ΑΡΘΡΟ
Του Βασίλειου Μελαδίνη
Αρχιτέκτονα Χωροτάκτη
Ο συνδυασμός του να έχει ένας πολίτης οπτική, διάφορη από τη σερβιρισμένη και προβαλλόμενη καθημερινή «πραγματικότητα», ενώ συγχρόνως δεν έχει το βήμα για να εκφράσει αυτόν τον διαφορετικό λόγο, μεταφράζεται σε αναίτια Μακιαβελική τιμωρία. Είμαι ένας από αυτούς που έχουν τιμωρηθεί σφόδρα στη ζωή τους εξ αυτής της αιτίας.
Δεν ψάχνω για τα 15 λεπτά δημοσιότητας, όπως λέει ο Andy Warhol. Όμως, νιώθω να πνίγομαι, επειδή οι θέσεις μου δεν φθάνουν στην επιφάνεια της πληροφόρησης καθώς δεν είμαι «δημοσιογράφος», ούτε ανήκω σε «συλλογικότητες της τσιγαροκουβέντας» και από την άλλη δεν διαθέτω διαύλους ούτε σε κομματικούς μηχανισμούς, γιατί δεν «ανήκω» σε αυτούς. Τουλάχιστον, όχι πια!
Ευτυχώς βρέθηκε η φιλόξενη εφημερίδα «Εργασία … συν» της Δράμας, της πόλης που αγαπώ και τελείωσα το Λύκειο (8η γυμνασίου, τότε). Αποφάσισε να δημοσιεύσει και τα σαράντα εννέα άρθρα μου, χωρίς λογοκρισία, προαπαιτούμενα και προϋποθέσεις άσχετα αν συμφωνούσε ή όχι η ιδιοκτησία της εφημερίδας με το περιεχόμενό τους. Νομίζω ότι αυτό είναι που εκφράζει τη σπάνια αρετή του πνεύματος της πραγματικής δημοσιογραφίας!
Έτσι αποφάσισα να αδράξω την ευκαιρία και σαν πράξη εκτόνωσης της οργής μου, αλλά και αντίδρασης στην τιμωρία της σιωπής που μου επιβάλει το σύστημα, να αρχίσω με συνέπεια, από τη μεριά μου, να επικαιροποιώ, να ενημερώνω με νεότερα γεγονότα και να βελτιώνω τον γραπτό λόγο των άρθρων μου, καθώς αυτά ξεκίνησα να τα γράφω εκεί γύρω στα μέσα του 2011, στα πρώτα χρόνια της μαύρης κρίσης.
Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνείτε μαζί μου γιατί θα ήταν περίεργο. Το αντίθετο θα ήθελα, καθώς πιστεύω πως χωρίς ζύμωση και διαφωνίες δεν παράγονται πρωτότυπες πολιτικές θέσεις. Πολιτικές και όχι κομματικές θέσεις. Τη διευκρίνιση τη θεωρώ απαραίτητη, γιατί είμαστε μια χώρα που εσκεμμένα έχουμε ταυτίσει και μπερδέψει την πολιτική με την κομματική δράση.
Σας κατέθεσα τις προσωπικές εμπειρίες και θέσεις μου. Πιστεύω ότι καθήκον του καθένα από εμάς που βιώνουμε ενσυνείδητα την πραγματικότητα και συγχρόνως έχουμε τη διάθεση να βοηθήσουμε με θετικές θέσεις και προτάσεις, είναι να πράξουμε όλοι το ίδιο. Έτσι μόνο θα συμβάλουμε στην ενημέρωση για την αλήθεια που μας κρύβουν επί παντός επιστητού. Στο μέτρο των δυνάμεων και με τον πιο πρόσφορο τρόπο που διαθέτει ο καθένας μας να δράσουμε, ώστε, όσο περισσότεροι γίνεται να αποκτήσουν κριτική οπτική για τα πράγματα και τα γεγονότα ώστε να απαγκιστρωθούν από τα κόμματα και κάθε παρόμοιο «οπαδικό οργανισμό». Να το πράξουν όσο είναι ακόμα καιρός και η ημέρα της ευκαιρίας και της ελπίδας δεν έχει τελειώσει ακόμα, ευτυχώς!
