ΑΡΘΡΟ

Του Χρήστου Καραγιαννίδη

πρ. Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Ν. Δράμας

 

 

Συμπληρώθηκαν τρεις βδομάδες από τη νίκη της Ν.Δ. στις εθνικές εκλογές. Στις τρεις αυτές βδομάδες έχουμε πλέον απτά παραδείγματα του πώς θα κυβερνήσει η Ν.Δ. τη χώρα, αλλά κυρίως έχουμε παραδείγματα εφαρμογής της δημοκρατίας -ή «δημοκρατίας»- από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Η Ν.Δ. ως αντιπολίτευση είχε κάνει σημαία της τη διαφάνεια, την αξιοκρατία, τον μικρό αριθμό μετακλητών στην Κυβέρνηση, το ολιγομελές κυβερνητικό σχήμα.

Αυτήν τη σημαία αμέσως μετά τις εκλογές ο κος Μητσοτάκης, και οι εφημερίδες του, τη δίπλωσε επιμελώς και την παράχωσε στο μπαούλο με τις υποσχέσεις. Το δε μπαούλο το κατέβασαν στο ένατο υπόγειο της Πειραιώς, έτσι ώστε κανείς να μην το αναζητήσει, αλλά κυρίως γρήγορα να ξεχαστεί.

Για το μέγεθος του υπουργικού συμβουλίου γνωρίζουμε πλέον ότι το «ολιγομελές» είναι ένα σύντομο ανέκδοτο, μιας και οι συμμετέχοντες (για συμμετέχουσες δεν υπήρξε προθυμία) ξεπερνούν τον αριθμό των 50.

Πάει η υπόσχεση για ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα.

Η διαφάνεια και η αξιοκρατία βρήκαν επίσης τη θέση τους στη σημερινή Κυβέρνηση. Προσλήψεις χωρίς δημοσίευση σε ΦΕΚ και Διαύγεια και δημιουργία πληθώρας επιτροπών με έδρα το Μαξίμου, στις οποίες το μοναδικό κριτήριο πρόσληψης θα είναι ο μπάρμπας στην Κορώνη.

Τρανταχτό παράδειγμα είναι το άρθρο 113 στο πολυδιαφημισμένο σχέδιο νόμου με τον ευφάνταστο τίτλο «Επιτελικό κράτος», που φέρνει η κυβέρνηση αυτή την εβδομάδα στη Βουλή για ψήφιση.

Με αυτό το άρθρο, ο κύριος Μητσοτάκης ιδρύει μία επιτροπή που ξεχειλίζει εθνικισμό, προσδοκώντας να δημιουργήσει μία ενιαία (!) εικόνα και ταυτότητα για τα πάντα στη χώρα. Από θεσμικά όργανα μέχρι πολιτιστικούς συλλόγους και θεατρικές ομάδες. Το είχαν δοκιμάσει και το 1967 και γνωρίζουμε τα αποτελέσματα.

Όμως εδώ θέλω να αναφερθώ στην επιτροπή ως όχημα πρόσληψης ημετέρων.

Για την επιτροπή αυτή, τον τρόπο λειτουργίας της, τις αμοιβές των απασχολούμενων, τον αριθμό απασχολούμενων και γενικώς τα πάντα θα αποφασίζει ο κύριος Μητσοτάκης. «Με διάταγμα που εκδίδεται μετά από πρόταση του Πρωθυπουργού ρυθμίζεται κάθε ζήτημα που αφορά στη συγκρότηση, τη λειτουργία, την υποστήριξη από υπηρεσίες, τους πόρους, τη στελέχωση και κάθε δραστηριότητα στην οποία προβαίνει προς την επίτευξη των σκοπών της», όπως αναφέρεται επί λέξει στο συγκεκριμένο άρθρο, στην τρίτη παράγραφο.

Για την τοποθέτηση υψηλόβαθμων διοικητικών στελεχών θα υπάρχει υπερμοριοδότηση της συνέντευξης και της προσωπικότητας (!!!!!!!).

Δηλαδή εννοεί ο νομοθέτης πως η επιτροπή που θα διορίζει ο κύριος Μητσοτάκης θα κρίνει πόσο νεοδημοκρατική θα είναι η προσωπικότητα του ενδιαφερόμενου, για να μοριοδοτηθεί ανάλογα.

Το είχαν κάνει και στο παρελθόν, στις δεκαετίες του ‘50, του ‘60 και του ‘70 με το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, αλλά νομίζαμε ότι η Ν.Δ. άλλαξε πλέον και είναι ευρωπαϊκό φιλελεύθερο κόμμα. Φευ!

Πάει και η διαφάνεια και η αξιοκρατία.

Τέλος, μετακλητοί στην Κυβέρνηση πλέον θα μπορούν να είναι και πολίτες χωρίς πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ στο Μαξίμου η δημιουργία πληθώρας γενικών γραμματειών, που θα διαιρούνται σε τομείς και οι τομείς σε διευθύνσεις, αναμένεται να εκτινάξει τον αριθμό των μετακλητών σε επίπεδα βαριάς βιομηχανίας παραγωγής νεοδημοκρατικού στρατού. Εφημερίδες της Ν.Δ. αναφέρουν διορισμούς, μόνο για το Μαξίμου, τουλάχιστον 100 μετακλητών.

Σημαντικότερο όμως όλων των προαναφερόμενων είναι πως με τη νομοθέτηση του επιτελικού κράτους ουσιαστικά περνάμε σε ένα μεταδημοκρατικό καθεστώς, στο οποίο ο Πρωθυπουργός έχει συγκεντρώσει τον έλεγχο όλων των θεσμικών οργανισμών, ακόμα και εκείνον των ανεξάρτητων αρχών. Κάτω από το καπέλο της νέας υπηρεσίας που δημιουργείται υπό τον τίτλο «Αρχή Διαφάνειας» θα είναι τα πάντα.

Ο διορισμένος από τον κύριο Μητσοτάκη επικεφαλής αυτής της υπηρεσίας θα ελέγχει τα πάντα. Δηλαδή, ο ελεγκτής θα διορίζεται από τον ελεγχόμενο, κι από αυτό γίνεται κατανοητό ποια θα είναι η ποιότητα του ελέγχου της κυβερνητικής εξουσίας.

Τέλος, αν συμπεριλάβουμε και τον απόλυτο έλεγχο που έχει η Ν.Δ. (δηλαδή ο Μαρινάκης και ο Αλαφούζος) στα Μ.Μ.Ε. σε συντριπτικό βαθμό, καταλαβαίνουμε πως ο αγώνας για μια αστική δημοκρατία με την οποία θα είμαστε ευχαριστημένοι είναι αρκετά δύσκολος. Όχι όμως και χαμένος από την αρχή.