ΑΡΘΡΟ

Της Μελίνας Μποτέλλη

Ηθοποιού


Σκέψεις μου για το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.

Προς όλους τους διοργανωτές, προγραμματιστές, επιτροπές, χορηγούς, νέους ή όχι τόσο νέους σκηνοθέτες, σπουδαστές, θεατές και λοιπούς ενδιαφερόμενους, του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου.

Το κοινό ενός Φεστιβάλ σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το κοινό 40, 30, 20, 10 ή 5 χρόνια πριν. Όλες ηλικίες θεατών βομβαρδίζονται κυριολεκτικά. Κάθε παιδάκι, παιδί, έφηβος και ενήλικας έχει τη δυνατότητα πια να βλέπει απίστευτη ποικιλία ταινιών, όλων των ειδών, στα πανελλήνιας εμβέλειας κανάλια, στην διαδικτυακή τηλεόραση, στο netflix, στο διαδίκτυο. Έτσι ο θεατής διαμορφώνει κριτήριο, καλό ή κακό. Πάντως κριτήριο. Δεν είναι πια παντελώς ή μερικώς άσχετος.

Η Δράμα δεν είναι μία μακρινή πόλη στην άκρη της Ελλάδας, αλλά μία πόλη του κόσμου. Οι κάτοικοί της δεν είναι άνθρωποι των σπηλαίων, που πιθανόν εντυπωσιάζονται από κινούμενες εικόνες, αλλά άνθρωποι με απαιτήσεις, όπως οι κάτοικοι μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας.

Έτσι πιστεύω πως, το περιεχόμενο ενός Φεστιβάλ και μάλιστα Διαγωνιστικού πρέπει να είναι υψηλού επιπέδου, άσχετα αν ο δημιουργός του είναι νέος σε ηλικία και πείρα. Το κοινό πια δεν πείθεται από πρόσωπα, κριτικές επιτροπές, μέντορες και χορηγούς, αλλά από το ίδιο το έργο του δημιουργού κι ας μην τον γνωρίζει κι ας μην τον έχει δει ή ακούσει ποτέ.

Το κοινό θέλει να δει μία ιστορία, όπως πολύ σωστά είπε η κυρία Βαρβάρα Δούκα. Και αυτήν την ιστορία ο δημιουργός της πρέπει να την αφηγηθεί τέλεια, θα προσθέσω εγώ. Η φωτογραφία, τα σκηνικά, τα κοστούμια, η μουσική και ιδιαίτερα οι ερμηνείες, πρέπει να προσπαθούν να αγγίξουν την τελειότητα. Μέσα σε λίγα μόνο λεπτά…

Το κοινό δεν ξεγελιέται και δεν χειραγωγείται. Έτσι ταινίες, που χτυπήθηκαν από την κριτική, στηρίζονται και γίνονται επιτυχίες από κοινό όλων των ηλικιών, όπως πρόσφατα «Ο άνθρωπος του Θεού» και αντίστροφα. Δηλαδή το κοινό δεν αγοράζει «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Η προχειρότητα και η χαμηλή ποιότητα δεν έχει θέση.

Όταν πηγαίναμε με τον άντρα μου στην τελετή λήξης του είπα: «Θέλω να διακριθεί μία ελληνική ταινία, κινουμένων σχεδίων, που λέγεται “Από το Μπαλκόνι” του νεαρού Άρη Καπλανίδη. Αυτή η ταινία έχει τα πάντα. Ρεαλισμό, χιούμορ και ευαισθησία, μέσα από τα σχέδια και τις πολύ καλές φωνητικές ερμηνείες των ηθοποιών. Θα ήθελα να εκπροσωπήσει το Φεστιβάλ της Δράμας διεθνώς».

Η ταινία σάρωσε τα βραβεία κυριολεκτικά, αλλά η εκπροσώπηση θα γίνει από μία πορτογαλέζικη. Άκρας κατά τη γνώμη μου μετριότητας.

Επίσης διακρίθηκε με το Χρυσό Διόνυσο η ταινία «Brutalia» του γλυκύτατου Μανώλη Μαυρή, που θέλω να δω οπωσδήποτε. Την αφιέρωσε στο μωράκι και τη νεαρή του σύζυγο.

Ελπίζω από του χρόνου να υπάρχει και απογευματινή προβολή των ελληνικών ταινιών και του ιδιαίτερα ενδιαφέροντος «Οικολογικού» μέρους του Φεστιβάλ, Short and Green, του ικανότατου Δραμινού Βασίλη Tερζόπουλου. Το εργαζόμενο κοινό της πόλης, δεν έχει το ωράριο των προσκεκλημένων στη φιλόξενη πόλη της Δράμας.

Το Φεστιβάλ δεν μπορεί να γίνεται ερήμην της πόλης και των πολιτών, που το δημιούργησαν πριν 44 χρόνια και το στηρίζουν ηθικά και οικονομικά μέσω του Δήμου τους και των σπουδαίων επιχειρήσεων τους επί 44 χρόνια. Δεν είναι Φεστιβάλ της Αθήνας και των Αθηναίων. Είναι Φεστιβάλ της Δράμας και των Δραμινών για όλους τους Έλληνες. Για όλο τον κόσμο.