δράμα;
Είμαι πολύ χαρούμενη που μεγάλωσα σε μια επαρχιακή πόλη. Οι μεγάλες πόλεις δεν μου αρέσουν καθόλου ως μόνιμος τόπος διαβίωσης. Λατρεύω την Αθήνα, αλλά μόνο για ένα Σαββατοκύριακο, να έρθω για ψώνια, να κάνω βόλτες, να επισκεφτώ τα αξιοθέατα ή τα αρχαιολογικά μνημεία. Για να ζω, όμως, δεν μου αρέσει καθόλου. Το να πηγαίνεις από τη μία περιοχή στην άλλη και να θες μια ώρα το λιγότερο δεν το μπορώ. Από τη Δράμα, σε μία ώρα είμαι στη Θεσσαλονίκη. Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι την ανεμελιά, το παιχνίδι στις γειτονιές, την ησυχία και την ευκολία. Όλα είναι δίπλα σου. Έχω συναθλητές μου στην Αθήνα που κάνουν δύο ώρες προπόνηση και θέλουν άλλες δύο για να επιστρέψουν σπίτι τους. Μεγάλο βάσανο.
-Έχασες ένα μεγάλο κομμάτι της παιδικής σου αθωότητας εξαιτίας των απαιτήσεων που προκύπτουν από την ενασχόληση με τον αθλητισμό;
Δεν θα το έλεγα. Πρόλαβα να ζήσω ωραίες στιγμές στην παιδική μου ηλικία. Ίσως, προς το τέλος της εφηβείας, να έχασα πολλά από αυτά που θα μπορούσα να κάνω, αλλά κέρδισα και πολλά που πιθανόν δεν θα είχαν συμβεί. Ήταν μια προσωπική επιλογή μου, γι’ αυτό και δεν πιστεύω ότι έκανα θυσίες για να πετύχω. Ο πατέρας μου μού είπε «ξέρεις πως αν δουλέψεις σωστά, θα γίνεις παγκόσμια πρωταθλήτρια» και κατόπιν με ρώτησε αν ήθελα να ασχοληθώ σε τοπικό ή διεθνές επίπεδο. Του απάντησα ότι ήθελα να πετύχω και εκτός Ελλάδας. Και να γύριζα τον χρόνο πίσω, πάλι την ίδια επιλογή θα έκανα. Είναι ωραίο να κάνουμε πράξη αυτό που μας αρέσει.
-Οι νίκες ή οι ήττες είναι πιο σημαντικές;
Και τα δύο είναι απαραίτητα. Χωρίς τις ήττες δεν μπορείς να φτάσεις στις νίκες. Κανένας αθλητής δεν ξεκίνησε με νίκες, χωρίς να έχουν προηγηθεί ήττες ή κακές στιγμές. Οι ήττες σε στενοχωρούν, αλλά σε οδηγούν στα επόμενα βήματα. Χωρίς πείσμα και ατσάλινα νεύρα δεν μπορείς πρωταγωνιστήσεις.
-Έχεις μετανιώσει για κάτι;
Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα, ούτε για τις επιλογές μου ούτε γι’ αυτά που έχω πει. Είμαι καλά με τον εαυτό μου, πράττω όπως θέλω και κρίνω όπως αισθάνομαι. Ο λόγος μου είναι ευθύς και πάντα λέω την αλήθεια.
– Νιώθεις συνεχώς την ανάγκη να υπερασπίζεσαι το άθλημα της σκοποβολής;
Το νιώθω πολύ συχνά αυτό. Την υπερασπίζομαι πολλές φορές και θα εξακολουθώ να το κάνω. Ο κόσμος δεν γνωρίζει πολύ καλά το άθλημα και όταν ακούει σκοποβολή, τη συνδέει με το λούνα παρκ, το κυνήγι και την αστυνομία. Εμένα, αν με βάλεις να κυνηγήσω, δεν θα πετύχω ούτε το δέντρο, όχι πουλί που πετάει. Είναι το μοναδικό άθλημα στο οποίο η κάθε σκέψη, θετική ή αρνητική, έχει άμεσο αντίκτυπο και μπορεί να επηρεάσει την κάθε σου βολή. Γι’ αυτό, καμιά φορά, αν και πολύ δύσκολο, όταν ρίχνεις, δεν πρέπει να σκέφτεσαι τίποτα.
-Διαβάζεις καθόλου τα σχόλια που γράφονται για σένα στα social media;
Ελάχιστες φορές, συνήθως μόνο μετά από κάποιο μετάλλιο. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας δεν έχω τον χρόνο να το κάνω αλλά και δεν θέλω, ώστε να μην επηρεάζομαι από τίποτα.
