ΠΑΥΛΟΣ

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ 2020

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας

πρός

τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐλογημένους χριστιανούς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως εὐχήν καί εὐλογίαν.

«Ἰησοῦς Χριστός, χθές καί σήμερον ὁ αὐτός

καί εἰς τούς αἰῶνας»

Ὅσοι σήμερα ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁδηγήσαμε τά βήματά μας στόν ναό τοῦ Κυρίου νά τόν εὐχαριστήσουμε γιά τό 2019 πού ὁλοκληρώθηκε καί νά τοῦ ζητήσουμε νά εὐλογήσει τό 2020 πού πρίν ἀπό λίγες ὧρες ὑποδεχθήκαμε, καλό εἶναι νά ἔχουμε στό νοῦ μας τά παραπάνω λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.

Μόνον ὁ Χριστός μένει ἀπρόσβλητος ἀπό τό πέρασμα τοῦ χρόνου. Παραμένει ἀναλλοίωτος, ἀμετάβλητος. Σέ μᾶς ὁ χρόνος ἀφήνει τά σημάδια του καί στό σῶμα καί στήν ψυχή. Εἶναι συντελεστής χαρᾶς ἤ δυστυχίας, σωτηρίας ἤ καταστροφῆς.

Δύο δρόμοι κυρίως ὑπάρχουν γιά νά πορευθοῦμε μέσα στόν χρόνο. Ὁ ἕνας εἶναι αὐτός τῆς ὕλης, τῆς εἰδωλολατρίας, πού ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα φθορά καί θάνατο. Γι’ αὐτό κυρίαρχο σύνθημά του εἶναι τό: «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν».

Ὁ ἄλλος, εἶναι αὐτός πού ἡ Ἐκκλησία πορεύεται καί θεωρεῖ ὅτι εἶναι πορεία πρός ἐπαναπατρισμό, ἀφοῦ ἄν καί δημιουργήθηκε ὁ ἄνθρωπος ἐν χρόνῳ, ἐν τούτοις εἶναι πάνω ἀπό τόν χρόνο γιατί πλάστηκε «κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Θεοῦ», καί ὁ Θεός εἶναι «πρό πάντων τῶν αἰώνων», ἄχρονος.

Ἡ πρώτη ἡμέρα τοῦ νέου ἔτους πρέπει νά εἶναι γιά τούς χριστιανούς ἡμέρα προγραμματισμοῦ γιά ὅλο τόν χρόνο. Πρέπει μέσα μας νά καλλιεργήσουμε σκέψεις, διαθέσεις, συναισθήματα, πού θά κατευθύνουν τή ζωή μας μέ χριστιανικό τρόπο. Ὁ ὅσιος Θεοφάνης ὁ ἔγκλειστός μᾶς δίνει τό νόημα τῆς πνευματικῆς πρωτοχρονιᾶς ὡς ἑξῆς: «Στήν πνευματική ζωή λοιπόν πρωτοχρονιά ἔχουμε ὅταν κάποιος πού ζεῖ ἀδιάφορα, ἀρχίζει νά ζεῖ μέ ἐπίγνωση γιά τή σωτηρία του καί νά εὐαρεστεῖ στό Θεό. Ὅταν τό ἀποφασίσει αὐτό ὁ ἄνθρωπος, τότε ὅλα ἀνακαινίζονται, τόσο ἐσωτερικά ὅσο καί ἐξωτερικά. Τότε γίνεται μιά νέα ἀρχή. “Τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα” (Β’ Κορ. 5, 17). Ἄν τό ἔχεις αὐτό, ἀνανέωσέ το, ἄν δέν τό ἔχεις, ἀπόκτησέ το. Τότε γιά σένα θά εἶναι πραγματική ἡμέρα ἔναρξης νέου χρόνου».

Ὁλόκληρη ἡ ζωή μας πρέπει νά εἶναι μία διαρκής δοξολογία πρός τόν δημιουργό. Δυστυχῶς ὅμως στά χρόνια μας ὁ ἀθεϊσμός, ὁ ὑλισμός ὁδηγοῦν τούς ἀνθρώπους στήν παραφροσύνη. Τό εὐγενέστερο κτίσμα τῆς δημιουργίας, ὁ ἄνθρωπος καταντᾶ τραγική παραφωνία μέσα στήν ἁρμονία τοῦ σύμπαντος.

Ἡ Ἐκκλησία προσβλέποντας στά οὐσιώδη, ἀφήνει πίσω τά δευτερεύοντα καί ἐπουσιώδη πού ἔχουν σχέση μέ τόν χρόνο καί χάνονται. Μετατρέπει τόν χρόνο σέ καιρό. Καιρό εὐπρόσδεκτο στό Θεό. Καιρό γιά ἐργασία τῶν ἐντολῶν του. Καιρό γιά μετάνοια. «Ἰδού καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού καιρός μετανοίας». Ὁ χρόνος ὡς καιρός γιά τόν πιστό, ἐκδηλώνεται ὡς προσευχή καί ὡς εὐχαριστία. Αὐτό εἶναι ἡ Παύλεια προτροπή: «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε» (Α’ Θεσ. 5, 17).

