ΑΡΘΡΟ

του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου,

πρώην Γραμματέα της ΔΗΜΑΡ Δράμας

 

Στις επικείμενες εσωκομματικές εκλογές του Πα.Σο.Κ. τίθεται μοιραία το ερώτημα: Με ποιον θα συνεργαστεί μετεκλογικά; Τι μας επιφυλάσσουν άραγε οι επόμενες Βουλευτικές Εκλογές, που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι πρόωρες και θα διεξαχθούν εντός του 2022 και μάλιστα με απλή αναλογική;

Η Ν.Δ. προφανώς θα ζητά αυτοδυναμία, την οποία βεβαίως και δεν μπορεί να κερδίσει. Η προοπτική Κυβέρνησης συνεργασίας με τον Κ. Βελόπουλο, δεν φαίνεται πιθανή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ζητά προοδευτική διακυβέρνηση, πλην όμως δεν είναι εύκολο να βρει συμμάχους. Το Κ.Κ.Ε. παγίως αρνείται να συμμετάσχει σε «αστική» Κυβέρνηση. Το ΜέΡΑ25 δεν είναι ελκυστική πρόταση. Σε κάθε περίπτωση δεν βγαίνουν τα νούμερα.

Ο κλήρος πέφτει στο Πα.Σο.Κ. Θα είναι ο αναγκαίος σύμμαχος. Η επίζηλη νύφη για οποιαδήποτε κυβερνητική λύση. Δίχως αυτό δεν βγαίνουν τα κουκιά.

Μεγάλη ευκαιρία για το πάλαι ποτέ κραταιό Πα.Σο.Κ. Ευχή και κατάρα όμως ταυτόχρονα για το εναπομένον πλέον αυτό κόμμα της Κεντροαριστεράς.

Μετά την επί των ημερών του ουσιαστική πτώχευση της χώρας και την μετέπειτα κυβερνητική του συνεργασία με τη Ν.Δ., άγγιξε τα όρια της εκλογικής επιβίωσής του.

Κατάφερε να αναστυλωθεί με συνεργασίες αρχικά ως Δημοκρατική Συμπαράταξη και ακολούθως ως ΚΙΝΑΛ. Σήμερα έχει παραμείνει πάλι Πα.Σο.Κ.

Στις επόμενες βουλευτικές εκλογές διακυβεύεται εκ νέου η ύπαρξή του. Καλείται να αποφασίσει με ποιον θα πάει. Πρέπει δυστυχώς να πιει το πικρό αυτό ποτήρι.

Είναι προφανές ότι υπάρχουν στο εσωτερικό του τρεις απόψεις:

Συνεργασία με τη Ν.Δ. λέει περίπου το 1/3 του κόμματος. Θεωρούν ότι μπορούν να βρεθούν σημεία σύγκλισης με τον φιλελεύθερο Κυριάκο Μητσοτάκη. Συναντά όμως η άποψη αυτή ισχυρή αντίθεση. Πράγματι οι προηγούμενες συνεργασίες με τη Δεξιά οδήγησαν στην καταβαράθρωση του Πα.Σο.Κ. Από την άλλη καθίσταται φανερό ολοένα και περισσότερο, ότι η Ν.Δ. παραμένει ένα κόμμα της Δεξιάς. Ότι η ακροδεξιά της πτέρυγα συχνά διαμορφώνει την κυβερνητική και εσωκομματική ατζέντα.

Ναι σε προοδευτική διακυβέρνηση, προτείνει το δεύτερο 1/3 του κόμματος. Το επιχείρημα είναι πως παρά τις υπαρκτές διαφορές με τα λοιπά κόμματα του χώρου, πρόκειται για όμορες πολιτικές δυνάμεις, που θα μπορούσαν να συνδιαμορφώσουν ένα προοδευτικό πρόγραμμα προς αμοιβαίο όφελος και προς το συμφέρον της χώρας. Πως θα μπορούσε το Πα.Σο.Κ. να ρυμουλκήσει το ΣΥΡΙΖΑ σε θέσεις σύγχρονης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Παράλληλα να αφομοιώσει το ίδιο θέσεις αριστερής σοσιαλδημοκρατίας. Είναι φανερό όμως ότι οι θιασώτες της πρώτης άποψης είναι σφόδρα αντίθετοι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Καμία συνεργασία υποστηρίζει το τελευταίο 1/3 του κόμματος. Προτείνει αυτονομία.