Μέχρι σήμερα έχουν δημοσιευθεί και τα σαράντα εννέα άρθρα μου και παρόλα αυτά θεωρώ ότι τα ερωτήματα για τα έργα και τις ημέρες της αλλοπρόσαλλης και παράλογης αυτής επαρχίας της Ευρώπης δεν τελειώνουν. Η επιτακτική διαπιστωμένη ανάγκη που προκύπτει, από όλα αυτά είναι πως δεν μπορούμε να περιμένουμε αλλαγές και βελτιώσεις από το ίδιο το κράτος, καθώς αυτό έχει αποδειχθεί διαχρονικά ράθυμο, ανίκανο και βολεμένο. Το μόνο που μπορεί να προσφέρει ελπίδα είναι η ίδρυση ενός ιδιωτικού οργανισμού από πολίτες εκτός κομμάτων και ιδεολογικών αγκυλώσεων που μπορούν να σκεφθούν ελεύθερα. Καθώς τα λειτουργικά έξοδα ενός τέτοιου οργανισμού ίσως ξεπερνούν τις οικονομικές δυνατότητες ενός μόνο ατόμου, ίσως ο οργανισμός μπορεί να ιδρυθεί μόνο από ισχυρούς ανθρώπους με οικονομική επιφάνεια, (επιχειρηματίες, βιομηχάνους, εφοπλιστές) που απαραίτητα θα πλαισιωθούν από ανθρώπους ειδικού κοινωνικού κύρους, με την προϋπόθεση της παντελούς έλλειψης φιλοδοξίας κομματικής ανέλιξης και οποιουδήποτε προσωπικού κέρδους. Αυτό δεν αποκλείει κανέναν από την εθελοντική συμμετοχή και προσφορά υλική ή πνευματική. Ο οργανισμός αυτός θα διαθέτει εφημερίδα, ραδιόφωνο, τηλεόραση, θα στελεχωθεί δε επαγγελματικά με επιστήμονες, τεχνοκράτες, εκπαιδευτικούς, εδώ και στην Ε.Ε. Το χαρακτηριστικό του θα είναι ότι για την άμυνά του στις απολύτως βέβαιες επιθέσεις που θα δέχεται, θα διαθέτει το πιο πλήρως οργανωμένο νομικό τμήμα που θα έχει γνωρίσει ποτέ η χώρα.
Στόχος η προσφορά μιας αίσθησης ασφάλειας και δικαιοσύνης στο πληθυσμό, με απώτερο σκοπό την εκπαίδευσή του σε μια νέα ερευνητική οπτική των πραγμάτων, σε μιαν αφύπνιση, μια εκπαίδευση σε δεύτερο χρόνο, αφού η κεντρική εξουσία αρνείται πεισματικά να το κάνει. Η δε τέταρτη εξουσία, η δημοσιογραφία, που βρίσκεται πια στα τάρταρα του κιτρινισμού, του βερμπαλισμού, του κενού, της ανοησίας, της σκοπιμότητας, της ουράς των γεγονότων, με την ημιμάθεια να είναι must και έχοντας καταντήσει την αξιοπιστία της κουρελόχαρτο, θα πρέπει και αυτή, στο σύνολό της, να βρεθεί στο στόχαστρο του οργανισμού, γιατί το κακό που κάνει στο τόπο δεν είναι μικρότερο από αυτό των πολιτικών.