-Πώς αξιοποιείς τον ελεύθερο χρόνο σου;
Διαβάζω, αν και πλέον όχι τόσο πολύ, και ακούω μουσική, που για μένα είναι φάρμακο. Λατρεύω τη μουσική και όταν είμαι μόνη μου, θα με δεις πάντα να φοράω ακουστικά. Όποτε έχω ελεύθερο χρόνο, τον αφιερώνω στους φίλους μου.
-Τι μουσική ακούς;
Ξένη ποπ και R&B.
-Σπουδάζεις Ειδική Αγωγή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Πώς μπορείς να είσαι και φοιτήτρια; Τι σου λένε οι συμφοιτητές σου;
Τα κάνω όλα… (γέλια). Παρεμπιπτόντως, στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζω μου αρέσουν όλα και, δυστυχώς, δεν έχω χρόνο να μένω περισσότερο εκεί. Οι συμφοιτητές μου συνήθως με χαιρετούν, μου δίνουν συγχαρητήρια και πολλές φορές θέλουν να βγάλουμε καμιά selfie.
-Πώς βλέπεις τους νέους σήμερα; Θεωρείς ότι οι διεκδικούν ή ότι εφησυχάζουν;
Σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες πάντοτε υπάρχει μερίδα ανθρώπων που αντιδρούν, παλεύουν και αντιστέκονται. Αλλά υπάρχουν κι αυτοί που παραμένουν απαθείς ή, κατά κάποιον τρόπο, διατηρούν έναν παθητικό ρόλο. Δεν μπορώ, λοιπόν, να κρίνω μια ολόκληρη κοινωνία και να πω ότι οι νέοι είναι αδιάφοροι. Δεν θέλω να είμαι απόλυτη, ωστόσο αυτό που παρατηρώ είναι πως στο μεγαλύτερο ποσοστό δεν υπάρχει η αντίδραση που κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει με βάση όσα συμβαίνουν γύρω μας. Βλέπω μια παθητικότητα, που όμως δεν μπορώ να την επικρίνω, διότι δεν έχω προσδιορίσει ακόμα τον λόγο για τον οποίο συμβαίνει. Δεν έχω καταλάβει αν προέρχεται από έλλειψη δυνάμεων ή από φόβο.
-Κλαις ποτέ, είτε από χαρά είτε από λύπη;
Εννοείται, αλλιώς θα ήμουν μηχάνημα ή ρομπότ. Προς τα έξω έχει δημιουργηθεί η αίσθηση ότι είμαι λίγο «iron lady» και λίγο σκληροπυρηνική, αλλά όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι δεν είναι αυτή η πραγματική εικόνα. «Το σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει», αυτό είμαι εγώ. Θα με δεις, λοιπόν, να κλαίω σαν μικρό παιδί ακόμη και για ένα θέμα που για κάποιους μπορεί να μη σημαίνει τίποτα. Γενικά, είμαι πολύ ευαίσθητος και δοτικός χαρακτήρας. Είναι λίγο καταστροφικό για μένα, αλλά για τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά μου νομίζω ότι είναι καλό.
-Τι σου δίνει ελπίδα σήμερα;
Δύσκολη ερώτηση. Ελπίζω ότι τα παιδιά της ηλικίας μου αλλά και οι νέες γενιές θα μπορέσουν να είναι πολύ πιο δραστήριες, πιο διεκδικητικές και ότι κάτι θα αλλάξει στο μέλλον. Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση και οι νέοι αποτελούν τη μόνη ελπίδα για κάτι καλύτερο.
-Σου λείπει κάτι;
Θα ήμουν τουλάχιστον αχάριστη αν έλεγα ότι μου λείπει κάτι. Όλα μού έχουν πάει πολύ καλύτερα απ’ ό,τι ονειρευόμουν και φανταζόμουν. Και χαίρομαι γιατί και στην οικογένειά μου τα πράγματα πάνε πολύ καλά. Γι’ αυτό δεν θέλω να ζητήσω κάτι περισσότερο από αυτά που έχω ήδη. Όλες οι επιτυχίες οφείλονται στην οικογένειά μου, η οποία κάθε στιγμή ήταν δίπλα μου.
-Όνειρα από δω και πέρα;
Οι επόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες, να είμαι υγιής και κάποια στιγμή να μπορέσω να κάνω οικογένεια. Θα μου άρεσε πολύ να κάνω δικά μου παιδιά και να έχω μια οικογένεια όπως η δική μου, αν γίνεται και καλύτερη.
Θα σας αρέσουν επίσης
