ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

 

Ευλογημένε Όμηρε, ποιητά των ποιητών, πόσο πλούσιο και γοητευτικό είναι το λεκτικό σου τραπέζι. Από τον Αισχύλο μέχρι σήμερα οι καλαμαράδες τρέφονται από τα ψιχία της τραπέζης σου, παίρνοντας τη δύναμη του λόγου για να εκφράσουν με άνεση τα αποθέματα της ψυχής τους.

Και πού δεν ταιριάζει ο λόγος σου και σε ποια εποχή μένει ανέγγιχτος; Όμως δεν νομίζω ότι θα διαφωνούσες μαζί μου, αν υποστήριζα πως τους θερινούς μήνες ο λόγος σου πάει κουτί.

Πυροδοτείς τη θίνα και τη χρωματίζεις ξανθή και αντάμα την κάνεις προκλητική όχι βέβαια για τους κατάφορτους με δεκάδες Μάηδες, αλλά για εκείνους, που ρουφούν άπληστα τη ζωή.

Καθημερινό το φαινόμενο ν’ απλώνουν πάνω στην άμμο την ξανθή το λυγερόκορμο κορμί τους, που σφίζει από ζωή οι φορτωμένες με ευάριθμους Μάηδες Αφροδίτες. Τροφή των ομματίων το σοκολατί δέρμα τους, που έλκει αβίαστα τα αδηφάγα μάτια του κατ’ ευφημισμού ισχυρού φύλου, χωρίς διάκριση ηλικίας.

Δεν θα ήταν κανείς άδικος, αν έδινε το προβάδισμα στους φτασμένους, που η αναπόληση της νιότης βαραίνει την ψυχή τους.

Και τα θηλυκά με πλήρη συναίσθηση για τις φωτιές, που ανάβουν, όλο και λικνίζονται αποποιούμενες τον προκαλούμενο πειρασμό. Δεν θεωρείται απαγορευτικό το οφθαλμόλουτρο, αναμφίβολα οι επιπτώσεις βαρύνουν, όσους καταφεύγουν σ’ αυτό.

Άλλωστε είναι αναμφίλεκτη η ρήση: «αν σε ενοχλεί ο οφθαλμός σου και σε οδηγεί σε ανίατες νοσταλγίες, έκβαλε αυτόν». Δύσκολο μα την αλήθεια κάτι τέτοιο, δηλαδή να στερηθείς την πιο πολύτιμη αίσθηση. Βρες άλλον δρόμο. Δεν είναι πανάκεια αυτός, που διάλεξες. Αντιληπτή η δοκιμασία της ψυχής, που νιώθεις και δικαιολογημένα, και σφόδρα θα επιθυμούσες να ήταν τα νιάτα δυο φορές. Όμως κάθε πράμα στον καιρό του. Του χρόνο το τραίνο δεν γνωρίζει το δρόμο του γυρισμού. Οδεύει μόνο προς τα εμπρός. Είναι σαν το ποτάμι που ρέει διαρκώς. Είχε δίκιο ο προσωπικός φιλόσοφος Ηράκλειτος, όταν προειδοποιούσε με εκείνο το αξεθώριαστο από την επέλαση του παντοκαταλύτη χρόνου «δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι».

Αυτή είναι η άτεγκτη αλήθεια της ζωής. Η εποχή του φάτε μάτια ψάρια και «κοιλιά» περίδρομος διεκδικεί το χρόνο της βασιλείας της. Συνεπώς δεν δικαιολογείται κανένα παράπονο από την απομάκρυνση, όχι εκ του ταμείου, αλλά εκ της νιότης.

Οι ενιαυτοί θα εναλλάσσονται και τα κορμιά της νιότης θα ξαπλώνουν ανέμελα πάνω στην άμμο την καυτή, αδιαφορώντας για την πρόκληση της πυρκαγιάς.