Τό ὁδοιπορικό τῆς «Θρακικῆς Ἑστίας Δράμας» στήν Σηλυβρία τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης καί ἡ Πατριαρχική Θεία Λειτουργία

ΣΤΙΣ 10 ΚΑΙ 11ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018

Τοῦ Δημητρίου Ἰ. Τσιανικλίδη

Δρος Θ. – Νομικοῦ

Μέ ἰδιαίτερη ἐπιτυχία ὁλοκληρώθηκε πρίν λίγες ἡμέρες ἡ τρίτη προσκυνηματική ἐκδρομή τῆς «Θρακικῆς Ἑστίας Δράμας» στίς ἀλησμόνητες πατρίδες. Τό Σαββατοκύριακο 10 καί 11 Νοεμβρίου ἐ. ἔ. τά μέλη τῆς «Θρακικῆς Ἑστίας Δράμας» πραγματοποίησαν προσκυνηματική ἐπίσκεψη στήν Σηλυβρία τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, στήν γενέτειρα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, Ἐπισκόπου Πενταπόλεως, στό σταυροδρόμι τῶν πολιτισμῶν. Τά ὡς ἄνω μέλη, ὑπό τήν ἀρχηγία τοῦ ἐργατικοῦ καί δραστήριου προέδρου κ. Φωτίου Μπέγγα, τό πρωΐ τῆς 10^ης Νοεμβρίου, ἡμέρα Σάββατο, ἀνεχώρησαν ἀπό τήν πόλη τῆς Δράμας μέ ὑπερπολυτελές λεωφορεῖο τοῦ τουριστικοῦ γραφείου «Τsakiridis Travel».

Ὁ γράφων προσκεκλημένος τοῦ ὡς ἄνω προέδρου, εἶχε τήν εὐκαιρία νά συμμετάσχει στήν παραπάνω προσκυνηματική ἐπίσκεψη καί νά ἀποκομίσει βιώματα καί πνευματικές ἐμπειρίες, πού προέρχονταν ἀπό τά ἅγια χώματα τῆς Θρακικῆς γῆς, τά ποτισμένα μέ τά αἵματα μυριάδων ἡρώων καί μαρτύρων. Τίς ἐμπειρίες αὐτές δημοσιεύει σήμερα, ὡς ἐλάχιστο δεῖγμα εὐγνωμοσύνης καί σεβασμοῦ στούς ἥρωες ἐκείνους, πού μεγαλούργησαν καί ἐδόξασαν τόν ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό. Συνταξίδεψα ἀνάμεσα σ’ ἀνθρώπους, συμπολίτες μου, πού ἔφεραν οἱ πρόγονοί τους ἕναν πολιτισμό, μιά ἱστορία, ἕνα παρελθόν γεμᾶτο ἀναμνήσεις ἀπό τίς πατρογονικές τους ἑστίες.

Πρῶτος σταθμός τοῦ ταξιδιοῦ ὑπῆρξε ἡ Ραιδεστός. Ἡ ἱστορία τῆς πόλης αὐτῆς χάνεται στά βάθη τῶν αἰώνων. Ἱδρύθηκε τόν 7^ο αἰῶνα π.Χ. μέ τήν ὀνομασία Βισάνθη¹ . Κατά τήν βυζαντινή περίοδο ὑπῆρξε σημαντικό ναυτικό καί ἐμπορικό κέντρο σιτηρῶν καί παρουσίασε οἰκονομική ἀνάπτυξη μέχρι τήν πτώση τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας². Κατά τήν τουρκοκρατία λειτούργησαν σχολείο, ὀρφανοτροφείο καί νοσοκομεῖο. Στούς Βαλκανικούς Πολέμους (1912) καταλήφθηκε ἀπό τούς Βουλγάρους καί ἀνακαταλήφθηκε ἀπό τούς Τούρκους τό 1913³. Τόν Ἰούνιο τοῦ 1918 ἀριθμοῦσε 3.750 Ἕλληνες καί διατηρούσε τρία Σχολεῖα καί ἕνα Παρθεναγωγεῖο, ἐνῶ ἡ Ἐπισκοπή Ραιδεστοῦ ἀπό τό 1702 ἑνώθηκε μέ τήν Μητρόπολη Ἡρακλείας καί κατέστη ἡ ἕδρα τῆς Μητρόπολης μέχρι τό 1923, ὁπότε μέ τή συνθήκη τῆς Λωζάνης ὁ ἑλληνικός πληθυσμός ἐγκατέλειψε τήν περιοχή καί ἡ Μητρόπολη ἔπαυσε νά ὑφίσταται⁴. Στή συνέχεια, μέ κατεύθυνση τήν παραλιακή ὁδό στή θάλασσα τῆς Προποντίδας, ἀντικρίσαμε κωμοπόλεις καί χωριά, ὅπως, τήν Πέρινθο ἤ Ἡράκλεια, τήν Παλαιά Ἡράκλεια, κ.ἄ., ὅπου στίς ἀρχές τοῦ περασμένου αἰῶνα μέ ἔντονο τό ἑλληνικό στοιχεῖο σημείωσαν μεγάλη οἰκονομική καί πολιτιστική ἄνοδο, ἀνεβάζοντας τό βιοτικό ἐπίπεδο τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης.

