ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
τ. Λυκειάρχη
ΠΡΟΣ ΦΙΛΟΖΩΟΥΣ Ι
Αναμφίλεκτα είμαι στο πλευρό των συνανθρώπων μου, που αγαπούν τα ζώα. Όμως αυτή η αγάπη χρειάζεται και ιδιαίτερη φροντίδα και μάλιστα σεβασμό στην αισθητική και στην υγεία του συνανθρώπου μας.
Χαίρομαι ιδιαίτερα, τους κυρίους και τις κυρίες, που είτε τις πρωινές είτε και τις απογευματινές ώρες βγάζουν σε περίπατο τα χαριτωμένα ζωάκια, που, όσο κι αν κάποιοι δεν τα συμπαθούν, φτάνουν μάλιστα στο σημείο να τα κακοποιούν βάναυσα και μάλιστα να τα αφαιρούν τη ζωή κατά τρόπο ειδεχθή, δεν παύουν να κερδίζουν την αγάπη μας.
Υπάρχει ασφαλώς ψηφισμένος νόμος της Πολιτείας, αρκετά αυστηρός. Όμως οι νόμοι, όσο αυστηροί κι αν είναι, δεν αποτρέπουν εντελώς τα αρρωστημένα μυαλά να διαπράττουν κατά καιρούς τα αποτρόπαια εγκλήματά τους.
Δεν είναι λίγες οι φορές, που συναντάμε, συνήθως από τροχοφόρους δράστες νεκρά ζώα στην άσφαλτο, ακόμη και μέσα στην πόλη.
Και οι δολοφόνοι εγκαταλείπουν αδιάφοροι τα θύματά τους και αντί να διακόψουν την πορεία τους και να περιμαζέψουν τα σώματα των θυμάτων τους, επιταχύνουν την πορεία τους. Και ακολουθούν άλλοι συνάδελφοί τους που είτε από απροσεξία είτε και από αδιαφορία διαμελίζουν τα σώματα των αθώων θυμάτων, προκαλώντας αποτροπιαστικό θέαμα.
Και θα έρθω, δυστυχώς, στους κυρίους εκείνους και στις κυρίες, που συνοδεύουν τα συμπαθέστατα τετράποδα και δεν λαμβάνουν τα αναγκαία μέτρα για την καθαριότητα του περιβάλλοντος, ιδιαίτερα των χώρων αναψυχής (πάρκων), το οποίο περιβάλλον ρυπαίνουν με τα απορρίμματά τους οι συνοδευόμενοι σύντροφοι.
Και μάλιστα το κακό μεγαλώνει, όταν η ρύπανση συντελείται στους χώρους αναψυχής, όπου εκτονώνονται παιδάκια ανέμελα.
Ας το έχουν υπ’ όψη τους οι κυρίες και οι κύριοι συνοδοί τους. Καλή η συντροφιά των κατοικίδιων, όμως πιο καλή και αναγκαία η υγεία των μικρών παιδιών, που χρειάζονται περισσότερη προστασία.
Θεατής των εικόνων αυτών γίνομαι αναγκαστικά, καθώς κάνω τον περίπατό μου κατά μόνας στους δρόμους της πόλης.
Λυπούμαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώτικα από το να εκφράζω την αντίδρασή μου από τις στήλες του Τύπου, ο οποίος ευγενώς με φιλοξενεί εδώ και αρκετές δεκαετίες.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφερθώ σε δυο συγκινητικές εικόνες συμπαθεστάτων πιστών συντρόφων, χαριτωμένων τετραπόδων.
Κάποιος κύριος συνόδευε ένα σκυλάκι με τρία πόδια. Μπήκα στον πειρασμό για να τον ρωτήσω πού οφειλόταν ο ακρωτηριασμός του. «Δεν πρόκειται για ακρωτηριασμό» μου είπε. «Έτσι γεννήθηκε. Το συμπάθησε η γυναίκα μου και το πήραμε». «Μπράβο σας!», του είπα, «που συμπαθείτε τα ΑμεΑ ζωάκια».
Και το άλλο περιστατικό. Κάθε απόγευμα περνάει έξω από το σπίτι μου ένας κύριος, που συνοδεύει ένα ωραίο τετράποδο χωλό στο μπροστινό του πόδι. Μπήκα στον πειρασμό και διακριτικά τον ρώτησα, πού οφείλεται η χωλότητα του συνοδευομένου. Μου απάντησε: «Σε τροχαίο!». Ποιος άραγε ο δράστης, που καταδίκασε σε μόνιμη αναπηρία το συμπαθές τετράποδο; Δεν τον τύπτουν οι Ερινύες; Κι αν συναντήσει κάποια στιγμή το θύμα του πώς θα νιώθει; Μήπως ξέχασε το τι έπραξε; Ψιλά γράμματα θα μου πείτε. Καθημερινά έντυπος Τύπος και ερτζιανά μιλούν για δολοφονίες με αιτία τη ζήλεια, τη ληστεία, κυρίως ανήμπορων συνανθρώπων μας ηλικιωμένων με επακόλουθο το στυγερό φόνο. Έμποροι του μαύρου θανάτου διογκώνουν τον κορβανά τους δολοφονώντας νέους ανθρώπους χωρίς να εισπράττουν τα επίχειρα της κακίας τους και κινούνται ελεύθερα ανάμεσά μας. Φαίνεται πως μας περισσεύουν οι νέοι. Εδώ φτάσαμε; Σε κράτος γερόντων αποβλέπουμε; Και πώς θα πάμε τότε μπροστά; Με τους ξωμάχους της ζωής; Αλίμονό μας!
Με το θέμα της φιλοζωίας δεν τελειώσαμε. Θα επανέλθουμε σύντομα.
