Θα διδαχθούμε ποτέ; (Πρώτο ιστορικό αιτιατό) – Μέρος Α’

ΑΡΘΡΟ

Του Βασίλειου Μελαδίνη

Αρχιτέκτονα Χωροτάκτη

Οι χώρες της Ευρώπης ήταν οι κύριες αιτίες και θέατρα των δύο παγκοσμίων πολέμων, με τη «πρόθυμη» υπερατλαντική συνεπικουρία ΗΠΑ, Ιαπωνίας και Κίνας. Ήταν και οι δύο άγριοι και απάνθρωποι, όπως κάθε «καθωσπρέπει» πόλεμος, όμως τη φρίκη πρόσφεραν αφειδώς οι δύο από τους τρεις ηττημένους του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου (Β.Π.Π.). Η μεν Ιαπωνία θάβοντας ζωντανούς ανθρώπους στη Σανγκάη και αλλού, εφαρμόζοντας συστηματική γενοκτονία στην Κορέα, την Κίνα, τη Μαντζουρία, το Σιάμ και σε όποια χώρα κατέκτησε στην Ασία και τον Ειρηνικό. Αποκεφαλίζοντας σωρηδόν και αδιακρίτως αιχμαλώτους πολέμου, ως κληρονόμος της «τιμής» των Σαμουράι, φέρνοντας τον ίδιο τρόμο παγκόσμια από το 1939 έως το 1945, όπως ο ISIS, πριν μερικά χρόνια. Η δε Ναζιστική Γερμανία με τη κτηνωδία της συστηματικής γενοκτονίας των Εβραίων, Ρώσων, Τσιγγάνων, Λοάτκι, ΑμεΑ ανεξαρτήτως εθνικότητας, τα ολοκαυτώματα χωριών και πόλεων, για να μην αναφερθούμε στα τέρατα – γιατρούς, όπως το κτήνος Μέγκελε, που μετέτρεψε τον Ιπποκράτειο ανθρωπισμό σε Ναζιστική ανθρωποφαγία. Εκτέλεσαν χιλιάδες Ιταλούς στρατιώτες και αξιωματικούς μόνο και μόνο επειδή δεν άντεχαν άλλο οι άνθρωποι και σταμάτησαν να πολεμούν ως σύμμαχοί τους!

Εάν εφαρμόζονταν η προβλεπόμενη τιμωρία για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξαν, δεν θα έπρεπε να μείνει ανδρικός πληθυσμός σε καμία από τις δύο χώρες και θα έπρεπε να εξαφανισθούν από προσώπου Γης ως κρατικές οντότητες. Ο αριθμός των εγκληματιών που δικάστηκαν και καταδικάσθηκαν είναι απελπιστικά μικρός έως σχεδόν μηδενικός, σε σχέση με όσους «διέφυγαν» σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, αλλά και τις ΗΠΑ, με διαβατήρια και διευκολύνσεις του Βατικανού, του Ερυθρού Σταυρού και άλλων ευαγών ιδρυμάτων, πέραν του Ατλαντικού και του Ειρηνικού. Ενδόμυχα και οι δύο λαοί δικαιολόγησαν, τα εγκλήματα που διέπραξαν με μεγάλη προθυμία οι προηγούμενες, από αυτούς, γενιές συμπατριωτών τους, παρά τη φαινόμενη σήμερα «δημοκρατική» τους αφοσίωση και ευαισθησία!

Η εμμονική, σε βαθμό υστερίας, φοβία του «κομμουνιστικού κινδύνου» δικαιολόγησε και βόλεψε κάθε βήμα ταύτισης των Αμερικανών με τους ηττημένους και έκανε να φαντάζει απολύτως φυσιολογικό το χέρι σωτηρίας που άπλωσαν προς κάθε εγκληματία του πολέμου, δημιουργώντας και μια παρακαταθήκη ευγνωμοσύνης και συμπάθειας των Ναζιστών, Γερμανών και Ιαπώνων προς την υπερατλαντική ηγέτιδα. Όμως, σήμερα, και οι δύο χώρες παραμένουν προσκολλημένες στα οράματα της υπεροχής και της κυριαρχίας που κάποτε διδάχθηκαν και αποτελούν, ξανά αιτίες διεθνών προστριβών, όντας το μακρύ χέρι των παγκοσμίων σχεδίων των ΗΠΑ.

Έτσι τα πρώτα 45 μεταπολεμικά χρόνια (1945 – 1990) επεκράτησε ο ακήρυκτος ψυχρός πόλεμος μεταξύ των δύο ηγέτιδων δυνάμεων, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, νικητριών του πολέμου. Η καθημαγμένη Ευρώπη είχε χωρισθεί σε δύο στρατόπεδα και έγλυφε τις πληγές της, τουλάχιστον τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Περιφερειακά όμως αυτός ο ψυχρός πόλεμος μεταφράσθηκε σε θερμές πολεμικές εστίες μέσω των οποίων προσπάθησαν και οι δύο κύριοι αντιμαχόμενοι να ελέγξουν τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι σκαρώθηκαν δεκάδες δικτατορίες, πραξικοπήματα, περιφερειακοί πόλεμοι, δολοφονίες ηγετών. Από το 1950 και τον πόλεμο της Κορέας μέχρι το 1989 την επέμβαση στον Παναμά, ο πλανήτης έγινε μάρτυρας τουλάχιστον 35 περιφερειακών πολέμων, εισβολών, και βομβαρδισμών «ενάντια» στον κομμουνιστικό κίνδυνο και αργότερα για την υπεράσπιση «ζωτικών συμφερόντων» πάντα όμως εκτός Ευρωπαϊκής ηπείρου που ήδη είχε διαμελισθεί ειρηνικά…!!!

Στο μεταξύ το 1958 ιδρύεται η ΕΟΚ, ως συνέχεια της Ένωσης Άνθρακα και Χάλυβα που είχε προηγηθεί. Για τους υπερόπτες και αλλοπαρμένους Αμερικανούς δεν ήταν τίποτα άλλο από συμφωνία και ίσως συνένωση έξι ερειπωμένων από τον πόλεμο χωρών. Θεώρησαν πως θα ήταν ένα βολικό «μαξιλάρι» απέναντι στη Ρωσική κόκκινη αρκούδα και επιπλέον δεν θα είχαν το χέρι απλωμένο συνέχεια για βοήθεια. Βέβαια αυτή η «μίζερη» για τους Αμερικάνους ένωση του 1958, το 1990 ήδη έδειχνε ότι μετεξελίσσεται σε πιθανή επικυρίαρχη του πλανήτη ή το λιγότερο σε μέλος του διευθυντηρίου του πλανήτη.

Μετά λοιπόν το 1990, στον διεθνή πολιτικό και οικονομικό ορίζοντα εμφανίζεται μια νέα πραγματικότητα όπου ο συσχετισμός των παγκοσμίων δυνάμεων αλλάζει με απίστευτη ταχύτητα. Οι Αμερικανοί συνεχίζουν να βαυκαλίζονται ότι κρατούν τον θρόνο του πλανητάρχη. Η ρωσική, πλέον, ομοσπονδία προσπαθεί να κλείσει, μέσα σε ένα όργιο διαφθοράς της πρώην κομμουνιστικής νομενκλατούρας, τις χαίνουσες πληγές στην οικονομία και την άμυνα που της άφησε κληρονομιά ο υπερφίαλος υπαρκτός σοσιαλισμός και λόγω αυτής της αδυναμίας, έχει τοποθετηθεί στην άκρη της παγκόσμιας σκακιέρας, σαν το πιόνι που μέχρι την επόμενη παρτίδα, είναι εκτός παιχνιδιού.

Η τεράστια, από κάθε άποψη Κίνα, που στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου ήταν σχεδόν πάντα θεατής, καθώς είχε την ατυχία να την κυβερνά «ο μέγας τιμονιέρης Μάο» και οι μαριονέτες επίγονοί του, παίρνει σιγά – σιγά τη θέση που της αξίζει, γιατί μετά τις ανοησίες, τη βία και τον βερμπαλισμό της «πολιτιστικής επανάστασης» εμφανίζεται στο προσκήνιο ο Ντενγκ Σιαοπίνγκ και ήδη μέχρι το 1989 μεταμορφώνει αυτόν τον αδρανή κολοσσό, σε παγκόσμιο παίκτη καθώς ο ίδιος και οι διάδοχοί του είναι σαν να ήρθαν από άλλο πλανήτη! Η διορατικότητά τους, τους στρέφει σε μιας απίστευτης έκτασης και σημασίας συμμαχία με την Ινδία, τη Βραζιλία, την ανακάμπτουσα Ρωσία και από το 2010 τη Νότιο Αφρική! Το θαύμα είναι ότι για πρώτη φορά συμμαχούν χώρες με απολύτως αντίθετα πολιτικά και ιδεολογικά συστήματα στέλνοντας στο διάολο τις θεωρίες περί «κομμουνιστικού κινδύνου» και όλης της κοσμοθεωρίας του ψυχρού πολέμου.

Οι BRICS λοιπόν είναι γεγονός και αποτελούν τη δεύτερη μεγάλη προσπάθεια, μετά την ΕΟΚ, που από το 1992 και τη συνθήκη του Μάαστριχ γίνεται πλέον το 1993 Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.), για να αμφισβητήσουν την παντοδυναμία (στυγνή οικονομική δικτατορία θα έλεγα) του δολαρίου, καθώς εκτός από το ευρώ της Ε.Ε., είναι στα σκαριά το νέο νόμισμα των BRICS, φυσικό επακόλουθο της ίδρυσης της τράπεζάς τους το 2014.

Όμως είμαστε ακόμα στο 1990 και το αγκάθι και ο κρυφός εχθρός των Αμερικανών είναι η ΕΟΚ που έχει διαλάθει των προβλέψεων και υπολογισμών των πλουσιοπάροχα αμειβομένων «σοφών και μελλοντολόγων» των ΗΠΑ και έχει αρχίσει να γιγαντώνεται οικονομικά και κινδυνεύει να ανεξαρτητοποιηθεί στρατιωτικά από το ΝΑΤΟ. Για τον λόγο αυτό και αφού δεν υπάρχει ένας Ντε Γκωλ να τους σταματήσει, ξεκινάει ο μακροχρόνιος σχεδιασμός στραγγαλισμού και υπονόμευσης της ΕΟΚ. Έχουν περάσει 20 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου οραματιστή μιας ενωμένης Ευρώπης από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, χωρίς όμως το νησί της Αγγλίας που τρία χρόνια μετά τον θάνατό του τρύπωσε στην Ένωση με τις ευλογίες των Αμερικάνων. Αυτοί που κυβερνούν το 1990 την ΕΟΚ είναι κοιμώμενοι, αδύναμοι, αφελείς, φοβισμένοι ή συνοδοιπόροι του υπερατλαντικού αφεντικού και πολύ λίγο πιστεύουν στις δυνάμεις τους και λιγότερο στις δυνατότητες της ΕΟΚ.

Το πανηγύρι ξεκίνησε Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 1991, με τον πόλεμο των ΗΠΑ κατά του Ιράκ, που πάτησε την πεπονόφλουδα και εισέβαλε λίγο νωρίτερα στο Κουβέιτ. Δεν έχει σημασία ότι οι ΗΠΑ το 1987 και 1988 ήταν σύμμαχος του Ιράκ στον πόλεμο κατά του Ιράν (Περσίας). Οι μεγάλοι παίκτες δεν έχουν φίλους. Ο σκοπός επετεύχθη καθώς οι Αμερικανοί με την «καταιγίδα της ερήμου», αν και «πιστοί» σύμμαχοι των Ισραηλινών, εγκαταστάθηκαν ως ελευθερωτές στην Αραβική χερσόνησο, ελέγχοντας πλέον τη μεγαλύτερη πηγή προμήθειας πετρελαίου της ΕΟΚ, δηλαδή τις Αραβικές χώρες! Τι βολικό! Πριν τελειώσει η χρονιά, τον Νοέμβριο του 1991, αποφασίζουν το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας με πρωτεργάτη την ενοποιημένη πλέον Γερμανία. Τι σας έλεγα;

(συνεχίζεται…)