Καθώς τό λεωφορεῖο προχωροῦσε πρός τήν Σηλυβρία καί ξεφυλλίζοντας νοερά τήν πολυκύμαντη ἱστορία της, τήν βρίσκουμε, ἀρχικά, ὡς ἀποικία τῶν Μεγαρέων νά χτίζεται τόν 7^ο αἰῶνα ἀπό τόν Σήλυ, χάρη στόν ὁποίον ἔλαβε καί τόὄνομάτης (Σήλυς + βρία= λέξη πού σημαίνει στά θρακικά πόλη, δηλ., Σηλυβρία)⁵. Στήν συνέχεια, τόν 4^ο αἰῶνα μ. Χ. ἐπί αὐτοκράτορος Ἀρκαδίου μετονομάσθηκε σέ Εὐδοξιούπολη πρός τιμήν τῆς συζύγου του Εὐδοξίας. Ἤδη, ἀπό τόν ἴδιο αἰῶνα μνημονεύεται καί ὡς ἐπισκοπή Σηλυβρίας⁶. Ἀργότερα βρέθηκε στό ἐπίκεντρο τῶν βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων καί δινόταν ὡς δεσποτεία στά μέλη τῶν αὐτοκρατορικῶν οἰκογενειῶν⁷. Κατά τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας ἡ Σηλυβρία διατήρησε τόν ἑλληνικό της χαρακτῆρα καί ὑπῆρξε ἕνα ἀπό τά σπουδαιότερα ἐκκλησιαστικά, ἐκπαιδευτικά καί ἐμπορικά κέντρα τῆς Θράκης. Στά τέλη τοῦ 19^ου αἰῶνα ἡ Μητρόπολη Σηλυβρίας, περιελάμβανε τά ἑξῆς χωριά: Ἄβρεν, Αἰγιαλοί, Γιαπαγτζῆ, Δελλιῶναι,Ἐξάστερον, Ἐπιβάται, Καδήκϊοι, Καρακηζλῆ, Καρασινάν, Κιουτσούκ –Σεϊμέν, Κουρφαλῆ,Μέγα –Κιλίτς, Οἰκονομειό, Σαρίκϊοι, Συνοίκιον, Φανάριον καί Φετέκϊοι⁸. Τό 1920 ἦταν ἕδρα τῆς ὑποδιοικήσεως Σηλυβρίας, ὑπαγομένης στήν ἀνεξάρτητη διοίκηση Μετρῶν (Τσατάλτζας), καί ἕδρα τῆς ὁμωνύμου Μητροπόλεως. Ἀριθμοῦσε 7.000 κατοίκους, ἀπό τούς ὁποίους οἱ μισοί ἦταν Ἕλληνες, οἱ ὑπόλοιποι Τοῦρκοι, Ἑβραίοι, Ἀρμένιοι⁹. Ἐκεῖ ἐμαρτύρησε ὁ Ἅγιος Ἀγαθόνικος, τό 290, μ.Χ. Ἐκεῖ γεννήθηκε τό 1846 ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Ἐκεῖ στό Μητροπολιτικό Ναό, πού ἦταν ἀφιερωμένος στό Γενέσιο τῆς Θεοτόκου, φυλάσσονταν ἡ ἱερή κάρα τοῦ Ἁγίου Ἀγαθονίκου, τό ἱερό λείψανο τῆς Ἁγίας Ξένης καί ἡ θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Σηλυβριανῆς, πού εἰκάζεται, ὅτι φιλοτεχνήθηκε ἀπό τόν εὐαγγελιστή Λουκᾶ¹⁰. Σήμερα τά κειμήλια αὐτά βρίσκονται στήν Καβάλα στήν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου. Ἀναφέρεται, ἀκόμη, ὅτι ἡ Σηλυβρία ἀριθμοῦσε περίπου 40 ἐκκλησίες. Ἐνδεικτικά σημειώνουμε τούς ναούς τῶν Ἁγίων Δημητρίου, Παντελεήμονος, Ἀποστόλων καί Ἐλευθερίου¹¹. Ἀξίζει νά ἀναφέρουμε τόν βυζαντινό ναό τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, μέ τίς πλούσιες ἁγιογραφίες πού κτίσθηκε στά τέλη τοῦ 9^ου καί ἀρχές τοῦ 10^ου αἰῶνα ἐπισκευάσθηκε τό 1881 ἀπό τήν ἀδελφότητα «Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων» καί ἐγκαινιάσθηκε τό 1905¹². Ἀκόμη, μαρτυροῦνται τά ἁγιάσματα τοῦ Ἁγίου Ἀγαθονίκου, τῆς Ἁγίας Ἄννης, τῆς Ἁγίας Βλαχέρνας (Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν) τοῦ Προφήτη Ἠλία, τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, κ. ἄ¹³. Στίς 8 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο πρός τιμή τῆς Παναγίας τελοῦνταν ἡ περίφημη μεγάλη θρησκευτική καί ἐμπορική πανήγυρη, τό ὀνομαστό Σηλυβριανό πανηγύρι, μέ τό παραδοσιακό ἔθιμο ἐξαγορᾶς τῶν ταχθέντων στήν Θεοτόκο¹⁴. Ἤδη ἀπό τό 1799 ὑπῆρχε Ἀστική Σχολή στήν Σηλυβρία, χάρη στίς προσπάθειες τοῦ Μητροπολίτου Καλλινίκου Καλλιμάχη καί στίς δωρεές τοῦ ἡγεμόνα Οὐγγροβλαχίας Ἀλεξάνδρου Μουρούζη. Ἀκόμη, τό 1849 κτίσθηκε ἀρρεναγωγεῖο καί τό 1859 τριώροφο παρθεναγωγεῖο¹⁵. Ἡ πλούσια πόλη τῆς Σηλυβρίας, ἡ εὐλογημένη ἀπό τόν Θεό, γεμάτη σοδειά καί καρπούς, ἀνεδείχθη τό μεγαλύτερο ἐμπορικό κέντρο. Ἡ γνωστή ἀλευροβιομηχανία τοῦ Ἀναστασίου Σταμούλη, ἔδωσε οἰκονομική ἀνάπτυξη στήν εὐρύτερη περιοχή. Ἀκόμη, τό περίφημο σηλυβριανό γιαούρτι, τό κρασί, τό σιτάρι, τά κάρβουνα, τά ἄχυρα, ἡ βρώμη, ὁ λιναρόσπορος καί τό μαλλί ὑπῆρξαν προϊόντα τῆς σηλυβριανῆς γῆς¹⁶. Μέ τίς παραπάνω σκέψεις στό ἔνδοξο παρελθόν τοῦ ἑλληνισμοῦ τῆς Σηλυβρίας καί τῆς εὐρύτερης περιοχής της φθάσαμε τό ἀπόγευμα στήν χιλιοτραγουδισμένη Σηλυβρία, ὅπου καί τακτοποιηθήκαμε στό Ξενοδοχεῖο «Seli», στό κέντρο τῆς πόλης.