Αυτός ο οργανισμός «ισοτιμίας, ισονομίας, ισοπολιτείας και ορθολογισμού» θα μπορεί να έχει τις εξής δύο κύριες στρατηγικές κατευθύνσεις ως καταστατικούς του στόχους:
Πρώτον: Να απαντά σε κάθε παράλογη θέση, από όπου και αν προέρχεται. Να αντιμετωπίζει τις καιροσκοπικές και συντεχνιακές αντιδράσεις των «συλλογικοτήτων» σε κάθε βελτίωση για το κοινωνικό σύνολο που προτείνει η εκάστοτε κεντρική κυβέρνηση. Να αντιδρά δυναμικά σε κάθε πρακτική και προσπάθεια για αμνηστία όσων λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα. Να φτάνει μέχρι τα Ευρωπαϊκά δικαστήρια την κάθε «προοδευτική» αντίληψη που επιτρέπει να πέφτουν στα «μαλακά» ή σε περίπτωση αμνήστευσης βιαστών, συζυγοκτόνων, προαγωγών, φονιάδων, εμπρηστών και χουλιγκάνων. Να αποτελεί την τελευταία άμυνα και καταφυγή σε κάθε μέτρο που θυματοποιεί τίμιους, δίκαιους ή φιλελεύθερους ανθρώπους. Να είναι η νέμεσις και το όργανο στηλίτευσης της ραθυμίας και του παραλογισμού της δικαιοσύνης με τη συνεργασία και τη συνενοχή αυτού του ανάλγητου κράτους. Να είναι απέναντι σε κάθε προσπάθεια Σοβιετοποίησης της οικονομίας και των αδικιών και των θυμάτων που γεννούν οι πρακτικές αυτές. Να επιδιώκει την καταδίκη του Ελληνικού κράτους από τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια κάθε φορά και σε κάθε προσπάθεια ευτελισμού του γνωστικού αντικειμένου των εντεταλμένων οργάνων του κράτους αμφισβητώντας τις αποφάσεις που οφείλονται στην άσκηση των καθηκόντων τους και την υποκατάστασή τους από δικαστικές αποφάσεις για να έχουν δουλειά οι στρατιές των υπεράριθμων άχρηστων δικηγόρων.
Δεύτερον: Αυτός ο οργανισμός θα κινείται νομικά εντός της χώρας αλλά και στην Ε.Ε. με παραστάσεις σε δικαστήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το συμβούλιο της Ευρώπης και άλλα φόρα υπερασπιζόμενος την φιλελεύθερη αστική κοινοβουλευτική Δημοκρατία μας και τον ορθολογισμό του δικαίου που απορρέει από αυτήν, μέσω της ανάδειξης των κάθε είδους στρεβλώσεων σε θεσμικά θέματα που για δεκαετίες επικυριαρχούν στον τόπο γιατί κανείς δεν ασχολείται με αυτά.
Είναι απαραίτητες μια σειρά από θεσμικές αλλαγές κατ’ αρχήν στο σύνταγμα της χώρας. Από θρησκευτική άποψη το σύνταγμα είναι ρατσιστικό απειλητικό και καταπιεστικό (άρθρο 3 και προοίμιο). Από εκπαιδευτική άποψη αναχρονιστικό και σκοταδιστικό (άρθρο 16). Από εργασιακή άποψη διχαστικό και εμφυλιοπολεμικό αφού αναγκαστικά χωρίζει τους πολίτες σε πληβείους του ιδιωτικού τομέα και πατρίκιους του δημόσιου τομέα που έχουν την εξασφάλιση της ισοβιότητας ως υπάλληλοι (άρθρο 103) κτλ.
Θα πρέπει να επιδιωχθεί η μετατροπή του πολιτεύματος από προεδρευομένη σε προεδρική κοινοβουλευτική δημοκρατία με πιθανή διενέργεια δημοψηφίσματος.
Θα πρέπει να γίνει ο χωρισμός κράτους εκκλησίας χωρίς προϋποθέσεις, προαπαιτούμενα, εκπτώσεις και συμφωνίες «κάτω από το τραπέζι».
Θα πρέπει να ζητηθεί η ποινική δίωξη όσων λήστεψαν τα ευγενή συνταξιοδοτικά ταμεία που δεν είχαν κρατικές επιδοτήσεις, για να ταΐσουν επιδοματικά τις «ασθενέστερες» ψήφους τους.
Να επιτραπεί στην διδασκόμενη ιστορία να γραφεί από επιστήμονες ιστορικούς και όχι από θρησκευτικούς εθνικιστές που έχουν ως πρότυπο τον Παπαρρηγόπουλο.
Να υπάρξει από ανεξάρτητη αρχή πραγματικός έλεγχος των τίτλων ιδιοκτησίας της ακίνητης περιουσίας της εκκλησίας και όποια περιουσία της απομείνει, μετά τον έλεγχο να φορολογηθεί όπως του κάθε Έλληνα πολίτη και φορέα.
