ΑΡΘΡΟ
Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά
ATPL
AIRLINE PILOT
B737NG AIRBUS 320
Ποια είναι η θέση σας και η πολιτική που θα ακολουθήσετε στο κοινό αγαθό που λέγεται Νερό και ποιες είναι οι θέσεις σας για τις ληστρικές και υπέρογκες χρεώσεις που πολλές φόρες καταντούν απαράδεκτες σε ένα αγαθό που η φύση το δίνει απλόχερα και οι δημιουργούντες κοινωφελείς οργανισμοί ΔΕΥΑ κατάντησαν να είναι ληστρικές και να μην πληρούν στο ελάχιστο τους όρους για τους οποίους δημιουργήθηκαν.
Το γνωρίζετε, ο κομματισμός και όλα τα κακά του δημόσιου τομέα περιήλθαν δυστυχώς και σε αυτές.
ΔΕΥΑΔ Δράμας: Επανέρχομαι από της εκλογής του Δημάρχου κ. Μαμσακου, τον οποίο επισκέφτηκα, νομίζοντας ότι έχει γνώση του πρωτοκόλλου και το πώς διάκεινται σε κάθε περίπτωση, εις μάτην όμως.
Η συζήτηση, ολιγόλεπτη γαρ, περιεστράφη για το θέμα νερό και χρεώσεις και την εικόνα αποτύπωσης της ΔΕΥΑΔ στους πολίτες. Του είπα ότι θα επανέλθω μιας και το θέμα δεν θα το αφήσω και όντως επανήλθα με τρία κείμενα προς τον ίδιο, τον Αντιδήμαρχο και μετέπειτα Πρόεδρο της ΔΕΥΑΔ κ. Χατζηγιάννη, αλλά όχι μόνο δεν πήρα κάποια απάντηση αλλά δεν έγινε επί του θέματος και τίποτε απολύτως.
Τώρα επανέρχομαι και επειδή είθισται προ των εκλογών να θέσω ξανά επί των τύπων των ήλων, το θέμα αυτό ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΝΥΝ ΔΗΜΑΡΧΟ αλλά και σους περισσότερους προκατόχους Δημαρχαίους όπως επίσης και στους νέους υποψήφιους για τον θώκο.
Τι πρόκειται να γίνει περί το νερό, με την ποιότητα, αλλά και την τεχνική των χρεώσεων με λογιστικές αλχημικές, διπλά Φ.Π.Α., πολλές φόρες ανεξέλεγκτες χρεώσεις από τους υδρομετρητές και από τις προεκλογικές υποσχέσεις εισηγμένο άχρωμο, άοσμο, προσωπικό, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα η οποία κάθε φορά που επισκέπτεσαι την υπηρεσία αυτή φεύγεις με όχι τις πρέπουσες εντυπώσεις. Και όλα αυτά τιμολογούνται σε ένα αγαθό το οποίο η φύση το παρέχει απλόχερα (όχι φυσικά σε όλους τους τόπους) και το οποίο γίνεται αντικείμενο άκρατης εκμετάλλευσης τόσο από ιδιώτες όσο και από το στενό πυρήνα του δημοσίου.
Επειδή έρχεται η ώρα σας και μιας και οι περισσότεροι από εσάς λαλίστατοι και θαυματουργοί υπόσχεστε πολλά και διαφορά, ενώ όλοι σας είχατε 4 χρόνια ή και περισσότερα χρόνια θητείας για να κάνετε έργα, σας έρωτα ο κάθε πολίτης ευθέως για το τι προτίθεστε να κάνετε πάνω στο θέμα που λέγετε ΝΕΡΟ. Δεν είναι δυνατόν για ένα κυβικό νερό η χρέωση να ανέρχεται σε 20 ευρώ. Αυτό λέγεται καθαρά ΝΤΑΒΑΤΖΙΛΙΚΙ. ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ.
Διαβάστε δε το τι εστί ΝΕΡΟ ως αγαθό…
Το νερό είναι δημόσιο αγαθό
Αποτελεί κοινή πεποίθηση και παραδοχή ότι η ευαισθητοποίηση των πολιτών ανά τον κόσμο πάνω σε ζητήματα που αφορούν το περιβάλλον βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, γεγονός που έχει εξαναγκάσει διεθνείς οργανισμούς, κυβερνήσεις και πολυεθνικές εταιρείες να μεταβάλουν επιζήμιες στρατηγικές και βλαπτικές πολιτικές.
