ΑΡΘΡΟ
Του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου,
Δικηγόρου και Συντονιστή Νέας Αριστεράς Δράμας
Η ΓΣΕΕ κήρυξε Γενική Πανελλαδική Απεργία για τις 20 Νοεμβρίου και συγκέντρωση στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Η ΑΔΕΔΥ επίσης και κάλεσε σε απεργιακή συγκέντρωση στον αυτό τόπο και χρόνο. Με έγγραφό της μάλιστα προς τη ΓΣΕΕ ζητούσε να στηθεί μια εξέδρα, τονίζοντας πως θα ήταν ιδιαίτερα αρνητική η εικόνα να υπάρχουν στον ίδιο τόπο και χρόνο δύο εξέδρες!!! Το ΠΑΜΕ κατά πάγια τακτική έκανε συγκέντρωση στα Προπύλαια… Και άντε στην Αθήνα που συρρέει κόσμος… λες ΟΚ…
Στη Δράμα;;; Τρεις (3) διαφορετικές συγκεντρώσεις!!! Μία στο Εργατικό Κέντρο, όπου συμμετείχαν σωματεία, σύλλογοι, φορείς και παραβρέθηκαν και εκπρόσωποι κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά). Μια στο Διοικητήριο από την ΑΔΕΔΥ. Μία στην Πλατεία Ελευθερίας από το ΠΑΜΕ. Μερικές δεκάδες σε κάθε συγκέντρωση. Πάλι καλά. Παλιότερα έτυχε να είναι και πολύ λιγότεροι…
Να διευκρινίσουμε για τους αμύητους: Στους χώρους δουλειάς υπάρχουν τα Πρωτοβάθμια Σωματεία. Εκείνα του Ιδιωτικού Τομέα συμμετέχουν όλα στα κατά τόπους Εργατικά Κέντρα, που αποτελούν Β’βάμια Όργανα. Και όλοι μαζί συμμετέχουν στο Γ’βάθμιο Συνδικαλιστικό Όργανο, που είναι η ΓΣΕΕ. Το αυτό ισχύει και για τους Δημόσιους Υπαλλήλους. Πρωτοβάθμια Σωματεία είναι οι τοπικοί σύλλογοι. Δευτεροβάθμια όργανα είναι τα Νομαρχιακά Τμήματα της ΑΔΕΔΥ και τριτοβάθμιο όργανο η ΑΔΕΔΥ. Στη χώρα μας έχουμε τόσο για ιδιωτικό όσο και για δημόσιο τομέα μια μόνο δευτεροβάθμια οργάνωση σε κάθε Νομό και μια μόνο τριτοβάθμια οργάνωση πανελλαδικά. Το ΠΑΜΕ είναι απλά συντονιστικό σωματείων. Δεν είναι συνδικαλιστικό όργανο.
Τις απεργίες κηρύσσουν είτε τα σωματεία στον χώρο δουλειάς τους, είτε τα Εργατικά Κέντρα στον Νομό τους, είτε τα τριτοβάθμια όργανα (ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) για όλη την επικράτεια. Ουδείς έχει αμφισβητήσει ποτέ επισήμως τα αποτελέσματα των εκλογών για την ανάδειξη των Διοικήσεων των συνδικαλιστικών οργάνων. Οι υπάρχουσες συνδικαλιστικές ηγεσίες εκπροσωπούν όλους τους εργαζόμενους. Λαμβάνουν αποφάσεις για απεργίες. Οι αποφάσεις τους καλύπτουν όσους απεργούν.
Προφανώς και μεταξύ των εργαζόμενων και των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν διαφορές. Είτε για τα αιτήματα, είτε για τον τρόπο διεκδίκησης, είτε για το βαθμό ταξικής συνείδησης. Προφανώς και μεταξύ ιδιωτικών και δημόσιων υπαλλήλων υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις. Προφανώς και μεταξύ αυτοαπασχολούμενων και εργατών υφίστανται ουσιώδεις διαφορές. Προφανώς και μεταξύ επιστημονικών συλλόγων και υπαλλήλων υφίστανται επίσης μεγάλες διαφορές. Προφανώς και μεταξύ συνταξιούχων και εν ενεργεία εργατοϋπαλλήλων υπάρχουν διαφοροποιήσεις.
Αυτό όμως δεν αναιρεί ότι όλοι είναι εργαζόμενοι/συνταξιούχοι. Ότι βρίσκονται στην ίδια πλευρά. Ότι αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα. Ακρίβεια, ανεργία, αποβιομηχάνιση, στεγαστική κρίση, κατάρρευση του ΕΣΥ. Υποχρηματοδότηση στην Παιδεία. Στασιμότητα σε μισθούς και συντάξεις. Αβίωτη ζωή. Τα οποία και όπως όλοι συνομολογούμε, δεν έχουν χρώμα. Γιατί λοιπόν οι διαφορετικές συγκεντρώσεις; Γιατί η αντιπαλότητα μεταξύ συνδικαλιστικών παρατάξεων και εργαζόμενων; Μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα; Πιστεύει κανείς και θεωρεί ότι έτσι δυναμώνει το εργατικό και λαϊκό κίνημα; Ότι έτσι γιγαντώνεται η λαϊκή αγανάκτηση; Ότι έτσι θα φοβηθεί η εκάστοτε Κυβέρνηση;
Όχι. Ουδείς το πιστεύει. Και καταλαβαίνει ότι συχνά είναι οι ίδιοι οι Κυβερνώντες που επιδιώκουν «το διαίρει και βασίλευε», που τους βολεύει. Τότε; Υπάρχουν αυτά για μικροκομματικά/μικροπολιτικά οφέλη; Γιατί κάποιοι δεν μπορούν να συγχρωτιστούν με κάποιους άλλους; Είναι δυνατόν; Είναι προσωπικό το ζήτημα; Είναι θέμα μικροκομματικών/μικροπολιτικών συμφερόντων; Είναι συνδικαλιστική και πολιτική μυωπία; Προφανώς είναι και όλα αυτά μαζί. Που δεν μας αφήνουν να κατανοήσουμε τα αυτονόητα. Ότι όποτε βρεθήκαμε όλοι μαζί, προφανώς και είχαμε μεγαλύτερη δύναμη πυρός. Η ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ, ήταν ανέκαθεν σύνθημα του Εργατικού Κινήματος.
Κι όμως μπορούμε. Να κάνουμε τις προσυγκεντρώσεις μας. Ο καθένας με τα δικά του συνθήματα, πανό, διεκδικήσεις. Και όλα τα ρυάκια να συρρεύσουν σε ένα ποτάμι. Όπως άλλωστε γίνεται δεκάδες χρόνια κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου. Στις διαδηλώσεις στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
Όπως κάναμε στη Δράμα στις 1 Νοεμβρίου για τη διάσωση του ΕΣΥ και του Νοσοκομείου μας. Και όπου έδωσαν το παρόν ακόμη κι όσοι διαφωνούσαν ή είχαν ενστάσεις για το περιεχόμενο των διεκδικήσεών μας και τις διατυπώσεις των κειμένων μας. Πολιτευτές, Δήμαρχοι, Περιφερειάρχης, Περιφ/κοί και Δημοτικοί Σύμβουλοι, αλλά και Πολίτες που δεν συμφωνούσαν με όλα.
Το είχαμε ξανακάνει στη Δράμα τον Φεβρουάριο του 2003. Με τις κινητοποιήσεις κατά του πολέμου στο Ιράκ. Και έδωσαν τότε το παρόν και συμμετείχαν μάλιστα ως συνδιοργανωτές μαζί με το Κοινωνικό Φόρουμ Δράμας και ο Πρόεδρος του ΕΥΚ και ο τότε Δήμαρχος και ο τότε Νομάρχης, που ήταν υψηλόβαθμα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Που δεν τους εξέφραζαν προφανώς τα αντιιμπεριαλιστικά και αντιαμερικανικά συνθήματα. Αυτοί γιατί μπορούν να δίνουν το παρόν μαζί με χιλιάδες πολίτες; Κι εμείς οι απλοί πολίτες γιατί προτάσσουμε τις όποιες διαφοροποιήσεις μας και μάλιστα σε απεργιακές κινητοποιήσεις, αντί να είμαστε όλοι μαζί μια γροθιά;
Ήμουν δευτεροετής φοιτητής Νομικής όταν διδαχθήκαμε Εργατικό Δίκαιο. Και τότε (1981-82) οι εργατοϋπάλληλοι ήταν συνδικαλισμένοι σε ποσοστό περίπου 20% και οι βιομήχανοι σε ποσοστό σχεδόν 90%. Για πολλά χρόνια στον ΣΕΒ ήταν πάντα ένας και μοναδικός υποψήφιος Πρόεδρος. Μόνο στις τελευταίες εκλογές φέτος ήταν δύο οι υποψήφιοι. Αυτοί είναι μια γροθιά!
Εμείς επιλέγουμε να απεργούμε και να διαδηλώνουμε μόνο με όσους συμφωνούμε σε όλα; Κι έτσι προτιμάμε στη μικρή Δράμα να κάνουμε τρεις συγκεντρώσεις; Με λίγους συμμετέχοντες σε κάθε μια. Αντί να πλημμυρίζουμε πλατείες με χιλιάδες κόσμο, όπως πετύχαμε στο πρόσφατο συλλαλητήριο.
Όπως πετύχαμε και επί Γιαννίτση. Που πλημμύρισε η Πλατεία. Και δεν πέρασε το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Που εμπεριείχε και αντιλαϊκές διατάξεις. Όλη η Ελλάδα διαδήλωσε τότε. Η Κυβέρνηση Σημίτη υποχώρησε.
Και ναι σε κείνες τις διαδηλώσεις παρασυρόμενος από το πάθος είχα φωνάξει κι εγώ το σύνθημα «ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ ΤΟΥ ΣΗΜΙΤΗ ΜΑΓΑΖΙ!!!». Κάνοντας την αυτοκριτική μου έχω πει, ότι δεν αισθάνομαι περήφανος γι’ αυτό…
