ΑΡΘΡΟ

του Κωνσταντίνου Γκαρέλα

www.kostasgarelas.blogspot.com

Φτάσαμε ως χώρα να είμαστε, και ακόμα να παραμένουμε, υπερχρεωμένοι, επιτηρούμενοι, με ανασφαλές μέλλον, ελάχιστη διεθνή ανταγωνιστικότητα, τεράστια ανεργία, ανάμεσα σε άλλα, γιατί ακολουθήσαμε και εξακολουθούμε να ακολουθούμε ένα λανθασμένο νοητικό πρότυπο, μια λανθασμένη αντίληψη ως προς την πολιτική και τη λειτουργία της. Πιστεύουμε ότι η πολιτική είναι κάτι το έξω από εμάς, από το οποίο έχουμε όμως κάτι να «κερδίσουμε», να πάρουμε «το κατιτίς μας»: δίνουμε την ψήφο μας σε κάποιο κόμμα «μας», σε κάποιον βουλευτή «μας», ή ακόμα περισσότερο εντασσόμαστε, «ανήκουμε» σε κάποιο κόμμα, και μετά προσμένουμε, «έχουμε λαμβάνειν»: κάποιο «διορισμό» (το σπουδαιότερο, που θα έλυνε υποτίθεται άπαξ και διαπαντός το βιοποριστικό πρόβλημα το δικό μας ή των παιδιών μας) ή έστω κάτι λιγότερο, όπως κάποια ευνοϊκή μετάθεση, κάποια «δουλειά μας» να γίνει με την ευρεία έννοια. Αν είμαστε κάπως περισσότερο «διανοούμενοι», και μπορούμε να κοιτάξουμε, έστω ελάχιστα, μακρύτερα από τον ατομικό-οικογενειακό μικρόκοσμό μας, ζητάμε τότε και το συντεχνιακό μας ρουσφέτι: τι βολεύει και συμφέρει στη συντεχνία μας, την επαγγελματική ομάδα όπου ανήκουμε, άσχετα αν αυτό που ζητάμε αποβαίνει σε βάρος ολόκληρης της υπόλοιπης κοινωνίας, των υπόλοιπων ανθρώπων. Αυτό ποσώς μας ενδιαφέρει. Τα κόμματα «εξουσίας» (π.χ. Πα.Σο.Κ., Ν.Δ.) κοιτάζουν με «κατανόηση» όλα αυτά τα «δίκαια» (πάντα!) αιτήματα. Και συχνά τα κάνουν αποδεκτά, εξασφαλίζοντας για τα ίδια μια δεξαμενή ψήφων, για κάποιο έστω διάστημα, μέχρις ότου βρεθεί άλλος πλειοδότης (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ) για κάθε πιο εξωφρενικό αλλά «δίκαιο» (πάντα!) αίτημα κάθε ομάδας (κατά)πίεσης (των συνανθρώπων).

Όμως έτσι δουλειά δε γίνεται. Μπορεί κάποιοι να βολεύονται, μπορεί κάποιοι μάλιστα να πλουτίζουν, μπορεί αυτοί να περνούν ζωή χαρισάμενη, αλλά ταυτόχρονα η κοινωνία στενάζει, υποφέρει, καταστρέφεται. «Τις πταίει»; Η κότα που έκανε το αβγό ή το αβγό που έκανε την κότα; Οι «πολίτες» που επιλέγουν τέτοιους «πολιτικούς», ή οι «πολιτικοί» που διαμορφώνουν με τις «πολιτικές» τους τέτοιους «πολίτες»; Ποιος θα λύσει το γόρδιο δεσμό της έλλειψης πολιτικής παιδείας και συμπεριφοράς από τους πολίτες και τους πολιτικούς αυτού του είδους; Γιατί πρέπει πάντα να ζητάμε από τους «πολιτικούς» μας το «κατιτίς» μας (παροχές και υποσχέσεις κάθε είδους, πχ «προγράμματα Θεσσαλονίκης» και «Ζάππεια» διαφόρων ειδών & αριθμών, παλιότερα «λεφτά που υπήρχαν» και άλλες τέτοιες χίμαιρες) και ΠΟΤΕ δεν τους ζητάμε αυτό που είναι η υποτιθέμενη δουλειά-αποστολή τους; Δηλαδή να διαμορφώσουν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ (λέγεται και, όχι ευχολόγιο, «πολιτικό πρόγραμμα») προϋποθέσεις δραστηριοποίησης και δημιουργίας για τους πολίτες, που θα επιφέρουν, μεταξύ άλλων, και τη γενική άνοδο της, επιζητούμενης από όλους, οικονομικής ευμάρειας, που είναι και η προϋπόθεση για κάθε κοινωνική (ή έστω ιδιοτελή) παροχή. Συνεχίζω: γιατί οι πολίτες να είναι πάντα οι «ζήτουλες» των κομμάτων, αντί να είναι οι εντολοδότες τους, τα «αφεντικά» τους; Γιατί να ζητιανεύουν κάτι προσωπικό, με τη στενή ή την -πολύ λίγο- ευρύτερη έννοια, αντί να ΑΠΑΙΤΟΥΝ το δίκαιο και το πραγματικό τους συμφέρον, που είναι το συμμάζεμα της χώρας, η υποστήριξη και η μη-παρεμπόδιση της δημιουργικότητας ΟΛΩΝ των πολιτών, σε όποιο τομέα και αν εργάζονται ή δραστηριοποιούνται; Άρα και στον παρεξηγημένο και τελικά αδικημένο τομέα του «δημοσίου» –αδικημένος γιατί αφήνεται στο τέλμα και την ακινησία, παρά τα όποια προσωρινά και φαινομενικά οφέλη που «απολαμβάνουν» τα στελέχη του, δηλαδή «μονιμότητα» και «αυξημένες» αμοιβές και συντάξεις, αλλά «απολαμβάνουν» και αποτελμάτωση, μη αναγνώριση, προαγωγή και ανταμοιβή των εργατικών-ικανών κλπ. Αν όμως καταρρεύσει η χώρα, πράγμα που δυστυχώς είναι αρκετά πιθανό -αλλά δεν είναι του παρόντος να το αναλύσουμε τώρα- να συμβεί το 2021 (ακριβώς μετά από 200 χρόνια από την απελευθέρωσή μας από τον Οθωμανικό ζυγό -με πολύ «ωραίο» τρόπο δηλαδή θα «γιορτάσουμε» αυτή την τόσο σημαντική επέτειο!) αυτοί που θα υποφέρουν περισσότερο θα είναι οι σημερινοί διαφαινόμενοι προνομιούχοι, οι λεγόμενοι «δημόσιοι υπάλληλοι». (Άλλη παρένθεση: «δημόσιους λειτουργούς» ονομάζω εγώ όσους τέτοιους αξίζει λόγω αντικειμένου και απόδοσης να είναι στην υπηρεσία του κράτους και των πολιτών. Οι άλλοι, πχ οι καθαριστές/καθαρίστριες, έστω και ικανοί, θα έπρεπε να είναι με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου, όπου παντού αλλού στον κόσμο, όπου επικρατεί και εφαρμόζεται η απλή και άδολη λογική. Αλλά και αυτό είναι άλλο μεγάλο θέμα.)

Και επανέρχομαι στο θέμα μου: ποιο κόμμα σήμερα ξεκινάει με βάση την επιδίωξη να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα, να ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα -και σηπόμενα- νερά; Ποιο δεν έχει σαν πρώτο στόχο του απλά την κατάκτηση, νομή και επικαρπία της εξουσίας; Ποιο κόμμα δεν είναι μηχανισμός εξυπηρέτησης κομματικών πελατών; Ποιο μπορεί και θέλει να αντιπαρατεθεί με, και να ανατρέψει, κατεστημένα συμφέρονται και άρρωστες καταστάσεις που μας κρατάνε στον πάτο, ή έστω πολύ πιο κάτω από εκεί που θα μπορούσαμε ως χώρα και ως κοινωνία να είμαστε; Ποιος επιτέλους θα μιλήσει την απλή γλώσσα της αλήθειας και του δικαίου χωρίς περιστροφές, περικοκλάδες, πολιτικαντισμούς και στρογγυλέματα; Πότε η λέξη «πολιτική» θα πάψει να είναι συνώνυμο της υπεκφυγής, της στρεψοδικίας και της κοροϊδίας; Πότε οι πολίτες θα συζητήσουμε με τους «πολιτικούς» μας τα πραγματικά προβλήματα της χώρας μας, που όλοι στον τομέα μας αντιμετωπίζουμε, αντί να περιμένουμε από τον υποτιθέμενο πολιτικό-«σωτήρα» να μας δώσει υποτιθέμενες λύσεις -μασημένη, έτοιμη τροφή, πασαλείμματα, για όλα, «δια πάσαν νόσον…»; Πότε θα πάψουμε να είμαστε προσκυνητές αυτών των επίγειων, ελέω κόμματος και συχνά οικογένειας, πολιτικών θεοτήτων; Πότε τα κόμματα θα λειτουργήσουν καταστατικά, δηλαδή δημοκρατικά, και όχι ως προφάσεις νομιμοποίησης της αυθαιρεσίας των «αρχηγών» τους; Πότε επιτέλους τα ελληνικά κόμματα θα αποκτήσουν ΠΡΟΕΔΡΟΥΣ και όχι «αρχηγούς»; Πότε τα κόμματα θα πάψουν να είναι «παρατάξεις»; Πότε τα μέλη των κομμάτων θα πάψουν να είναι «στρατιωτάκια» και να αντιμετωπίζονται από τους «ανωτέρους», τους κομματικά «πατρίκιους» ως κατώτεροι, πληβείοι και πλέμπα; Ή, ακόμα χειρότερα, ως «χρήσιμοι ηλίθιοι»;

Δυστυχώς τα «γνωστά και παραδεδεγμένα» εν Ελλάδι κόμματα, και ιδίως τα λεγόμενα κόμματα «εξουσίας» (τρομάρα τους) έτσι λειτουργούν. Ως οργανισμοί συνδιαλλαγής. Ως πρόσφατα, από την επιθυμία μου να προσφέρω στην πατρίδα μου και για να αλλάξω τα πράγματα, όσο θα μπορούσα, «από μέσα», συμμετείχα ως μέλος σε ένα από αυτά τα κόμματα. Δεν έχει σημασία ποιο είναι αυτό το κόμμα, αν και στους περισσότερους από όσους με γνωρίζουν είναι αυτό γνωστό. Ποτέ δεν είχα, ούτε θα έχω θεολογική ή (κ)οπαδική, δηλαδή τυφλή, πίστη σε οποιοδήποτε κόμμα. Συνεργάστηκα στο παρελθόν με κάποια από αυτά, για όσο και εφόσον έβλεπα κάποιο νόημα σε αυτό, και όσο δε με είχαν εντελώς απογοητεύσει, συχνά οικτρά. Το ζήτημα είναι ότι και σχεδόν όλα τα «γνωστά και μη εξαιρετέα» κόμματα έχουν περισσότερο ή πολύ περισσότερο την ίδια «μη-λειτουργία». Σε αυτή την κατάσταση θέλω να αντισταθώ, να αντιπαρατεθώ. Δε θέλω και δε μπορεί κανείς να με φιμώσει. Δεν υποτάσσομαι σε πολιτικές σκοπιμότητες και «άνωθεν» εντολές. Αντίθετα, είμαι και παραμένω μαχητής της αλήθειας, όπως έστω την αντιλαμβάνομαι εγώ, και του δικαίου. Για αυτό συνεχίζω την (πραγματική, όχι πολιτικάντικη) πολιτική μου μάχη από άλλο μετερίζι, με άλλους συμμάχους, οι οποίοι διαπνέονται από το ίδιο πνεύμα και αντίληψη με εμένα. Μαζί θα συνεχίσουμε τον αγώνα για να καταδειχτούν τα πραγματικά, όχι τα προσχηματικά, προβλήματα της χώρας μας και για να προτείνουμε συνεκτικές, ολοκληρωμένες και αποτελεσματικές λύσεις για αυτά. Προσωπικά δεν ισχυρίζομαι ποτέ ότι είμαι παντογνώστης -ποιος είναι εξάλλου- δεν έχω έτοιμες λύσεις για τα πάντα. Αλλά είμαι έτοιμος να μάθω, να ακούσω, να επεξεργαστώ και να προτείνω λύσεις για τα περισσότερα μικρά και μεγάλα προβλήματα της χώρας, που είναι και προβλήματα του νομού μας, πέρα από τα ιδιαίτερα του τελευταίου. Σε αυτή τη μάχη λοιπόν κατά των μεγάλων προβλημάτων της χώρας μας εντάσσομαι πλέον στο σχηματισμό, στο κόμμα (ακόμα και το απλό όνομα «κόμμα» έχει καταντήσει τόσο κακόηχο, με τόσες αρνητικές συνδηλώσεις) της «Δημιουργίας Ξανά» με ιδρυτή και πρόεδρο το δραστήριο, το μαχητικό, το γνώστη πολλών προβλημάτων και καταστάσεων, τον άνθρωπο της αγοράς, της δημιουργίας, αλλά και της τέχνης (που είναι και αυτή μια μορφή δημιουργίας) τον κ. Θάνο Τζήμερο. (βλέπε: www.dimiourgiaxana.gr ) Στο κόμμα αυτό ο πρόεδρος και τα στελέχη μάχονται, μαχόμαστε πλέον, για να επικρατήσει στη χώρα μας η λογική και το δίκαιο, έχοντας όραμα να απελευθερωθούν οι μεγάλες δυνατότητες και δυνάμεις που εμπερικλείονται σ’ αυτό το μικρό τόπο με την τόσο μεγάλη ιστορία και στους ανθρώπους που τον κατοικούν σήμερα. Είμαστε το κόμμα όλων των Ελλήνων που θέλουν η χώρα μας να έχει μέλλον, ισότιμο και ισάξιο των πιο επιτυχημένων χωρών αυτού του πλανήτη, με τις οποίες, και με όλες τις άλλες, θέλουμε να έχουμε την καλύτερη συνύπαρξη και συνεργασία. Ώστε η χώρα μας όχι απλά να δημιουργήσει, αλλά να μεγαλουργήσει ξανά.