Τη Δευτέρα 5 Αυγούστου 2024, παραμονή της εορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, έγινε η υποδοχή της εικόνας του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δράμας κ. Δωρόθεο στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Πρασινάδας Δράμας. Την εικόνα εκόμισαν στην Ιερά Μόνη ο κ. Αριστείδης Κυριακίδης και άλλοι εκπρόσωποι του Σωματείου «Άγιος Γεώργιος Περιστερεώτα».

Στον πανηγυρικό εσπερινό που ακολούθησε χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δράμας κ. Δωρόθεος με τη συμμετοχή πλειάδας ιερέων της Μητροπόλεως, του Δημάρχου Δράμας κ. Γιώργου Παπαδόπουλου, του Δημάρχου Παρανεστίου κ. Αναστασίου Καγιάογλου, της Αντιδημάρχου Παρανεστίου κ. Κυριακής Παρλόγλου, του Πρόεδρου της κοινότητας Σίλλης-Πρασινάδας κ. Ηρακλή Σιαμίδη, εκπροσώπων Ποντιακών Σωματείων και Συλλόγων του Νομού Δράμας και εκατοντάδων προσκυνητών.

Η φορητή αυτή εικόνα του Αγίου Γεωργίου είναι έργο του 1631 και βρισκόταν στο προσκυνητάριο της ιστορικής Μονής στην Τραπεζούντα του Πόντου. Παρά το γεγονός ότι οι μοναχοί αναγκάστηκαν υπό άγριες συνθήκες το 1923 να εγκαταλείψουν τη Μονή, η εικόνα δεν χάθηκε. Το ιερό κειμήλιο μεταφέρθηκε ως πολύτιμος μαργαρίτης από τον ιερομόναχο Ιλαρίωνα Περιστεριώτη στην Ελλάδα και το 1961 παραδόθηκε στο Σωματείο «Άγιος Γεώργιος Περιστερεώτα».

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δράμας μεταξύ άλλων τόνισε ότι «το γεγονός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος αποτελεί ένα διαρκές κάλεσμα ανόδου του ανθρώπου σε ένα νοητό και πνευματικό Θαβώρ, στο οποίο μπορεί να ανέλθει ο κάθε πιστός, αρκεί να καθαρίσει την ψυχή του από τα ψυχοφθόρα πάθη και να μετάσχει έτσι του πνευματικού φωτός της παρουσίας του Κυρίου.

Μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας η άνοδος αυτή στο νοητό Θαβώρ προσέλαβε σε αρκετές περιπτώσεις και τη μορφή της ανόδου σε πραγματικά όρη με τη δημιουργία σε αυτά μοναστηριών και τόπων άσκησης. Ένα τέτοιο ξεχωριστό παράδειγμα αποτελεί η Μονή του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα στην Τραπεζούντα του Πόντου.

Την πρώιμη ιστορία της Μονής την καλύπτει η αχλή του χρόνου. Σύμφωνα με κώδικα, η ιστορία της αρχίζει το 752 μ.Χ., όταν τρεις ασκητές οδηγήθηκαν στη θέση που χτίστηκε η Μονή από τρία περιστέρια. Στις αρχές του 16ου αιώνα το μοναστήρι αναγνωρίστηκε ως Σταυροπηγιακή Μονή, ανυψώθηκε σε πατριαρχική Εξαρχία και πέρασε σε αυτό η εκκλησιαστική και διοικητική εποπτεία των δεκαοκτώ χωριών της επαρχίας Γαλίαινας της Τραπεζούντας. Μεταξύ των χωριών αυτών ήταν και το χωριό Λιβάδια. Όταν οι κάτοικοι αυτού του χωριού ήρθαν το 1923 στην Ελλάδα πρόσφυγες, αναζήτησαν έναν καινούργιο τόπο, για να μπορέσουν να στεριώσουν. Οι λόγοι που επέλεξαν την Πρασινάδα της Δράμας ήταν πολλοί. Ωστόσο, ξεχωριστή σημασία μεταξύ αυτών είχε το γεγονός της ομοιότητας του βράχου στον οποίο ήταν χτισμένο το ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα της πατρίδας που άφησαν με τον βράχο που είδαν να υψώνεται πάνω από τη νέα τους πατρίδα.

Ύστερα από πολλά χρόνια, τη δεκαετία του ‘90, μέσα από ένα τάμα και από τα όνειρα που ακολούθησαν, ανοίγοντας τα θεμέλια για το χτίσιμο ενός ναού στον βράχο της Πρασινάδας, ήταν σχέδιο της Θείας Οικονομίας να βρεθούν ευρήματα, τα οποία επιβεβαίωσαν την ιερότητα του τόπου κι έδωσαν ώθηση στο να χτιστεί ο περικαλλής ναός, ο οποίος αποτελεί σήμερα το Καθολικό της Ιεράς Μονής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος της Πρασινάδας, της Νέας Περιστεράς.

Είναι μεγάλη ευλογία τόσο το γεγονός της αποκάλυψης και της αναγέννησης της Μονής της Μεταμορφώσεως σε αυτό τον βράχο της Δράμας όσο και το γεγονός της σημερινής υποδοχής σε αυτή της εικόνας του Άγιου Γεωργίου, της προερχομένης από τον βράχο του Πόντου, στον οποίο για αιώνες δέσποζε η ιστορική Μονή του Αγίου Γεωργίου».

Ο Σεβασμιώτατος αφού ευχαρίστησε όλους εκείνους, οι οποίοι εργάζονται για την αναγέννηση της Μονής, καθώς κι εκείνους που συνέβαλαν, ώστε να γίνει η υποδοχή του ιερού κειμηλίου, τέλειωσε την ομιλία του λέγοντας ότι «θα ήμασταν αγνώμονες, αν δεν αναγνωρίζαμε μέσα σε όλα αυτά την ευεργεσία της Χάριτος του Θεού προς ημάς, ευελπιστώντας ότι η ευεργεσία αυτή θα αποτελέσει τη βάση για τη ψυχική και πνευματική μας μεταμόρφωση, για την οποία προσευχόμαστε και ευχόμαστε εκ βάθους καρδίας. Αμήν».