ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

 

 

Χρόνια τώρα κρούεται επικίνδυνα ο κώδωνας του κινδύνου, ο οποίος απειλεί σοβαρότατα την πατρίδα μας, η οποία συρρικνώνεται καθημερινά τόσο από την υπογεννητικότητα, όσο και από τη μετανάστευση, την ανεργία, τα τροχαία, τα οποία κάθε χρόνο σβήνουν από τον ελλαδικό χάρτη και έναν πολυάνθρωπο οικισμό.

Από την άλλη μεριά η αθρόα προσέλευση μεταναστών από αλλοεθνείς και αλλόδοξες χώρες συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην αλλοίωση της κοινωνικής σύνθεσης, στην οικονομική επιβάρυνση, αλλά και στη δημιουργία περιθωριακών έως εγκληματικών ενεργειών.

Βέβαια τα σημειούμενα εγκληματικά φαινόμενα δεν οφείλονται αποκλειστικά στους αλλοδαπούς. Μερίδιο ευθύνης έχουν και οι γηγενείς.

Μπροστά σ’ αυτό το οξύ εθνικό πρόβλημα οι εκάστοτε Κυβερνήσεις της χώρας μας δεν επέδειξαν το ενδεδειγμένο ενδιαφέρον, αλλά περιορίστηκαν σε λύσεις που δεν οδηγούν σε ουσιαστικό αποτέλεσμα για την αντιμετώπιση του οξυτάτου προβλήματος.

Δυστυχώς, σήμερα τα νέα παιδιά δύσκολα οδηγούνται στον γάμο, καταφεύγοντας στη συμβίωση, η οποία συνήθως καταλήγει στη διάλυση με όλα τα αρνητικά συνεπαγόμενα.

Αλλά και όσοι νέοι αποφασίζουν τη δημιουργία οικογένειας είτε με τις ευλογίες της Εκκλησίας είτε του Δημάρχου οδεύουν στην ολιγοτεκνία. Ένα ή δυο τα μέλη της ιερής συνέχειας της ζωής και σπανιότερα περισσότερα των δυο κι ακόμη πιο σπάνια περισσότερα των τριών.

Και ενώ αυτή είναι η γεννητική εικόνα στο μεγαλύτερο μέρος του ελλαδικού χώρου, εξαίρεση αποτελεί ο χώρος της Θράκης, όπου οι Ελληνίδες, μουσουλμάνες στο θρήσκευμα, επιδιώκουν την πολυτεκνία προς μεγάλη χαρά της προς ανατολάς γείτονος, η οποία κάθε τόσο εγείρει θέμα, κάποτε και επί ελληνικού εδάφους, αυτονόμησής της από αρχαιοτάτων χρόνων ελληνικότατης Θράκης, λίκνου θρησκείας και υψηλού πολιτισμού.

Αυτή η επιμονή της εκάστοτε τουρκικής ηγεσίας να θέτει θέμα αυτονομίας της Θράκης, εύλογα ταλανίζει τις ελληνικές κυβερνήσεις, προσθέτοντας ένα ακόμη πρόβλημα στα ήδη χρονίζοντα σοβαρά.

Νομίζουμε ότι το οξύ αυτό πρόβλημα δεν πρέπει να το επιφορτίζεται μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση, όποια και αν είναι αυτή, αλλά σύσσωμες οι πολιτικές δυνάμεις. Το θέμα δεν αντέχει για κομματική εκμετάλλευση. Είναι κάτι που ξεπερνά όλες τις πολιτικές ιδεολογίες. Είναι απόλυτη ανάγκη να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι όλες οι πολιτικές δυνάμεις και με σωφροσύνη, υπευθυνότητα και ειλικρινή αγάπη προς την πατρίδα να δώσουν λύση ουσιαστική στο πρόβλημα προτού μας βρει το κακό.

Ήδη από τώρα η γείτων Τουρκία απειλεί, εδραιομένη στην πληθυσμιακή μας ολιγαριθμία, να μας καταβροχθίσει. Στηριζόμενη στην αριθμητική διαφορά ασύστολα απευθύνει απειλές, προκαλώντας ανησυχία και διατάραξη της σκέψης.

Δε νομίζουμε πως είναι μόνη λύση ο εξοπλισμός. Ασφαλώς και ισχύει πάντοτε η λατινική ρήση: «Si pacem vis bellum para».

Η ουσιαστική λύση στο πρόβλημα έγκειται στην ενθάρρυνση των νέων μας να δημιουργούν ευλογημένες οικογένειες και μάλιστα σε παραγωγική ηλικία.

