Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Γεγονός #3: Πολλά αφεντικά, λίγος ελεύθερος χρόνος και πολλές εξετάσεις – Αξίζει να σπουδάσεις ιατρική;

Οι περισσότεροι όταν σπουδάζαμε ιατρική φανταζόμασταν τον εαυτό μας σε θέση κάποιου που αποφασίζει για τους άλλους, αυτού που προτείνει στον ασθενή θεραπεία, αυτού που κάνει την πλήρη διαχείριση του περιστατικού και που η γνώμη του έχει σημασία. Ακόμη και αν δε φανταζόμασταν τον εαυτό μας ως ιδιώτη ιατρό, αλλά ως επιμελητή σε μια κλινική, είτε στο κομμάτι της έρευνας κάποιου πανεπιστημίου, υποθέταμε ότι θα έχουμε μεγάλη αυτοδυναμία ως γιατροί. Στην πραγματικότητα ακόμη και αν εργαστείς πυρετωδώς να τελειώσεις την ειδικότητα στο μίνιμουμ προβλεπόμενο χρόνο και με κάποιο μαγικό τρόπο είχες μηδέν χρόνο αναμονής για την ειδικότητα, μιλάμε παρόλα αυτά για πέντε χρόνια κατά τα οποία ως ειδικευόμενος ουσιαστικά απλώς εκτελείς τις εντολές των ανωτέρων σου και κάνεις το άχαρο κομμάτι της δουλειάς. Αυτό σημαίνει πως αν όλα πάνε καλά, θα φτάσεις στα 30-35 να παίρνεις δικές σου αποφάσεις στη δουλειά, ποιος εσύ, που κάποτε ήσουν «στην αφρόκρεμα των μυαλών της Ελλάδας». Συνήθως βέβαια αυτό το χρονικό σημείο θα αργήσει ακόμη περισσότερο να έρθει, μιας και στο μεταξύ θα πας στρατό (αν είσαι άντρας) και θα περιμένεις 4-5 χρόνια μέχρι να ανοίξει η θέση σου για την ειδικότητα. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι γνωστοί μου διηγούνται με πολλές λεπτομέρειες και ένα αχνά διαφαινόμενο αίσθημα περηφάνιας όσα έζησαν στο αγροτικό, μιας και ήταν η πρώτη περίοδος στην ενήλικη ζωή τους που χρειάστηκε/μπόρεσαν να πάρουν πάνω τους αποφάσεις.

Και δεν είναι βέβαια ότι άπαξ και αρχίσεις ειδικότητα όλα κυλάνε ρολόι. Συχνά οι επιμελητές δεν θέλουν, δεν νοιάζονται ή δεν μπορούν να σου εξηγήσουν τα «μυστικά της δουλειάς» και εσύ περνάς τον χρόνο σου ανησυχώντας ότι δεν μαθαίνεις όσα χρειάζεσαι, για να μπορέσεις κάποια στιγμή να σταθείς στα πόδια σου ως ειδικός γιατρός, και προσπαθείς να το κάνεις αυτό στον ελεύθερο χρόνο σου ή αν δεν το καταφέρνεις, βασανίζεσαι από τις ενοχές σου, επειδή δεν διαβάζεις όσο οι υπόλοιποι και από το φόβο ότι χαραμίζεις τα χρόνια σου, αφού ούτως ή άλλως θα καταλήξεις σερβιτόρος στα έβερεστ.

Ειδικά για όσους κάνουν έρευνα δεν το συζητάω καν: αυτά τα ταλαίπωρα πλάσματα που θεώρησαν ότι θα βρουν τη θεραπεία του καρκίνου και περνούν χρόνια της ζωής τους παρασκευάζοντας τα δείγματα για την έρευνα του μεγαλοκαθηγητή και κάνοντας τη στατιστική ανάλυση των δεδομένων του για πενιχρά χρήματα και μηδενική αναγνώριση, καθώς κανείς από τον περίγυρό τους δεν καταλαβαίνει τι κάνουν ακριβώς και γιατί αυτό είναι τόσο σημαντικό. Άσε που η έρευνα σημαίνει εξ ορισμού εξωτερικό μιας και στην Ελλάδα δεν υπάρχει.

Οι περισσότεροι γιατροί έχουμε επίσης το προφίλ του ψυχαναγκαστικού ανθρώπου, που δεν το βάζει κάτω και θα στερηθεί ακόμη και τον ύπνο, τη βόλτα, το φαγητό ή τη σεξουαλικότητα προκειμένου να πετύχει το στόχο του, προκειμένου να μη βρεθεί κανείς να του πει ότι δεν προσπάθησε αρκετά.

Πάρα πολλοί γιατροί είμαστε συναισθηματικά σε νάρκη και αυστηρά προσηλωμένοι στο στόχο μας, δε συζητάμε πολύ για τα προβλήματά μας και τις ανησυχίες μας, γιατί θεωρούμε ότι το προβλήματα λύνονται μόνο με αποφασιστικότητα και τόλμη. Κάπου κάπου όταν φτάσουμε στα όριά μας, βαράμε κάτι αδικαιολόγητες υστερίες ή έχουμε νεύρα, που μας κάνουν λίγο να ντρεπόμαστε.

