ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
τ. Λυκειάρχη
«Επίγειον παράδεισον, αν θέλεις να απολαύσεις, ύπαγε εις το Άγιον Όρος και να θαυμάσεις. Εκεί μανθάνεις αρετήν, ευρίσκεις ησυχίαν» (Ιωάννου Κομνηνού, Προσκυνητάριον Αγίου Όρους)
Διακαής πόθος με διακατείχε να προσκυνήσω για μια ακόμη φορά στην ισάγγελο πολιτεία, τη χτισμένη στο Αγιώνυμο Όρος. Μια πολιτεία ιδιόρρυθμη, που κουβαλάει στις πλάτες της την ιστορία της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού κοντά δώδεκα (12) αιώνες. Μια πολιτεία με ανυπολόγιστης σημασίας προσφορά στην ανάσταση του Γένους των Ελλήνων για πέντε περίπου αιώνες. Μια πολιτεία που υπήρξε ένα απέραντο σχολείο και αστείρευτη παιδείας προετοιμάζοντας στελέχη και δασκάλους εμφορούμενους από τα ιδανικά που συντηρούν και κρατούν στη ζωή το Γένος των Ελλήνων. Μια πολιτεία της οποίας τα κελιά δεν υπήρξαν μόνο τόπος προσευχής, αλλά και κολυμβήθρες αγωνιστών της θεόδοτης ελληνικής ελευθερίας.
Και ευδόκησεν ο Κύριος, ώστε ο διακαής πόθος να καταστεί πραγματικότητα πριν από ένα περίπου μήνα. Θαυμάσια η συντροφιά, αλλά και το ταξίδι άνετο. Άλλαξαν οι καιροί. Η μαρτυρική πορεία ωρών έδωσε τη θέση της σε ταξίδι άνετο ελαχίστων δεκαλέπτων.
Οδεύουμε προς την Ιερά Μονή της Μεγίστης Λαύρας. Το εικοσαθέσιο βολικώτατο όχημα, το οδηγεί ένας ευγενέστατος μοναχός, ο οποίος, υπακούοντας στην παράκλησή μας, παρεκκλίνει της πορείας και μας οδηγεί στο Αγίασμα του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου.
Ανανεωμένοι φτάνουμε στη Μεγίστη Λαύρα. Ο Άθωνας οξυκόρυφος φιλοξενεί ακόμη στις δασώσεις πλαγιές του κατάλοιπα σημάδια του βαρύτατου χειμώνα. Σε όλη τη διαδρομή η βλάστηση οργιαστική, ενώ κάθε τόσο ρυάκια με διαυγέστατο και ολόδροσο νεράκι σπεύδουν ανυπόμονα να χυθούν στη θάλασσα, αν τα καταφέρουν βέβαια, γιατί κάπου στην πορεία τους τα αναμένει για να τα εγκλωβίσει ο φιλόπονος μοναχός για να αρδεύσει τον λαχανόκηπο ή και τον οπωρώνα για την αυτοσυντήρηση των πατέρων, αλλά και των χιλιάδων προσκυνητών, που καταφθάνουν στην Αθωνική Πολιτεία νομίζοντας ότι θα φθάσουν κοντά στον Θεό, γρήγορα όμως, συνομιλώντας με τους φωτισμένους Πατέρες, διαπιστώνουν πόσο μακριά από τον Θεό βρίσκονται.
Ο Αρχοντάρης δεν αργεί να κάνει την εμφάνισή του. Από μέρες ο Γέροντας της Μονής πατήρ Πρόδρομος, γνώριζε την ημέρα της άφιξής μας. Μας οδηγεί στους κοιτώνες. Αναπαυόμαστε για λίγη ώρα και ύστερα οδεύουμε στο ναό. Είναι η ώρα του Εσπερινού. Σε συνεπαίρνουν οι εξαϋλωμένες μορφές των Αγίων, με το γλυκύτατο πατρικό βλέμμα, έτοιμες να σου δώσουν άφεση αμαρτιών και να σε γαληνέψουν. Καθαρτήριο ψυχής η Ισάγγελος Πολιτεία, όσο κι αν σε βαρύνουν ανομήματα πολλά. Για αυτό και η τακτική επίσκεψη σε αυτήν κρίνεται αναγκαία. Με το ημίφως των κεριών και με τη γλυκύτατη ψαλμωδία των Πατέρων αβίαστα μεταφέρεσαι στη νοερά κλίμακα. Δύσκολη η άνοδος, έστω και στα πρώτα σκαλιά. Δεν είναι βέβαια λίγο και τούτο. Μια καλή αρχή. Και η αρχή το ήμισυ του παντός.
Μετά την τράπεζα με το λιτό, όμως γλυκύτατο γεύμα, μας αναμένει στο κελί του ο πατήρ Πρόδρομος.
(συνεχίζεται…)