Θεωρούμε πολύ εύλογα τα παράπονά τους, όταν τους παροτρύνουμε να δημιουργήσουν οικογένεια. Και έχουν δίκιο, όταν απαντούν: Πώς να δημιουργήσω οικογένεια, όταν είμαι άνεργος ή πώς να αποκτήσω παιδιά, όταν με τη συμβία μου υπηρετούμε στα δυο άκρα της Ελλάδος; Ή ποιος θα μου προσέχει τα παιδιά, όταν και δυο εργαζόμαστε; Η καταφυγή στη βοήθεια των γονέων ή στην πρόσληψη τροφού δεν είναι λύση. Και τούτο, γιατί οι μεν γονείς συνήθως είναι υπερήλικες, βαρυνόμενοι με ποικίλες ασθένειες, σωματικά ανήμποροι, έχοντας και οι ίδιοι ανάγκη από φροντίδα, ενώ η πρόσληψη τροφού απορροφά σχεδόν τον ένα μισθό. Σε τούτη την αδυναμία προσθετέα και η έλλειψη, συνήθως, ιδιόκτητης κατοικίας, άρα νέα επιβάρυνση για πληρωμή του ενοικίου ή του υψηλότοκου δανείου για την αγορά κατοικίας.

Πώς λοιπόν με όλους αυτούς τους αρνητικούς παράγοντες αξιώνουμε από τους νέους μας να δημιουργήσουν ευλογημένες οικογένειες και να αποκτήσουν περισσότερα των δυο παιδιά;

Τα ισχνά κατά καιρούς επιδόματα και οι ολιχρόνιες γονικές άδειες λειτουργούν ως ασπιρίνες για τη θεραπεία του οξύτατου προβλήματος. Η ταπεινότητά μου με τη μακρά εμπειρία στα ιερά τεμένη της παιδείας, αλλά και ως γονέα, νομίζει ότι της δίνει τη δυνατότητα να προτείνει λύσεις, ασφαλώς όχι ανέφικτες, όμως πολύ αναγκαίες.

Είναι ασυγχώρητο για μια πολιτεία, που λειτουργεί εύνομα, να οδηγεί στο στρατόπεδο ανέργων νέους υγιείς. Και ακόμη χειρότερο να τους δείχνει σιωπηλά και εγκληματικά τον δρόμο για ξένη πατρίδα.

Λησμονούν οι πολιτικοί μας ότι αυτή η συρρίκνωση είναι ενεργός βόμβα στην ύπαρξή μας. Κι ακόμη πρέπει να συνειδητοποιούν καλώς ότι «βγαίνει ο ήλιος στα ξένα, αλλά δε θερμαίνει». Είναι απαράδεκτο να ενισχύουμε το βαλάντιο των άλλων κρατών με τα παραγωγικά μας νιάτα, τα οποία χτίζουν την οικονομία των άλλων, διακρινόμενα για την παραγωγικότητά τους και τη φιλοπονία τους.

Αλλά και αν θέλουμε ηλικιακή ανανέωση του πληθυσμού, πρέπει να στηρίξουν τα νέα ζευγάρια στην προσπάθειά τους για πολυτεκνία. Ο δεδομένος χρόνος γονικής μέριμνας νομίζουμε ότι δεν επαρκεί. Δεν πρόκειται να επιβαρυνθεί το κρατικό βαλάντιο, αν επιμηκυνθεί μέχρι που τα νεαρά βλαστάρια να ενταχθούν ηλικιακά σε κατάλληλους χώρους φροντίδας και παιδείας.

Συνεπώς εδώ απαιτείται η αύξηση και η στελέχωση με κατάλληλο προσωπικό τέτοιων ιδρυμάτων.

Ακόμη θεωρεί η ταπεινότητά μου ως αρνητικό στοιχείο το να υπηρετεί το ζεύγος στα δυο άκρα της χώρας. Θα είμαστε υπερβολικοί, αν αξιώνουμε από αυτό πολυτεκνία. Αναλογιζόμαστε πώς θα μπορεί να επιβιώσει; Αφήνουμε τα άλλα κοινωνικά προβλήματα, τα οποία αναφύονται μοιραία.

Εξέθεσε σε αδρές γραμμές η ταπεινότητά μου το οξύ πρόβλημα, μερικώς, της υπογεννητικότητας.

Δεν τέλειωσε όμως η επισήμανση του προβλήματος. Θα επανέλθουμε.