Ἐκεῖ, μᾶς ὑποδέχθηκε μέ ζωγραφισμένη τήν χαρά στό πρόσωπό του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σηλυβρίας κ. Μάξιμος. Χαρά, γιατί τόν ἀξίωσε ὁ Θεός νά ὑποδεχθεῖ καί πάλι στήν πατρώα γῆ τους, στή γῆ τῶν πατέρων τους τά διασκορπισθέντα πνευματικά του τέκνα, πού οἱ παππούδες τους καί οἱ γιαγιάδες τους πῆραν τόν δρόμο τῆς προσφυγιᾶς τό 1922. Χαρά, γιατί ἦρθαν τώρα, παιδιά καί ἐγγόνια δεύτερης καί τρίτης γενιᾶς τῶν Σηλυβρινῶν προσφύγων, νά τόν ἀσπασθοῦν, νά πάρουν τήν εὐχή του, νά τόν ἀγκαλιάσουν καί νά τοῦ ποῦν πώς δέν ξεχνοῦν τή γῆ τῶν προγόνων τους. Γιά τρίτη συνεχή χρονιά, ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία (ἐφεξῆς, Μ.τ. Χ.Ε.), ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος, ἡ Ἱερά Μητρόπολη Σηλυβρίας, ὁ κ. Μάξιμος συνάγει τό ἐκπατρισθέν ποίμνιόν του, σύμφωνα μέ τό γραφικό λόγιο: «ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας»¹⁷. Ὁ Σεβ. κ. Μάξιμος πιστός στίς θεμελιώδεις ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου καί μέ ἱεραποστολική διάθεση ἀνοίγει νέους ὁρίζοντες μεταξύ τῶν σχέσεων τῶν δύο λαῶν Ἑλλάδας-Τουρκίας. Καλλιεργεῖ τήν ἰδέα τῆς συμφιλίωσης καί τῆς εἰρηνικῆς συνύπαρξης τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν μέ τούς μουσουλμάνους συμπολίτες του. Ἀγωνίζεται νά ἀναδείξει τήν θρησκευτική πολυπολιτισμικότητα τῆς Σηλυβρίας καί προβάλλεται, παράλληλα ὁ ὑπερφυλετικός χαρακτήρας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅπου γίνεται ὁ συνδετικός κρίκος ἑνότητας μεταξύ τῶν λαῶν τῆς Βαλκανικῆς. Στή συνέχεια, μέ συνοδό πάντα τόν κ. Μάξιμο καί διασχίζοντας τούς δρόμους τῆς ἐμπορικῆς ἀγορᾶς καί κατευθυνόμενοι πρός τό Ἐπισκοπεῖο τῆς Σηλυβρίας ξεναγηθήκαμε στό ἱστορικό κέντρο τῆς πόλης, τήν ἑλληνική συνοικία, τό λεγόμενο Κάστρο, ὅπου διασώζονται ἀρκετά ἀρχοντικά καί ἑλληνορθόδοξα μνημεῖα, ὅπως, π.χ., τό τεῖχος τοῦ αὐτοκράτορα Ἀναστασίου τοῦ Α’ (491- 518 μ.Χ.)¹⁸, ἡ οἰκία τοῦ ἀλευροβιομηχάνου Ἀναστασίου Σταμούλη, ἡ τοποθεσία τῆς ἐκκλησίας τῆς Παναγίας τῆς Σηλυβριανῆς, κ. ἄ. Μόλις, φθάσαμε στό Ἐπισκοπεῖο προσκυνήσαμε τήν χαριτόβρυτη εἰκόνα τοῦ ἑορτάζοντος Ἁγίου Νεκταρίου, ἡ ὁποία θησαυρίζεται στό λιτό καί ἀπέριτο Ἱερό Παρεκκλήσιο πού τιμᾶται στό ὄνομα τῆς Παναγίας τῆς Σηλυβριανῆς καί τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ἀκολούθως, μᾶς μίλησε ὁ κ. Μάξιμος μέ λόγια πατρικά καί συγκινητικά γιά «τόν ἔνθεο ζῆλο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου» καί τόνισε, ὅτι «ἡ ἐν Χριστῶ βιοτή τοῦ ὡς ἄνω Ἁγίου θά πρέπει νά ἀποτελεῖ ὁρόσημο γιά τίς νέες γενεές». Στή συνέχεια, ἔλαβε τό λόγο ὁ κ. Μπέγγας, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ«μετέφερε τά σεβάσματα τοῦ Σεβ. ποιμενάρχη μας κ. Παύλου», εὐχαρίστησε τόν κ. Μάξιμο «γιά τήν ἔνθερμη ὑποδοχή πού μᾶς ἐπεφύλαξε καί τόν συνεχάρη γιά τό πολυσχιδές ἀρχιερατικό, ἱεραποστολικό του ἔργο». Ἀκολούθως, ὅλοι οἱ προσκυνητές ἔψαλλαν τό Ἀπολυτικίο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Μετά τό παραδοσιακό κέρασμα πού ἀκολούθησε ἀπό τόν κ. Μάξιμο στήν αἴθουσα ὑποδοχῆς τοῦ Ἐπισκοπείου ἐπιστρέψαμε στό Ξενοδοχεῖο.Ἐδῶ, ὀφείλουμε νά συγχαροῦμε τόν Σεβ. κ. Μάξιμο, γιατί ἀνάμεσα στίς ποιμαντικές του μέριμνες ἐντάσσεται καί ἡ ἀνέγερση τοῦ νεόδμητου αὐτοῦ Ἐπισκοπείου. Πρόκειται γιά μιά παλαιά ξύλινη κατοικία, ἡ ὁποία μετά τό 1922 κατοικήθηκε ἀπό τοῦρκο ἰδιώτη. Πρίν ἀπό τρία χρόνια περιῆλθεστό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Στή συνέχεια, ἀφοῦ κατεδαφίσθηκε, ἀνηγέρθηκε μετά ἀπό δωρεές τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν τοῦ ἐσωτερικοῦ καί τοῦ ἐξωτερικοῦ ἕνα σύγχρονο κτήριο μέ τό ὡς ἄνω Παρεκκλήσιο καί βοηθητικούς χώρους, γιά νά ἐξυπηρετεῖ τίς πνευματικές ἀνάγκες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, διατηρώντας τόν ἀρχιτεκτονικό του ρυθμό.

