ΑΡΘΡΟ

Της Βίκυς Σιώκη

 

 

Προσφιλής χιλιοειπωμένη φράση, που αν δεν τη βιώσεις σε όλο της το μεγαλείο, δεν έχεις ιδέα τι δεινά αντιπροσωπεύει. Τρείς μήνες πριν, σε μια συνηθισμένη βόλτα με το αγαπημένο μου τετράποδο, ξαφνικά γλιστρώντας το αριστερό μου πόδι σε λάσπες που δεν πρόσεξα, βρέθηκα να… απογειώνομαι ανεξέλεγκτα. Η ώθηση της… μίνι πτήσης μου ήταν τόσο σφοδρή, που με πλημμύρισε ένα δυσοίωνο προαίσθημα. Και όντως κοντεύοντας να… προσγειωθώ, το δυνατό κρακ που ακούστηκε από τη δεξιά ποδοκνημική μου άρθρωση, επιβεβαίωσε τις υποψίες μου ότι κάτι δεν πάει καλά.

Το ποδαράκι μου αντί να… κοιτάει ευθεία, με… χαιρετούσε γυρισμένο προς τα δεξιά. Δεν μπορεί, θα επανέλθει σκέφτηκα πεσμένη στα γόνατα, αλλά προσπαθώντας να σηκωθώ συνειδητοποίησα τη σοβαρότητα της κατάστασης, αφού δεν μπορούσα να το μετακινήσω ούτε χιλιοστό. «Και τώρα τι κάνουμε Βικάκι;» αναφώνησα… βουτώντας πρώτα από το μαλλί το σαστισμένο ζωντανό μου, που με παρατηρούσε χωρίς περιέργως να γαβγίσει.

Ευτυχώς στο τσαντάκι μέσης είχα το κινητό, ψύχραιμα κάλεσα ένα ταξί, και ενημέρωσα τη μητέρα μου. Ένας περαστικός καλή του ώρα, βλέποντας τα χάλια μου πασχίζοντας να ισορροπήσω, μου προσέφερε το μπαστούνι του να στηριχτώ, κρατώντας το λουρί της σκυλίτσας μου μέχρι να φτάσει το ταξί, και βοηθώντας με να μπω μέσα, αφήνοντας το σκυλάκι σε ασφαλές μέρος, έφτασα πονεμένη στο Νοσοκομείο.

Το ειδικό καροτσάκι στην είσοδο με οδήγησε στα ακτινολογικά εργαστήρια, για να διαπιστωθεί το πρόβλημά μου. Αν και μια μικρή ελπίδα διατηρούσα πώς θα επέστρεφα σπίτι, η γνωμάτευση του εφημερεύοντος Ιατρού, ήταν καταπέλτης: «Λυπούμαι πολύ Μαντάμ, αλλά η κατάσταση σας απαιτεί χειρουργική αντιμετώπιση, από ποιόν όροφο είπατε πως πέσατε;». Όταν του εξήγησα πως στον ίσιο δρόμο συνέβη το ατύχημα, μου εξήγησε πως η ζημιά που είχα υποστεί, δικαιολογείται κατόπιν τριώροφης και… βάλε πτώσης.

Αποδεχόμενη συνοφρυωμένη το τετελεσμένο Κυριακή βράδυ, οριζοντιώθηκα στο κρεβάτι της Ορθοπεδικής Κλινικής, και δυο μέρες μετά χειρουργήθηκα. Νιώθω ευλογημένη, διότι οι ικανοί χειρούργοι που με ανέλαβαν, ενεργώντας άριστα, μετέτρεψαν τον άτυχο αστράγαλο μου σε ρόμποκοπ εξάρτημα, με μια στηρικτική λάμα… νάαααα με το συμπάθιο, σετάκι με τις οχτώ βιδίτσες της. Οι φυσιολογικοί πόνοι που ακολούθησαν δεν με πτόησαν ουδόλως, και δυο εικοσιτετράωρα μετά παίρνοντας εξιτήριο, έφτασα… μπαταρισμένη και… ιδροκοπημένη στο πατρικό μου.

Αααααχ, Μάνα είναι μόνο μία, και κάτι τέτοιες στιγμές αντιλαμβάνεσαι πλήρως την αξία της, βλέποντας πως… κρέμεσαι από τη δική της προστασία, για να τα βγάλεις πέρα, έχοντας απολέσει προσωρινά την σωματική αυτονομία σου. Η γυναίκα κυριολεκτικά δεινοπάθησε, εξυπηρετώντας τις δικές μου υποχρεώσεις και ανάγκες. Εγώ καλά είχα βολευτεί στο αγαπημένο εφηβικό μου δωμάτιο, φιλοσοφώντας για το κακό που με βρήκε, γράφοντας, και διαβάζοντας ενδιαφέροντα συγγράμματα.

