ΑΡΘΡΟ

του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου Δράμας

Τον Μάιο του 1976 επί Κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας κατατέθηκε στη Βουλή ο περιβόητος «Νόμος 330» περί «Εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών».

Βέβαια παρά τον τίτλο του ο εν λόγω νόμος μόνο προστασία στις συνδικαλιστικές ελευθερίες δεν παρείχε. Μεταξύ άλλων περιόριζε δραστικά ή απαγόρευε απεργίες, θέσπιζε την ανταπεργία και περιείχε πλήθος άλλες ρυθμίσεις περιοριστικές του δικαιώματος οργάνωσης και δράσης των εργατικών συνδικάτων.

Χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα πιο αντεργατικά νομοθετήματα της χώρας και συνάντησε την καθολική αντίδραση της αντιπολίτευσης και των εργαζόμενων.

Ο τότε Υπουργός Εργασίας Κωνσταντίνος Λάσκαρης δήλωνε ανερυθρίαστα ότι δεν υπάρχει πλέον «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» και πως «δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων». Έμεινε γνωστός στην πολιτική ιστορία ως ο Υπουργός που κατήργησε με νόμο την πάλη των τάξεων!!!

Σαράντα πέντε χρόνια μετά, τον Ιούνιο του 2021, ο σημερινός Υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης με Κυβέρνηση και πάλι Νέας Δημοκρατίας, καταθέτει στη Βουλή νέο εργασιακό νομοσχέδιο.

Παρά τις ορισμένες επί μέρους θετικές ρυθμίσεις, όπως λόγου χάρη η εξίσωση της αποζημίωσης απόλυσης εργατοτεχνικού προσωπικού με την αποζημίωση υπαλλήλων (κερασάκι στην τούρτα των καινοφανών αντεργατικών ρυθμίσεων), το νομοσχέδιο περιλαμβάνει διατάξεις, που επιχειρούν να ανατρέψουν κεκτημένα δεκαετιών και επιφέρει ανατροπές στο εργατικό μας δίκαιο.

Κατ’ ευφημισμό και με μια δόση οργουελιανής λογικής υπάρχουν λόγου χάρη διατάξεις σχετικές με την απόλυση, που τιτλοφορούνται ως «προστασία από τις απολύσεις».

Αν μη τι άλλο, θα πρέπει να αναγνωρίσει κανείς ότι η Ν.Δ. και οι εκάστοτε Υπουργοί της, διαπνέονται διαχρονικά από ειρωνεία και μαύρο χιούμορ.

Τι ισχύει όμως ειδικά για τις απολύσεις σήμερα και τι επιδιώκει ως άλλος Λάσκαρης, να αλλάξει ο σημερινός Υπουργός Εργασίας.

Αποτελεί κοινό τόπο πως κεντρικό πυρήνα της προστασίας των εργαζόμενων συνιστά διαχρονικά η προστασία από τις απολύσεις. Με τις νέες επιχειρούμενες ρυθμίσεις οι επί πολλές δεκαετίες προστατευτικές διατάξεις του δικαίου της απόλυσης καταργούνται ή περιορίζονται δραστικά και διευκολύνονται υπέρμετρα οι απολύσεις.

Η προστασία όμως της εργασίας δεν είναι μόνο προς το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου, αλλά και συνταγματικά επιβαλλόμενη. Και μάλιστα προστατεύεται και από τη νομολογία, που πάγια δέχεται κατά την αρχή της αναλογικότητας πως η απόλυση θα πρέπει να είναι το έσχατο μέσο ικανοποίησης του εργοδότη, άλλως είναι καταχρηστική, μη νόμιμη και άκυρη.

Κατά το ισχύον σήμερα νομικό πλαίσιο ο εργοδότης θα πρέπει να καταγγείλει τη σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου εγγράφως καταβάλλοντας ταυτόχρονα και την προβλεπόμενη αποζημίωση απόλυσης, άλλως η απόλυσή του είναι άκυρη.

Στην περίπτωση αυτή ο εργαζόμενος δικαιούται να εμμείνει στη θέση εργασίας του, ο δε εργοδότης υποχρεούται να καταβάλλει μισθούς υπερημερίας για όσο χρόνο δεν απασχολεί τον εργαζόμενο και βεβαίως να τον «επαναπροσλάβει», όταν και εφόσον κριθεί από τα δικαστήρια η κατά τα άνω απόλυση ως άκυρη.

Η διάταξη αυτή έχει κριθεί στην πράξη ιδιαίτερα αποτελεσματική για τους εργαζόμενους, διότι αποτρέπει εργοδότες από απολύσεις που θα μπορούσαν να κριθούν μελλοντικά άκυρες και καταχρηστικές. Έτσι αποφεύγονται σωρεία απολύσεων και η ραγδαία αύξηση της ανεργίας.

Είναι προφανές ότι αν, όπως επιχειρείται με τις νέες διατάξεις, δοθεί η δυνατότητα σε εργοδότες:

– να καταβάλλουν την αποζημίωση απόλυσης όχι άμεσα, αλλά σε βάθος 4μήνου

– να μη επαναπροσλάβουν τον εργαζόμενο ακόμη κι αν κριθεί η απόλυσή του άκυρη

– να καταβάλλουν μειωμένη την προβλεπόμενη από το νόμο αποζημίωση απόλυσης (έως και 10%) και αυτό να μη έχει επιπτώσεις στο κύρος της απόλυσης, να πρέπει δε ο εργαζόμενος να διεκδικήσει τη διαφορά με μακροχρόνιους και πολυέξοδους δικαστικούς αγώνες

– με τη διαδικασία της προειδοποίησης απόλυσης να καταβάλλουν μικρότερη αποζημίωση, ενώ παράλληλα να παύσουν άμεσα την εργασιακή σχέση

ότι πάμπολλοι θα προβούν σε παρόμοιες απολύσεις, οι οποίες με το ισχύον σήμερα καθεστώς θα ήταν άκυρες, μη νόμιμες και καταχρηστικές.

Αποδεικνύεται περίτρανα πως η Νέα Δημοκρατία όσες δεκαετίες και να πέρασαν, όσους Προέδρους και Υπουργούς κι αν άλλαξε, δεν έπαψε να είναι ο εκφραστής του κεφαλαίου, της εργοδοσίας και των ισχυρών.

Τα δικά τους συμφέροντα υπερασπίζεται και προωθεί, κόντρα στα συμφέροντα των εργατοϋπαλλήλων.

Στο δρόμο λοιπόν που χάραξε ο ανεκδιήγητος Λάσκαρης ο νυν Υπουργός Εργασίας και σύγχρονος Σούπερμαν της πολιτικής σκηνής Κωστής Χατζηδάκης καλείται:

– να θέσει εκποδών κεκτημένα δεκαετιών των εργαζόμενων

– να πετύχει την πλήρη απορύθμιση της αγοράς εργασίας

– να καταργήσει και αυτός την πάλη των τάξεων !!!