Τήν ἑπομένη τό πρωΐ ἡμέρα Κυριακή 11 Νοεμβρίου ἐ. ἔ., ἐπισκεφθήκαμε τόν τόπο εὐλαβείας, τόν χῶρο, ὅπου βρισκόταν ἄλλοτε ἡ οἰκία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Στόν χῶρο αὐτό ἔχει ὑψωθεῖ μέ τήν φροντίδα τῆς Δημαρχίας Σηλυβρίας μιά τρισδιάστατη ἀπεικόνιση τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τῆς ἀρχικῆς οἰκίας του καί ἕνα σύντομο βιογραφικό του στήν τουρκική καί ἀγγλική γλῶσσα. Στή συνέχεια, κινήσαμε γιά νά λειτουργηθοῦμε σέ τόπο ἱερό καί ἅγιο. Φθάσαμε, ἐκεῖ ψηλά, στήν Ἀκρόπολη, στό κάστρο τῆς Σηλυβρίας (Κale Park). Στόν τόπο αὐτό πρίν μερικά χρόνια βρισκόταν ὁ μοναστηριακός ναός τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος καί δίπλα του τό ἑλληνορθόδοξο κοιμητήριο. Ἐδῶ, τά πάντα σέ μιλοῦν μέ τήν σιωπή, τό φῶς καί τίς μνῆμες. Πρόκειται γιά μιά ἰδανική τοποθεσία ἰδιαιτέρου κάλλους. Ἕνας εὐλογημένος τόπος! Ἡ ὀμορφιά πού ἀντικρίσαμε εἶναι δύσκολο νά περιγραφεῖ μέ λόγια. Ἀπέναντι τά παράλια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, Ἀρτάκη, Κύζικος,Πάνορμος, Προικόννησος, καί ἄλλα μέρη ἁγιασμένα, ποτισμένα μέ τό αἶμα ὁσίων καί μαρτύρων τῆς πίστεώς μας. Καθρεπτίζονται οἱ ψυχές τους στήν γαλήνια θάλασσα τοῦ Μαρμαρᾶ, στήν ἀπέραντη θάλασσα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἥλιος, μόλις εἶχε ἀνατείλει καί οἱ ἀκτίνες του λαμπίριζαν πάνω στά καταγάλανα νερά τῆς Προποντίδας θάλασσας, δημιουργώντας ἀμέτρητα ἀστέρια τοῦ ἥλιου καί τά δένδρα δίπλα μας εἶχαν ντυθεῖ τά φθινοπωρινά τους χρώματα μέ ἀπόλυτη ἁρμονία. Λές καί ξεκίνησε μιά «θεϊκή πάλη» ἀνάμεσα στόν Οὐρανό, στόν Ἥλιο, στήν Θάλασσα καί στήν Φύση, γιά τό ποιός θά ἐπικρατήσει περισσότερο. Θαυμάζει κανείς τό θαῦμα τῆς φύσης! Καί βέβαια, εἶναι δύσκολο νά περιγράψεις τά αἰσθήματα πού σέ διακατέχουν τούτη τήν ὥρα, ἀφοῦ ἡ ψυχή ὑψώνεται πρός τόν Οὐρανό, τόν Θεό Δημιουργό καί ὁ ἄνθρωπος νιώθει, ὅτι ὁ Θεός βρίσκεται κοντά του, δίπλα του, νά τόν ἀγκαλιάζει. Καί μάλιστα, ὅταν αὐτός ὁ οὐρανός γεμίζει ἀπό τίς ἀγγελικές ὑμνωδίες τοῦ Ἄρχοντος Πρωτοψάλτου τῆς Μ.τ. Χ. Ε., κ. Παναγιώτου Νεοχωρίτου καί τῆς Χορωδίας του. Παρακολουθοῦμε τήν ὑπαίθρια Θεία Λειτουργία στό παγωμένο πρωϊνό, μᾶς ζεσταίνει ὅμως, ἡ Θεία Λατρεία καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι: «πῦρ καταναλίσκον»¹⁹, φωτιά πού κατατρώει. Τῆς Θείας Λειτουργίας προεξάρχει ἡ Α.Θ.Π. ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, συνιερουργούντων τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν Μαδύτου καί Καλλιουπόλεως κ. Στεφάνου καί Σηλυβρίας κ. Μαξίμου, καθώς καί πλήθους ἱερέων ἀπό τό ἐσωτερικό καί τό ἐξωτερικό. Καί ἐκεῖ στήν Ἁγία Τράπεζα, στήν Λειτουργία νά! Οἱ Ἅγιοι τῆς Σηλυβρίας, μᾶς καλωσορίζουν στόν τόπο τους, ὁ Ἅγιος Ἀγαθόνικος, ἡ Ὁσία Ξένη, ἡ Ἁγία Παρασκεύη ἡ Ἐπιβατηνή, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, καί τόσοι ἄλλοι πού πότισαν μέ τό αἶμα τους τό δένδρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Μᾶς περίμεναν, μᾶς καλοδέχονται καί ὡς κέρασμα γιά τήν ὑποδοχή μας, μᾶς κερνοῦν, τήν Θεία Κοινωνία. Μᾶς προσφέρουν τήν Ἀνάσταση, τήν Αἰώνια Ζωή, τήν Ἀθανασία, τήν Ἐλπίδα τῆς Ἀγάπης, τήν ἀκλόνητη Πίστη. Γύρω μας, τό ἑλληνορθόδοξο κοιμητήριο. Ἀνάμεσά μας πέτρες, ἄψυχες, λαξευτές μέ βυζαντινά γράμματα καί ἐπιτύμβιες πλάκες βουβές, μιά ζωντανή ἱστορία,ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπό ἕνα ἔνδοξο παρελθόν, στέκονται ὄρθιες ἀπό πείσμα στόν πανδαμάτορα χρόνο. Ἐδῶ, βρίσκονται οἱ ψυχές τῶν παππούδων μας καί τῶν γιαγιάδων μας. Μᾶς μιλοῦν, γιά τίς προσευχές τους, τούς πόθους τους καί τά ὀνειρά τους. Γιατί, οἱ ψυχές τους λογχίζουν τή σκέψη μας, νοηματοδοτοῦν τό παρόν καί σφραγίζουν τό μέλλον. Ἐδῶ,βρίσκεται ἡ θριαμβεύουσα Ἑκκλησία. Ἐδῶ και ἡ στρατευομένη. Ἐδῶ, πάνω ἀπό τό Ἅγιο Δισκοπότηρο εὐφράνθησαν οἱ ψυχές τῶν πατέρων καί ἀδελφῶν, πού ἁγίασαν τοῦτα τά χώματα μέ τά δάκρυα καί τούς ἀσκητικούς κόπους τους, ὅσο καί οἱ καρδιές αὐτῶν, πού κράτησαν ζωντανή τήν ἐλπίδα καί τήν προσευχή τους δυνατή νά ξανασυμμετάσχουν σ’αὐτό τό σημερινό πνευματικό πανηγύρι τῆς Θείας Εὐχαριστίας. «Καί πάντων τῶν ἐπ’ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου, τῶν τῇ σῇ κοινωνία κεκοιμημένων ὀρθοδόξων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν» ²⁰. Ὅλοι συμμετέχουν στό πανηγύρι τῆς χαρᾶς, στήν ἀθανασία τῆς Ζωῆς, στήν Κυριακάτικη Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία, στό πανηγύρι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.

Σιγοτραγουδᾶ γλυκά ἡ καμπάνα τῆς ἱστορίας τούς στεναγμούς τῶν παππούδων καί τῶν γιαγιάδων τῆς Ἑλλάδας πού κάποτε, ἐδῶ ψηλά, στό μοναστήρι τοῦἍι –Σπυρίδωνος ἔφερναν τά δῶρα τοῦ Θεοῦ στόν Πλάστη Δημιουργό, στόν ἴδιο τόν Θεό. Τό πρόσφορο, τό κρασί, τόν τίμιο ἱδρώτα τους καί τά ἐναπέθεταν μέ τά ροζιασμένα χέρια τους στήν ἀγκαλιά τοῦ παπᾶ καί τό λάδι ἄναμμα, πού τώρα φέρνουν τά παιδιά τους τά ἐγγόνια τους καί τά δισσέγγονά τους, γιά νά μήν σβήσει τό καντήλι τῆς Ρωμιοσύνης. Ἡ σημερινή πατριαρχική Θεία Λειτουργία, ἐδῶ στό κάστρο, στήν Σηλυβρία, πού ἀποτέλεσε τόν πνευματικό φάρο καί τό κέντρο τοῦ ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, φθάνει στό τέλος της. Πρίν πάρουμε τό ἀντίδωρο ἀπό τό εὐλογημένο χέρι τοῦ Πατριάρχη, ὁ κάθε προσκυνητής – προσκυνήτρια μέ πολλή εὐλάβεια, συγκίνηση καί κατάνυξη γονάτισε καί προσκύνησε στό προσκυνητάρι, τήν χαριτόβρυτη εἰκόνα τοῦ ἑορτάζοντος Ἁγίου Νεκταρίου καί τεμάχιο τοῦ τιμίου λειψάνου του.

Πρίν ἀπό τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας, ἔλαβε τόν λόγο ὁ Δήμαρχος Σηλυβρίας κ. Ὀζτζάν Ἰσικλάρ, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ «καλωσόρισε ὅλους τούς προσκυνητές μέ αἰσθήματα ἀγάπης καί ἀδελφωσύνης», χαρακτήρισε τόν Ἅγιο Νεκτάριο ὡς «ἕναν θρησκευτικό ἡγέτη τῆς Ὀρθοδοξίας». Συνεχίζοντας, γιά τήν ζωή καί τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου σημείωσε, ὅτι «ἦταν ἄνθρωπος πού ἀφιέρωσε τήν ζωή του στήν διάδοση τῆς ἀδελφωσύνης καί τῆς εἰρήνης». Ἀκολούθως, σέ μιά συγκλονιστική ἀποστροφή τοῦ λόγου του: «Ὑποκλίνομαι μέ σεβασμό στήν ἁγιότητα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου», ἀπέσπασε ἀπό τό ἐκκλησίασμα ἕνα αὐθόρμητο, ἐνθουσιώδες συγκινητικό χειροκρότημα. Μίλησε, ἀκόμη, μέ ἰδιαίτερη συγκίνηση γιά «τά δύσκολα χρόνια πού πέρασαν καί ὅτι ἦρθαν οἱ καλύτερες ἡμέρες τῆς συμβίωσης τῶν δύο λαῶν» καί ἀναφερόμενος, «στήν καταγωγή του ἀπό τό Τσοτύλι τῆς Κοζάνης» ἀπευθύνθηκε « στούς προσκυνητές μέ καταγωγή ἀπό τήν Σηλυβρία καί τίς γύρω περιοχές καί τούς παρότρυνε νά συνεχίσουν αὐτήν τήν γλυκιά πράδοση μέσα ἀπό τήν ὁποία καλλιεργοῦνται οἱ εἰρηνικές σχέσεις μεταξύ τῶν δύο λαῶν». Τελειώνοντας τήν ὁμιλία του, ἀφοῦ χαρακτήρισε «τόν Μητροπολίτη Σηλυβρίας κ. Μάξιμο πολύτιμο φίλο, εὐχαρίστησε ὅλους τούς προσκυνητές κάι εὐχήθηκε εἰρήνη, ἀδελφωσύνη καί γαλήνη σ’ ὅλο τόν κόσμο». Στή συνέχεια, ἀκολούθησε ἡ προσφώνηση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Μαξίμου, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ χαρακτήρισε «κορυφαῖο ἱστορικό γεγονός γιά τήν Ὀρθοδοξία τήν πρώτη πατριαρχική Θεία Λειτουργία στήν Σηλυβρία προεξάρχοντος τοῦ κ. Βαρθολομαίου, πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου», περιέγραψε μέ τήν ἐπιστημονική του γραφίδα «τήν φωτεινή προσωπικότητα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου», αὐτοῦ «τοῦ μεγάλου γόνου τῆς Σηλυβρίας», αὐτοῦ «τοῦ θρακιώτη Ἁγίου», αὐτοῦ «τοῦ οἰκουμενικοῦ Ἁγίου». Ἀκόμη, γιά τήν βιοτή τοῦ ὡς ἄνω ἑορταζομένου Ἁγίου σημειώνει ἐπιγραμματικά, ὁ κ. Μάξιμος τά ἑξῆς: «Ἦταν ἄριστος παιδαγωγός, ὑπόδειγμα ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους, ἀγάπης πρός τόν Θεό, τούς συνανθρώπους καί τήν κτίση, τῆς ἀνεξικακίας τῆς συγγνώμης, τῆς καταλλαγῆς καί τῆς ἑνότητας». Ἐπίσης, στήν ὁμιλία του ἐξῆρε, μέ τόν γλαφυρό του λόγο «τά πνευματικά χαρίσματα καί τίς ἀρετές τοῦ πανηγυρίζοντος Ἁγίου, τήν ἀνυπόκριτη ἀγάπη, τήν ἰσχυρή καί ἀκλόνητη πίστη, καθώς καί τήν ἀληθινή ταπείνωση διά τῶν ὁποίων ὁ Θεός τόν ἀνέδειξε μεγάλο καί θαυματουργό Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας». Περαίνοντας τόν λόγο του ὁ κ. Μάξιμος, εὐχαρίστησε κατά πρῶτον «τόν Πανοικτίρμονα Θεό καί τόν ἑορταζόμενο Ἅγιο Νεκτάριο γιά τά ὅσα εὐεργετήματα καί δωρεές ἀξιώθηκε», κατά δεῦτερον «τόν πανηγυρίζοντα κλῆρο καί λαό τοῦ ἐσωτερικοῦ καί τοῦ ἐξωτερικοῦ, πού προσῆλθε στήν σημερινή ἑορτή», κατά τρίτον «τά θρακικά σωματεῖα καί ὀργανώσεις τῆς Ἑλλάδας γιά τήν συμμετοχή τους στή σημερινή ἐκδήλωση», κατά τέταρτον «τίς πολιτικές καί διοικητικές Ἀρχές τῆς Κωνσταντινούπολης καί τῆς Σηλυβρίας» καί τέλος, «τήν Α.Θ.Π. τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο γιά τήν παρουσία του στήν σημερινή Θεία Λειτουργία, ἡ ὁποία ἐκπέμπει μήνυμα ἀγάπης, εἰρήνης, καταλλαγῆς καί συμφιλιώσεως πρός ὅλο τόν κόσμο». Ἀκολούθως, ἔλαβε τόν λόγο ἡ Α.Θ.Π. ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ«καλωσόρισε μέ ἀγάπη καί ἰδιαίτερη τιμή τόν πανηγυρίζοντα λαό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος κατέφθασε ἀπό τό ἐσωτερικό καί τό ἐξωτερικό», ἐξιστόρησε μέ τόν πλούσιο πατερικό καί διδακτικό του λόγο, σέ γλώσσα ἁπλή «τόν ὁσιακό βίο καί τό ἱεραποστολικό ἔργο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου». Ἀκόμη, ὑπογράμμισε γιά τόν πανηγυρίζοντα Ἅγιο, ὅτι: «εἰς ὅλας τάς φάσεις και ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς του», ὑπῆρξε «ὁ ταπεινός ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου ἀφιερωμένος εἰς τόν Χριστόν καί εἰς τήν θυσιαστικήν διακονίαν τοῦ πλησίον». Στή συνέχεια τοῦ λόγου ὁ κ. Βαρθολομαῖος, μέ τήν βαθυστόχαστη θεολογική του γραφίδα ἑρμηνεύει τήν ἁγιότητα, ὡς «ταύτιση μέ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία λειτουργεῖ ὡς πηγή δημιουργικῆς ἐνέργειας, διακονικοῦ φρονήματος καί ταπεινοφροσύνης» γιά νά ἐπισημάνει ὅτι «αὐτή ἦτο ἡ πηγή τῆς ἀνεξικακίας καί τῆς συγχωρητικότητος τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου πρός τούς συκοφάντας καί τούς διώκτας του. Ἀπό ἐδῶ πηγάζει καί ἐμπνέεται ἡ Θεολογία του καί ἡ μεγάλη συγγραφική παραγωγή, ἡ ὁποία ἐμπλουτίζει καί οἰκοδομεῖ τούς πιστούς». Περαίνοντας τόν λόγο του ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ἀφοῦ «εὐχαρίστησε τίς πολιτικές Ἀρχές γιά τήν ἄδεια πού παραχώρησαν γιά τήν πραγματοποίηση τῆς σημερινῆς Θείας Λειτουργίας, καθώς καί ὅλους τούς προσκυνητές καί ἰδιαιτέρως τούς ἐξ’ Ἐλλάδος, τούς ἀπογόνους τῶν προσφύγων», ἐξέφρασε, «τόσο τήν πατριαρχικήν εὐαρέσκειαν, ὅσο καί τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, καθώς καί τά θερμά του συχγαρητήρια πρός τόν Σεβ. Μητροπολίτην Σηλυβρίας κ. Μάξιμον γιά ὅσα θεάρεστα ἐπιτέλεσε στήν Ἱερά Μητρόπολή του κατά τήν τελευταία τετραετία». Ἡ ἀγλαόκαρπος διακονία καί τό καρποφόρο ἀρχιερατικό ποιμαντικό ἔργο τοῦ κ. Μαξίμου ἐξυμνήθηκε διά χειλέων τοῦ κ. Βαρθολομαίου μέ τά κάτωθι λόγια: «Ἀφιερωθήκατε ψυχή τε καί σώματι εἰς τήν Μητρόπολίν σας καί ἐδώσατε εἰς αὐτήν ζωήν, νεκρανάστασιν. Ἐκινητοποιήσατε τούς ἀνά τήν οἰκουμένην Σηλυβριανούς, συνεργασθήκατε λυσιτελῶς μετά τῶν τοπικῶν Ἀρχῶν, ἰδιαιτέρως μέ τόν κ. Δήμαρχο καί ἐπετύχατε πάμπολλα. Ἡ Σηλυβρία ἔχει σήμερον Μητροπολιτικόν οἶκον καί ὑπέροχον ἐντός αὐτοῦ ναΐδριον ἀφιερωμένον εἰς τήν Παναγίαν τήν Σηλυβριανήν καί εἰς τόν Ἁγιον Νεκτάριον. Ἔχει μικρόν, ἀλλά εὐσεβές ποίμνιον ἐνταῦθα». Στή συνέχεια, μίλησε καί ὁ κ. Νικόλαος Τσουμπάκης, πρόεδρος τῆς «Θρακικῆς Ἑστίας Καβάλας», ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ «εὐχαρίστησε τήν Α.Θ.Π. τόν κ. Βαρθολομαῖο γιά τίς προσπάθειες, πού καταβάλλει ὑπέρ τοῦ Γένους καί γιά τήν πραγματοποίηση τῆς πανηγυρικῆς Θείας Λειτουργίας πρός τμήν τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στόν γενέθλιο τόπο του, στήν ὡραιότατη καί ἱστορική πόλη τῆς Σηλυβρίας», ἀναφέρθηκε συνοπτικά «στίς θρησκευτικές ἑορτές καί στά κειμήλια τῆς Σηλυβρίας τά ὁποῖα σήμερα φυλάσσονται στήν Καβάλα», ὅπου και ὁ πολυπληθέστερος εὐσεβής λαός τῶν προσφύγων Σηλυβρινῶν. Ὁλοκληρώνοντας τήν ὁμιλία του ὁ κ. Τσουμπάκης, ἀφοῦ, δέν παρέλειψε «νά εὐχαριστήσει τόν Μητροπολίτη Σηλυβρίας κ. Μάξιμο γιά τήν ἰδιαίτερη φροντίδα καί μέριμνα πού καταβάλλει ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἀρχιερατείας του, ἀγκαλιάζοντας στοργικά καί πατρικά, ὅλους τούς πρόσφυγες Σηλυβρινούς τῆς Ἑλλάδας», κατέληξε, «μέ τόν πολυχρονισμό τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου». Ἀκόμη, μεταξύ τῶν παραπάνω ὁμιλητῶν ἀντηλλάγησαν δῶρα καί ἐνθυμήματα σέ ἀνάμνηση τοῦ ὡς ἄνω μεγαλοπρεποῦς ἱστορικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος. Στή συνέχεια, ἡ Α.Θ.Π., ὁ κ. Βαρθολομαῖος καί ὁ κ. Ὀζτζάν Ἰσικλάρ, Δήμαρχος τῆς Σηλυβρίας ἄφησαν νά πετάξουν ἐλεύθερα στόν οὐρανό δύο λευκά περιστέρια σέ ἔνδειξη εἰρήνης καί ἀγάπης τῶν δύο λαῶν. Ἀξίζει νά σημειωθεῖ, ὅτι συνεργεῖα τοῦ Δήμου Σηλυβρίας προσέφεραν στούς προσκυνητές σηλυβριανά ἐδέσματα, ὅπως τό ὀνομαστό σηλυβριανό γιούρτι, παραδοσιακές πίτες, κλπ.

Ἀκολούθως, ἔλαβαν χώρα τά πολιτιστικά δρώμενα, μέ τήν συμμετοχή τῶν κάτωθι πολιτιστικῶν συλλόγων τῆς Ἑλλάδας: 1^ος) «Θρακική Ἑστία Δράμας», 2^ος) «Παμμικρασιατικός Σύλλογος Δράμας – Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος», 3^ος) «Πολιτιστικός Σύλλογος Ἀλισσαίων Δυτ. Ἀχαΐας – Πείρος» και 4^ος) «Πολιτιστική Στέγη Ν. Ερασμίου – Γεώργιος Βιζυηνός», ἐνῶ ἀπό τήν γείτονα Χώρα ἔλαβε μέρος ὁ «Σύλλογος Ἀνταλλαξίμων τοῦ Δήμου Σηλυβρίας». Τήν αὐλαία τῶν μουσικοχορευτικών ἐκδηλώσεων ἄνοιξε ἡ ὁμάδα τοῦ χορευτικοῦ τμήματος τῆς «Θρακικῆς Ἑστίας Δράμας», ὑπό τήν καθοδήγηση τῆς κ. Σιδερά Χρύσας, καθηγήτριας Χοροῦ, ὅπου καί ἀπέσπασε τό θερμό χειροκρότημα τῶν παρευρισκομένων γιά τήν λεβεντιά καί ζωντάνια ὅλων τῶν χορευτῶν της. Στή συνέχεια, ἀκολούθησαν τά χορευτικά συγκροτήματα τῶν ὡς ἄνω πολιτιστικῶν συλλόγων τά ὁποία καί αὐτά διακρίθηκαν γιά τήν ἄψογη ἐμφάνισή τους. Τήν ὁμάδα τοῦ χορευτικοῦ τμήματος τῆς «Θρακικῆς Ἑστίας Δράμας» ἀποτελοῦσαν οἱ ἑξῆς (κατ’ ἀλφαβητική σειρά): 1) Ἀμπατζῆ Ντόνα, 2) Ἀραμπατζῆ Σταυρούλα, 3) Ἀρναούτης Γιῶργος, 4) Δερμετζῆς Πασχάλης, 5) Δροσίδου Δήμητρα, 6) Ζερφειρίδου Κερασίνα, 7) Ἰζάμης Θεόδωρος, 8) Κυράτσας Ἀθανάσιος, 9) Κυράτσα Χαΐδω, 10) Λυρίδου Μαρίνα, 11) Ματθαιοπούλου Στέλλα, 12) Μαυρουδῆ Βίκυ, 13) Μενξῆ Βιολέτα, 14) Μικεκτσῆ Ἐλισάβετ, 15) Μικεκτσῆ Μαρία καί 16) Τόλιου Ἄννα. Μετά τό πέρας τῶν ἐκδηλώσεων ἡ Α.Θ.Π. ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σηλυβρίας κ. Μάξιμος, καθώς καί κληρικοί καί λαϊκοί μετέβησαν στόν χῶρο τῆς οἰκίας τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Μιά νέα σελίδα προόδου καί ἐλπίδας ξεκίνησε γιά τήν ἱστορία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σηλυβρίας, ὑπό τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ Σεβ. κ. Μαξίμου. Ὁ πρωτεργάτης αὐτῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί πολιτιστικῆς πανήγυρης, ὁ ρέκτης καί δραστήριος κ. Μάξιμος, μή φειδόμενος κόπων καί μόχθων κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια, ὥστε τά πάντα νά γίνουν μέ κάθε τάξη, σύμφωνα μέ τό ἁγιογραφικό λόγιο: «Πάντα εὐσχημόνως καί κατά τάξιν γινέσθω»²¹, μέ ἱεροπρέπεια, θρησκευτική κατάνυξη καί εὐλάβεια. Χάρη στόν Σεβ. κ. Μάξιμο, ζήσαμε στιγμές βυζαντινῆς ἐκκλησιαστικῆς μεγαλοπρέπειας καί πνευματικῆς ἀνάτασης. Ἐκεῖ, στήν Σηλυβρία, στήν ἀνεξάντλητη πόλη, πού θά μείνει στήν μνήμη μας γιά πάντα, γνωρίσαμε καί ζήσαμε τόσα πολλά, σέ τόσο λίγο χρόνο. Συναντήσαμε τήν Ἑλλάδα, τόν ἑλληνικό πολιτισμό, τήν πονεμένη ὀρθοδοξία και τήν μαρτυρική ρωμιοσύνη. Γευθήκαμε τό πνευματικό νέκταρ «λόγῳ καί ἔργῳ», ἀπό τήν γλυκύτητα τῶν λόγων τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, πού μέ αὐτά πού ἀκούσαμε καί εἴδαμε ἔργα πνευματικῆς οἰκοδομῆς, σφραγίσθηκαν στις καρδιές μας. Ἀξίζει νά ὑπογραμμίσουμε τήν φιλόξενη διάθεση καί τήν εὐγενική χειρονομία τοῦ κ. Ὀζτζάν Ἰσικλάρ Δημάρχου τῆς Σηλυβρίας, ὁ ὁποῖος προσέφερε σ’ὅλους τούς προσκυνητές ἐκτός ἀπό τά ὡς ἄνω ἐδέσματα καί ἱστορικά ἐνθυμήματα, βιβλία, χάρτες στήν ἑλληνοαγγλική γλώσσα καί ἄλλα δῶρα, τονίζοντας γιά μιά ἀκόμη φορά τά συναισθήματα φιλίας καί σεβασμοῦ πρός τόν ἑλληνικό λαό. Χαιρόμαστε καί ἐνατενίζουμε τό μέλλον μέ ἰδιαίτερη αἰσιοδοξία καί ἐλπίδα, ὅταν ὑπάρχουν πολιτικοί ἡγέτες στήν γείτονα Χώρα, πού ἐργάζονται στήν βάση τῶν πανανθρώπινων ἀρχῶν καί ἀξιῶν τῆς ἀγάπης καί τῆς φιλίας γιά τήν διατήρηση τῆς εἰρηνικῆς συνύπαρξης τῶν λαῶν καί ἐθνοτήτων καί ἐνισχύουν μέσα ἀπό διάφορες ἐκδηλώσεις τά ἑλληνορθόδοξα προσκυνήματα καί συμβάλλουν στήν καλλιέργεια κλίματος ἀμοιβαίας ἀλληλοκατανόησης καί γίνονται γέφυρα ἀγαστῆς συνεργασίας τῶν δύο κρατῶν. Μέ κοινές λαϊκές παραδόσεις καί μέ ἤθη καί ἔθιμα, οἱ δύο λαοί συμπορεύθηκαν στό διάβα τῶν αἰώνων καί σήμερα,χάρη στίς ἄοκνες προσπάθειες πού καταβάλλει, τόσο ἡ Σεπτή Κορυφή τῆς Ἀντολικῆς Ὀροδοξου Ἐκκλησίας, ἡ Α.Θ.Π. ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὅσο καί ἡ πολιτική ἡγεσία τῆς γείτονας Χώρας, ζωντάνεψαν καί πάλι για τρίτη φορά –μετά ἀπό 96 χρόνια – οἱ πολιτιστικές παραδόσεις τῶν δύο λαῶν σ’ἕνα κοινό ἀντάμωμα τῆς εἰρήνης τῆς φιλίας καί τοῦ πολιτισμοῦ.

Μέ τίς παραπάνω σκέψεις πήραμε τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς. Ὁ γυρισμός εἶχε ἀρχίσει καί πρίν τήν ἔξοδο ἀπό τήν γείτονα Χώρα στήν τελευταία στάση γιά τήν καθιερωμένη ἀνάπαυλα τῶν ὁδηγῶν καί τῶν προσκυνητῶν γιά καφέ καί φαγητό, οἱ ὡς ἄνω χορευτές τῆς «Θρακικῆς Ἑστίας Δράμας», ἐκεῖ ὅπου σταθμεύουν καί ἄλλα τουριστικά λεωφορεῖα, ἔστησαν γέροι και νέοι ἕναν συγκινητικό τελευταῖο χορό, ἀποχαιρετώντας ἔνδακρεις, σ’ἕνα συγκινησιακά φορτισμένο κλῖμα, μέ τόν δικό τους τρόπο τήν πατρίδα τῶν προγόνων τους. Στή συνέχεια, φθάσαμε στά σύνορα καί μετά τόν ἔλεγχο διαβατηρίων ἀναχωρήσαμε μέ κατεύθυνση τήν Δράμα. Ἐπιστρέψαμε στήν πόλη μας, ἀργά τό βράδι, ἔμπλεοι συγκινητικῶν, μοναδικῶν καί ἀνεπανάληπτων ἐμπειριῶν καί ἀναμνήσεων, ἀπό τά ἱερά προσκυνήματα τῆς ἁγιασμένης γῆς τῆς Θράκης. Πρίν κλείσουμε τοῦτο τό ὁδοιπορικό, τοῦτο τό ἀφιέρωμα, θά ἤθελα ἀπό τήν θέση αὐτή νά ἐκφράσω θερμά συγχαρητήρια, κατά πρῶτον πρός τήν Α.Θ.Π. τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, γιά τήν ἐπιτυχή πρωτοβουλία του νά ἀναστήσει σταδιακά ὅλες τίς ἐμπερίστατες Μητροπόλεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί νά τίς δώσει πνοή καί ζωή ἐγκαινιάζοντας ὡς πρεσβευτής τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης μιά νέα ἐποχή τῆς εἰρηνικῆς συνύπαρξης καί συναδέλφωσης τῶν δύο λαῶν καί κατά δεῦτερον πρός τόν Σεβ. Σηλυβρίας κ. Μάξιμο, χάρη στίς ἄοκνες καί δραστήριες προσπάθειες του ζωντάνεψαν θρύλοι καί παραδόσεις, ἀναμνήσεις καί βιώματα ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ζωή τῆς Σηλυβρίας. Ἐπίσης, νά εὐχαριστήσω τόν κ. Ὀζτζάν Ἰσικλάρ Δήμαρχο τῆς Σηλυβρίας γιά τήν εὐγενική φιλόξενη συμπεριφορά του. Ἀκόμη, ἐπιθυμῶ νά ἀπευθύνω θερμές εὐχαριστίες στόν πρόεδρο καίστά μέλη τοῦ Δ.Σ. τῆς «Θρακικῆς Ἑστίας Δράμας» γιά τήν ἄψογη καί τήν ὑποδειγματική προσκυνηματική ἐκδρομή πού ζήσαμε. Τέλος, νά εὐχαριστήσω τότουριστικό γραφεῖο «TsakiridisTravel», γιά τήν ἄριστη ὀργάνωση τοῦ ταξιδιοῦ καί νά εὐχηθῶ στούς ὁδηγούς Πιλιγκό Ἀπόστολο καί Χααϊτίδη Μιχαήλ νά εἶναι πάντοτε «καλόστρατοι καί καλοτάξιδοι».

ΒΡΑΧΥΓΡΑΦΙΕΣ

Α.Θ.Π. Αὐτοῦ Θειοτάτη Παναγιότης

δηλ. δηλαδή

ἐ.ἔ. ἐνεστῶτος ἔτους

κ.ἄ καί ἄλλα

κ.λπ. καί λοιπά

Μ.τ.Χ.Ε. Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία

μ.Χ. μετά Χριστόν

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ-ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Σπυρίδων Κοντογιάννης, «Ραιδεστός», Ἐγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, τόμ. 51, Πάπυρος 1996, Ἀθήνα, σ. 229 (Ἐφεξῆς, Κοντογιάννης).
2. Κοντογιάννης, ὅ. π., σ. 229.
3. Κοντογιάννης, ὅ. π., σ. 229.
4. Φίλιππος Μανουηλίδης, «Πόλις καί Νομός Ραιδεστοῦ», Θρακικά 24 (1955) 277. Βλ., ἐπίσης, Ἐμμ. Ἰ. Κωνσταντινίδης «Ἡρακλείας Μητρόπολις», ΘΗΕ6 (1965) 61.
5. Ἐλπινίκη Σ. Σαραντῆ, «Σηλυβρία», ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ, ΙΔΡΥΤΗΣ –ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ ΔΑΝΔΡΑΚΗΣ, ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ Ο «ΦΟΙΝΙΞ» ΕΠΕ, τόμ. 21ος, ΕΚΔΟΣΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ, σ. 712 (Ἐφεξῆς, Σαραντῆ)
6. Σαραντῆ, ὅ. π., σ. 712.
7. Σαραντῆ, ὅ. π., σ. 712.
8. Σωσ. Δημοσθενόπουλος, {Σωφρόνιος Σταμούλης Μητροπολίτης Μυριοφύτου καί Περιστάσεως (1917-1924)}, «Ἡ Μητρόπολις Σηλυβρίας», ἐφημ., Νεολόγος, ἔτος ΚΕ΄, ἀριθμ 6671, 23-10-1891.
9. Α.Α.Σ.Α.Α. (Ἀρχεῖο Ἀναστασίου Σταμούλη Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν), φάκ. 145, Χειρόγραφη ἐπιστολή τῆς Ἐλπινίκης Σταμούλη –Σαραντῆ, μέ τίτλο: «Ἡ Σηλυβρία», φ. 1.
10. Εὐστράτιος Δράκος, Τά Θρακικά, τ. Α΄, Ἀθήνησιν 1892, σσ. 5, 6, 18. (Ἐφεξῆς, Δράκος).
11. Δράκος, ὅ. π., σ. 6.
12. Κωνσταντῖνος Μαυρίδης, Ἔκθεσις Ἀρχιτεκτονική περί τῆς ἀνακαινίσεως τῆς ἐν Σηλυβρία Ἱερᾶς Ἐκκλησίας «Ὁ Ἁγιος Σπυρίδων», Θρακικά 9 (1938) 39, 40. Ἐπίσης, Δράκος, ὅ. π., σ. 3, 4.
13. Ἀν. Σταμούλης, «Σηλυβρίας Τοποθεσίαι» Θρακικά 17 (1942) 226.
14. Δράκος, ὅ. π., σ. 18.
15. Δράκος, ὅ. π., σ. 7.
16. Δράκος, ὅ. π., σ. 10.
17. Ματθ. κγ’ 3.
18. Ἰω. Σπαθάρη, «Ἀνατολική Θράκη κατά τόν Τοῦρκον περιηγητήν τοῦ XVII αἰῶνος Ἐβλιγιᾶ Τσελεπήν», Θρακικά 7 (1936) 160.
19. Δευτ. 4, 24. 9, 3. Ἑβρ. 12, 29.
20. Ἀπό τήν Ἀκολουθία τῆς Προθέσεως, ΜΙΚΡΟΝ ΙΕΡΑΤΙΚΟΝ, Α’, Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΕΚΔΟΣΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, Ἔκδοσις Θ΄, 2004, Ἀθήνα, σ. 77.
21. Α΄ Κορ. 14, 40.