ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
τ. Λυκειάρχη
ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ
(συνέχεια από το προηγούμενο)
Οι περιουσίες των Δραμινών δημεύτηκαν, ενώ φόροι δυσβάσταχτοι επιβλήθηκαν. Το νόμισμα που κυκλοφόρησε ήταν το λέβα. Η μη πληρωμή των φόρων οδηγούσε σε διπλασιασμό και στη συνέχεια σε πλειστηριασμό της ακίνητης περιουσίας. Έφτασαν στο σημείο να ζητήσουν από τους τραγικούς κατοίκους του Δοξάτου και της Χωριστής αποζημίωση για τις σφαίρες που ξόδεψαν για να σκοτώσουν προσφιλή πρόσωπά τους. Το ίδιο συνέβη και με τη χήρα πρεσβυτέρα του ιερέα Στυλιανού Γρίππα, τον οποίο δολοφόνησαν στον Νικηφόρο και από την οποία ζήτησαν 10 χιλιάδες λέβα για τις σφαίρες, που χρησιμοποίησαν.
Βαρύτατο φόρο επιβάλανε και στους επαγγελματίες, ενώ απαγορεύσανε στους γιατρούς και στους φαρμακοποιούς να ασκήσουν το επάγγελμά τους.
Με διάταγμα που εκδώσανε, κατασχέσανε τα σπίτια των Δραμινών, στα οποία εγκαταστήσανε Βουλγάρους εποίκους, κάτι ανάλογο μ’ αυτό που κάνανε πριν μερικά χρόνια οι Τούρκοι στην Κύπρο.
Όσοι Έλληνες της Δράμας δεν δέχτηκαν ν’ αλλάξουν υπηκοότητα απελαύνονταν, ενώ ομαδική μετακίνηση, νεαρών κυρίως, Δραμινών έγινε στη Βουλγαρία. Ήταν οι όμηροι ή τα γνωστά ντουρτουβάκια, που οδηγήθηκαν στα Βουλγαρικά χωριά για να δουλέψουν υποχρεωτικά χωρίς αμοιβή. Τα σκηνοθετημένα ατυχήματα ήταν συχνά, κυρίως με άτομα νεαρής ηλικίας. Ο πληθυσμός του Νομού Δράμας από 145.653 κατοίκους μειώθηκε σε 120.942.
Βέβαια τα απάνθρωπα αυτά μέτρα των Βουλγάρων, που με τόση αγριότητα εφαρμόστηκαν εις βάρος των Ελλήνων της Δράμας, δεν αποδώσανε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Και ενώ πίστευαν ότι θα αφελληνίσουν την περιοχή δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για διεκδίκηση επίσημη πια της γης εκείνης που τόσο ονειρεύονταν, απέτυχαν οικτρά. Και αυτό, γιατί οι Έλληνες της Δράμας είχαν βαθιά ριζωμένη στα μύχια της ψυχής τους την Ελλάδα, πίστευαν και λάτρευαν με πάθος την ελευθερία, τη θεά εκείνη που λατρεύτηκε περισσότερο από κάθε άλλη θεότητα στον ελλαδικό χώρο από τα αρχαιότατα ακόμη χρόνια. Η πείνα, η αθλιότητα, οι καθημερινοί εκβιασμοί και εξευτελισμοί, οι δημεύσεις των περιουσιών, οι άδικες σφαγές, το κάψιμο των σπιτιών, το κλείσιμο των σχολείων και των εκκλησιών, οι δολοφονίες των ιερέων, οι ομηρίες, οι βιασμοί των γυναικών, οι δυσβάσταχτοι φόροι δεν αλλοίωσαν την εθνική συνείδηση των Ελλήνων της Δράμας, που ήταν βαθιά ριζωμένη στην ψυχή τους.
Και ήταν εύλογο να αποτύχουν τα σχέδια για αφελληνισμό των Δραμινών, που με τόσο πάθος, αγριότητα και μίσος έθεσαν σε εφαρμογή οι Βούλγαροι. Και τούτο, γιατί λησμόνησαν την ελληνική ιστορία. Λησμόνησαν ότι αυτή η χώρα γεννάει ήρωες, που δεν λογαριάζουν τίποτε μπροστά στην ελευθερία τους, που είναι ορκισμένοι να την κρατήσουν δική τους στους αιώνες, που βαδίζουν στον θάνατο με το χαμόγελο στα χείλη.
Εμείς οι Δραμινοί, που τόσο ακριβά πληρώσαμε αυτή μας την αγάπη για την ελευθερία και για τη γη μας, δεν μνησικακούμε. Όμως ούτε και έχουμε δικαίωμα να λησμονήσουμε. Γιατί οι ψυχές των νεκρών μας, ωσάν Ερινύες, θα μας βασανίζουν ασταμάτητα αν λησμονήσουμε. Έχουμε όμως τη δύναμη της ψυχής να συγχωρούμε, αλλά και να επαγρυπνούμε. Τείνουμε χείρα φιλίας και συνεργασίας προς όλους εκείνους, που μας πλήγωσαν βαθιά, γιατί πιστεύουμε ότι η ανθρωπότητα έχει ανάγκη από ειρηνική συμβίωση και αγαστή συνεργασία, αφού αυτή μόνον λύνει τα προβλήματα και χτίζει το οικοδόμημα της προκοπής και της ευτυχίας των λαών.
(συνεχίζεται…)