Σε αυτήν έπεσε ο κλήρος να… βγάλει το φίδι από την τρύπα, και… τα φίδια όλο και πληθαίνανε, κάτι σαν την Λερναία Ύδρα. Καθημερινά ξυπνούσε από τα χαράματα, για να προλάβει ολόκληρη τη λίστα… Η σκυλίτσα μου παρέα με τη δικιά της, απαιτούσαν την πρωινή βόλτα τους. Κατόπιν ακολουθούσαν, όλες οι οικιακές εργασίες δυο σπιτιών, μιας και το δικό μου βρίσκεται κολλητά στη δική της οικοδομή. Τα παιδιά μου αδυνατούσαν να συνδράμουν την κατάσταση, διότι η κόρη μου εργαζόταν σε μακρινό νησί και ο γιός μου υπηρετούσε τη θητεία του στη μαμά πατρίδα.

Ξεχωριστό βάσανο προέκυψαν γι’ αυτήν, οι εξωτερικές διευθετήσεις των αναρρωτικών μου αδειών, από την εργασία μου. «Τέτοια ταλαιπωρία ούτε στον εχθρό μου!» μονολογούσε κάθε φορά εξουθενωμένη τελειώνοντας τις διαδικασίες. Χώρια κάθε δεκαπενθήμερο, η απαραίτητη συνοδεία της, επισκεπτόμενη τα εξωτερικά ιατρεία του Νοσοκομείου, για επανεξέταση και νέες οδηγίες προς… ναυτιλομένους. Της χρωστώ ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ψυχολογική της κυρίως υποστήριξη και ευγνωμονώ τον Ύψιστο για την παρουσία της.

Όλους αυτούς τους μήνες ζορίστηκα αρκετά, προσαρμοζόμενη στις πρωτόγνωρες συνθήκες της ακινητοποίησης μου. Το… μετέωρο βήμα του πελαργού, στηριζόμενη στις πατερίτσες, σε κάθε επιχειρούμενη μετακίνηση, έμεινε στο… σκληρό μου δίσκο ως αξέχαστη ανάμνηση. Ανάμεικτα συναισθήματα ξεπηδούσαν μέσα μου, τη μια στιγμή ατένιζα γεμάτη ανασφάλεια το μέλλον, και άλλοτε υπερίσχυε το έμφυτο χιουμοριστικό μου απόθεμα, καθησυχάζοντας τους φόβους μου. Η απουσία πόνων ή άλλων δυσάρεστων επιπλοκών, ήταν το ενθαρρυντικότερο κίνητρο για να συνεχίσω να αντέχω. Όμως το χρονικό διάστημα που χρειάστηκε, για να ξαναπατήσω γερή στα πόδια μου, μου φάνηκε τόσο μακρύ…

Όταν γιατρεύτηκα οριστικά, αισθάνθηκα ασύγκριτα ευτυχισμένη και ανακουφισμένη, λες και ξαναγεννήθηκα. Ο… Γολγοθάς της υγείας μου υπήρξε καταλύτης, στην αντιμετώπιση προβλημάτων, που θεωρούσα μέχρι τότε αξεπέραστα. Ενθυμούμενη το άγχος που με διακατείχε προηγουμένως, στην παραμικρή αναποδιά που προέκυπτε στην καθημερινότητά μου, ομολογώ πως μεγαλοποιώντας τα γεγονότα, δεν ενεργούσα αντικειμενικά. Σήμερα μετά την αίσια έκβαση της περιπέτειάς μου κατανοώ, πως οι άνθρωποι συνηθίζουμε να εστιάζουμε στα αρνητικά που μας συμβαίνουν, προσπερνώντας τα θετικά, που μπορεί να είναι από μικροστιγμές, μέχρι ένα χαμόγελο που θα μας φτιάξει την μέρα. Κατόπιν μιας τέτοιας δοκιμασίας διαπιστώνουμε, πως μόνο τα θέματα της υγείας αξίζουν ανησυχίας, όλα τα άλλα είναι μηδαμινά, και μπορούμε να τα προσπεράσουμε με ψυχραιμία, εφόσον είμαστε νηφάλιοι, και προπαντός γεροί. Το ηθικό για τον καθένα δίδαγμα ας είναι: «ΥΓΕΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ».