ΑΡΘΡΟ

του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου Δράμας

 Τα τύμπανα του πολέμου συνεχίζουν να ηχούν. Φαίνεται πως δεν αρκούν οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί των έως σήμερα εχθροπραξιών. Η Ουκρανία πρέπει να γίνει θυσία στον Μολώχ της πολεμικής σύγκρουσης. Στις πλάτες της δύσμοιρης χώρας το μπρα – ντε φερ Δύσης – Ανατολής καλά κρατεί.

Όσο βαθαίνει η κρίση στις σχέσεις Ρωσίας – Ουκρανίας, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν πρόκειται μόνο για εθνικές, εδαφικές, πολιτιστικές, θρησκευτικές διαφορές τους. Αν ήταν μόνο αυτό, οι δύο χώρες θα μπορούσαν να βρούνε ένα τρόπο ειρηνικής επίλυσης τους, να συμβιώσουν αρμονικά. Στην ουσία πρόκειται για την πλέον σκληρή αντιπαράθεση εδώ και δεκαετίες ΝΑΤΟ – Ρωσίας, Ουάσιγκτον – Μόσχας.

Ναι το συγκεντρωτικό και αυταρχικό καθεστώς Πούτιν έχει επεκτατικές τάσεις και δεν είναι αξιόπιστο. Θεωρεί την Ουκρανία ζωτικό χώρο, δεν μπορεί να αποδεχθεί την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, θεωρεί ότι διακυβεύεται η ασφάλεια της Ρωσίας. Αδίκως όμως;

Το Κίεβο υπήρξε πολιτιστικό κέντρο των Ρώσων, τα δύο έθνη συνυπήρξαν για χιλιετίες, η Ουκρανία είναι το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, από τις πεδιάδες της εισέβαλαν ο Ναπολέοντας, ο Χίτλερ.

Πολλές από τις χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας (Πολωνία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Τσεχία) είναι πλέον μέλη του ΝΑΤΟ, εξοπλίζονται διαρκώς, η Ρωσία αισθάνεται περικυκλωμένη. Αν δεν υπήρχε η αντίδραση της Ρωσίας θα είχε ενταχθεί ήδη και η Ουκρανία.

Μα δεν είναι δικαίωμα κάθε λαού δημοκρατικά να αποφασίσει για την πορεία του; Η αβίαστη απάντηση κάθε δημοκράτη είναι προφανώς ναι. Πλην όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά στις διεθνείς σχέσεις και ειδικά για την Ουκρανία με το ιστορικό της παρελθόν, το μέγεθός της, τη στρατηγική της σημασία.

Ούτε οι ΗΠΑ αποδέχθηκαν την εγκατάσταση πυραύλων στην Κούβα. Δεν αποδέχθηκαν καν τους S – 300 στην Ελλάδα, τους S – 400 στην Τουρκία.

Όσον αφορά τη θέληση του Ουκρανικού λαού, ας θυμηθούμε τα γεγονότα:

-Το 2013 ο τότε φιλορώσος Πρόεδρος της χώρας Γιανούκοβιτς απορρίπτει τη συμφωνία σύνδεσης με την Ε.Ε. υπέρ μιας νέας δανειακής συμφωνίας διάσωσης με τη Ρωσία και στενότερες σχέσεις με τους προαιώνιους εταίρους της Ουκρανίας.

-Ξεσηκώνονται τότε (σημ. με τη στήριξη και της Δύσης) οι φιλοευρωπαίοι και διοργανώνονται μεγάλες διαδηλώσεις, που καταλήγουν σε συγκρούσεις και θύματα, οδηγούν σε «καθαίρεση» του Προέδρου.

-Εκλέγεται νέος Πρόεδρος ο δισεκατομμυριούχος Πέτρο Ποροσένκο, ο οποίος μετά από συγκρούσεις και εχθροπραξίες με τους ρωσόφωνους, που στηρίζονται από τη Ρωσία και μετά από διαμεσολάβηση Γαλλίας και Γερμανίας (Ολάντ και Μέρκελ), υπογράφει τη συμφωνία του Μίνσκ, που προβλέπει αυτονομία στις ρωσόφωνες περιοχές και συνταγματική κατοχύρωσή της. Η εν λόγω συμφωνία εγκρίθηκε ακολούθως με ψήφισμα του ΟΗΕ.

-Όταν ο Ποροσένκο θέλησε να προβεί στις εν λόγω συνταγματικές αλλαγές, υπήρξε σφοδρή αντίδραση από ακραίες εθνικιστικές ομάδες, που το απέτρεψαν.

-Στις επόμενες εκλογές το 2019 εκλέγεται ο έως τότε κωμικός (σημ. πρωταγωνιστούσε στην τηλεοπτική σειρά «Ο υπηρέτης του Λαού», όπου υποδύονταν τον Πρόεδρο της χώρας) Βολοντίμορ Ζελένσκι. Ακραίοι, εθνικιστικές, λαϊκιστές επηρεάζουν τον Πρόεδρο, την πορεία της χώρας.

-Το Κίεβο αρνείται να συνομιλήσει με τους Ρωσόφωνους, ερμηνεύει με το δικό του τρόπο τη συμφωνία του Μίνσκ, δεν την εφαρμόζει.

-ΗΠΑ και Ε.Ε. σιγοντάρουν την Ουκρανία πως θα είναι στο πλευρό της, προσφέρουν δισεκατομμύρια σε βοήθεια και εξοπλισμούς.

-Η παραπλανημένη Ουκρανία διαπιστώνει τελικά ότι η Δύση δεν πρόκειται να πολεμήσει για χάρη της, απειλεί μόνο τη Ρωσία με κυρώσεις σε περίπτωση εισβολής.

Στο πλαίσιο αυτό η Ρωσία με πάνω από 100.000 στρατό, διοργανώνει μεγάλες στρατιωτικές ασκήσεις σε ξηρά, αέρα και θάλασσα, ασκεί ωμό εκφοβισμό στο Κίεβο να αποδεχθεί τη συμφωνία του Μινσκ, να την εφαρμόσει άμεσα. Παράλληλα ζητά εγγυήσεις από το ΝΑΤΟ και την Ουάσιγκτον για την ασφάλειά της.

Οι Δυτικοί προβλέπουν εισβολή της Ρωσίας, που ευτυχώς έως τώρα διαψεύδονται. Προτείνουν για ειρηνική επίλυση της διαφοράς η Ουκρανία να μη γίνει μέλος του ΝΑΤΟ για το προσεχές μέλλον. Αντιλαμβάνονται σταδιακά όμως πως λύση μπορεί να είναι μόνο η ουδετερότητά της. Το Κίεβο φαίνεται πως το αντιλαμβάνεται επίσης.

Η πλήρης ουδετερότητα της χώρας θα ήταν μια οριστική λύση. Συμφέρουσα για την Ουκρανία. Σωτήρια για την ανθρωπότητα. Άλλωστε η Σουηδία, η Φιλανδία, η Ελβετία, που διατηρούν την ουδετερότητά τους δεν ζημιώθηκαν, όπως ιστορικά αποδεικνύεται.

Ευτυχώς ο Πούτιν συνειδητοποιεί ότι η Ουκρανία δεν είναι Τσετσενία, δεν είναι Γεωργία. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της Ευρώπης, με 44 εκατομμύρια κατοίκους, σε περίπτωση εισβολής θα υπάρξουν σφοδρές συγκρούσεις, μυριάδες θύματα, η Δύση θα αντιδράσει σκληρά.

Ευτυχώς ο Μπάιντεν δήλωσε ξεκάθαρα πως δεν πρόκειται να στείλει Αμερικανούς στρατιώτες στη χώρα, γιατί τότε θα ξεσπάσει ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ευτυχώς Γαλλία και Γερμανία αναλαμβάνουν και πάλι ειρηνευτικές πρωτοβουλίες για την εκτόνωση της κρίσης, για λύση στο πρόβλημα.

Ευτυχώς όλοι αντιλαμβάνονται πως αν ξεσπάσει ένας τέτοιος Αρμαγεδδών οι συνέπειες ειδικά για την Ευρώπη θα είναι τρομακτικές.

Κανείς δεν τολμά να αναλάβει τέτοια ευθύνη. Και κανείς όμως δεν κλείνει έως και σήμερα την πόρτα του φρενοκομείου.

Όσο όμως οι δύο πλευρές είναι με το δάχτυλο στη σκανδάλη, μπορεί ανά πάσα στιγμή να υπάρξει θερμό επεισόδιο που θα πυροδοτήσει ένοπλη σύρραξη με απρόβλεπτες διαστάσεις και καταστροφικές συνέπειες. Οφείλουν λοιπόν όλοι να επιδιώξουν ειρηνική λύση ΤΩΡΑ!!! Γιατί αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά…