ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

  • Σε εποχές παρακμής σαν τη δική μας, η υψηλή τέχνη ζωής ατροφεί, γιατί μας λείπουν οι υψηλές αξίες
  • Η μοναδική σύγχρονη αξία παραμένει το χρήμα

 

Η πορεία σήμερα της Δυτικής Κοινωνίας και του δήθεν φιλελεύθερου τρόπου σκέψης μοιάζει με αυτή της Αρχαίας Ρώμης.

Πλέον τίποτε δεν μπορούσε να νικήσει τη Ρώμη, αλλά και τίποτε δεν μπορούσε να την σώσει από εσωτερική σήψη αξίων και παραδόσεων περικλείοντας και τον ευπρεπή τρόπο ζωής.

Αν δεν μπορούμε να πάμε να ζήσουμε στον Άρη, μπορούμε πάντα να κοιτάμε προς τον ουρανό.

Η πτώση της Ρώμης οδήγησε στον θρίαμβο του Χριστιανισμού. Η επιστροφή στο υπερβατικό είναι ο μόνος τρόπος να εξέλθει η Δυτική κοινωνία και ο τρόπος σκέψης της από την παρακμή.

Μια φίλη που διδάσκει σε κάποιο περιφερειακό πανεπιστήμιο μας περιέγραφε πριν από καιρό την εμπειρία της από το επίπεδο γνώσεων των φοιτητών της. Ένα χαρακτηριστικό δείγμα ήταν η περίπτωση που ζήτησε κάποια εργασία για το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη και κάποιος μελλοντικός φιλόλογος, στα πολύ σοβαρά, ρώτησε αν έχει γράψει και στα ελληνικά αυτός ο «Καμπανέλι».

Παρατηρώντας τις βάσεις των πανεπιστημιακών σχολών στις φετινές πανελλήνιες εξετάσεις χωρίς έκπληξη μπορεί να διαπιστωθεί πως με 12.000 μόρια κάποιος μπορεί να βρεθεί σε κάποια σχολή που μπορεί να εξασφαλίσει μια υπεύθυνη θέση είτε στην εκπαίδευση, είτε σαν μηχανικός, είτε στις ένοπλες δυνάμεις κλπ.

Ιδού μερικά παραδείγματα: «Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (Σώματα), βάση εισαγωγής 12.415 μόρια, πτώση κατά 3.140 μόρια.

Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών Ναυτικού (ΣΜΥΝ), βάση εισαγωγής: 11.080, πτώση κατά 2.620 μόρια.

Φιλολογίας ΑΠΘ, βάση εισαγωγής: 11.495 μόρια, πτώση κατά 2.499 μόρια…».

Παλαιότερα οι μαθητές με ανάλογο το επίπεδο βαθμολογίας δεν έμπαιναν καθόλου στο κόπο να δώσουν εξετάσεις.

Τις τελευταίες δεκαετίες στα πλαίσια μια αριστερόστροφης «από-αριστοποίησης» έχουν γίνει σοβαρά βήματα «εκδημοκρατισμού» και εξίσωσης στην ανώτατη παιδεία, την κοινωνία και την οικονομία.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου Παιδείας π.χ. ο συνολικός αριθμός των υποψηφίων το 2024 ανήλθε σε 73.161 (61.985 ΓΕΛ και 11.176 ΕΠΑΛ) και συνολικά, εισήχθησαν στα ΑΕΙ, στις Ανώτατες Εκκλησιαστικές Ακαδημίες, στην ΑΣΠΑΙΤΕ, στην ΑΣΤΕ, στις Στρατιωτικές και Αστυνομικές Σχολές και στις Ακαδημίες της Πυροσβεστικής, του Εμπορικού Ναυτικού και του Λιμενικού Σώματος 63.412 υποψήφιοι ΓΕΛ και ΕΠΑΛ.

Η περίοδος του «εκδημοκρατισμού» συμπίπτει με τη δεκαετία της «σοσιαλιστικής» έκρηξης στην Ελλάδα.

Από 25 χιλ. οι εισακτέοι στα ΑΕΙ το 1980, το 1985 ξεπερνούν τις 52 χιλ.

Ένα νέο κύμα αύξησης ξεκινά την περίοδο 1998-2000 όταν οι 55 χιλ. επιτυχόντες του 1997 αυξήθηκαν σταδιακά τα επόμενα χρόνια έως τις 86 χιλ.

Κάπως έτσι φτάσαμε στα δακρύβρεχτα ρεπορτάζ για τους πτυχιούχους πανεπιστημίων που απασχολούνται σε θέσεις ανειδίκευτων.