Να καταργηθεί το άβατο για τις γυναίκες στο «Άγιο Όρος» καθώς εκεί δεν υπάρχουν μόνο θρησκευτικοί λατρευτικοί χώροι των Χριστιανών αλλά και Ελληνικές, ιερές, αρχαιότητες που προϋπάρχουν των μοναστηριών εδώ και αιώνες. Αρχαιότητες που έχουν αφεθεί στην τύχη τους χωρίς επιστημονική έρευνα και φύλαξη. Εξάλλου είχε παραχωρηθεί η χερσόνησος του Άθω στους μοναχούς από Ρωμαίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου και τους διαδόχους του, που ήταν κατακτητές και καταστροφείς του Ελληνισμού. Είναι καιρός να επιστρέψουν στη κυριότητα της Ελληνικής πολιτείας!
Το τελευταίο θέμα που, με την ευκαιρία, θίγω για πρώτη φορά είναι ο έλεγχος για το είδος της δημοκρατίας που έχουμε και ο τρόπος εκλογής των «αρχόντων» της χώρας καθώς και οι προτάσεις για την αποκατάσταση του δικαίου της πραγματικής ισονομίας και όχι της ισοπεδωτικής οριζόντιας ισότητας. Κατ’ αρχήν δεν πρέπει να βαυκαλιζόμαστε ότι έχουμε δημοκρατία. Αυτό που έχουμε είναι λαοκρατία καθώς το δικαίωμα στην ψήφο έχουν όλοι οι πολίτες. Αυτό είναι απολύτως δημοκρατικό, ισόνομο και ισότιμο. Εκείνο που δεν είναι όλα αυτά και αποτελεί λαϊκή ισοπεδωτική ανοησία ως πεμπτουσία της λαοκρατίας, είναι ότι όλοι οι ψήφοι μετρούν το ίδιο! Ο φιλόσοφος, ο νευροχειρούργος, ο συγγραφέας, ο συνθέτης, ο επιστήμονας, ο τεχνοκράτης και η Περμαθούλα από τα Σούρμενα και ο βοσκός της Άνω Ραχούλας έχουν την ίδια βαρύτητα παρουσίας στην κοινωνία, έχουν προσφέρει το ίδιο στην αύξηση της υπεραξίας του τόπου και συμβάλουν με τον ίδιο τρόπο στο θετικό μέλλον της χώρας και άρα ένας άνθρωπος είναι μια ψήφος; Αυτό είναι απολύτως άδικο και ισοπεδωτικό για όσους προσφέρουν και απολύτως χαριστικά ευεργετικό και παράδεισος για όσους λουφάζουν κοινωνικά και ζουν παρασιτικά. Αυτό βολεύει απόλυτα τους, μετρίου επιπέδου και μηδενικής αποδόσεως, πολιτικούς και το συνήθως κενό περιεχομένου, προβαλλόμενο έργο τους.
Η πρόταση λέει πως το δημοκρατικό δικαίωμα στην ψήφο δεν το χάνει κανείς. Θα ισχύει πάντα το ένας άνθρωπος, μία ψήφος, όμως η κάθε ψήφος θα έχει διαφορετική βαρύτητα ανάλογη με τα κριτήρια που ήδη ανέφερα αλλά και μια σειρά από πιθανές προϋποθέσεις που δεν είναι του παρόντος. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι αυτή η κλιμάκωση δεν είναι οριστική. Είναι προσωπική υπόθεση. Ο καθένας μπορεί να επιδιώξει την αύξηση της βαρύτητας της ψήφου του μέσω της προσωπικής του βελτίωσης, ή να επέλθει μείωση αυτής λόγω (για παράδειγμα) αντικοινωνικής ή παραβατικής συμπεριφοράς. Εκείνο που θα συμβεί σίγουρα είναι πως το μέτρο θα βελτιώσει την ποιότητα των πολιτικών και των κριτηρίων της επιλογής τους, οι οποίοι πλέον θα πρέπει να μιλούν και να δρουν φυσιολογικά και ευσυνείδητα, όπως οι υπόλοιποι πολίτες και όχι να είναι μόνιμα το μυαλό τους στο σαφάρι των ψήφων.
Άλλο δεν έχω να προσθέσω.
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση των άρθρων μου. Στην κρίση σας έγκειται ποια θα είναι η χρήση τους. Πιστεύω, όμως, στο ντετερμινισμό των λογικών σας αναζητήσεων και θέλω να είμαι παρών σε αυτές, έστω και νοερά.
