ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

τ. Λυκειάρχη

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΕΝΤΥΠΟΥ

 

Τεύχος 23, Καλοκαίρι 2022, σσ. 212, Έκδοση: Περιφέρεια Ηπείρου – Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία ΤΖΟΥΜΕΡΚΩΝ

 

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Συμφωνώ πλήρως με τον εκλεκτό φίλο Νίκο Μπριασούλη, έναν από τους στυλοβάτες της όλης προσπάθειας της ΙΛΕΤ, ότι τα χωριά μας είναι ανεξάντλητες κοιτίδες πολιτισμού. Και είναι όχι μόνο κοιτίδες πολιτισμού, αλλά και ο νους και η ψυχή της πατρίδας μας. Είναι οι πνεύμονές της, είναι η καρδιά της για να βαδίζει ολόρθη χωρίς αγκομαχητό.

Ο χορός και η μουσική όπου αναφέρεται ο κ. Δημ. Ράπτης είναι το καθαρό αγέρι, που αναπνέει ο άνθρωπος. Είναι αυτά, που τον κρατούν ζωντανό. Δίκαια λοιπόν καταπιάνεται με το θέμα.

Δεν ξέρω πόσο τιμά την ελληνική Πολιτεία το ενδιαφέρον, που επιδεικνύουν οι ξένοι για την αρχαία Αθαμανία. Ορθά το εξαίρει η κ. Κων/να Ζήδρου, μήπως και ξυπνήσουν, αυτοί που έχουν χρέος να γρηγορούν. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν καλά ότι «η Ελλάδα εν λίθοις και μνημείοις σωζομένοις φθέγγεται την ελληνικότητά της». Κι αυτήν πρέπει να διασώσουν και να αναδείξουν.

Η πρωτοποριακή δράση του Γερμανικού Πανεπιστημίου και του Πανεπιστημίου των Ιωαννίνων άνοιξε έναν πολύ σημαντικό δρόμο για τη σοβαρή μελέτη του βυζαντινού πολιτισμού στην περιοχή της Ηπείρου και της Δυτικής Μακεδονίας.

Πρωτεργάτες αυτής της κίνησης οι καθηγητές Michael Grubart και Χρ. Σπυράκος, οι οποίοι θέρμαναν το ενδιαφέρον ομάδων Γερμανών και Ελλήνων φοιτητών για τον βυζαντινό πολιτισμό και την ιδιαίτερη συμμετοχή σ’ αυτόν της Ηπείρου. Έτσι η ενασχόληση με τον ελληνικό πολιτισμό παίρνει σημαντικές διαστάσεις, αφού κεντρίζει το ενδιαφέρον επιστημόνων εκτός των ορίων της Ελλάδος.

Απ’ όσα εκτίθενται στο σχετικό δημοσίευμα, αρωγοί στην προσπάθεια στάθηκαν και ιερωμένοι, γεγονός, που καταδεικνύει ότι μέρος των λειτουργών του Υψίστου δεν περιορίζεται μόνον στο θρησκευτικό του έργο, αλλά επεκτείνεται και στην προστασία και την προβολή των μνημείων της πίστης μας. Και η ενέργειά τους αυτή τους τιμά ιδιαίτερα.

Ας ευχηθούμε αυτό το ενδιαφέρον τους να παρακινήσει και άλλους, ώστε τα μνημεία της πίστης μας να μην καθίστανται βορά του πανδαμάτορα χρόνου. Και το άψογο σε καλαισθησία και επιμέλεια βήμα των Τζουμερκιωτών κλείνει τις σελίδες του με κριτική και βιβλιοκρισία.

Κλείνοντας την αναφορά μας στα Τζουμερκιώτικα Χρονικά, θα θέλαμε να δούμε την εκδήλωση ενδιαφέροντος από την ανωτάτη πνευματική ηγεσία του τόπου, ώστε να προβεί στην επιβράβευση μιας προσπάθειας, της οποίας οι στόχοι πολύ απέχουν από την προσωπική προβολή, αλλά ελαύνονται από ανυστεροβουλία και εκπλήρωση χρέους.

Και αυτόν τους τον αγώνα θα πρέπει να τον εκτιμήσουν και οι απανταχού της γης Τζουμερκιώτες, στηρίζοντας ηθικά και υλικά ανθρώπους, οι οποίοι, πέρα από τη βιοτική τους μέριμνα, αφιερώνουν λευκές νύχτες για τη διατήρηση ανεξίτηλης της ταυτότητάς μας.

Περιποιεί ιδιαίτερη τιμή σ’ αυτήν την ομάδα των Τζουμερκιωτών, η οποία μάχεται με πίστη ακράδαντη ενάντια στα «σκουπίδια», που μας προσφέρονται καθημερινά από βολεμένους, το γεγονός ότι έγνοια της δεν είναι η αυτοπροβολή, η ματαιοδοξία, ο αφείδωλος λιβανισμός, η σαρκολατρία και η ενίσχυση του βαλαντίου της, αλλά η επιτέλεση χωρίς τυμπανοκρουσίες του χρέους της.

Θα κλείσω με την ταπεινή μου προτροπή:

Εκλεκτοί φίλοι Τζουμερκιώτες, συνεχίστε απτόητοι τον αγώνα τον καλό. Μη φοβηθείτε τους «Λαιστρυγόνες» και τους «Κύκλωπες», αλλά ούτε και τις φλύαρες και πλανεύτρες «Σειρήνες». Η άτεγκτη η Ιστορία θα σας φιλοξενήσει σε επίλεκτη σελίδα της.