Στα πλαίσια ενός κακώς εννοούμενου εξισωτισμού, αλλά και ψηφοθηρίας, στη μεταπολίτευση έχουμε μια μαζικοποίηση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Με το να τυπώνει πτυχία μια χώρα όμως δεν σημαίνει και πως αποκτά ανάλογο πλήθος επιστημόνων.

Ούτε με το να ανοίγεις πανεπιστήμια σε κάθε κωμόπολη πετυχαίνει τίποτα από το να δημιουργείς στρεβλώσεις στη αγορά ακινήτων. Επί ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα προς άγραν αριστερών ψήφων τα ΤΕΙ εξισώθηκαν με τα ΑΕΙ.

Το επίπεδο έπεσε κατακόρυφα. Μη βρίσκοντας προσωπικό υψηλής ειδίκευσης οι επιχειρήσεις κατέβαζαν τα στάνταρς των απαιτήσεων. Αυτό είχε συνέπειες στην παραγωγικότητα από την οποία πρωτίστως εξαρτάται το ύψος των μισθών.

Υπήρχε βέβαια πάντα το Δημόσιο όπου τα τυπικά προσόντα συνήθως εκλαμβάνονται σαν πραγματικά και αμείβονται ανάλογα.

Αυξήθηκαν οι εισακτέοι;

Η απαξία της αριστείας όμως δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο.

Η woke κουλτούρα την έχει διασπείρει τα τελευταία χρόνια σε ολόκληρη της Δύση. Κάποιες μελέτες εντοπίζουν συνάφεια σε αυτή την κατάσταση και της πτώση της ανταγωνιστικότητας και της ποιότητας των υπηρεσιών σε πολλές δυτικές χώρες.

«Το βασικό ζήτημα είναι ότι η αλλαγή των πολιτικών ηθών έχει καθιερώσει τη συστηματική προώθηση των ανειδίκευτων και τον παραγκωνισμό των ικανών. Αυτό έχει αποδυναμώσει συνεχώς την ικανότητα της κοινωνίας μας να διαχειρίζεται σύγχρονα συστήματα.

Πρόκειται για μια κοινωνία πλούσια και μαλθακή, αλλά εξαντλημένη, εξασθενημένη, εκτεθειμένη σε πυρκαγιές βίας και μηδενισμού, μια κοινωνία “θύμα της δικής της επιτυχίας”.

Τα κατά την άποψή του, χαρακτηριστικά της οικονομικής στασιμότητας είναι ότι η δυτική κοινωνία γερνάει και επομένως καθίσταται λιγότερο παραγωγική. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνεται το χρέος, για να διατηρηθεί το ίδιο επίπεδο ζωής και οι εργαζόμενοι να απασχολούνται περισσότερες ώρες.

Αποτέλεσμα της προκαλουμένης κατάστασης είναι η έλλειψη χρόνου των γονέων να απασχολούνται με τα παιδιά τους, όσων γονέων θέλησαν να αποκτήσουν οικογένεια. Γιατί η στηριζόμενη στα οικονομικά συμφέροντα δυτική κοινωνία, με τον τρόπο της, εξωθεί πολλούς νέους και νέες στο να αποφεύγουν τις ευθύνες και να μη δημιουργούν οικογένεια, που θα σήμαινε για το Δημόσιο και τις επιχειρήσεις επιδόματα, άδειες και άλλες παροχές… Επίσης προσανατολίζει τους νέους κυρίως στο να απορροφώνται σε μη παραγωγικά χόμπις, όπως ηλεκτρονικά παιχνίδια, που όμως είναι πολύ αποδοτικά στα έσοδα όσων τα επιβάλλουν.

Κατά την έναρξή της, αντιπροσώπευε ένα διάλειμμα από την τάση της δεκαετίας του 1920 έως τη δεκαετία του 1960, όταν η άμεση αξιοκρατική αξιολόγηση της ικανότητας έγινε ο κανόνας σε τεράστια τμήματα της αμερικανικής κοινωνίας…» υποστηρίζει ο Harold Robertson στο άρθρο του «Complex Systems Won’t Survive the Competence Crisis».

Οι ποσοστώσεις στα διοικητικά συμβούλια και τις θέσεις εργασίας στα πλαίσια μιας ισοπεδωτικής συμπεριληπτικότητας προάγει άτομα με λίγα ή καθόλου προσόντα σε κρίσιμες θέσεις και παραγκωνίζει τους ικανούς.

(συνεχίζεται…)