ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

τ. Λυκειάρχη

«Ας καταλάβουν οι γονείς ότι δεν είναι όλα τα παιδιά για το Πανεπιστήμιο και ότι δεν είναι μειονέκτημα να σπουδάζεις σε Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα» (Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, Πρύτανις των Γαλλικών Πανεπιστημίων, Από μένα αυτά…)

 

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Ετοιμάζεται νόμος για την ίδρυση Ιδιωτικών Πανεπιστημίων στην πατρίδα μας με έναν από τους λόγους για να αποφευχθεί η διαρροή οικονομικών πόρων στο Εξωτερικό εξαιτίας της μετάβασης εκεί νέων μας, οι οποίοι δεν κατόρθωσαν να εισέλθουν στο Δημόσιο Ελληνικό Πανεπιστήμιο.

Δεν νομίζουμε ότι στερούμεθα πτυχιούχων Πανεπιστημιακών Σχολών. Λειτουργούν στη χώρα μας ουκ ολίγα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, από τα οποία αποφοιτά σωρεία επιστημόνων, οι οποίοι, δυστυχώς, δυσκολεύονται να ανεύρουν εργασία ανάλογη με τις σπουδές τους και ή φεύγουν στο Εξωτερικό ή αναγκάζονται να ασκήσουν επαγγέλματα τελείως διαφορετικά από τις σπουδές τους. Κάποιοι μάλιστα πτυχιούχοι αναγκάζονται να ασκήσουν και χειρωνακτικά επαγγέλματα, προκειμένου να επιβιώσουν. Ασφαλώς δεν είναι ντροπή το είδος της εργασίας, που ασκεί κάποιος – όλα τα επαγγέλματα είναι τιμητικά και χρήσιμα- ντροπή είναι να μην ασκεί ευσυνείδητα το επάγγελμά του. Και ορθά επισημαίνει η μεγάλη κυρία των Γραμμάτων ότι όλοι οι νέοι δεν είναι για το Πανεπιστήμιο.

Δυστυχώς επικρατεί στον Έλληνα γονέα η νοοτροπία ότι το παιδί του θα ζήσει καλύτερα, αν αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο. Για αυτό και, όταν αυτό δεν καταφέρνει να εισαχθεί σε Ελληνικό Α.Ε.Ι., το στέλνει στην Αλλοδαπή, υφιστάμενος τεράστια οικονομική αφαίμαξη, με δυσμενείς επιπτώσεις στην ελλαδική οικονομία.

Τι χρειάζεται λοιπόν να γίνει, ώστε να σταματήσει το κακό αυτό;

Νομίζουμε ότι προέχει ο σωστός επαγγελματικός προσανατολισμός και όχι ο υποτυπώδης, όπως συμβαίνει στην πατρίδα μας. Και μάλιστα θα πρέπει αυτός να ξεκινήσει πολύ νωρίς. Είναι ανάγκη να διαμορφωθεί στην ελληνική εκπαίδευση όλος εκείνος ο μηχανισμός, που θα ανιχνεύει τις δεξιότητες του κάθε νέου και ανάλογα με αυτές να γίνεται ο επαγγελματικός του προσανατολισμός. Κι ακόμη να αξιολογείται σε όλη την πορεία των σπουδών του, ώστε να οδηγείται ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, την οποία θα τιμά και ο ίδιος θα νιώθει ευτυχής και συνεπώς πιο αποδοτικός.

Εμείς εδώ και αρκετά χρόνια βγάζουμε «σπυράκια» στο άκουσμα ακόμη και της λέξης αξιολόγηση. Μπαίνουμε στον χώρο εργασίας, κυρίως στον δημόσιο τομέα, και φτάνουμε στη σύνταξη χωρίς ούτε μια φορά να έχουμε αξιολογηθεί.

Εδώ τίθεται, και δικαίως, πώς και ποιοι θα αξιολογούν τους εργαζόμενους.