Η καταλήστευση και η υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων σε πολλές περιοχές του πλανήτη, μα κυρίως σε χώρες όπου το βιοτικό επίπεδο είναι ιδιαίτερα χαμηλό, επέφεραν περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής των κατοίκων και στις περισσότερες περιπτώσεις τούς στέρησε βασικά δημόσια αγαθά. Η οικονομική κρίση που πλανάται πάνω από ολόκληρο τον πλανήτη και η παράλληλη «μονοκρατορία» του νεοφιλελευθερισμού ανοίγουν εκ νέου τον δρόμο για την αρπαγή ενός ακόμη βασικού αγαθού, αναπόσπαστου από την ύπαρξη της ίδιας της ζωής: του νερού. Στο παραπλανητικό όνομα της βιώσιμης ανάπτυξης, οι αναπτυσσόμενες χώρες και οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, υπό το βάρος των χρεών τους, στην ουσία εξαναγκάζονται να ξεπουλήσουν τις δημόσιες υπηρεσίες τους -αυτές που κάποτε αποκαλούσαν κοινωφελείς– ανάμεσα στις οποίες και τις υπηρεσίες νερού.
Το γεγονός ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού απέτυχε όπου κι αν εφαρμόστηκε, το ότι εκτόξευσε στα ύψη τους λογαριασμούς και επέφερε υποβάθμιση της ποιότητάς του, πάντα εις βάρος των καταναλωτών, φυσικά δεν περιορίζει τις ορέξεις μιας χούφτας των πολυεθνικών του νερού. Η συνταγή για να επιτευχθεί η αρπαγή του, αν και πολυσύνθετη, είναι παραδοσιακή. Οι πολυεθνικές εκδηλώνουν την ευαισθητοποίησή τους για την ορθή διαχείριση του νερού με πολυδάπανες καμπάνιες και εξασφαλίζοντας τη συμμετοχή τους σε διεθνείς οργανισμούς και διασκέψεις με οικολογικό χαρακτήρα, την ίδια ώρα που περικυκλώνουν θεσμικά όργανα χάραξης πολιτικής και διαχείρισης κονδυλίων. Περιορίζονται οι χρηματοδοτήσεις για την ύδρευση και την αποχέτευση στις κυβερνήσεις. Οι τελευταίες, επικαλούμενες την αδυναμία τους να συντηρήσουν τις αντίστοιχες υπηρεσίες και για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους τους, τις παραχωρούν σε ιδιώτες.
Σε μια ειλικρινή συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ «Ταΐζουμε τον κόσμο», o Πρόεδρος της Nestle Peter Brabeck κάνει τον εκπληκτικό ισχυρισμό ότι το νερό δεν είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα. Επιτίθεται στην ιδέα ότι η φύση και τα προϊόντα της είναι αγαθά και λέει πως το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι πλέον σε θέση να αντισταθούν στην κυριαρχία της φύσης είναι ένα μεγάλο επίτευγμα. Επιτίθεται στη βιολογική γεωργία και λέει πως η γενετική τροποποίηση είναι καλύτερη.
Η Nestle είναι ο μεγαλύτερος εμφιαλωτής νερού στον κόσμο. Ο Brabeck σημειώνει – σωστά – ότι το νερό είναι το πιο σημαντικό αγαθό πρώτης ύλης στον κόσμο. Ωστόσο, συνεχίζοντας λέει ότι η ιδιωτικοποίηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλιστεί η δίκαιη κατανομή του. Ισχυρίζεται ότι η ιδέα ότι το νερό είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα προέρχεται από «εξτρεμιστικές» ΜΚΟ . Το νερό είναι ένα τρόφιμο όπως και κάθε άλλο, και πρέπει να έχει μια αξία στην αγορά.
Πιστεύει ότι η μέγιστη κοινωνική ευθύνη του κάθε προέδρου εταιρειών είναι να βγάζει όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος, έτσι ώστε οι άνθρωποι να έχουν θέσεις εργασίας
Η ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης και αποχέτευσης αποτελεί μέρος της επιχειρούμενης ιδιωτικοποίησης της διαχείρισης των κοινών αγαθών. Η ιδιωτικοποίηση των κοινών αγαθών είναι συστατικό στοιχείο της πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος είναι εδώ και χρόνια η κυρίαρχη επιλογή του συστήματος, διότι εξασφαλίζει υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και κερδών στα χέρια λίγων εταιρειών διαμέσου του μηχανισμού της υπερχρέωσης κρατών και πολιτών (χρεοκρατία) και συνεπακόλουθα ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση πολιτικής εξουσίας στα χέρια των ιδίων (εταιρειοκρατία αντί για δημοκρατία).