Πολλοί γιατροί δε, όταν κλονίζονται, θεωρούν ότι είναι μόνοι τους στην αδυναμία και επαπειλούμενη αποτυχία τους, μιας και όλοι οι άλλοι δείχνουν να συνεχίζουν το ρομποτικό τρόπο ζωής τους χωρίς προβλήματα. Έτσι πασχίζουν να καταπιέσουν ακόμη περισσότερο τα συναισθήματα και τις ανάγκες τους. Στο μεταξύ η κατάθλιψη θερίζει και οι γιατροί είναι ένα από τα επαγγέλματα με την υψηλότερη συχνότητα σε αυτοκτονίες. Οι γιατροί σπανίως ζητούν βοήθεια, και ακόμη πιο σπάνια απευθύνονται σε συνάδελφο ψυχίατρο.

Σε όλα αυτά, πρόσθεσε εξετάσεις, πολλές εξετάσεις.

Γεγονός #4: Αναμονή για την ειδικότητα – Αξίζει να σπουδάσεις ιατρική;

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης επικράτησαν μερικές ρομαντικές σοσιαλιστικές ιδέες, όπως ότι το πτυχίο οφείλει να είναι το μόνο προαπαιτούμενο για την εύρεση εργασίας. Παράλληλα η εκπαίδευση του γιατρού δεν μπορεί να είναι παρά μόνο αρμοδιότητα του κράτους. Αυτό οδήγησε σε ένα λίγο-πολύ απαράλλαχτο ως σήμερα σύστημα για την τοποθέτηση των πτυχιούχων γιατρών σε θέσεις ειδικότητας. Ο καθένας δηλώνει όποιο νοσοκομείο γουστάρει ανεξάρτητα από τι εχέγγυα έχει. Μέσα από τη λογική του first come, first served και πολλές αγκωνιές και κλωτσοπατινάδες, καταλήγουν μορφωμένοι άνθρωποι 25 χρονών, η ελπίδα του αύριο, να παλεύουν να υπερασπιστούν το ατομικό τους συμφέρον και να κερδίσουν μερικούς μήνες αναμονής με το να καταθέσουν πρώτοι τα χαρτιά τους στην περιφέρεια υγείας της Δράμας για το γενικό μέρος της ειδικότητας. Και επειδή όλοι θέλουν το καλύτερο για τον εαυτό τους, όλοι καταλήγουμε να δηλώνουμε τα μεγάλα νοσοκομεία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με αποτέλεσμα τα μικρά επαρχιακά νοσοκομεία να μένουν υποστελεχωμένα, σε μια χώρα με τριπλάσιους κατά κεφαλήν γιατρούς από τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε., όπως προείπαμε.

Παράλληλα, επειδή η διαδικασία να αλλάξεις ειδικότητα σημαίνει νέες αναμονές, δηλαδή φτου και από την αρχή, όλοι επιλέγουν να κάνουν για όλη τους τη ζωή μια ειδικότητα που διάλεξαν στα 25 τους χωρίς να έχουν εικόνα από την αγορά εργασίας. Η αναμονή για την ειδικότητα είναι νομίζω ο κυριότερος λόγος για τον οποίο ένας γιατρός θα σε αποθαρρύνει να γίνεις γιατρός, τουλάχιστον στις ηλικίες 25-35. Η σοσιαλιστική ιδέα της μεταπολίτευσης έχει τεράστια μειονεκτήματα, ειδικά για εκείνους που θέλουν να γίνουν γιατροί, είναι όμως χωρίς πολλά λεφτά από πίσω, ώστε να αδυνατούν να αντέξουν εκείνα τα 5 χρόνια ή περισσότερα της αναμονής.

Ειλικρινά, αν δεν παίζουν λεφτά στην οικογένεια σκέψου το καλά, γιατί θα χρειαστεί να σε ζουν οι γονείς σου από τα 18 ως τα 30. Αν σου πουν «μην ανησυχείς, θα βρεθούν τα λεφτά», μην τους πιστέψεις γιατί εσύ είσαι που θα τρέχεις να κάνεις δουλειές του ποδαριού για μια δεκαετία και βάλε, μόνο και μόνο για να μπορούν να λένε ότι «σε σπούδασαν» γιατρό.

Γεγονός #5 : Οι εφημερίες – Αξίζει να σπουδάσεις ιατρική;

ΟΚ, αν η αναμονή κάνει την άσκηση της ιατρικής δύσκολη από οικονομική σκοπιά, οι εφημερίες είναι αυτές που κοστίζουν στην ποιότητα ζωής σου. Σκέψου πόσες νύχτες, πόσα σαββατοκύριακα, πόσες πρωτοχρονιές, πόσα γενέθλια, πόσους τελικούς CL θες να περάσεις δουλεύοντας, συχνά μέσα στο άγχος, όσο η οικογένειά σου και οι φίλοι σου θα διασκεδάζουν.

(συνεχίζεται…)

 

Πηγή

Europe Studies

epimorphosi