Την πρώτη άποψη είναι σαφές ότι εκφράζει ο εκ των υποψηφίων Α. Λοβέρδος, παρόλο που ισχυρίζεται ότι δεν θέλει να συνεργαστεί με κανένα.

Τη δεύτερη άποψη εκφράζει προφανώς ο Γ. Παπανδρέου και άλλοι συνυποψήφιοί του και πρώην στενοί του συνεργάτες (Καστανίδης, Γερουλάνος).

Την τρίτη άποψη, δίχως όμως σαφήνεια, φαίνεται να υποστηρίζει ο Ν. Ανδρουλάκης.

Η πολιτική όμως είναι αμείλικτη. Ανεξαρτήτως προθέσεων μπορεί να σε οδηγήσει εκτός του αρχικού προορισμού σου. Δεν μπορώ να μην αναλογιστώ τη ΔΗΜΑΡ.

Αρχικά στις εκλογές του Απριλίου του 2012 είχαμε τη θέση καμία συνεργασία, όπως κι έγινε. Στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου φοβούμενοι πως θα συντριβούμε, είχαμε το σύνθημα «ΨΗΦΙΣΤΕ ΜΑΣ ΓΙΑ ΛΥΣΗ!».

Συνεργαστήκαμε στην τρικομματική Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη και χάσαμε τη μισή εκλογική μας δύναμη. Συγκρουστήκαμε μετά με τον Σαμαρά, αποχωρήσαμε από την Κυβέρνηση και χάσαμε και τους υπόλοιπους μισούς ψηφοφόρους μας.

Στην απισχνασμένη πλέον ΔΗΜΑΡ, συζητούσαμε αν θα συνεργαστούμε με το εναπομείναν τότε «τοξικό» Πα.Σο.Κ. Υπήρχαν και τότε τρεις απόψεις. Ναι. Όχι. Αυτόνομη πορεία. Σχολιάζαμε τότε με αυτοσαρκασμό: «η τριχοτόμηση της τριχός!».

Εν κατακλείδι μπορεί το θεατρικό έργο του Ντάριο Φο (σημ. παραφρασμένο) «ΔΕΝ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΑΙ, ΔΕΝ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΑΙ!» να είναι ελκυστικό για μια μερίδα του Πα.Σο.Κ., που δεν επιθυμεί να συνεργαστεί ούτε με τη Ν.Δ., ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι όμως ούτε ρεαλιστικό, ούτε εφαρμόσιμο.

Αν δεν συνεργαστεί με κανένα, η χώρα θα πάει σε νέα εκλογική αναμέτρηση και τότε θα αναγκασθεί να αποδεχθεί τη συνεργασία που αρχικά είχε απορρίψει. Αν αρνηθεί και πάλι, θα συντριβεί μοιραία στην τρίτη εκλογική αναμέτρηση ανάμεσα στις συμπληγάδες του δικομματισμού Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Η φύση, η πολιτική και ο κόσμος ως γνωστόν απεχθάνονται το κενό και την ακυβερνησία.

Το καλύτερο λοιπόν που θα μπορούσε να κάνει θα ήταν να διαμορφώσει ξεκάθαρη και σαφή θέση στο ζήτημα των συνεργασιών, θέση που θα πρέπει να εξηγηθεί επαρκώς και να γίνει αποδεκτή από τη συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του.

Αν δεν θέλει να έχει την τύχη της ΔΗΜΑΡ…