Το νερό αντιμετωπίζεται ως κοινό αγαθό ανά τους αιώνες, από τα αρχαία χρόνια, σε όλους τους πολιτισμούς του κόσμου και μέχρι σήμερα σε αρκετά μέρη του πλανήτη. Κι αυτό συνέβαινε και συμβαίνει όταν η διαχείρισή του είναι κοινωνική και αποκεντρωμένη σε επίπεδο κοινότητας, με άμεση συμμετοχή των πολιτών, με ελεύθερη πρόσβαση για όλους και με σεβασμό στον κύκλο του νερού στη φύση.
Το πρώτο βήμα για την ιδιωτικοποίηση του νερού έγινε ιστορικά και σε όλο τον κόσμο όταν η ιδιοκτησία και η διαχείρισή του πέρασαν σε κάποια συγκεντρωτική δομή: είτε στο κεντρικό κράτος είτε σε τοπικές και περιφερειακές αρχές. Αυτό σηματοδότησε την χρησιμοποίησή του για άδικη έμμεση φορολόγηση από τις συγκεντρωτικές δομές ή το άνοιγμα του δρόμου για την ιδιωτικοποίησή του και την αποκόμιση κερδών από εταιρείες. Ταυτόχρονα σηματοδότησε την κατάργηση της δημοκρατίας του νερού και τον συγκεντρωτικό και πέρα από τους πολίτες έλεγχό του, που τελικά σημαίνει έλεγχο της ζωής τους.
Η κρατική διαχείριση, παρά τους όποιους νόμους, συντάγματα, θεσμούς, δικαιοσύνη, συμβόλαια κ.λπ., οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση, διότι, όταν σε ένα κοινωνικό σύστημα κυρίαρχη είναι η αστική τάξη, τότε το δίκαιό της είναι η θέλησή της που αναγορεύεται σε νόμο.
Όλες οι υπάρχουσες εμπειρίες από όλο τον κόσμο (και από την Ελλάδα) οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ανάθεση της διαχείρισης του νερού σε λίγα χέρια ιδιωτικά ή κρατικά (του στενού ή ευρύτερου δημόσιου τομέα) καταλήγει τελικά σε ρύπανση, υποβάθμιση, στέρηση και αυξημένα τιμολόγια νερού. Κάθε είδους αυταπάτη ανάθεσης έχει πλέον τελειώσει.
Η πιο συμβατή υπάρχουσα δομή για την υλοποίηση της κοινωνικής – κοινοτικής διαχείρισης, για την άμεση συμμετοχή των πολιτών, για τη δημοκρατία του νερού και για την επανάκτησή του ως κοινού αγαθού με σεβασμό στον φυσικό νόμο του κύκλου του νερού είναι οι μη κερδοσκοπικοί συνεταιρισμοί νερού σε επίπεδο δήμου.
Ο δρόμος του συνεργατισμού στο κοινό αγαθό του νερού, αλλά και σε κάθε συνεργατικό εγχείρημα, δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα. Προϋπόθεση είναι η τήρηση όλων των βασικών συνεταιριστικών αρχών και ιδιαίτερα η ενεργός και διαρκής συμμετοχή των πολιτών.
Αν ο αγώνας για την επανάκτηση του κοινού αγαθού του νερού είναι μεγάλος και δύσκολος, άλλο τόσο μεγάλος και δύσκολος είναι ο αγώνας για τη διατήρησή του ως κοινού αγαθού. Είναι αγώνας διαρκής.
Η θεωρία και η πράξη του συνεργατισμού και της κοινωνικής αλληλέγγυας οικονομίας σε μια διαδικασία μετάβασης προς ένα νέο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, δίκαιο, αλληλέγγυο και συμμετοχικό, δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση συνείδησης και έργο των ίδιων των πολιτών. Στις υπάρχουσες κάθε φορά συνθήκες οι άνθρωποι είναι που δημιουργούν την ιστορία τους.
Εδώ είναι που γεννιέται η εναλλακτική. Όχι ως ένα όραμα μιας καλύτερης ζωής στο απώτερο μέλλον, αλλά εδώ και τώρα, από εμάς και από τα κάτω. Οικοδομείται από τώρα μια κοινωνία των αναγκών και όχι των εμπορευμάτων, με γνώμονα τον άνθρωπο και όχι τα κέρδη, ένας κόσμος απαλλαγμένος από τον αυτοσκοπό της συσσώρευσης χρήματος. Ένας κόσμος με πολλούς κόσμους μέσα σ’ αυτόν, με ένα «όχι» και πολλά «ναι».
