Ο τρόμος των μετρίων για τους αρίστους (Μέρος Α’)

ΑΡΘΡΟ

Του Βασίλειου Μελαδίνη

Αρχιτέκτονα Χωροτάκτη

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, των κοινωνιών και του πολιτισμού τους, είναι η ανάδειξη των αρίστων με εργαλεία την άμιλλα και την επιλογή. Αυτή η κληρονομιά διαπότισε τη Δύση και έγινε συστατικό της εξέλιξης του πολιτισμού της. Κατέστησε την ανάδειξη και αξιοποίηση των αρίστων ως μοχλό ανάπτυξης των επιστημών και της τεχνολογίας, αναγκαία σε τέτοιο βαθμό, που έτυχε παγκόσμιας αποδοχής και εφαρμογής.

Όμως σε αυτή την ευλογημένη γωνιά της Ευρώπης, όπου γεννήθηκε η αριστεία, ανάμεσα σε μύρια άλλα πολιτιστικά και πολιτισμικά καλούδια, ζει και «μεγαλουργεί» μια μίζερη κοινωνία. Ζει χωρίς κανόνες, διαποτισμένη από τη μετριότητα, την πονηριά, το βόλεμα, τη μαλαγανιά και ότι άλλο «σπουδαίο» της κληρονόμησε ο Βυζαντινός και Οθωμανικός ζυγός. Δεν κάνει καμιά προσπάθεια όμως να απαλλαγεί από αυτόν τον εναγκαλισμό και να συνδεθεί με τις αξίες και τα οράματα των ανθρώπων από τους οποίους κληρονόμησε τον τόπο.

Μετά τη γενική οπισθοδρόμηση, λόγω της δικτατορίας, πιστέψαμε πως είχε φτάσει η σειρά μας να ζήσουμε, έστω και καθυστερημένα, τη δική μας Αναγέννηση, Διαφωτισμό, και Μεταρρύθμιση. Αντί όμως για αυτό παρακολουθήσαμε εμβρόντητοι και απελπισμένοι, για δεκαετίες, τη διολίσθηση ολόκληρης της κοινωνίας στη μετριότητα και το βόλεμα της κάθε είδους ευκολίας, κάτω από ανεμίζουσες επαναστατικές παντιέρες. Κανείς από τους εκστασιασμένους με τον εαυτό τους «μεταρρυθμιστές» δεν πήρε χαμπάρι ότι ο Βυζαντινός μεσαίωνας ήταν ακόμα εδώ και είχε στρογγυλοκαθίσει στο πρώτο άρθρο του νέου Ελληνικού Συντάγματος.

Αν με ρωτήσετε τι σχέση έχει αυτό με την ανάδειξη της αριστείας, θα σας απαντήσω πως όταν τον χιλιόχρονο δυνάστη σου τον επαναφέρεις σήμερα ως επικυρίαρχο στο προσκήνιο, τότε παραχαράσσεις βίαια την ιστορία. Η φαλκίδευση και το ψέμα είναι από τα συστατικά της μετριότητας και της ήσσονος προσπάθειας, καθώς το θρησκευτικό τσιτάτο «πίστευε και μη ερεύνα» είναι εχθρός όχι μόνο της επιστήμης αλλά και της αριστείας. Εξάλλου η ορθοδοξία, ποτέ δεν είδε με καλό μάτι την αριστεία, όπως και τη δημοκρατία καθώς διαλαλούσε πάντα πως πρέπει να προσκυνούμε και να υποτασσόμαστε στον κύριο και βασιλέα των ουρανών, με τόση σιγουριά, ως να τον είχε γνωρίσει προσωπικά…

Η αρχή εξαφάνισης της αριστείας έγινε από τα Πανεπιστήμια. Αποκλείσαμε, με άρθρο στο Σύνταγμα μάλιστα, την ίδρυση ξένων πανεπιστημίων στη χώρα, που θα ήταν διέξοδος για τους αρίστους και επεκράτησε η άποψη ότι η αριστεία ήταν ταξικό «αμάρτημα»!

Αφού μετατρέψαμε σε σκουπιδότοπους κτίρια και περιβάλλοντα χώρο των κρατικών πανεπιστημίων στραφήκαμε από την επιβράβευση της συνέπειας και της μάθησης στη φροντίδα του πως το μπουλούκι των μετρίων θα παίρνει πτυχίο, πετώντας στο καλάθι των αχρήστων την επιλογή. Έτσι εφευρέθηκε η «μεταφορά μαθήματος» και κατέληξε στο φαινόμενο φοιτητές ιατρικής στο πτυχίο να χρωστούν ανατομία, πολιτικοί μηχανικοί στη διπλωματική εργασία να χρωστούν στατική και μπετόν! Δεν έφτανε αυτό όμως. Κάθε Βουλευτής ήθελε στη περιφέρειά του και ένα πανεπιστήμιο. Τα αφεντικά των κομμάτων δεν τους χάλασαν το χατίρι. Σήμερα δύσκολα θα βρεις πρωτεύουσα Νομού ή Περιφέρειας χωρίς κάποια «ανωτάτη σχολή»! Και γέμισε ο τόπος πτυχία που δεν είχε σημασία η αξία τους, καθώς δεν είχαν επαφή με τη πραγματικότητα των αναγκών της παραγωγής και γιατί ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις τον τενεκέ από τον χρυσό. Όλοι τους όμως είχαν την αυθάδη απαίτηση της επαγγελματικής αποκατάστασης, ως φανταστική υποχρέωση του κράτους, χωρίς προσωπική προσπάθεια και άμιλλα. Έτσι ο πήχης αξιολόγησης άρχισε να κατεβαίνει μέχρι που ακούμπησε στο πάτωμα και πέρασαν όλοι από επάνω κραυγάζοντας το Νεοελληνικό «Δεν έχει σημασία τι ξέρεις, αλλά ποιόν ξέρεις»!

Η ανάδειξη της μετριότητας άλωσε και τη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση. Οι εντεταλμένοι να μεταδίδουν τη γνώση και να ελέγχουν τη μαθησιακή διαδικασία, έπαψαν να αξιολογούνται οι ίδιοι, και αυτό χαιρετίστηκε ως η νίκη των «προοδευτικών» δυνάμεων! Καταργήθηκαν οι αριθμητικές βαθμολογίες, για να μην πληγώνουμε «τεμπέληδες», ανίκανους και μέτριους μαθητές. Οι σύλλογοι γονέων έγιναν απόλυτα παρεμβατικοί στη ζωή και τη δράση του σχολείου και του γυμνασίου προστατεύοντας στην ουσία τα μέτρια «βλαστάρια» τους. Οι οργανώσεις νεολαίας των κομμάτων, μέχρι και σήμερα οργώνουν από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο, με παράνομες καταλήψεις, απειλές κατά διδακτικού προσωπικού, τραμπούκικες παρεμβάσεις, παρεμβαίνοντας ή καταστρέφοντας τη μαθησιακή διαδικασία.

Για τους λόγους αυτούς, ως κοινωνία, πέσαμε στην ευδαιμονία της αδράνειας που κυριαρχεί όταν δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Γεννήθηκαν στρατιές νέων με άχρηστα και υπεράριθμα πτυχία (δες δικηγόροι) και όσοι δεν έχουν πανεπιστημιακό πτυχίο και έμειναν με το απολυτήριο του λυκείου, είναι χωρίς γενικές γνώσεις και αντίληψη του κόσμου, με το κινητό στο χέρι πιστεύοντας πως η πληροφορία είναι γνώση, έτοιμοι να αποδεχθούν ότι τους σερβίρουν, διολισθαίνοντας εκεί που τους θέλει κάθε επικυρίαρχος, να πυκνώσουν τις γραμμές του ηλεκτρονικού λούμπεν. Όμως η κοινωνία ως σύνολο δεν έδειξε να έχει καταλάβει τίποτα για δεκαετίες!

Όλος αυτός ο αχταρμάς της ηλίθιας και πλαστής σιγουριάς, ότι όλα πάνε καλά, ταξίδεψε μέσα από τη ρουτίνα της καθημερινότητας μέχρι τις μέρες μας και διαπότισε τα πάντα. Η μετριότητα πλέον είναι γνώρισμα του κράτους, της κεντρικής κυβέρνησης και του κοινοβουλευτισμού. Οι τραγικές συνέπειες άρχισαν να γίνονται φανερές από την πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα. Η οικονομική κρίση που ξέσπασε ήταν αποτέλεσμα μετρίων κυβερνήσεων, διαχρονικά, που το μόνο καλό που έκαναν ήταν η ένταξη στην ΕΟΚ και στο Ευρώ. Από εκεί και μετά η ανικανότητά και η ανασφάλεια που γεννά η μετριότητά τους, μας έφερε στο χείλος του γκρεμού και δεν τους επέτρεψε ποτέ να μας αποκαλύψουν το τι πραγματικά ζητούσε η τρόικα από εμάς ώστε να λογοδοτήσουν για τις ευκαιρίες που χάθηκαν.

Θυμηθείτε πως οι εκπρόσωποι της Βουλής είχαν τη δυνατότητα, εκεί γύρω στις αρχές Νοεμβρίου του 2011, να μας αποδείξουν πως αποτάσσονται τη μετριότητα, όμως κάτι τους τρόμαξε και έκαναν πίσω. Τις δύσκολες εκείνες μέρες ένας άριστος, ο Λουκάς Παπαδήμος, ανέλαβε να βγάλει τη χώρα στο ξέφωτο όμως οι δύο αρχηγοί και παλαιοί συμφοιτητές τον φοβήθηκαν και του έβαλαν τρικλοποδιές. Αργότερα κάποιοι «τρομοκράτες» προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν και απέτυχαν. Ότι είχε συμβεί, σχεδόν πριν εκατό χρόνια, και με τον Ελ. Βενιζέλο. Τυχαίο στη χώρα του μετρίου; Δεν νομίζω!

Η ελπίδα απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα το βράδυ της Κυριακής 06.11.2011 καθώς μοίραζαν τα σκισμένα με το χέρι χαρτάκια της ανακοίνωσης της προεδρίας, στους δημοσιογράφους.

Υπήρξε συμφωνία! Όμως εμβρόντητοι, μάθαμε πως ο νέος Πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να είναι τεχνοκράτης, εκ των αρίστων, αλλά κομματικό πρόσωπο, εκ των μετρίων!

Το αντίπαλο δέος λεγόταν Λουκάς Παπαδήμος. Δεν τον θέλανε! Είχε πετύχει στη ζωή του, χωρίς να στηριχθεί στα κομματικά δεκανίκια της μετριότητας και του συμβιβασμού. Άρα κόλαφος για το κομματικό σύστημα!

Το βράδυ της Τετάρτης βρήκαν τον αχυράνθρωπο στο πρόσωπο του Προέδρου της Βουλής. Παγώσαμε! Όμως για τους Βουλευτές των δύο συναινούντων κομμάτων ήταν το καμπανάκι που τους ξύπνησε. Οι κωπηλάτες της κομματικής γαλέρας ανέβηκαν στο κατάστρωμα και είπαν «μέχρι εδώ»! Οι αρχηγοί έμειναν με το βήμα μετέωρο. Ήδη οι Ευρωπαίοι τους είχαν ζητήσει «υπεύθυνες δηλώσεις νομιμοφροσύνης» και αντιμετώπιζαν μια πρωτόγνωρη ανταρσία! Η ανατροπή ήταν απόλυτη, όπως και ο αιφνιδιασμός τους. Ο κύριος Λουκάς Παπαδήμος έγινε Πρωθυπουργός!

Οι Βουλευτές είδαν πως για μια στιγμή έγιναν σαν όλους εμάς. Κανονικοί άνθρωποι! Η συγκυρία τους έδινε τη δυνατότητα να συνταχθούν με τον νέο Πρωθυπουργό δημιουργώντας μια κυβερνητική πλειοψηφία, μέχρι εξαντλήσεως της τετραετίας, αλλά είπαν όχι γιατί και πάλι κυριάρχησε ο τρόμος των μετρίων για τους αρίστους. Ο Λουκάς Παπαδήμος λοιπόν ήρθε και έφυγε ουσιαστικά άπραγος, όπως τόσες φορές έπραξε και η ελπίδα σε αυτόν τον τόπο.