Στό ἐρώτημα τώρα ἄν τό διαχρονικό αὐτό μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐφικτό στά χρόνια τῶν κατακτήσεων τοῦ διαστήματος, τῶν ἰδεολογικῶν στοχασμῶν καί ρευμάτων πού εἰσάγουν στή ζωή νέα ἤθη καί τρόπους καί ἔχουν ἐξακοντίσει τήν ὑπερηφάνεια τοῦ ἀνθρώπου στούς οὐρανούς, ἡ ἀπάντηση εἶναι: «Ἰησοῦς Χριστός, χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13, 8).

Ἡ δύναμη τῆς Ἐκκλησίας νά διαπλάθει ἁγίους, εἶναι καί σήμερα ἡ ἴδια χωρίς καμμία ἀλλαγή ἀπό τήν ἐπιφανή ἡμέρα τῆς πεντηκοστῆς. Μέ τά ἁγιαστικά της μέσα, καθαρίζει καί ἀναγεννᾶ τούς ἀνθρώπους. Μέ τό ἅγιο βάπτισμα τούς συντάσσει μέ τήν κεφαλή καί τό σῶμα της πού εἶναι ὁ Χριστός παρατεινόμενος στούς αἰῶνες καί τούς ἁγιάζει, ὑπό προϋποθέσεις βέβαια πού θέτει ἡ ἴδια.

Δέν χρειάζεται νά ψάξουμε γιά τήν ἀλήθεια. Ἄν μείνουμε μέσα στή Ἐκκλησία, καί κρατᾶμε ὅσα κρατᾶ ἐκείνη, εἴμαστε μέσα στήν ἀλήθεια. «Ἡ χάρις καί ἡ ἀλήθεια διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο» (Ἰω. 1, 17). Ἡ ἀλήθεια δέν ὑπάρχει ἔξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πού εἶναι ὁ πιστός φύλακας τῆς παρακαταθήκης τῆς πίστεως πού μᾶς παρέδωσε ὁ Κύριος μέσῳ τῶν ἁγίων Αὐτοῦ μαθητῶν καί Ἀποστόλων. Γι’ αὐτό ἀδελφοί «Δεῖ ἐν οἴκῳ Θεοῦ ἀναστρέφεσθαι, ἥτις ἐστίν ἐκκλησία Θεοῦ ζῶντος, στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α’ Τιμ. 3, 15). Ἡ οὐσιαστική ἀλλαγή πού συντελεῖται μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μέ μοναδικό του στόχο τή σωτηρία, τό Θεό, ἐνῷ πρίν ζοῦσε ἀποκλειστικά γιά τόν ἑαυτό του προετοιμάζοντας τήν ἀπώλειά του. Μέσα στήν Ἐκκλησία ἐγκαταλείπει τίς παλιές του συνήθειες, πολεμᾶ τά πάθη του καί ἐργάζεται τό ἔργο τῆς αὐταπάρνησης. Ἡ ἀλλαγή αὐτή γίνεται σύμφωνα μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο «περιτομή τῆς καρδίας ἐν πνεύματι» (Ρωμ. 2, 29). Ἡ σημερινή ἑορτή τῆς περιτομῆς τοῦ Κυρίου μᾶς συνιστᾶ νά τό πραγματοποιήσουμε, ἐπειδή κατά τόν Παῦλο «Δι’ αὐτοῦ περιτμηθήκατε μέ περιτομή ἀχειροποίητη διά τῆς ἀποβολῆς τοῦ συνόλου τῶν ἁμαρτιῶν τῆς διεφθαρμένης ἀνθρωπίνης φύσεως, μέ τή χριστιανική περιτομή» (Κολ. 2, 11), ἐνῷ ὁ μέγας Βασίλειος, πού τιμᾶμε τήν ἱερή του μνήμη, μᾶς δίνει τό παράδειγμα γιά νά τό ἀκολουθήσουμε καί μᾶς διδάσκει πῶς μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε τήν πνευματική περιτομή.

Ἐάν ὁδηγήσουμε τή ζωή μας στήν πνευματική ἀνανέωση καί καταφέρουμε νά θέσουμε ὡς στόχο τό πώς μποροῦμε νά εὐαρεστήσουμε τόν Κύριο, τότε πράγματι θά ἑορτάσουμε μέ χριστιανικό φρόνημα καί τρόπο τήν πρωτοχρονιά, ἔχοντας μέσα μας ὡς βεβαιότητα τόν λόγο τῆς Γραφῆς: «ὁ κόσμος παράγεται καί ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ, ὁ δέ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα» (Α’ Ἰω. 2, 17). ΑΜΗΝ.

Διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΔΡΑΜΑΣ ΠΑΥΛΟΣ