Για τον ιδιωτικό τομέα δεν είναι και τόσο δύσκολο. Θα είναι απερίσκεπτος ο ιδιωτικός εργοδότης, αν απομακρύνει τον άξιο υπάλληλό του. Θα είναι προς ζημία του, αν κάνει κάτι τέτοιο, και συνήθως δεν το κάνει. Κάνει όμως κάτι άλλο, μερικές φορές, που δεν τον τιμά. Προβαίνει στην εκμετάλλευσή του. Και εδώ πρέπει να είναι παρούσα η Πολιτεία, η οποία με άγρυπνο μάτι έχει χρέος να προστατεύει τον φιλόπονο, έντιμο, συνεργάσιμο και αποδοτικό εργαζόμενο.

Στον δημόσιο τομέα οι αξιολογούντες είναι ανάγκη να έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση, να στέκονται μακριά από συμπάθειες και αντιπάθειες, αλλά και να είναι ενδεδυμένοι με άχρωμα πανωφόρια. Οι ιδεολογικές απόψεις των εργαζομένων είναι ανάγκη να τίθενται στο περιθώριο. Κριτήρια της αξιολόγησης θα πρέπει να είναι η κατάλληλη κατάρτιση του εργαζομένου, η ευσυνειδησία του, η φιλοπονία του και η διαρκής ανανέωσή του, που είναι χρέος της Πολιτείας.

Και αν πληροί τούτα τα κριτήρια, να ανέρχεται επάξια τα σκαλιά της ιεραρχίας, που θα συνοδεύεται από την ανάλογη οικονομική και ηθική αμοιβή. Η καθιερωθείσα εδώ και χρόνια νοοτροπία ότι «όλοι οι εργαζόμενοι έχουμε το ίδιο στομάχι» θα πρέπει να αποτελεί περιττό απολίθωμα του παρελθόντος, αν θέλουμε να πάμε μπροστά ως κοινωνία και ως Πολιτεία. Διαφορετικά θα βαλτώνουμε καθιστάμενοι χλεύη και αντικείμενο εκμετάλλευσης των κουτόφραγκων (είναι άραγε κουτόφραγκοι ή εμείς είμαστε κουτοπόνηροι; Ιδού το ερώτημα).

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Δεν χρειαζόμαστε άλλα Πανεπιστήμια, Δημόσια ή Ιδιωτικά. Έχουμε ανάγκη από την αναβάθμιση των λειτουργούντων, τη γενναία οικονομική τους ενίσχυση και την επάξια επάνδρωσή τους, που θα γίνεται όχι από την αξιολόγηση των εδώ καθηγητών για την αποφυγή του νεποτισμού και την εξαργύρωση οφειλόμενων γραμματίων, αλλά από καθηγητές της Αλλοδαπής με την ανάλογη ειδικότητα και με παγκόσμιο κύρος.

Έτσι θα αποφευχθεί η καθόλου έντιμη κατάληψη της πανεπιστημιακής θέσης από τη σύζυγο ή τον ανεψιό ή τον προστατευόμενο από κάποιον ευεργετήσαντα.

Δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο. Είναι καιρός να σταματήσει η άθλια και βάρβαρη ρύπανση των πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, η καταστροφή των διαφόρων οργάνων της μάθησης και το πιο ανέντιμο: το χτίσιμο των καθηγητών στο γραφείο τους. Αν κάποιοι από τους πανεπιστημιακούς δασκάλους κρίνονται ακατάλληλοι, χρέος της Πολιτείας είναι να τους αποπέμψει, αντικαθιστώντας τους με άξιους.

Όλες αυτές οι φθορές είναι ο ιδρώτας και το αίμα του λαού, που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τα σπαταλά.

Η ασύδοτη ελευθερία είναι τυραννία ανεπίτρεπτη. Τόλμα, κ. Πρωθυπουργέ, και φτιάξε την Ελλάδα των ονείρων μας.

 

Ο ταπεινός πολίτης της μαρτυρικής Δράμας