Μετά μας προέκυψε ο φέρελπις Alexis. Η επιτομή του κομματικού προϊόντος. Αναφώνησε λοιπόν αναλαμβάνοντας την εξουσία! «Δεν υπάρχουν άριστοι σου λέω» και έκανε πράξη το όνειρο της αριστεράς να πετάξει στα σκουπίδια το «ταξικό μίασμα» της αριστείας ως να μπορούσε να καταργήσει έννοιες παγκόσμιες και διαχρονικές. Με τις ίδιες αριστερές εμμονές και τσιτάτα προσπάθησε να κάνει και διεθνή οικονομική πολιτική και σήμερα βρίσκεται εκεί που του αξίζει

Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη λοιπόν και μην απορείτε που ζήσαμε τρία μνημόνια και δέκα χρόνια στα κάτεργα, βάζοντας ενέχυρο τα ασημικά της χώρας . Όμως αντί να γίνουμε σοφότεροι, μετά την έξοδό μας από τη κρίση, να βελτιώσουμε τις δομές του κράτους και να ορίσουμε, επιτέλους, άριστους σε κάθε κομβική θέση λειτουργίας του, εμείς βυθιστήκαμε πιο βαθιά στη μετριότητα και τα αφήσαμε όλα όπως ήταν.

Οι φανερές συνέπειες είναι oι αυτοτροφοδοτούμενες τραγωδίες με θύματα απλούς πολίτες και τεράστιες υλικές ζημίες! Συγκρούσεις τραίνων. Πάρτι εμπρηστών, και καταστροφή του δάσους της Δαδιάς. Επιδρομές Κροατών δολοφόνων χουλιγκάνων. Πλημμύρες. Σπασμένα και κακότεχνα αναχώματα. Φράγματα ταμιευτήρων από μπετόν χωρίς οπλισμό. Κονδύλια για υδραυλικά έργα και εγγείων βελτιώσεων που ξοδεύτηκαν σε καρσιλαμάδες. Γέφυρες από «χαρτί» που «ενισχύθηκαν πρόσφατα». Όλα αυτά πριν ακόμα τελειώσει η χρονιά!

Θα περιμέναμε από συμπολίτευση και αντιπολίτευση, αλλά και τους εντεταλμένους φορείς του κράτους να πουν μια φορά την αλήθεια, αντί για τον βερμπαλιστικό και ξύλινο λόγο ανόητων «σταυροφοριών» ένθεν και εκείθεν. Ναι όλα αυτά συνέβησαν σε μία χρονιά αλλά όλα έχουν τις ρίζες τους σε παθογένειες που γέννησε αυτό το ανίκανο, ράθυμο, ευθυνόφοβο, δικομανές, μοχθηρό και κομπλεξικό κράτος επί δεκαετίες και δεν διδάχθηκε τίποτα από τη κρίση. Αυτά τα γνωρίζουν όλοι. Από τον εκάστοτε Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς του, μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο δημόσιας υπηρεσίας.

Έσπευσε, σύσσωμη η αντιπολίτευση «τρίβοντας τα χέρια» να εκμεταλλευτεί την τραγωδία των Τεμπών, ως προεκλογικό δωράκι της τύχης και δεν βρέθηκε ένας ικανός τεχνοκράτης να τους κλείσει το στόμα καθώς, για χρόνια ο φόβος μην κατηγορηθεί το κράτος για ρατσισμό επέτρεψε τη λεηλασία των ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών εγκαταστάσεων του δικτύου από τους τοπικούς Ρομά που λυμαίνονταν το δίκτυο χωρίς ούτε μία ουσιαστική τιμωρία. Να μιλήσει για την πλήρη ανικανότητα να ολοκληρώσουν την αυτοματοποίηση της σήμανσης του δικτύου λόγω κομματικών αγκυλώσεων μετρίων υμετέρων. Να μιλήσει για τη διαχρονική απόλυτη ευθύνη διαδοχικών κυβερνήσεων που ανέχθηκαν να έχουμε ακόμα σύστημα με σταθμάρχες, όταν όλη η Ευρώπη εκσυγχρονίζει τα δίκτυα των σιδηροδρόμων σε επίπεδο Metro, χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση στην κυκλοφορία. Να μιλήσει για την αθλιότητα μιας γραφειοκρατικής πυραμίδας διοίκησης του ΟΣΕ, από σπουδαιοφανείς κομματικούς λακέδες που διόρισαν υπερήλικα πρώην αχθοφόρο για σταθμάρχη που αναφώνησε, λίγα λεπτά μετά την τραγωδία: «Έχουμε τράκο ε;;;!!!».

Την υπόθεση ανέλαβε η δικαιοσύνη και αυτόματα τις επόμενες ημέρες το θέμα άρχισε να ξεφουσκώνει με μικρές και σπάνιες «ειδησεογραφικές αναφορές».

(συνεχίζεται…)